Nagising ako sa isang haplos na paulit-ulit at pabalik-balik na humahaplos magmula sa ulo hanggang sa pisngi na napapadaan hanggang sa mga braso ko.
Nang sandaling imulat ko ang mga nanlalabong mga mata ay halos mangunot ang mga noo ko nang makita ko si Tita Hyacinth na nakaupo sa gilid ko. Nang makita niya ang sandaling pagmulat ng mga mata ko ay bahagya pa siyang natigilan sa paghaplos sa balat ko at di kalaunan ay napangiti nang mapagmasdan niya ang katanungang bumabalot sa mga mata ko.
“Nagising ba kita, Kimberly?” Nagpatuloy siya sa paghaplos sa buhok ko na maging ang pagkakagulo ng buhok ko ay nagawa niyang i-ayos.
Hindi ko alam pero nararamdaman ko ang sandaling kumportable sa presensya niya rito sa tabi ko. Para bang sa isang iglap din ay nawala ang sandaling pagka-inis ko sa kanya kagabi dahil siya rin ang itinuturo ng isip ko na isa sa mga dahilan kung bakit nawala sa party ko si Daddy.
Alam ko namang wala siyang alam at isa pa ay si Daddy naman ang may choice na lumisan at piliing hanapin siya. Wala naman siyang kasalanan dahil nung una pa lang ay nagpaalam na siya sa 'kin na may iba pa siyang pupuntahan at kahit na imbitahan ko siya rito sa loob ay alam ko namang aayaw siya dahil nga sa lihim na sagupaan nila ni Mama.
Speaking of Mama, nagkaayos naman kaming dalawa kagabi. Pinili ko siyang patawarin kahit na alam ko namang nagmumukha na akong tanga sa tuwing maaalala ko na para bang halos lahat sila ay nagawa akong pagtaguan ng katotohanan. Maging sila Lolo ay nagawa akong bilugin sa lahat ng kasinungalingan isiniwalat nila kagabi. Hindi ko na rin nagawang kausapin ang matandang nagngangalang Hera na nagpadagdag lang sa kunsumisyon ko sa buhay.
Nang dahil sa nangyaring pagpapakita ko kagabi ay si Mama na ang nagdesisyong tapusin na ang naganap na munting selebrasyon. Mukha namang pumayag din ang mga bisita niyang middle-ages na kung hindi ako nagkakamali ay mga kamag-anak din naman ni Daddy.
Nagising ako sa pagbabalik-tanaw nang muling rumehistro sa harapan ko ang nakangiti ngunit may bakas ng lungkot na mukha ni Tita Hyacinth habang patuloy siya sa pagyapos sa ulo ko. Nagmistula rin akong pasyente sa ayos ng pagkakahiga ko at sa paraan ng pagkakahawak niya sa kaliwa kong braso.
Ramdam ko ang biglaang paglukot ng mukha ko nang dahil sa itinanong niya.
Mahimbing ang tulog ko kanina kung hindi lang niya nagawang hawakan ang ulo ko. Magiging maganda at magtutuloy-tuloy din sana ang pagtulog ko kung hindi lang siya paulit-ulit na yumayapos magmula sa ulo ko hanggang sa braso.
Hindi ko na siya nagawang sagutin sa tanong niya dahil mas inuna kong balingan ng tingin ang isa pang presensya ng taong hinahanap ko kagabi na nakatayo na ngayon sa gilid ni Tita Hyacinth.
Pinagmasdan ko si Daddy mula sa pagkakatayo niya. Nang sandaling mapansin niya ang pagbaling ko ng tingin sa kanya ay isang malungkot na ngiti ang iginawad niya habang nananatili pa rin sa pagkakatayo at nakapamulsa ring pinag-aaralan ang ekspresyon ng mukha ko.
“Goodmorning, Baby,” bati niya ngunit sa halip na sagutin siya ay muli akong lumingon kay Tita Hyacinth lalo na ng nagpatuloy siya sa paghawak sa kamay ko.
“Ano pong ginagawa niyo dito?” Normal naman ang tono ng pagtatanong ko.
Hindi ko na rin masyadong pinansin pa ang daglian nitong paghinto sa pagyapos sa akin at binigyan ako ng isang simpleng tingin na tila ba nagtatanong nang dahil sa salitang lumabas sa bibig ko.
Alam kong natamaan ko ang ego ni Daddy nang hindi ko man lang siya sinuklian ng bati at sa halip na sagutin siya ay si Tita Hyacinth ang binalingan ko ng tingin.
Kung sakaling nandito lang sa loob si Mama ay baka siya na lang ang pinansin ko sa halip na kausapin pa ang dalawang naririto sa harapan ko ngayon. Mas pipiliin ko si Mama— kahit na nagawa niyang magsinungaling sa akin.
Hindi ko alam pero may parte sa pagkatao ko ang nagsasabing magmula noon hanggang ngayon ay alam kong nagsisinungaling si Mama. Nakikita ko sa uri ng kilos at sa repleksyon ng mga mata ni Tita Hyacinth at ng matandang babae kagabi na nagngangalang Hera ang tila ba kating-kati na isiwalat sa akin ang katotohanan.
Bagamat hindi palakibo si Tita Hyacinth ay alam kong nais niyang sabihin sa akin ang totoo. Gano'n rin naman ang nakikita ko sa eskpresyon ni Lola Hera kagabi kaya naman nang sandaling magsalita siya ay alam kong iyon ang papaniwalaan ko hanggang sa dulo.
Sa umpisa pa lang ay nadulas na sa akin si Tita Hyacinth. Alam ko iyon dahil kahit na medyo bata pa ang pag-iisip ko nung mga panahong iyon ay hindi rin naman iyon ang sapat na dahilan upang tuluyan akong magpakatanga sa sinasabi nila. Hindi naman ako tanga para magpaniwala sa iisang bagay at alam kong alam ni Mama ang ugali kong iyon.
Gagawin ko ang lahat upang lumabas ang katotohanan sa mismong mga kamay ko. Kaya kong ayusin ang lahat nang hindi humihingi ng tulong sa iba. Kaya kong iresolba ang lahat sa mismong mga kamay ko. Alam kong hindi pa ngayon ang panahon pero natitiyak ko na magagawa kong hanapin ang solusyon sa darating na panahon.
Alam ko dahil kakayanin ko.
Hindi nakatakas sa paningin ko ang lihim nilang tinginan sa isa't isa at nang sandaling mapansin nila ang titig ko ay pabiro pang tumikhim si Daddy upang i-wala ang atensyon ko sa kanilang dalawa.
“Pasensya na kung nawala ako sa party mo kagabi, Anak.”
Is it serious? 'Yan ang bungad ko sa umaga?
Nang dahil sa sinabi niya ay muli na namang bumalik sa 'kin ang alaalang tinapos na ng panaginip ko kanina. Para bang sa isang iglap lang ay muli na namang bumalik ang sakit na nararamdaman ko sa puso ko na pilit nang kinalimutan ng pagkatao ko.
Ang sabi nga nila ay may panibagong bukas sa panibagong araw. Bakit parang sa isang iglap lang ay muli na namang bumalik ang lahat ng sakit na humilom na sa nakaraan?
Aaminin kong sobrang sama ng loob ko kay Daddy. Yung hindi niya pag-attend sa party ko at maging ang hindi pagbati sa mismong araw na pinakahihintay ko ay hindi niya man lang nagawa. Hindi ko alam kung ano ang ikinahihingi niya ng tawad ngayon sa harapan ko.
Sumasakit ang puso ko sa tuwing maaalala ko ang ginawa niyang paglampas sa 'kin para hanapin lang ang babaeng nandito na ngayon sa harap naming dalawa. Hindi porque natapos na ang lahat ay pwede ko na siyang patawarin. Hindi porket nandito na sa harapan naming dalawa ang babaeng hinahanap niya kagabi ay magagawa ko na siyang patawarin sa ginawa niya.
Naiinis ako. Nadidismaya ako sa ginawa niya. Natatakot ako na muli niya na namang iparamdam sa akin kung ano ang ipinaramdam niya kagabi at ang hindi ko magagawang masikmura ay magagawa niyang piliin si Tita Hyacinth sa halip na ako ang piliin niya.
“Alam kong nagtatampo ka sa nagawa ko kagabi kaya naman— nandito na kaming dalawa,” muli niyang dagdag.
Ang ngiti niya ay unti-unti at nagmistulang peke nang hindi ko man lang sinuklian ang matamis niyang ngiti.
Iniwan mo 'ko sa mismong araw na kinasasabikan ko. Nagawa mo akong balewalain at lagpasan nang hindi binabati nang dahil lang sa isang tao, pagkatapos ay nandito ka ngayon sa harapan ko upang sabihin sa akin na humihingi ka ng dispensa sa hindi mo pagsipot sa party ko?
Aaminin kong natuwa ako nang siya ang una kong nasaksihan sa surpresa sa 'kin kagabi, pero nang sandaling iwanan niya ako sa harap ng maraming tao dahil naging abala ka sa paghahanap sa presensya ng isang babaeng hindi naman importante sa buhay mo— iyon ang hindi ko kayang lunukin at mas lalong hindi ko kayang tanggapin.
Para bang sa ginawa niya ay mas lalo niya lang ipinakita sa akin kung gaanong kaimportante sa kanya si Tita Hyacinth at nagawa niya akong balewalain sa harap ng iba para hanapin ang nawawalang presensya ng babaeng wala namang karapatan sa pamilya namin.
As if naman importante ang presensya nilang dalawa.
Sa halip na pansinin siya ay muli akong bumaling kay Tita Hyacinth at siya ang nagawa kong tanungin ng, “Anong ginagawa niyo dito, Tita?”
Alam kong nagulat silang dalawa, lalo na si Daddy na mukhang umasim ang mukha nang dahil sa salitang hindi niya inaasahang lalabas mula sa bibig ko.
Ngayon ko lang nagawang balewalain si Daddy kaya naman ang pakitaan siya ng ganitong kilos sa harap pa mismo ni Tita Hyacinth ay alam kong napahiya ko na siya.
“Nagtatampo ako sa 'yo, Daddy,” Isang buntong hininga ang iginawad ko sa isip.
'Yan ang salitang gustong ilabas ng bibig ko at iparinig sa kanya ngunit hindi ko kagawang ilabas iyon dahil natatakot rin ako na maipakita ko sa kanya na nawawalan ako ng respeto sa kanya nang dahil lang sa hindi niya pagsipot sa kaarawan ko.
“Dumaan lang ako dito dahil alam kong hindi ako nakadalo sa birthday mo kagabi,” depensa niya bago muling hinmas-himas ang kamay kong nakabalot na ngayon sa mga kamay niya.
Sa marahan niyang paghaplos ay para bang ipinaparamdam nito sa akin na naririto lang siya sa tabi ko at handang makinig sa lahat ng kwento ko. Siya lang ang nakakapagparamdam ng ganitong pakiramdam sa 'kin, maliban kay Mama. Siya lang ang nakakapagparamdam ng ganitong klase ng kapayaan sa 'kin, maliban kay Daddy.
“Alam ko pong busy ka kaya hindi mo na po kailangang magpaliwanag,” sagot ko sa kanya bago bumangon at nagpaalam na mag-aayos na para sa klase ko ngayong araw.
Nasasaktan ako na medyo nagtatampo kay Daddy kaya naman nang sandaling magpresinta silang dalawa ni Tita Hyacinth na ihatid ako sa campus ay hindi na rin ako umapela. Alam kong ginagawa lang nila ang bagay na ito bilang pagbawi sa oras na hindi nila nilaan sa 'kin kagabi.
Hindi rin naman importante ang presensya nila kagabi kahit na medyo nadismaya rin naman ako sa sarili ko dahil hindi man lang nila nagawang dumalo kahit na ilang minuto lang naman itinagal ng party ko.
“Nagtatampo ako, Kimmie.” Habang abala kami sa paglalakad patungo sa cafeteria ay patuloy lang din sa paulit-ulit na pagrereklamo si Klaude na lihim kong sinisimangutan. “Ako pala ang naunang bumati sa 'yo kahapon pero hindi mo man lang ako nagawang tawagan at imbitahan sa party mo.” As usual, para bang babae kung magtampo.
“Biglaan ang party, Klaude. Malay ko bang may pa-surprise party pala si Daddy,” sagot ko na lang.
Tila ba tamad din akong makipag-usap sa kanya ngayon dahil siguro sa pagtatampo ko kay Daddy na bitbit ko hanggang sa klase.
“Kahit na. Nagawa mo pa rin akong kalimutan,” may bahid ng hinanakit niyang dagdag na sininghalan ko na lang.
Natapos ang araw ko na puro klase at klase at klase lang ang laman. Maraming dumaang group works sa araw na ito at sa bawat grupong nabuo sa klase namin ay naroon at kagrupo ko si Klaude. Sa halip na makinig sa discussion ay wala itong ibang ginawa kundi magpatuloy sa pang-iinis sa 'kin kaya naman sa huli ay muntik pa kaming mahuli at madala sa guidance office nang dahil sa kanya.
“Malay ko ba,” singhal niya sa tuwing ipapa-alala ko sa kanya ang tungkol sa panghuhuli sa 'min ng guro sa panghuling klase.
“Napapahamak tayo nang dahil d'yan sa kadaldalan mo,” naiinis kong sumbat.
Iritable niyang kinamot ang ulo kasabay ng isang pekeng tawa na ikina-arko ng mga kilay ko. Para bang sa isang iglap lang ay muli ko na namang ibinabalik ang nangyari sa pagitan naming dalawa at sa guro na nakasaksi sa walang prenong bibig ni Klaude kanina sa klase.
“Nakakatuwa kang manumbat, alam mo ba 'yon?” reklamo niya na ikinatawa ko.
“Nakakatuwa ka ring inisin— aware ka ba do'n?”
Bihira lang kaming dalawa kung mag-away at kung may hidwaan man sa pagitan naming dalawa ay hindi namang tumatagal ng isang araw ang tampuhan naming dalawa.
Natatawa kaming nagpaalam sa isa't isa nang makita ko na ang kotse ng susundo sa akin. At hindi na rin ako nagulat nang makita ko kung sino ang nasa driver seat at ngiting-ngiti na nakatitig sa 'kin habang papasakay ako sa front seat.
Ngayon lang ako sumakay sa front seat at alam kong iyon ang ikinalaki ng mga ngiti niya. Sa halip na punahin siya sa itsura ng mukha niya ay isang tikhim na lang ang iginawad ko bago sinarado ang pinto upang maaga na ring makauwi.
Tambak ang assignments na pinauuwi sa amin sa bahay. Hindi ko nga alam kung para saan pa nga ba ang weekends at kung bakit tuwing biyernes ng hapon ay pinapauwi sa amin ang sandamakmak na activities na kailangang ipasa bago pa man matapos ang unang araw sa susunod na linggong papasok.
“Kumusta ang school, Hershey?”
Heto na naman tayo sa pangalang hindi ko naman alam kung saan nagmula at kung bakit ito ang palagi niyang itinatawag sa akin kahit na alam niya namang Kimberly ang pangalan ko.
Sa halip na muling punahin si Tita Hyacinth ay sinagot ko na lang ang tanong nito sa 'kin.
“Okay lang po, Tita.”
Hindi naman ako bastos kung makitungo sa kanya. Kung hindi ko nga lang napapansin ang palagi nitong paglapit kay Daddy ay hindi ko siya aayawan. Sadyang nagugulo lang ang pag-iisip ko sa tuwing makikita ko silang magkasama ni Daddy nang silang dalawa lang at wala sa paligid si Mama.
Hindi rin porque ayaw ng mga Lola ko sa pagsasama ni Daddy at ni Mama ay may karapatan na silang humanap ng mga taong magpapasaya sa kanila. Hindi porket hindi boto ang parehong mga magulang nila ay may karapatan na rin silang mangaliwa.
Hindi normal sa isang mag-asawa ang maghanap ng mga taong pwedeng ipagpalit sa kakulangan ng mga partner nila. Hindi normal ang hanapin sa iba ang pagkukulang ng asawa mo.
Sagrado ang kasal at ang pagsasamang sinuot niyong dalawa kaya naman ang mangaliwa ay tunay nga namang nakakabastos hindi lang sa simbahan kundi pati sa harap ng Diyos.
Kung gaano mong sinisira ang katatagan ng relasyon niyong dalawa sa harap ng ibang tao, mas doble nito ang kasalanang ipinapakita niyo sa harap ng Diyos.
Para bang sinisira niyo ang sumpaan at pangakong binitiwan niyong dalawa sa mismong harap niya at sa mga taong nakasaksi sa sumpaan at plastikan niyong dalawa sa harap ng altar.
Nakakabastos ang ganoong klase ng relasyon. 'Yung tipong purong kaligayahan mo lang ang iniisip mo at balewala lang sa 'yo ang damdamin ng ibang tao. 'Yung tipong sarili mo lang din ang iniisip mo at balewala na sa 'yo ang nararamdaman ng bunga ng pagmamahalan niyong dalawa, 'di ba?
Alam ko ring sa pamilya nagsisimula ang depression ng isang bata, luckily ay hindi ako kabilang sa mga batang iyon na walang ibang ginagawa kundi tapusin ang buhay nila nang dahil lang sa pagkakamali ng iba— at iyon ang nakakabahala sa mundo ngayon.
“Aalis kami ni Jonas bukas,” panimula niya.
Ah, share mo lang?
Hindi ako nagsalita at hinayaan lang siya na ipagpatuloy ang pagsasalita hanggang sa tumagal ang ilang minuto na hindi niya na muling dinagdagan pa.
Bumabalot ang kuryoso sa isip ko kaya naman ako na muli ang nagdagdag sa balak niyang ipaalam sa 'kin kanina.
“Saan po kayo pupunta? At alam po ba ni Mama na aalis na naman kayo ni Daddy?”
Ramdam ko ang paglingon niya sa gawi ko ngunit nanatili lang ang paningin ko sa harap ng kalsada.
“Hindi ko alam na kailangan ko pa palang ipaalam kay Amanda na aalis kaming dalawa ng asawa niya.”
Tila ba may diin rin ang dalawang nahuling salita sa sinabi niya kaya naman hindi ko naiwasang magtaas ng kilay.
Hindi niya alam kung nararapat pa ba siyang magpaalam kay Mama na isasama niya si Daddy sa kung anong lakad nila bukas?Para bang sa tono ng pananalitang ginamit niya ay para bang takang-taka siya na kailangan niya pang magpaalam kay Mama para sa presensya ni Daddy bukas na nanakawin niya sa aming dalawa ni Mama.Hindi ko alam kung seryoso ba siya sa sinabi niya sa 'kin.Normal lang na magpaalam siya dahil hindi niya naman asawa 'yung hihiramin niya!Asawa ng pinsan niya ang hihiramin niya!Dahil nga sa hindi pa pamilyar sa 'kin ang mga ganitong klase ng kaganapan sa buhay ay sa halip na magalit ako sa kanya ay ipinakita ko na lang na handa akong intindihin ang sinabi niya.Tutal ay hindi ko alam kung seryoso ba siya sa sinasabi niya o baka naman nalito lang siya kung pagmamay-ari niya ba talaga si Daddy dahil mukha siyang may sapi sa ngayon.“Magagalit po si Mama kapag nalaman niyang aalis kayong dalawa ni Daddy nang hind
Maalinsangan ang panahon sa labas. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko bago muling hinawakan ng mariin ang mga manibelang nasa harapan ko.“Matanda ka na, pero hindi ka pa rin marunong sumakay sa bisikleta?” natatawang reklamo ni Klaude dahilan upang balingan ko siya ng isang matalim na titig.Isang mahinang tikhim ang ginawa ko sa sarili bago tinanggal sa bakal na nasa harapan ko ang kanang paa at mabilis na inilagay iyon sa pedal ng sinasakyan ko.“Hindi ako lumaki sa kalye gaya mo, Klaude,” reklamo ko kahit na alam kong pagtatawanan niya lang ako sa rason ko.Muntik pa nga akong malaglag sa kinauupuan ko nang sandaling i-angat ko ang sarili mula sa pagkakaupo. Mabuti na lamang at mabilis na nahawakan ni Klaude ang likuran ko.Halos umusok rin ang butas ng ilong ko nang marinig ko ang munti nitong tawa. Saan nga ba siya natatawa? Sa sinabi kong pang-aasar sa kanya, o baka naman natutuwa siya dahil mun
Hindi naman nag-iba ang trato namin ni Klaude sa isa't isa. Pakiramdam ko nga ay mas lalo lamang tumibay ang relasyon at pagkakaibigan naming dalawa nang dahil sa katanungang lumabas sa bibig ko.Nang dahil sa tanong na iyon ay hindi ko na muling naramdaman ang blank space na kalimitan kong nararamdaman sa tuwing nasa tabi ko si Klaude. Hindi ko rin naman magagawang itanggi sa sarili ko na nakakaramdam rin ako ng selos sa tuwing may makakaharap siyang ibang tao maliban sa 'kin— lalo na kung babae ito at kasing-edad lang naming dalawa.Oo, aaminin kong na-offend ako sa sinabi nitong magpaganda muna ako bago ako magkaroon ng lakas ng loob na magtanong kung sino ang pipiliin niya sa aming dalawa. Sa tuwing maririnig ko ang salitang pagpapaganda ay hindi ko rin maiwasang ikumpara ang sarili ko sa ibang babae.Gano'n ba ako kapangit para maranasan ang rejection sa mismong bibig ni Klaude na hindi naman gano'n kagwapuhan at tanging ang mga berde lang nitong mata
Hindi naman sa umaasa ako sa sinabi niya— pero parang gano'n na nga.Sa totoo lang ay wala naman talaga akong gusto kay Klaude. Hindi naman siya 'yung tipo ng lalaki na magugustuhan ng lahat. Ako nga lang yata ang nagkakaroon ng interes sa kanya kahit na hindi naman siya gano'n ka-passable sa panlasa ko.Hindi ko rin naman ipagkakait sa inyo ang lahat ng pagbabagong napapansin ko sa kanya. Habang tumatagal ang panahon, maraming nag-iiba sa physical features niya.Nakilala ko siya sa simbahan at nang sandaling magtama ang paningin naming dalawa ay alam ko na magkakaroon kami ng connections sa isa't isa. Hindi siya gano'n kataba at mas lalong hindi naman siya gano'n kapayat. Masasabi kong mukha siyang anghel sa umpisa pero habang tumatagal ang panahon mas lalo siyang nagmumukhang anghel sa paningin ko. Hindi na rin ako magtataka kung umabot man siya sa legal na edad, baka mas malala pa ang abutin ng itsura niya.Minsan ay nagagawa kong tanungin ang sa
Isang marahang tapik ang gumising sa diwa ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at isang ngiti ang sumilay sa labi ko nang makita ko ang nakangiting mukha ni Mama.Natutuwa ako sa tuwing gigising ako sa umaga na mukha ni Mama ang unang sisilay sa mga mata ko. Lihim kong kinagigiliwan ang mga mata at labi niyang hindi ko maipagkakailang maraming nahuhumaling sa mga ito. Ito na rin siguro ang isa sa mga bagay na hindi ko man lang nagawang makuha sa kanya.Minsan ay hindi ko maipagkakailang naiinggit ako sa ibang mga bata na nagiging kamukha nila ang mga magulang nila sa tuwing lilipas ang panahon. Magmula sa kilay, sa labi, sa mata, sa ilong— halos lahat ng mga bagay at katangian ay nagagawa nilang makuha.Ako lang yata ang pinagkaitan ng bagay na nanggaling kay Mama. Minsan nga ay hindi ko rin mapigilan ang sarili kong maniwala na lang sa sinasabi ng iba na hindi ako ang tunay na anak ni Mama, na may iba pa siyang pamilya na sinusuportahan maliban s
Sinadya kong alisin ang kamay ko mula sa pagkakahawak ni Mama. Alam kong napansin niya na nahihirapan ako sa bahagya nitong pagkakahawak sa kamay ko kaya naman nang sandaling luwagan niya ang pagkakahawak dito ay ito na rin ang ginamit kong pagkakataon upang makawala sa pagkakahawak niya.Mabilis kong tinapunan ng tingin ang kamay kong namula nang dahil sa pagkakahawak niya at halos mapaiyak nang makita ko ang hindi matawaran nitong pamumula. Namumula ito marahil siguro sa higpit ng pagkakahawak niya kanina.Hindi ko alam kung may iringan ba si Mama at ang matandang lalaki na nangharang sa daan namin kaya naman ganito na lang kung makakilos si Mama.Mukha namang wala lang sa reaksyon ng matanda ang pagkailang at kung ako naman ang tatanungin ay mukhang inosente lang ang itsura niya ngayon habang si Mama naman ay animong leon na mangangain ng tao. Kitang-kita ko ang pamumula ng mga pisngi ni Mama habang matalim na nakatitig sa matandang walang kamalay-malay
Ramdam ko ang marahang buntong-hininga ni Tita Hyacinth habang nakatitig sa 'kin. Hindi ko na rin pinansin ang mga titig nito na tila ba awang-awa sa itsura ko ngayon.Sino nga bang hindi maaawa sa itsura ko ngayon na kung ikaw man ang nasa sitwasyon niya ay natitiyak ko na maaawa ka rin. Para bang isa akong basang-sisiw na pinagkaitan ng masisilungan sa gitna ng ulanan. Para bang isa akong asong pinagkaitan ng makakain sa gitna ng gutom.Awang-awa ako sa sarili ko. Hindi ko rin naman maiwasang makaramdam ng inis at pagtatampo kay Klaude dahil nagawa niya akong paasahin na makakadalo siya. Actually kasalanan niya ito— kasalanan nga ba niya?Ako ang pumilit sa kanya na dumalo. Sinubukan ko siyang pikutin sa isang pangakong alam ko namang hindi niya magagawang sundin.Utak mo Kimberly may ubo!Tingin mo ba gano'n lang kadaling bumiyahe magmula probinsya hanggang sa siyudad? Tingin mo ba gano'n kadaling bumiyahe sa isang lugar na alam mong
Hindi kami gano'n kadikit ni Tita Hyacinth sa isa't isa kaya naman nang magkaroon ako ng lakas ng loob na magtanong sa kanya ay inaasahan ko na magugulat siya sa mga salitang sinabi ko.Hindi ako kumportable sa presensya niya, ngunit hindi ko maipagkakailang unti-unti akong nabibihag sa mga paghagod nito sa likurang bahagi ng balikat ko. Malaking bagay na sa 'kin ang pagsama at pagtabi niya rito kaya naman alam kong babaunin ko ang sandaling ito hanggang sa mga susunod na taon.Kumportable naman ako sa presensya niya dati hanggang ngayon. Siguro nga ay talagang binulag lang ako ng labis na pag-aalala at pagmamahal kay Mama kaya naman naisipang kong lumayo sa kanya kahit na alam ko sa sarili kong nasanay na ako sa presensya nito sa tabi ko. Aaminin kong malaking bagay para sa 'kin ang pag-uusap namin ni Tita Hyacinth kaya naman hindi ko maikakailang lihim ko na siyang pinasasalamatan sa isip ko.Kumportable ako sa ayos namin, maging sa pag-uusap namin