SIMULA nang dumating si Klein sa bahay ay hindi na ako mapakali. Wala siyang ginawa at sinabi kay Yevhen. Tahimik lamang siya, pero sa tuwing may pagkakataon at walang nakakakita sa amin ay bigla niya na lang akong lalambingin. Nauuwi tuloy kami palagi sa pagtatalo.“Care to share your burden?” Yevhen suddenly appeared in front of me while I was sitting on a long wooden chair in our backyard.Pasado ala-una na ng hapon at lahat ng tao sa bahay ay umiidlip. Akala ko ay ako lang ang gising, hindi rin pala siya makatulog.“I am your husband, Maria,” paalala niya sa akin kaya napatitig ako sa kaniya nang sandali pagkatapos ay nag-iwas din ako ng tingin.“Ikaw. Ikaw ang problema ko,” walang emosyon kong sambit upang paalisin siya, ngunit sa halip na maitaboy ko siya ay umupo pa siya sa aking tabi. Napailing na lang tuloy ako.Matapos niyang magpakalasing noong isang gabi ay hindi pa rin siya tumigil sa kaiiwas sa akin. Malaya tuloy na nakakalapit sa akin si Klein dahil hindi niya ako bin
“BE quick, so we can go home fast and. . . quickie, hmm.” Mabilis akong pinamulahan ng mukha nang marinig ko na naman ang katagang naging dahilan ng pagkapahiya ko noong nakaraan.Putragis!Tuwang-tuwa siyang ipaalala at tuksuhin ako.At ako namang si timang, hiyang-hiya sa kaberdehan ng aking utak.Kasalanan talaga 'to ng kaibigan kong si Cyllene, e! Siya ang may pakana kung bakit naging green-minded kaming magkakaibigan.“Walk quickly,” sambit niya pa habang naglalakad kami sa daan pabalik sa bahay.Kumakabog tuloy nang matindi ang aking puso. Tila sumisibol din ang kilig sa aking dibdib kahit na iniinis niya lang naman ako. Ano ba 'to?! Wala namang espesyal sa ginawa niya pero nag-hi-hysterical na ako!Bumuntonghininga ako nang malakad at hindi ko na lamang siya pinansin.Simula nang mapilay ako hanggang sa ngayong kaya ko nang maglakad mag-isa ay hindi niya na ako hiniwalayan pa. Palagi rin siyang nakabuntot kahit saan man ako pumunta. Pati nga sa aking pagdumi ay gusto niya pa r
HINDI niya ako naintindihan. Bigla na lang siyang umalis nang hindi man lamang ako tinanong tungkol sa nangyari.Nanghuhula tuloy ako ngayon kung nasaan siya at bakit hanggang ngayong gabing-gabi na ay hindi pa rin siya umuuwi.Tang ina.Dahil sa sobrang pag-aalala ay napalabas na ako ng aking kwarto. Balak ko sanang umalis ng bahay upang hintayin na siya sa kalsada, pero bigla akong napatigil sa paglalakad nang makita ko si Klein sa salas.Nakaupo siya sa couch habang nakaharap sa kaniyang laptop. Nang mapansin niya ako ay bigla na lang siyang napatigil sa kaniyang ginagawa.“Saan ka pupunta?” nakataas ang isang kilay na pag-uusisa niya na para bang aawatin agad ako sa aking gustong gawin.Hindi ko naman siya pinansin at nagtuloy-tuloy na lang ako sa paglalakad at sa pagbubukas ng pinto ng aming bahay.“Masien, gabing-gabi na,” saway niya pa bago siya tumayo mula sa kaniyang kinauupuan.Nilingon ko naman siya at sinamaan ng tingin. “Wala kang pakialam dahil kasalanan mo 'tong lahat,”
NAGKAAYOS kaming dalawa ni Yevhen. Simula rin noong gabi na iyon ay sa kwarto ko na siya pinatulog. Tuwang-tuwa tuloy ang putragis at kamuntikan ko na ring maisuko ang aking kimchi. Kung hindi lang siya tumigil ay ibibigay ko talaga. Putragis! “Yevhen, mag-iisang buwan na kayong kasal ng anak ko. Wala ka bang plano na iuwi siya sa inyo?” Bumalik ako sa katinuan matapos kong marinig ang biglaang panenermon ni Ama. Nasa hapag-kainan nga pala kaming lahat at sabay-sabay kaming nag-aagahan. “Wala ka ba talagang respeto, ha? Hindi mo man lamang ipakikilala si Masien sa mga magulang mo?” pagpapatuloy pa ng aking tatay kaya napabaling na ako ng tingin kay Yevhen sa aking tabi bago ko hinigop ang itinimpla niyang gatas para sa akin. “My family loves her, Ama. Naisip ko na ring iuwi si Maria sa amin. Hindi pa lang po namin napag-uusapan,” mahinahon at nakangiti namang sagot ng aking asawa pagkatapos ay marahan niya ring pinagsiklop ang aming mga palad. At dahil nasa ibabaw ng mesa ang
“MAY nangyari ba sa inyo?” Iyon agad ang kaniyang itinanong matapos naming makapasok sa loob ng aking kwarto. Nakatayo at magkaharap kaming dalawa kaya naman kitang-kita ko ang namuong dismaya sa kaniyang mukha pati na rin ang pagkuyom ng kaniyang mga kamao. Galit siya. Hindi ko tuloy alam ang una kong dapat na sabihin. “I shouldn't be mad, love, because it's all in the past. . . but I can't help it. Matatanggap ko pa kung kay Mark at kay Coleene, pero kay Kuya. . .” Bumuntonghininga na lamang siya at umiwas ng tingin sa akin. Napalunok naman ako ng laway kasabay ng pagbabadya ng aking luha sa aking mga mata. Kinagat ko rin ang aking pang-ibabang labi dahil sa matinding takot na yumayanig sa aking buong pagkatao. “S-sorry.” Iyon na lamang ang aking nabanggit kahit na ang dami-dami kong gustong sabihin. “May nangyari ba?” pag-uusisa niyang muli na natunugan kong punong-puno ng pait. Mabilis naman akong umiling-iling bago ako tumunghay upang salubingin ang kaniyang tingin. “W-w
“A-AH, M-Maria,” mahinang halinghing ng aking asawa habang pinupupog ko ng maliliit na halik ang kaniyang nagagalit at naninigas na banana.Napangiti tuloy ako nang malapad dahil sa aking pagwawagi.Nagtagumpay akong akitin siya kaya naman nakarating na kami sa isang nakadadarang na sitwasyon.Nakasandal na siya ngayon sa headboard ng kama samantalang nasa harapan niya naman ako at nakayuko habang nilalaro-laro ang kaniyang pagkalalaki.Pareho na kaming walang saplot sa katawan at sabay na rin naming pinaiitin ang aming mga sarili.“L-love, suck it now, please,” pagmamakaawa niya sa akin dahilan upang mapabaling ako ng tingin sa kaniya.Sa wakas!Mapatutunayan ko na rin walang gumalaw sa aking ibang lalaki bukod sa kaniya.“Payag ka na,” pang-aakit ko pa bago ko mabilis na hinalikan ang ulo ng kaniyang banana. Umungol naman siya nang mahina. Upang makasiguro na wala na talaga siyang ligtas sa akin ay inulit-ulit ko pa ang paghalik sa kaniya at paminsan-minsan ko pa 'yong sinasamahan
Maria Sienna Rosales De Dios“MARIA Sienna De Dios!” malakas na sambit ng isang babaeng company staff sa aking pangalan.Ako ang kaunahang tinawag nang magsimula ang interview kahit na hindi ako nakigulo sa pakikipag-unahan sa pila at pagkuha ng number kanina. Nagtataka tuloy ang mga kapwa kong aplikante ngunit wala naman akong pakialam.Inaasahan ko nang ako ang unang tatawagin dahil may backer ako sa branch ng MARIA Corp dito sa probinsiya ng Laquiero.“Maria Sienna De Dios!” ulit na tawag ng babae kaya ako napilitang tumaas na ng kamay at sumigaw na nandito ako.Tamad na tamad akong naglakad papunta sa kaniya. Parang ako lang yata ang nalulumbay samantalang ang iba ay kanina pa mataas ang enerhiya at nagpa-practice ng kanikanilang mga linya.Kung wala lang talagang masamang balak sa buhay ko ang aking ama at kung hindi lang naisip ng aking mga kaibigan na ito ang solusyon upang makatakas ako sa aking napipintong kapalaran ay hindi ako maghahanap ng trabaho.Putragis! Ang sarap kaya
NAPAHIYA ako! Mali. Mali.Ipinahiya ako ni Yevhen sa lahat ng mga taong nasa loob ng interview room matapos niya akong pagtawanan.“Bes, kumalma ka.” Inis kong nasabunutan ang aking sarili dahil sa narinig kong payo ni Zemira sa kabilang linya. “Kalma?! Putragis, pare!” maangas kong sigaw saka ako mariing pumikit at huminga ng malalim. Sumandal din ako sa likod ng silya na aking inuupuan saka ko sandaling inilayo ang cellphone ko sa aking tainga.Itinapat ko naman iyon muli sa aking pandinig matapos king huminga nang malalim.Nandito pa rin ako sa labas ng interview room. Inaabangan ko si Yevhen. Sisiguraduhin kong ngayon ay sadya ko na siyang sasapakin.“Nasaaan ka ngayon? Pupuntahan kita.” Her voice sounded in a rush as I heard her daughter cry. Lumambot tuloy ang aking ekpresyon at bigla akong nakonsensiya.Abala na nga siya sa pag-aalaga ng kaniyang anak tapos dumadagdag pa ako sa alalahanin niya.“Nakakapikon naman kasi talaga 'yang pinsan mo. Hindi pa ako mapatawad-tawad sa nag