Naaamoy pa ni Eclaire ang cucumber and green tea scent deodorant na ginagamit ni Kenneth simula noong nasa middle school sila. Kahit hindi niya sabihin, nakaramdam siya ng kaginhawaan sa simpleng impormasyon na iyon. Matagal silang nagkahiwalay pero may mga bagay na nananatili pa ring kapareho ng pagkakatanda niya. Ganoon pa man, nandoon pa rin ang mga pisikal na pagbabago sa kanilang mga katawan kaya hindi niya maiwasang mahiya, matapos siya nitong bitawan mula sa yakap na iyon. “Kumusta ka na? Ang… ganda mo ngayon.” Bahagya pang ngumiti ang binata kaya naman lalong bumilis ang pintig ng kaniyang puso. “Palagi mo naman akong nakikita kapag nag-uusap tayo sa video call, ‘di ba? Bakit parang gulat na gulat ka pa?” biro niya. “Wala… Ngayon ko lang na-realize nang husto kung gaano ka ka-ganda.” Kahit wala siyang sinasabi, tinanggal ni Kenneth ang suot nitong jacket at ipinatong iyon sa mga balikat niya. “Naramdaman ko ‘yong backless mo… Kaya mas maganda na may har
Kung mayroon mang hindi nasabi si Kenneth sa loob ng mahigit na apat na taon na hindi niya nakita si Eclaire, iyon ay ang katotohanan na hindi lang basta simpleng ‘kaibigan’ ang tingin niya sa dalaga. Wala lang siyang lakas ng loob na magsabi noon dahil bukod sa wala siyang maipagmamalaki, nakaasa lang siya sa kaniyang Uncle Jang. Pero ngayon… Kahit paano, may ipon na siya. Kaya na niya itong ilibre sa gusto nitong restaurant, hindi kagaya noon na banana milk lang ang kaya niyang ibigay rito. “A-Anong ibig mong sabihin? Hindi ko yata na-getz –” “Bukod sa trabaho at pag-aaral, sa iyo lang umikot ang mundo ko –” “Sorry for the wait, Maam, Sir.” Hindi niya naituloy ang kaniyang sasabihin dahil biglang lumapit ang waitress sa tabi nila, maluwang ang ngiti nito nang inilagay ang malaking mangkok ng bulalo sa mesa. “Enjoy the food.” “Thanks… We will…” Si Eclaire ang sumagot kahit hindi ito tinitingnan ng waitress. “Pwede na po ba kaming kumain ulit, Miss?”
Masaya siya… Hindi, mas tamang sabihin na matagal niyang ipinagdasal na muli silang magkita at makasama nang matagal si Kenneth. Sa tuwing nagbabakasyon siya sa South Korea, palagi itong abala sa trabaho at pag-aaral nito. Halos hindi sila nagkikita, maliban na lang kung magpupuyat siya kakahintay sa binata. Night classes ang kinuha nito dahil halos gawin nang full time ni Kenneth ang trabaho nito. Gusto raw kasi nitong makaipon kaagad para sa pamilya nito – lalo na para sa Mama nito. Pagkatapos ng tatlong taon, nangyari ang kagustuhan ng binata na makauwi na sa South Korea ang nanay nito. Sa kabilang banda, ayaw niyang maramdaman na napag-iiwanan siya kaya kung ano-anong online courses para madagdagan ang kaalaman niya. Gusto sana niyang maging businesswoman, iyon ang orihinal niyang pangarap dahil gusto niyang yumaman. Pero noong minsan na mag-isa siya sa kaniyang silid, nakita na lang niya ang kanyang sarili na nagtitipa ng mga letra sa laptop niya. Humahabi ng maikling
“Salamat, hon. Mag-ingat kayo ni Ethan sa byahe… Ako na muna ang bahala rito.” Pinasadahan ni Marion ng mabilis na halik sa pisngi ang asawa. Iyon ang pinaka-gusto niya rito. Palagi itong rational mag-isip at tinitingnan ang mga bagay sa mas malawak na perspektibo. Pagkatapos ng mga laboratory tests na ginawa kay Peterson, dinala na ito sa VIP Suite ng ospital. Kailangan na lang nilang malaman ang sanhi ng pagsakit ng tiyan ng Daddy niya. Pero sa mga oras na iyon, nabigyan na ng pain reliever medicine si Peterson kaya kumalma na ito at nagsimulang makaramdam ng antok. “Bakit gising ka pa, Dad? Matulog ka na para bumalik ang lakas mo… Siguradong malalaman din natin ang laboratory results mo mamayang madaling araw,” untag ni Marion sa ama. Halata namang groge na ito sa gamot pero pilit pa rin nitong hinawakan ang manggas ng damit niya. “H-huwag mong hayaan na malaman ito ng iba, anak…” “I know, Dad. Huwag kang mag-alala. Nagpagawa na ko ng Non-Disclosure Agreement sa abogado natin. S
“A-Ano?” Biglang bumalikwas ang mag-asawa nang marinig ang anak. Si Seojun ang unang tumayo at tinulungan si Marion na makabangon pero hindi nito tinanggal ang tingin kay Eclaire. “Paanong wala? Wala ba siya sa kwarto namin?” “Baka naman nasa banyo lang ang kapatid mo, o baka may hihiramin sa mga gamit mo kaya pumasok sa kwarto mo. Wala namang ibang pupuntahan iyon. At lalong hindi lalabas si EJ nang hindi kasama ang isa satin, alam mo naman na ayaw niyang nakikisalamuha sa ibang tao.” Nanginginig ang mga tuhod ni Marion. Hindi niya alam kung dahil iyon sa biglang pagtayo o dahil sa matinding takot na kaniyang nararamdaman. Napakamot si Eclaire sa buhok nito. “Mom! Dad! Hindi naman ako magsisisigaw dito kung nandiyan lang siya sa loob. Natural, tiningnan ko na ang banyo at lahat ng kwarto sa suite na ito pero wala siya. Bukod pa ro’n…” Tila may naalala ang dalaga at nagtatakbo papasok sa loob. Nagmamadaling sumunod sina Seojun at Marion. Dumiretso sila sa kuwar
Hindi nakapagsalita ang mga kausap ni Marion dahil sa pagkabigla. Nakatitig lang ang mga ito sa kaniya, halatang hindi makapaniwala sa kaniyang sinabi. Kahit ituring ng mga ito na isang biro ang mga salitang binitawan niya, hindi iyon nakakatawa. May kapangyarihan pa rin ang mga ito, lalo na sa mga lugar na sinasakupan ng mga ito. “Excuse me… Miss Viray,” si Mayor Enriquez ang unang nakabawi. “Baka nakakalimutan mo na hindi lang ikaw ang anak ng negosyante dito –” “Well, kung napapansin niyo, wala ako sa mood para makipagplastikan at i-filter ang mga sinasabi ko kaya didiretsahin ko na kayo… Maam/Sir.” Pilit na ngumiti si Marion. “Dahil sa hindi niyo pagsunod sa protocol ng security namin, nagkaroon ng isang insidente… Na sisiguruhin ko sa inyong magiging dahilan ng pagbagsak ng karera niyo sa pulitika kung hindi kayo makikipag-cooperate sakin.” “T-teka, Miss Marion. Narinig mo naman na siguro ang mga balita, di ba? Kailangan ko ng bodyguard na palaging kasama
“Happy birthday, anak! Kailan ka mag-aasawa?” bungad ng nanay niya kahit kakagising niya lang. “Tumayo ka na riyan. Nagluto ako ng spaghetti para sa ‘yo.” Iminulat ni Samantha ang mga mata niya habang nagmumura nang sunod-sunod na ipinababawal na mga salita sa kaniyang isipan. Dalawampu’t siyam na taon na siya ngayong araw. Walang asawa, walang boyfriend, walang manliligaw, at wala man lang siyang kalandian sa chat pero tinatanong siya ng nanay niya kung kailan siya mag-aasawa. Mas gusto niyang manood ng cat videos kaysa gumawa ng account sa dating apps, masama ba iyon? “Talaga ba, ‘Nay? Iyan kaagad ang bungad niyo sa ‘kin?” Kinamot niya ang buhok niya sa likod at tamad na tamad na bumang
“Po?” Tiningnan ni Sam ang bisita nila mula ulo hanggang paa. Nakasuot ito ng mamahaling suit at may apat na lalaking may malalaking katawan sa likod nito na halatang mga bodyguards nito. Pero ang nakatawag ng pansin sa kaniya ay ang alon-alon at mamula-mulang kulay ng buhok nito kagaya ng sa kaniya. “Sam, sino ba iyan?” tanong ng tatay niya na sumilip na rin sa pinto. “Sino po sila?” “Ako po si Peterson Viray. Ako po ang biological father ng anak niyo.” Kinuha ng lalaking nagngangalang Peterson ang papel mula sa lalaking nasa gawing kanan nito at ipinakita iyon sa kanilang mag-ama. “Nandito po ang paternity test na ipinagawa ko para masigurong nahanap ko na ang anak ko na si Marion, I mean, Sa