***Calli"Dao! The device is in place!" bigay-alam ni Kuya Sky.Agad namang nagsimula si Dao kasabay ang pagpipipindot ng mga letra sa keyboard ng laptop niya. Sa sobrang bilis ng kamay niya ay halos hindi ko na makita kung anong letra ang pinindot niya. I had already seen him like this, tapping and pressing buttons in such speed pero hindi ko pa rin napigilang mamangha. Minsan napapatanong ako kung nagkaka-typo error ba siya. Pero sa tingin ko mukhang hindi naman."Shit!" Dao hissed. Curious, I glanced on the screen. At the top most part of the monitor, was a countdown, with only five minutes left."Para saan ang countdown na iyan?" nag-alalang tanong ni Mr. Galeo."They're summoning Godzilla here on Earth," diretsong sagot ni Dao na ikinagulat namin."It doesn't make sense!" Wernie cried. "I thought this is a world domination? Bakit naging world destruction?" punto niya."It's still a world domination," Dao informed na abala pa ring hina-hack ang machine. "and they'll use Godzilla
***AlexNakalutang pa rin ako sa ibabaw ng headquarters ng Glias. Tinititigan ko ang mismong gusali kung saan nakakulong noon ang apat-napu't anim na tao na nagtataglay ng 'di pangkaraniwang kapangyarihan. Ang mismong gusali kung saan ibinalanggo ang isa sa mga kaibigan ko.I couldn't leave yet. I still had something to do. Something na ngayon ko lang naisip. At wala akong planong sabihin ito kina Sky dahil sigurado akong hindi nila ito magugustuhan. All I wanted was to protect everyone, literally everyone. But with me, still lingering here on Earth, hindi sila magiging ligtas.The sheet that separated us from The Other Side, was partially broken. And some of it was caused by me. Suppose I keep on existing here, with these abilities slowly depleting the boundary, hindi matatapos ang gulo. Monsters would eventually appear and bring terror throughout the entire world. In order to cease that, I must cease to exist as well. Here. On Earth. That means I'm leaving the most precious people
***AlexLife was too cruel. Bakit pa ba ako nabuhay kung gaganituhin lang din naman ako?All I did was to live my life to the best of my abilities,pero parang ayawng buhay saakin.Nasa likurang bahagi ako ngayon ng eskwelahan kung saan walangmasyadong dumadaan. Sa maikling salita, tago at walang katao-tao. Isang magandang puwesto para gumawa ng katarantudahan, o ang mas malala, krimen. Nakaluhod akosa lupa, kaharap ang tatlong naglalakihang mga tao. Kasin-edad ko lang naman sila, at kasin-tangkad, pero nagmistula silang higante sa mga mata ko. I just stared at my knees na nadudumihan na dahil sa putik. I couldhear their laughs as they bathed me with their stinky urine,directly on my head.Rinig na rinig ko ang tunog na nililikha ng mabahong ihi nila sa ulo ko. I had no choice but to stay still and let them dowhat they wanted to do to me.
What's that sound like? Parangtunogng electrocardiogram. Wait! Tama ba anghinalako? Am I-Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko at sumalubong sa akin ang liwanag na nagmumula sa isang lamp shade sa kanan ko. The room was dimly lit pero kitang-kita ko pa rin ang kabuuan nito. Base on it's structure, I could say na nasa hospital ako, particularly in a suite room.Pero bakit ako nandito? This is too much for my family to pay!A click of the doorknob caught my attention kaya napatingin ako sa may pintuan. A slender woman of her 40s came in, followed by a muscular man. They both wore this worried look on their faces as they moved their way towards my position. They're my parents.Agad nanlaki ang mata nila parehas, nang makita ako. Napatakbo silang dalawang sa akin na tila mga nangungulilang mga magulang. Nakaguhit sa mukha ni Mama ang isang malapad na ngiti, pero nangibabaw pa r
***Alex6 months later..."...meet me in pouring rain, kiss me on the sidewalk, take away the pain..." Listening to Taylor Swift's song while walking towards my classroom was my kind of scenario. 'Yong tipong wala kang poproblemahin kundi ang makinig lang sa paborito mong kanta. It's a beautiful day... walang nagbabantang ulan o bagyo. Just a plain sunny day."Yahhhhh!" Isang sigaw ang narinig ko pero hindi ko ito pinansin, hanggang sa may tumama sa ulo ko na kung ano. Hindi naman siya masyadong masakit pero tama lang para makuha ang atensiyon. Napahinto ako sa paglalakad at saka nilingon yung posibleng nambato sa akin. "Kanina pa ako tawag nang tawag sayo!" inis na sigaw ng isang babae na nakasuot ng uniform ng eskwelahang pinapasukan ko. It made me more irritated kasi nalaman kong bestfriend ko pala ang nambato sa akin.I removed my earphones at saka pinatay ang music. "Kailangan talaga mambato? Eh kung ikaw kaya 'yong batuhin ko!"
"Whaaatt?! Bakit siya lang ang suspended?! You should also suspend that Trisha girl na nagpasimuno nito!" galit kong reklamo habang nakatayo sa harap ng Dean. I knew na maaari rin akong ma-suspend sa ginagawa ko, but I didn't fucking care. Mas mabuti na nga 'yon para masamahan ko ang bestfriend ko. "My eyes never lies, Alex, neitherr my ears," mahinahong tugon ng Dean. "So 'yon lang? Dahil si Maica lang ang narinig at nakita mo siya agad ang kakasuhan mo?!" "Alex, tama na," mahinahong awat sakin ni Maica. "No, Maica. This is a total discrimination!" "Watch your mouth, Mr. Alex Rischon. If you keep this attitude infront of me, I have no choice but to suspend you," pagbabanta ng Dean. "So be it, because I can't stand this school anymore! Tara na, Maica." Agad na tumayo si Maica at saka lumapit sa akin. Mabilis naming tinungo ang pinto ng office at saka binuksan ito. Naunang lumabas si Maica at sumunod ako. Pero bago paman ako mak
***AlexThe sound of the hair dryer roared the room. It's 5:33 of Thursday morning. I'm still sleepy but I had to wake up kasi may klase pa kami na 7:30. It's always been my daily struggle in every morning. Minsan nga kapag tinamad talaga nang sobra, hindi na ako pumapasok. Para sa akin, hindi big deal ang pagliban ng isang araw. It's just one day! Ano bang pwedeng mangyari sa isang araw?Muli akong napatingin sa phone ko na hindi ko napansing kanina pa palang tumutugtog ng music ng paboritong kong kanta. Hindi ko siguro ito napansin dahil sa malakas na ingay na nilalabas ng dryer. I gazed at the time at nalaman kong magaalas-sais na ng umaga. It meant, may isang oras pa ako para makapaghanda at maglakad papuntang eskwelahan. After a few minutes of grooming, ay natapos din. I was about to wear my uniform when I realized something."Suspended nga pala ako!"Hindi ko na napigilan ang sarili ko na matawa. Binato ko ang uniform ko sa higaan at humiga
Nasa kwarto ako ngayon, nakahiga sa malambot kong kama habang nakapikit ang mga mata. Medyo sumasakit pa din ang ulo ko but unlike earlier, the pain was bearable. I wanted to sleep but I couldn't. Paano ba naman kasi, eh nakaupo sa gilid ko 'yong Sky na 'yon. Iniwan kasi siya ni lola para bantayan ako habang kinukuha niya 'yong gamot.Ano akala niya sa akin, bata?"You like to draw?" biglang tanong ni Sky sa malalim niyang boses. Ewan ko pero sa tuwing nagsasalita siya, mas sumasakit ang ulo ko. And I could feel the vibration of air coming from his mouth."Sometimes," maikli kong tugon."And how often is that sometimes?" Bakit parang feeling ko, iniinterogate ako. Ano bang pake niya? "Sorry. I'm just curious." Curious daw.Biglang natahimik ang buong kwarto at tanging naririnig ko lang ay ang mga sasakyan at mga kalapit na mga ingay."She's must be a nice friend."Sino? Si Maica? Wait...speaking of her..."A great friend," sago