“Are you okay about this?” tanong ng kanyang mommy sa hindi niya mabilang na pagkakataon.
She forced a smile. “I’m already sure, Mommy.”
Today, she’s going to Italy for her wedding. Pakiradam niya ay pupunta lamang siya sa isang pagtitipon sa ibang bansa. Nothing special at all. To be honest, it’s making her sad. This is not how she dreamed her wedding to be. This is not the future she always imagined.
Hinawakan siya ng kanyang mommy sa kamay at kinapa ang kanyang pisngi. “Mag-iingat ka. If you need anything, just call me, okay?”
Tumango lamang siya saka siya sumakay sa loob ng sasakyan. Agad namang nagmaneho ang driver habang siya ay ibaling ang tingin sa labas ng bintana. She’s always excited to leave the country before for a vacation and family reunion.
But now that she’s going to a place she’s never been before, she can’t help but overthink her situation. How did she end up here, anyway? How the hell did she ended up in this kind of situation? Pinaparusahan ba siya? Niloko na nga siya ng taong minahal niya, ikakasal pa siya sa lalaking hindi niya kakilala?
Things are already getting out of hand. Sa kaka-go with the flow niya, hindi na niya alam kung nasaan siya ngayon.
Pagdating niya sa airport ay umupo muna siya saglit para ipagpahinga ang sarili. At habang hinihintay tawagin ang kanyang flight. And while waiting, pakiramdam niya ay gusto niya nang mag-back out. She wanted to run away and just disappear.
Ngunit alam ni Emory sa sarili niya na hindi ‘yon pwede. Being an eldest, she has a lot of responsibilities on her shoulders and she can’t run. This is her fate. She has to live with this. Kasi ganoon naman palagi.
“Good afternoon passengers. This is the pre-boarding announcement for flight 89B to Italy. We are now inviting those passengers with small children, and any passengers requiring special assistance, to begin boarding at this time. Please have your boarding pass and identification ready. Regular boarding will begin in approximately ten minutes time. Thank you.”
Mariing kinagat ni Emory ang ibabang labi. Hinanda na niya ang kanyang boarding pass at identification saka siya tumingin sa kanyang pambisig na relo. Pati nga nationality ng lalaking kanyang mapapangasawa ay hindi niya alam, e. She’s confused.
Bakit kailangang sa ibang bansa siya magpakasal?
As soon as she boarded the plane, giniya siya ng flight attendant sa kanyang business class seat. According to her mother, first class seat daw dapat ang ticket niya ngunit naubusan. Hindi raw pwedeng i-delay ang kasal kaya business class na ang kinuha.
Ganoon ba talaga kayaman ang pamilya ng lalaking papaksalan niya? Kahit nga may kaya ang kanyang pamilya ay laging na sa economy seat sila. And now, being in a business class, hindi niya maiwasang makaramdam ng paninibago.
“Excuse me, Ma’am. Do you want us to serve you anything?” tanong ng isang flight attendant.
Agad siyang umilng. “No need, thank you.”
Nang umalis ang flight attendant ay nilibot niya ang paningin sa mga upuang nakapaligid sa kanya. Everyone is busy with their own businesses. Talagang na sa business class nga siya dahil kung hindi mga taong tutok sa laptop ang kanyang nakikita, mga taong abala naman sa pagbabasa ng magazine ang meron.
She bit her lower lip and sighed. Ano nga ba ang dapat niyang gawin dito? Ang magmukmok? Ang matulog? O ang tumulala na lang sa hangin.
Emory decided to put on her earphones and leaned against her seat. Pinikit niya ang kanyang mga mata at hinayaan ang sariling makatulog habang nakikinig sa kanyang mga paboritong kanta.
The seventeen hour flight was exhausting. Wala siyang makausap. Matutulog siya tapos magigising at matutulog na naman ulit. Wala siyang makausap. Kaya pagkarating na pagkarating nila sa Italy ay nagmamadali siyang bumaba ng eroplano dahil pakiramdam niya’y hindi siya makahinga sa sobrang sikip ng lugar na ‘yon.
“Are you Miss Emory Javier?” tanong ng isang lalaki nang makalabas siya sa arrival area.
She nodded her head. “Yes.”
“It’s a pleasure to meet you, Miss Javier. I’m Tan and I was sent to fetch you. Please follow me.”
Kinuha nito ang kanyang suitcase at nauunang naglakad. Sumunod naman siya nang walang imik dito. Ngunit ganoon na lang ang pagkaawang ng kanyang labi nang makitang sa isang limousine ito pumasok.
And someone’s opening the door for her! Iba rin ‘yung naghintay sa kanya sa loob ng paliparan.
Pagkapasok niya sa loob ng limousine ay agad itong umandar. Hinugot niya naman kaagad ang kanyang phone para i-text ang mommy niya na nakarating na siya ng Italy. Medyo inaantok pa nga siya habang nagtitipa dahil panay ang typo niya.
Saglit lamang ang naging biyahe dahil hindi pa man umaabot ang sampung minuto ay tumigil na ang sasakyan at inanunsyo na ng driver na nakarating na sila sa kanilang destinasyon. Akmang bubuksan na ni Emory ang pinto sa kanyang gilid nang may naunang bumukas nito.
“Welcome to the mansion, Signorina Emory,” sambit ng lalaki ang makalabas siya ng sasakyan.
Pinasadahan niya ng tingin ang mansion sa kanyang harapan. It’s huge. Parang palasyo ng malacanang. Malaki ito ay pakiramdam niya’y maraming tao ang pwedeng manirahan dito. Wala sa sarili naman siyang napatingin sa isang babaeng lumapit sa kanya.
“Welcome home, Signorina Emory. Come inside.”
Tipid na ngumiti si Emory. Sumunod siya sa ginang at nang makapasok sila sa entrance ay ganon na lang ang gulat sa kanyang mga mata nang makita ang nakahilerang kasambahay na hinihintay siya.
As soon as their eyes landed on her, they all bowed. Her lips almost parted but she decided to act cool. Ang daming kasambahay at lahat sila ay may kanya-kanyang uniporme. Per position yata.
“This is Rebecca and she’ll be the one to take you to your room, Signorina.”
May isang babaeng lumapit at nakangiti ito sa kanya. Pinilit naman ni Emory ang ngumiti rito. Hindi niya masyadong gamay ang lengwaheng italyano kaya hindi siya masyadong nagsasalita.
“This way, Signorina.”
Walang imik siyang sumunod sa babaeng nagngangalang Rebecca. Giniya siya nito sa ikalawang palapag ng bahay at hindi niya maiwasang makaramdam ng pagkakalula ang dami ng mga silid sa palapag na ito at hindi na niya mabilang kung ilang pinto ang kanilang nilampasan bago sila tumigil.
The woman turned to her and smiled. “Questa sarà la tua stanza, signorina.” [translation: This will be your room, Miss.]
Binuksan nito ang pinto at bumungad sa kanya ang kanyang magiging silid. Naunang pumasok ang ginang sa silid na sinundan niya naman. As soon as she walked in, she roamed her eyes around the place.
“Questa sarà la tua stanza in questa villa, la signorina. Il signor Beau ti ha mandato questa scatola da indossare questo pomeriggio durante il tuo matrimonio,” mahabang lintiya nito.
Pakiramdam ni Emory ay nahilo siya sa biglang pag-espanyol ng ginang. “Uhm, can you please talk slowly?”
Mukhang nakuha kaagad ng kasambahay kung bakit dahil hilaw itong napangiti. “I mean to say, that this is going to be your room here in the mansion. This box is sent by Signor Beau for you to wear during your wedding this afternoon.”
Beau?
Nanliit ang mga mata ng dalaga dahil pakiramdam niya ay narinig niya ang pangalan na ‘yon kung saan. Hindi niya lang maalala kung saan. Basta, it feels like she’d heard that name before.
“I see. Thank you, Rebecca.”
“Nessun problema, Signorina. If you need me or you want me to do something for you, you can always press this intercom right here to call for my attention,” ani nito sabay turo sa intercom sa pader.
She nodded her head and took a very deep breath. “Thank you.”
Tumango rin ito sa kanya at ngumiti. “I’ll leave you to rest, Signorina. I’ll call you when lunch is ready.”
Nang makaalis si Rebecca ay para siyang nanghihinang napaupo sa kama at naglibot ng tingin sa buong paligid. The feeling is overwhelming. Sitting here in this bed and thinking this is her new room… nakakapanibago.
Tama nga ba itong napili niya?
Pinikit niya ang kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga. Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib sa kaba. She doesn’t know what’s waiting for her later. Pero isa lang ang alam niya. At ‘yon ay hindi siya uuwi ng Pinas na Javier pa rin ang apilyedo.
“DAMN, MAN. THIS IS not what I expected.”
Tumingin siya sa kanyang pinsan at humugot ng malalim na hininga. “Can you shut your mouth, Meli?”
Umiling ito sa kanya. “No. Hindi ako matatahimik. Paano kapag nalaman ni Brille na si Emory ang mapapangasawa mo? Brille would get hurt, Beau.”
“It’s his fault,” sambit niya. “If only he didn’t cheat, he’s supposed to marry that woman.”
Doon pa lang natahimik si Meli. Si Melissa lamang ang kanilang magiging witness sa kasal na magaganap mamayang hapon. Walang alam si Brille tungkol sa kanyang kasal dahil na sa honeymoon pa ito sa Maldives. Habang ang kanilang mga magulang ay tikom naman ang bibig tungkol sa kanyang kasal dahil alam ng mga itong magwawala si Brille kapag nalaman nitong si Emory ang kanyang mapapangasawa.
“But isn’t it a little unfair?” mahinang tanong ni Melissa. “It was just a one night mistake.”
“One or many, it’s still the same. Mistake. He can’t to anything to undo the stupidity he did that night,” malamig niyang sambit sa pinsan. “He’ll deal with that.”
Pansin ni Beua ang pagkibot ng labi ng pinsan ngunit hindi na ito nagsalita pa. Kahit naman anong gawin o sabihin nito, hindi n anito mapipigilan ang pagpapakasal niya sa ex ng kanyang kapatid. It’s meant to happen.
Hinubad ni Beau ang kanyang suot na necktie at nilapag ito sa mesa saka siya humugot ng malalim na hininga. Habang si Melissa naman ay nakatayo lamang sa tabi ng sofa at taas kilay na nakatingin sa kanya.
Alam niyang marami itong gustong sabihin ngunit alam din nitong wala siyang planong pakinggan ang mga ‘yon. Listening to a woman’s nag is exhausting. Mas nakakapagod pa kaysa sa kanyang trabaho o sa jetlag.
Pumasok ang sekretarya niya at may dala itong whiskey. Agad na umangat ang kilay ni Melissa nang makita ito.
“Really? Whiskey? Baka nakakalimutan mong may kasal kang pupuntahan mamaya?” sambit nito.
Umismid siya. “It’s not a wedding. It’s just a business thing shit.”
“Anong business thing shit? After this, magsasama na kayo sa isang bahay. Kakain kayo nang makasabay. At lahat ng mga bagay na ginagawa ng mag-asawa. Hindi mo ba naiisip ‘yon?” anito. “At isa pa, hoy. Hindi ka na rin pwedeng mambabae tulad nng nakasanayan mo.”
Beaumont just rolled his eyes at her. “This marriage is just like a business deal. And besides, this is just for the sake of our grandfather.”
Nilapag ng kanyang sekretarya ang whiskey sa mesa kasama ang isang baso na may lamang ice cubes. Agad din naman itong umalis para muling gawin ang trabaho nito sa labas ng kanyang opisina.
He opened the whiskey and pour the liquor inside his glass. Nang mangalahati ay saka niya muling sinara ang bote at nag-angat ng tingin sa pinsan. He offered her the glass that she just answered with a roll eyes.
“I’m being serious here, Beau.” Sumeryoso ang tinig nito. “Emory is a kind woman. She’s not like some other girls na naikama mo na, Beau. She deserves better. Take her gently, please. Alam nating pareho na nagluluksa pa rin siya sa sakit na binigay sa kanya ng kapatid mo. The least thing you can do for her is to be kind to her.”
Walang imik na tinunga ni Beau ang laman ng kanyang baso. Sa lahat ng pinsan niya, itong si Melissa ang pinakamaingay at pinakamahilig manermon. Kaya ayaw niya itong makasama. Pero wala naman siyang pwedeng tawaging witness bukod sa babaeng ‘to, e.
“Can you, at least, give me some time to relax my eardrums?” malamig niyang sambit dito at muling nagsalin ng alak.
Umirap lang sa kanya si Melissa at umupo na sa sofa. Patuloy lamang sa pagtagay si Beau sa kanyang iniinom na inumin at hinihintay na umabot ito sa kalahati. Wala naman siyang planong magpakasal na lasing, e.
Kung hindi lamang ito request mula sa kanyang lolo ay hindi siya magpapakasal.
Narinig niya ang pagkatok ng kung sino man sa pinto. Seconds later, pumasok ang kanyang sekretarya na may hawak na phone.
“Signor Beau, Tan wants to talk to you. He said he can’t contact your phone.”
Nang tumango siya ay agad itong lumapit sa kanya. Kinuha niya ang phone mula rito at dinikit sa kanyang tenga. “What is it, Tan?”
“La signorina Emory ora sta riposando nella villa. Hai ancora qualcosa da comandare?” his butler asked [translation: Miss Emory is now resting in the mansion. Do you still have anything to command?]
Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang pinsan na nakaangat ang kilay sa kanya. Kailan ba ‘yan bababa? Kanina pa nakataas ang kilay ni Melissa, hindi ba ito nangangalay?
“Nothing more. Good job,” he said. “Just drive her to the venue later.”
“Noted, Sir.”
As soon as the call ended, Melissa asked.
“Ano raw meron?”
“Emory is here.”
She looked at herself in the mirror. Hapit na hapit sa kanya ang dress na kanyang suot. It’s not a gown at all. It’s actually a two-inch above the knee white dress. This is not the wedding she dreamed of. Hindi ito ang kasal na pinangarap niya.Not even a veil or a beautiful gown. Just a dress na parang may sisiputing Christianity. Wala man lang kaespe-espesyal sa dress sa suot niya ngayon. Mas maganda pa ang kanyang suot nang nag-debut siya, e.“Signorina Emory, the car is waiting for you downstairs,” saad ni Rebecca sa labas ng pinto.She bit her lower lip and sighed. “I’ll be out in a minute.”She just curled the tips of her hair and applied some light makeup. Hindi niya alam kung saan pa siya nagkaroon ng lakas ng loob para magpaganda pa para sa sarili. Well, ayaw rin naman niyang harapin ang mapapangasawa niya na mukha siyang lantang gulay.Pinulot niya ang kanyang hinubad na promise ring na binigay sa kanya ni Brille noon kasama ang pangakong binitiwan nito na siya lang ang baba
Tahimik lang silang dalawa sa loob ng sasakyan. Beaumont is driving silently, while she’s looking outside the window. Maraming tanong ang umiikot sa isipan niya ngayon at lahat ng ‘yon ay si Beaumont lang ang makakasagot.And now that is Beaumont’s here beside her, pakiramdam siya ay tinatakasan siya ng kanyang tinig at kahit isipan niya ang nagiging blanko sa tuwing binabalak niyang magsalita. The only word that can describe the atmosphere inside this car is nothing but awkwardness.Pagdating nila sa mansion ay tinigil ni Beau ang sasakyan sa lawn. He stepped out of the car while she just sits there. Nagdadalawang isip siyang lumabas. Pero alam niya sa sarili niyang kailangan niya itong harapin.If not now, when?Kinalas niya sa pagkakakabit ang kanyang seatbelt at akmang bubuksan na sana ang pinto sa kanyang tabi nang bigla itong bumukas. She looked at the person who opened the door for her and it was Beaumont.Nakatitig ito sa kanya na para bang gusto nitong basahin ang laman ng ka
Hanggang ngayon ay namumula pa rin ang kanyang pisngi sa labis na kahihiyang kanyang natanggap mula kay Beau. She can’t believe she faced him na may laway sa gilid ng labi! Sinong hindi makakaramdam ng hiya roon.Narinig niya ang paghuni ng ibon mula sa labas ng nakabukas na bintana. She frowned and realized… mag-uumaga na pala. Naubos niya ang oras kakaisip kung ano pang klaseng kahihiyan ang ibibigay at ipapakita niya kay Beau ngayon.Tumayo na siya at naglakad palapit sa bintana. She took a deep breath and bit her lower lip. Madilim pa rin ang kalangitan at kitang-kita niya pa ang mga bituin sa kalangitan na kumikinang. Mapait siyang ngumiti. The sight of those twinkling stars brought her back to her past where she and Brille used to look at them and admire their beauty.Wala sa sarili siyang napatingin sa kanyang daliri kung saan nakalagay ang kanyang wedding ring. Everything reminds her of Brille. Malaki ang wedding ring na kanyang suot, at mukhang mas mamahalin kaysa sa promise
Hindi na mabilang ni Emory kung ilang beses na siyang tumili habang nakadiin ang mukha sa unan. Hiyang-hiya siya sa nangyari. Hanggang ngayon ay ramdam niya pa rin ang bawat haplos nito sa kanya. Hindi niya tuloy mawari kung bakit sobrang bilis magresponde ng katawan niya kay Beau.‘What the hell is happening to me?’ mahinang tanong niya sa sa sarili.She’s not like this with Brille. Yung tipong isang haplos lang sa kanya ay nadadarang na siya. This is not good. But then, hindi ba’t mag-asawa na sila? They’re already married. Hindi naman siguro masama kung gawin nila ang bagay na ‘yon, ‘di ba?But why does it feel like she’s cheating on Brille? Dapat nga ay hindi siya makaramdam ng ganito. This should be normal dahil mag-asawa na sila. Who the hell cares kung kapatid ito ni Brille? Hindi nga siya naisip ni Brille nang mga panahong humawak ito sa katawan ni Jessica.And then suddenly, a voice inside my head is telling her this is a perfect way to get revenge. But then… she doesn’t do r
Wala sa sarili niyang hinawakan ang kanyang labi at biglang naalala ang nangyari kanina. Beau kissed her on the lips to save her life! Pero ang tanong niya, paanong naabutan pa siya ni Beau? Halos isang oras na siya sa loob ng banyo ngunit hindi niya alam kung gaano siya katagal sa ilalim ng tubig.Nang mapansin niyang tuyo na ang kanyang buhok ay saka pa lamang siya tumayo at humugot ng malalim na hininga. Tumingin siya sa pambisig na relo at agad na humugot ng malalim na hininga. Tumingin muna siya sa vanity mirror at pinasadahan ng tingin ang sarili. Nakasuot na siya ngayon ng isang kulay lilac dress na hanggang ilalim ng tuhod ang haba ngunit hapit na hapit ito sa kanyang beywang.Weird, though. Halos lahat ng damit na nasa closet at kasukat niya talaga. Pwera lang sa mga sandals at sapatos na medyo malaki kaysa sa kanyang sukat.Nang makuntento na siya sa kanyang suot ay lumabas na siya ng silid. Masyado nang nakakahiya kay Beau kapag nagpapahintay pa siya. Kaya naman diretso lan
Tinignan ni Emory ang thermometer at humugot ng malalim na hininga. Five hours pa bago sila lumapag at mataas pa rin ang lagnat ng binata. Limited lang ang mga gamot nila rito sa loob ng eroplano dahil hindi raw ito masyadong ginagamit ni Beau.She looked at the man who is now peacefully sleeping on the bed. Matapos nitong kumain kanina ay agad niya itong pinainom ng gamot. Hindi naman kasing tigas ni Beau si Brille. Madali lang itong pasunurin. O hindi kaya ay marahil nagpapabebe pa sa kanya si Brille.Umupo siya sa sofa at tumingin sa binata. Hindi niya alam kung ano ang naghihintay sa kanya sa pag-uwi sa Pilipinas. Alam niyang maraming magbabago sa kanilang pagbalik sa Pinas at hindi pa siya handa.Emory bit her lower lip and checked the time on her wrist. Tumayo siya at nilapitan si Beau. Tulog na tulog ito at mukhang ilang araw itong walang pahinga. Umupo siya sa kama at hinawakan ang noo nito. Agad siyang napangiwi nang mapansin niyang mainit pa rin ito.“Ano ba kasi ang ginawa
Pagdating ng eroplanong kanilang sinakyan, sinundo sila ng chauffeur ni Beau at hinatid sila patungo sa malaking bahay kung saan sila titira ni Beau. He even offered na ihatid siya nito patungo sa kanyang mga magulang para bisitahin ito ngunit humindi siya. She wanted to rest from that very long flight.“I’m always not here,” saad ni Beau pagkarating nila ng sala. “You’re always on your own. You can invite your mother or your brother here. But don't let anyone get in without my permission.”She nodded. “Bukod kay Elijah, wala naman na akong kaibigan.”Matapos ng usapan nila kanina sa eroplano ay kahit papano’y napapanatag ang ang loob niya rito. He didn’t say sorry, though. But his words made her feel better. Mukhang hindi sanay si Beau humingi ng tawad sa ibang tao.“I see,” he replied. “When are you going to visit your mother?”“Mamaya siguro,” sagot niya. “Uuwi rin ako ng bahay para kunin ang mga damit ko roon.”“Okay,” saad nito.“Ikaw?” wala sa sarili niyang tanong. “Ayos ka na b
Pagdating niya sa bahay ng kanyang mga magulang ay hindi niya maihakbang ang mga paa papasok ng kanilang gate. Nagdadalawang isip siya sa hindi malamang dahilan. Muli siyang nag-angat ng tingin sa kabuoan ng kanilang bahay at mariing kinagat ang ibabang labi. She took a very deep breath.Bakit ganito ang nararamdaman niya? This house used to be her home but now it feels like she’s visiting an old house of hers. Ito ba ang aftermath ng marriage? Yung tipong gusto mo nang bumukod? O sadyang nasanay lang siya sa naging tirahan nila sa Italy?Pero saglit lang naman siya roon, ‘di ba?“Ate?”Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya si Elijah. Naka-pajama pa ito at sando. Nakakunot ang noo nito at mukhang kakagising lang. Pinilit ni Emory ang sarili na ngumiti sa kapatid. Agad namang lumapit sa kanya ang binata at pinasadahan siya ng tingin.“Anyare? Bakit parang biyernes santo mukha mo?” tanong nito sa kanya.Inirapan niya ang kapatid. “Na sa loob pa ba si Lolo?”