"Bragggg!--" isang mahinang tunog na bumagsak sa lupa.
Nagulat si Queenilyn Sanchez. Mabilis niyang ibinaba ang kanyang vacuum cleaner at umakyat sa itaas.
Si Lexber Griffin ay bumagsak sa lupa, ang kanyang katawan ay nabaluktot, ang kanyang mga ugat sa noo ay nakalantad, at ang pamilyar na wheelchair ay gumulong sa hindi kalayuan sa kanyang likuran.
"Hayaan mo akong makatulong sa iyo." Naglakad siya nang hindi malay.
"Tumigil ka." Malamig na wika ng lalaki, at natakot si Queenilyn sa kanya. Tumigil siya sa paglalakad at tumayo sa gilid ng hagdan.
Hindi pinansin ng lalaki ang malamig at mabagsik na mga mata ni Queenilyn, itinukod ng kanyang mga kamay ang sahig, at gustong maupo sa wheelchair.
Hindi niya gusto ang mga taong humahawak sa kanya. Ngunit tila nasobrahan niya ang kanyang lakas, at nang medyo malayo pa siya sa kanyang wheelchair, biglang nawalan ng lakas ang kanyang mga paa, at hindi napigilang bumagsak sa sahig.
Napakunot ang noo ng lalaki, hindi sinasadyang tinapik ang kanyang mga binti, at puno ng poot ang kanyang mga mata.
Tumingin sa kanya si Queenilyn na may malungkot na ekspresyon. Hindi niya pinansin ang utos ng lalaki at tinulungan siyang bumalik sa wheelchair.
Isang pagsabog ng halimuyak ang pumasok sa kanyang ilong, si Lexber Griffin ay sumimangot, ang galit ay hindi pa ganap na tumataas sa kanya, at isang malambot na maliit na kamay ang ipinatong sa kanyang balikat upang hayaan siyang huminga.
"Sir, umupo ka muna!" Nahirapan siyang tinulungan ni Queenilyn. Agad siyang tumingala at pinunasan ang noo niya. Isang purong ngiti ang ipinakita nito sa kanya.
Mainit at nakakahawa ang ngiti, dahilan para unti-unting nawala muli ang galit ni Lexber.
"Sir, nasaktan ka ba?" Nag-aalalang tanong ni Queenilyn.
Iniwas ni Lexber ang kanyang mga mata at orihinal na gustong tumalikod, ngunit hindi niya maiwasang sumagot.
"Hindi."
Ang lalaki, ang ganda ng boses niya!
"Sir, ang ganda po ng boses niyo. Bakit hindi kayo madalas magsalita?"
Magandang boses?
"Ako ba ang tinutukoy mo?" Nagtaas ng tingin si Lexber, tiningnan ang immature at simpleng munting mukha ng dalaga sa harapan niya, at nagtanong sa mabigat na boses.
"Oo!" Tumango si Queenilyn.
"Hindi ko gusto."
Malamig at mabangis pa rin ang boses niya, ngunit sa mga mata ni Queenilyn ay bumulong ang gilid ng labi niya. Medyo may lambing din ang mga mata niya.
Ang larawan ay nahulog sa mga mata ni Zoe Foster habang siya ay bumaba mula sa itaas na palapag, at hindi niya maiwasang mataranta.
"Mr. Griffin, natatawa ka ba?"
Nakita ni Queenilyn si Zoe sa isang sulyap. Natakot siya na isipin ni Zoe na siya ay tamad, kaya't mabilis siyang nagpatuloy sa gawaing bahay.
Nang sumapit ang gabi. Umalis ang bisita. Tahimik na lumapit si Queenilyn sa study room ni Lexber sa labas at kumatok sa pinto, pagkatapos ay nagsalita ang mahinang boses ng isang lalaki mula sa loob, "Ano yun?"
Tumayo si Queenilyn sa labas ng pinto, at maya-maya, bahagyang binuksan niya ang pinto.
"Mr. Griffin, pwede ba akong humiram ng pera sa iyo?" Nasa labas pa rin ng kwarto si Queenilyn na nahihiya. Kung mayroon siyang pagpipilian, hindi niya hihilingin sa isang estranghero na humiram ng pera.Matagal na walang tugon sa kwarto.
Mahinang yumuko si Queenilyn, alam niyang tila tinanggihan siya, nakaramdam siya ng kalungkutan.
Saktong pagtalikod niya ay muling nagsalita ang mahinang boses ng isang lalaki, "Come in."
Pumayag ba siya?
Tuwang-tuwa si Queenilyn kaya agad siyang pumasok. "Salamat, Mr. Griffin!"
Medyo excited ang boses ni Queenilyn.
Ang pag-aaral ay may malakas na amoy ng tinta, at sa ilalim ng mainit na liwanag, ang balangkas ng lalaki ay angular. Tahimik na sinulyapan ito ni Queenilyn at saka mabilis na yumuko.
"Huwag kang masyadong excited. Hindi pa ako nangako na tutulungan ka." Sumandal ang lalaki sa leather sofa, at ang mabigat na mga mata ay tumingin sa payat na dalaga sa kanyang harapan. Ang kanyang tono ay pabaya.
Wala siyang dahilan para tulungan ang dalagang nasa harapan niya, ngunit medyo naiinip siya sa mga sandaling iyon, kaya binalak niyang pahirapan ito. "Sabihin mo sa akin, bakit kita tutulungan?"
"Dahil ako ay masipag, positibo, nagmamalasakit sa mahihina, may sakit, at may kapansanan..."
Sa huling salita, lumubog ang mga mata ni Lexber, at kahit na ang temperatura sa silid ay bumaba ng ilang degree!
"Labas." Wika niya sa malamig na boses.
Inis na inis ni Queenilyn kay Lexber, hindi lang talaga niya mapigilan ang bibig niya. Hindi na siya naglakas-loob na magtagal pa sa ekspresyon ng malamig na galit ni Lexber, kaya ibinaba niya ang kanyang ulo at gustong lumabas nang magmadali.
Maya maya lang ay bumukas ang pinto. Lumakad si Zoe sa harap ni Lexber at magalang na yumuko, "Mr. Griffin, si Miss Claribel Bailey ay nakarating na sana sa Germany. Please rest early and stop thinking about her."
Si Miss Claribel Bailey ay nobya ni Lexber. Hindi na siya nagpakita sa villa matapos malaman ang aksidente ni Lexber. Noong panahong iyon, petsa ng kanilang kasal, ngunit nag-abroad si Claribel para mag-aral. Dahil dito, napabalitang hindi nagustuhan ni Miss Claribel si Mr. Griffin dahil sa kanyang kapansanan na mga binti, kaya tumakas ito.
Kaya simula noon ayaw na ayaw niyang pinag-uusapan ang taksil na babaeng minsan niyang minahal ngunit iniwan siya sa ere.Malulungkot si Lexber kung babanggitin ang bagay na iyon, at maingat lamang siyang matingnan ni Zoe. Sino ang nakakaalam, pagkatapos tumingin kay Lexber, ang kanyang ekspresyon ay hindi kasing kilabot na inaakala ni Zoe.
Bumagsak ang mga mata ni Lexber sa payat na pigura na lalabasan na. "Teka, hindi mo ba kailangan ng pera?" Bigla siyang nagsalita sa hindi tiyak na tono.
Biglang lumingon si Queenilyn at hindi makapaniwalang tumalikod, "Ako? Papahiramin mo ba ako ng pera? Salamat, Mr. Griffin. Mabuting tao ka talaga.Huwag kang mag-alala pag tatrabahoan ko at maghahanap pa ako ng ibang paraan para mabalik ko sa'iyo agad."
"Pero may isang kondisyon ako." Sinabi niya
"Anong kondisyon?"
"Pakasalan mo ako."
Pakasalan mo siya? Akala niya mali ang narinig niya, kaya naghintay siya ng ilang sandali para tanungin si Lexber, "What are you talking about?"
Paglabas niya ng study, biglang naramdaman ni Queenilyn na parang nananaginip lang ang usapan sa study.Siya ay magpapakasal sa isang lalaking mas matanda sa kanya.Oo, sabi niya oo. Wala siyang ibang paraan upang makapasok sa paaralan.Madilim na ulap at kulog ang gumulong sa labas ng bintana. Hindi niya alam kung kailan nagsimula ang ulan. May humidity sa hangin. Sa kasamaang palad, hindi nagdala ng payong si Queenilyn. Tulala siyang nakatingin sa ulan."Handa ka na ba, Miss?"Nang iabot sa kanya ni Zoe ang marriage agreement ay wala pa rin siyang ulirat. Parang nanaginip, pero napakatotoo. Pagtingin sa puting papel sa kanyang harapan ay napalunok si Queenilyn ng kanyang laway. Kinagat niya ang kanyang mga ngipin at pinirmahan ang kanyang pangalan dito.Pinagmasdan ni Zoe ang dalaga na may masalimuot na mga mata ngunit lihim na naisip, ang mapapangasawa ni Mr. Griffin ay isang hakbang patungo sa langit, at isa lamang itong pagpapala mula sa nakaraang buhay.Matapos pirmahan ang kasu
Pera lang ang iniisip ng nanay niya. Ito ang dahilan kung bakit naramdaman niyang malayo siya sa kanya.Ibinaba niya ang kanyang damit at sinabing, "So, tool ba ako para kumita ng pera sa puso mo?""Kaunti lang ang kinikita namin ng tatay mo, umaasa kami sa dowry na makukuha namin sa kasal mo. Kailangan ng kapatid mo na mag-aral pagkatapos nito. Bibili tayo ng bahay para sa kanya at sa magiging manugang natin. Ako ang nagpalaki sayo. para tulungan kami sa hinaharap, at matutulungan mo lang kami kapag nagpakasal ka sa isang mayaman."Napakagat siya ng labi at nag-isip. Bagama't alam niya ang tungkol dito, hindi niya inaasahan na sasabihin sa kanya ng kanyang ina na parang walang kwenta.Labingwalong taong gulang pa lang siya!"Tama na. Hindi ako magpapakasal." Aniya at saka nilagpasan ang kanyang ina at lumabas.Hindi siya sumisigaw ng hysterically ngunit kakaibang kalmado.Sa madilim na gabi, tinatakpan ng mga ulap ang maliwanag na liwanag ng buwan. Naglakad si Queenilyn Sanzhez sa m
Pagkagising niya ay agad siyang umupo at luminga-linga sa paligid, nakita niya na isa pala itong maluho at maluwang na kwarto. Napakadilim ng paligid. Simple at eleganteng floor lamp lang ang nagniningning sa tabi ng kama.Tinanggal niya ang kubrekama at gustong bumangon sa kama. Gayunpaman, sa sandaling dumampi ang kanyang mga binti sa sahig, narinig niya ang malamig na boses."Ano ang sinusubukan mong gawin?"Nabigla siya.Isang pamilyar na pigura ang lumitaw sa pintuan. Si Zoe ang pumasok na may dalang gamot.Binuksan niya ang mga ilaw.Mukha siyang naguguluhan. Napansin din niya ang lalaki sa kanto.Lumapit sa tabi ang lalaking naka-wheelchair.Tumingin siya sa asawa, at nagsimulang tumibok ng mabilis ang puso niya. Naguguluhan ang puso niya.Hinawakan ni Lexber ang kanyang ulo gamit ang kanyang kamay, marahang hinawakan ang kanyang noo, napansin na may sakit pa siya, kumunot ang kanyang noo."Bakit ang init pa rin niya?"Tumingin siya kay Zoe.Natigilan si Zoe sa inasal ng pangul
Nahihiya si Queenilyn, hindi niya alam kung paano sasabihin na ayaw niyang sumakay sa iisang sasakyan kasama ang ina ni Lexber.Kung tutuusin, first time niyang makita ang kanyang biyenan. Nakakahiya sigurong makisama siya.Naramdaman ni Lexber Griffin ang kanyang maliliit na iniisip at dinala siya at ang kanyang Ina sa iisang sasakyan.Nang makitang hinawakan ng kanyang anak ang kamay ng kanyang manugang, ngumiti sina Medina at Fredo sa isa't isa."I like this little girl. When I looked at our son, I saw that he was happy. After his accident, he has never been so close to others. Now looking at them, my heart is delighted." Masyadong emosyonal si Medina.Naisip niyang maraming babae ang nakapila sa likod niya dahil pinapaboran na bata si Lexber."Huwag mong takutin ang batang babae." Nakangiting sabi ni Fredo sa asawa. Nakikita niyang may gusto ang asawa niya kay Queenilyn Sanchez, pero natatakot din siyang baka mapahiya ito sa sobrang sigla ng asawa. Kung tutuusin, matagal nang umir
Bigla siyang napagbintangan sa pamamagitan ng telepono. Clueless siya kung bakit siya hina-harass sa phone, kaya nagtanong siya. "Naka-dial ka ba ng maling numero?" Sumimangot siya, at ang isang biglaang paninirang-puri ay naging dahilan upang hindi siya komportable."Maling numero ang na-dial ko? Pinagagalitan kita, Queenilyn Sanchez. Hindi kita nakitang nakakainis sa school. Ngayon alam ko na na isa kang buhay na asong babae. Hindi ka lang nagnakaw ng mga nobyo ng iba, pati na rin ang sinabi mo tungkol kay Mixie sa likod mo!" Galit na galit ang babaeng nasa telepono. Parang gusto niyang mag-drill out sa kanyang mobile phone para sakalin siya.Si Mixie Rivera sa kabilang linya. Nakuha nila ang numero ng kanyang telepono sa pamamagitan ni Marian. Matapos makuha ang contact information ni Queenilyn, binomba niya ang kanyang mobile phone ng isang text. Agad siyang tumawag, ngunit sa oras na iyon, naubusan ng baterya ang mobile phone ni Queenilyn, at hindi niya natanggap ang mga rants at
"Natasha, bagama't mahal ang bag na ito, tiyak na aakohin ko ang responsibilidad at hinding-hindi ako papayag na maparusahan ka sa tindahan mo dahil sa bagay na ito." Tiningnan ni Marian ang bag na may mukha ng kawalan ng hustisya. Bagama't sinabi niyang parang sarili niyang kasalanan, sa mga tagalabas, parang sinadya ni Queenilyn na ihagis ang bag sa lupa at sinisi si Marian. Natural na nakilala ni Queenilyn ang kahulugan sa likod. Hindi mahalaga kung ang bag ay nahulog sa lupa, ngunit paano ang iba ay sadyang hulaan sa kanilang sarili?"Malinaw na nangyari ito dahil hindi mo ito hinawakan nang mahigpit, okay?" Medyo nalungkot si Queenilyn. Bagama't napakamahal ng bag, nahulog ito sa lupa at walang malubha maliban sa alikabok. Gaano karaming pera ang mawawala? Bukod dito, kahit na gusto niyang mawalan ng pera, kaya niyang tiisin. Pero hindi dahil sa sarili niyang kasalanan, kaya bakit niya ito aaminin?"Alam ko, kasalanan ko." Nakakaawa ang tono ni Marian. Ngunit nakita ni Queenilyn
Bumalik si Queenilyn sa kwarto niya para maligo at pagkababa niya ay naabutan niya si Lexber na lumabas na ng kwarto niya. Pagkatapos ay nagmamadali siyang bumaba mula sa itaas at tumingin sa paligid ngunit wala siyang nakitang mga bisita."Papunta na sila." Ibinuka ni Lexber ang bibig para sabihin kay Queenilyn, tila alam niya ang hinahanap ni Queenilyn. Napakamot siya sa ulo dahil sa kahihiyan. Masyadong malaki ang kanyang curiosity, kaya hindi na siya makapaghintay."Maupo ka muna at kumain." Nagdagdag si Lexber ng isang piraso ng paboritong isda ni Queenilyn at inilagay ito sa kanyang plato. Siya ay may ilang mga pagdududa."Diba sabi mo may darating na bisita? Pwede bang kumain muna tayo?"Hindi ba masarap ilipat ang mga chopstick bago dumating ang mga bisita?"Huwag mo siyang hintayin." Walang pakialam si Lexber. Dumampot siya ng hipon sa ulam at sinimulan itong hiwain."Tiyuhin."Iniisip ni Queenilyn kung sino ang mga bisita nang tahimik na tumabi sa kanya si Jazer. Si Jazer ba
"Lexber, pwede mo bang subukan ang luto ko at tingnan mo kung paano ito?"Ibinaba ni Lexber ang kanyang trabaho, tiningnan ang masayang hitsura ni Queenilyn, at sinira ang kanyang ngiti."Tara, umupo na tayong lahat at tikman ito. Marami akong nagawa ngayong araw."Pagkatapos ay binigyan ni Queenilyn si Lexber ng isang mangkok ng sopas. "Ang pag-inom ng isang mangkok ng sopas bago kumain ay mabuti para sa tiyan."Nang makuha niya ang ideyang iyon, nakita niyang nakatayo pa rin si Samanta, at hindi niya sinasadyang umupo."Tita, maupo ka na at sabay na tayong kumain."Narinig niyang sinabi ito ni Queenilyn, at labis siyang natakot. Isa lang siyang katulong, kaya paano siya makakain sa hapag?"Miss, mamaya na ako kakain."Tumingin si Queenilyn sa kanya at naunawaan ang kanyang mga alalahanin."Lexber, pwede ko bang samahan si tita mag-dinner?"Tumingin si Lexber kay Queenilyn at tumango."Tita, halika na at subukan mo ang luto ko. Mas masarap kapag marami ang sabay na kumakain."Umupo s