Kabanata 3

Habang nakatulala sa bintana ng Ospital ay hindi ko magawang maglabas ng emotion. Hindi ko alam kung ngingi ba ako o iiyak sa pag harap ko ng panibagong araw. 

"Gising ka na pala?" Bungad niya sabay lapit.

"Bakit mo pa ako niligtas?" blangkong patanong ko matapos ko siyang lingunin.

Tama ligtas ako at nailigtas ako ni Mark. Lumapit siya sa'kin at agad akong niyakap. Sa init ng yakap niya, hindi ko na napigilan ibuhos ang akong luha. 

"Nabalitaan ko na matagal ng nagtatagpo sina Adrian at Aurie, kaya gusto ko sa nang sabihin sayo kaso mukhang huli na pala ako. Patawad kung nahuli ako. Walang 'ya ang Adrian na 'yon kung alam ko lang na kompanya lang ang habol niya, sana hindi ako sumuko na maging akin ka!" paliwanag niya at napangiti nalang ako dahil sa katangahan ko. Ramdam ko ang pagkusot niya sa kamao. Kumalas ako sa pagkakayakap at napayuko para punasan ang luha ko. 

I signed. " Mark, gusto kong sampahan ng kaso si Aurie at Adrian. Kahit pa kababata ko siya at nagkasala kami dahil sa hindi pagkilala kay Aurie. Hindi pa rin reason 'yon para patayin nila ako. Gagawin kong miserable buhay nila!" ani ko sa galit at tinanggal ang swerong naka kabit sa kamay ko at tumakbo papalabas.

Hindi sa gan'to matatapos ang lahat! 

Ilalantad ko ang pagpatay nila sa'kin. Dali-dali akong pumara ng taxi.

"Manong paki baba nalang ako sa Alvarez Street." Agad kong sinara ang pinto at kahit kinakatok na ni Mark ay 'di ko pinagbuksan.

Nang makarating ako sa bahay ni Tita ang mansion nila Adrian ay bumungad sa'kin ang puting mga tela at pink na Rosa's na nakapalibot sa bahay. Funeral ba 'to. Funeral ko ba? Napatakbo ako sa likod, do'n sa hardin dahil sa pagkataka na may nagsisipalakpakan. Namilog ang mata ko sabay iling.

"W-Wedding?" taka ko at 'di namalayang tumulo na aking luha. Nanikip ang aking d****b at hinablot ang kutsilyong nasa table. Hindi ko mapahintong ang kumukulong dugo ko kaya susugod na sana. Pero may humablot sa kamay ko, sabay dasag sa malapad na d****b niya ang mukha ko.

"Mark, ikaw pala. Akala ko lumipad ka nang papuntang amerika?" rinig kong pag kausap ni Adrian kay Mark. Napakuyom ako ng kamao at pinipilit humarap sa kanila para sabihing buhay pa ako ngunit pinipigilan ako ni Mark.

"By the way, sino 'yang kasama mo? Nakasuot pa siya ng Hospital dress?" taka naman ni Aurie.

 "Fiance ko. Hindi na siya nakapaghintay na makita ako kaya siya na ang pumunta rito. Kaso sa sobrang ligalig na aksidente," palusot ni Mark.

" 'Diba dapat nasa Ospital siya? Bakit pa kayo pumunta rito? Masama sa pasenyente na lumabas agad," patanong ni Tita na may kasamang pag aalala. 

Tita ako 'to si Olivia. Napalunok laway nalang ako at pumikit para mailabas ang luha na na muo sa mata ko. 

"Sinisi kasi niya ang sarili niya dahil 'di ako naka attend sa kasal ikalawang kasal ng bestfriend ko. Baka magalit nanaman sa'kin si Olivia kung malaman niya na hindi nanaman ako sumipot. Kaya pinilit ako ng Fiance ko at nakipaghabulan papunta rito." Rinig ko ang tawanan nilang lahat.

" Bakit ayaw mo atang ipakita ang mukha ng Fiance mo?  Tagal mo na siyang ikinukwento pero 'di parin namin siya nakikilala," tanong ni Tita.

Unti unti akong nakaramdam ng hilo at pagkamanhid ng katawan ko. Hindi ko alam kung bakit at parang gusto kong maduwal.

"Ayoko po Tita, baka agawin nanaman ng anak mo," pabirong sagot ni Mark. hindi ko na narinig ang mga sinasabi nila dahil tuluyan ng bumigay ang katawan ko.

...

"A-Ano? B-Buntis ako?" utal kong tanong sa doktor at napabunga ng hangin.

" T-teka... nabibiro ka lang dok 'diba?" iling ko at napahawak sa bibig ko at tyan ng makaramdam ng pagduwal.

"Sinabi ko na po sa mister ninyo matapos ka niyang isugod dito." Turo niya kay Mark kaya nagtaka ako. Bakit hindi niya sinabi sa'kin nang mag-usap kami? Magpapaliwanag na sana si Mark pero muling nagsalita ang doctor. "At under monitoring pa po kayo dahil matapos kayong malunod ay himalang ligtas pa ang bata."

Napailing lang ako at napatingin nang may pagkainis sa tiyan ko. Hindi ko kayang isilang ang bata na 'to. Habang nakatitig ako sa tyan ko at lalo lang akong naiinis nang sobra. Naramdaman ko naman ang paglapit ni Mark.

Isang malutong na sampal ang dumapo sa mukha ni Mark. " Sabihin mo... BAKIT MO KO PINIGILAN KANINA?" galit kong tanong. Lalapit na sana siya kaso ipinipilit kong itulak.

"Mark kala ko ba magkaibigan tayo. Sabi mo su-suportahan mo ako sa kahit anong desisyon ko?" ani ko. 

"Kakasuhan ko siya at ipapalaglag ko itong bata na 'to. Hindi ko masisikmura ang mag-alaga anak ng demonyong si Adrian!" sigaw ko at umalinga-ngaw ang boses ko sa kwarto.

"Olivia, nakalimutan mo na ba ang sinabi ni Tito?" Bumanting sa tainga ko ang sinabi ni Mark at natauhan ko kaya napatahimik ang kwarto ng ilang segundo.

"Sabi ni Tito, gusto ka niyang makitang makabuo ng masayang pamilya. Sa tingin mo kong maghihiganti ka makukuha mo'yon? Olivia kalimutan mo na si Adrian at kung tungkol sa pera, nanditop ako. Kaya kong ibigay sayo lahat. Kung ayaw mo makita ang batang nasa sinabubunan mo ay i-abort mo." Nilingon ko siya t'saka siya ngumiti sa'kin. 

"Olivia, mahal kita. Handa akong talikuran lahat... basta para sayo. Please... h'wag mong sirain ang buhay mo para sa paghihiganti. Magsimula ka ulit, kasama ko." 

I signed and stared at him. " Hayaan mo muna akong magkapag-isip."

Tinanggal ko ang tingin ko sa mata niya at hindi pinansin ang pag-alis niya. Nang makalis na siya ay agad akong pumunta sa comfort room tsaka binasag ang salamin. Kumuha ako ng piraso ng bubog at tinapat ito sa leeg ko. 

"Dad, hindi ko magagawa ang nais mo. Patawad. Dad, I-I miss you." Napaiyak ako at napapikit. 

"Miss, bitiwan mo 'yan. ANYONE? HELP!" sigaw ng nurse at nakipag- agawan sa piraso ng salamin.

"H'wag mo akong pigilan dahil wala kang alam sa mga pinagdaanan ko at problemang meron ako!" 

"Miss, kung tungkol 'yan sa batang dinadala mo. Tigilan mo ang plano mo at hayaan na mabuhay ang bata. Walang kasalanan ang bata!" sigaw pa niya kaya napabitaw ako sa salamin. Hinabol niya ang hininga niya at halatang kinakabahan. "Ang bata ay isang magandang regalo na matatanggap ng isang babae. Hindi po ba kayo nagtataka na buhay parin ang sanggol kahit na muntik na kayong mamatay. Pinipilit ng bata kumapit pero susukuan mo? Anong klaseng pag-iisip 'yan?" 

Sa narinig kong sermon, mas nagising ako sa katotohanan.

Patawad...

Patawad, anak ko.

Umalingaw-ngaw ang pag-iyak ko at inilabas ang lahat ng saloobin ko.