...I wanna make you smile whenever you're sad
Carry you around when your arthritis is bad
All I wanna do is grow old with you
I sing as I started strumming my guitar. I want to be alone today but Bethany is with me kaya sa kanya ako nakaharapa habang kumakanta.
... I'll get your medicine when your tummy aches
Build you a fire if the furnace breaks
It could be so nice, growing old with you
She put her hand above her chest and fake a cry na tila ba touch na touch siya kinakanta ko. loka loka gusto kong matawa sa kanya.
... I'll miss you, Kiss you
Give you my coat when you are cold
Need you, Feed you
Even let you hold the remote control
... So let me do the dishes in our kitchen sink
Put you to bed when you've had too much to drink
I could be the man who grows old with you
I smile sadly as I ended my favorite song. Hindi naman talaga ako super sad today. Wala lang, it's just that I feel so sentimental when I woke up this morning. It's been week since that incident in his office. At first, I feel so sad that I won't be able to see him again but eventually naging okay din naman ako. Sabi nga nila wala namang permanente sa mundong ito so , this pain that I'm feeling right now, mawawala din ito.
"Girl, are you sure about your plan? I mean how will you manage yourself? Malayo ang Italy girl, let's say na kahit andun pa ang lola mo iba pa rin kung dito ka sa Pilipinas. Doon ka nga pinanganak pero dito ka na lumaki, dito mga kaibigan mo, andito kami."
I decided to transfer school for the next school year. Doon ko na sa Italy ipagpapatuloy ang pag-aaral ko at hindi ko alam kung kailan ako babalik. Kaya heto si Bethany kanina pa nangungumbinse sa aking wag akong tumuloy. She didn't know what is the reason behind my transfer and I don't have any plans of telling anyone. Siguro kapag nasa Italy na lang ako saka ko na sasabihin.
Wala din akong balak na magpaalam sa iba. Well kung meron man, siguro si Ate Amethyst lang. She's been so nice to me at ayoko namang bigla na lang aalis ng hindi man lang nakapagpaalam sa kanya.
Nung sinabi ko din naman kina Mom at Dad wala din naman silang sinabi. They let me decide with my life, malaki na daw ako at kaya ko nang e-manage ang sarili ko. Mukhang mas natuwa pa nga sila nung sinabi kong doon ako kay lola. Sabagay sino ba ang hindi, wala ng magpapasaway sa kanila. Si Ate Ehra nalang, ay hindi pala dahil hindi naman siya pasaway gaya ko.
"Bakit ba kasi aalis ka pa? Are you not happy here? Ganun pa rin ba treatment ng mga magulang mo sayo?"
Umiling ako sa kanya. Hindi naman yun ang dahilan ko. Gusto ko lang doon kay lola, I want to spend time with her. I missed her so much. She's been sick lately at gusto kong alagaan siya. I grew up with her, she's the one who took care of me since I was born. Kinuha lang ako nina mommy nung nag-aaral na ako. Gusto kong bumawi kay lola ngayon.
At tungkol naman sa mga magulang ko, wala namang kaso sa akin kung paano nila ako tratuhin. I'm used to that since I was small. Wala ding issue kung mas malapit sila kay Ate Ehra. Sabi naman nila pantay lang ang pagmamahal nila sa amin, so I believe that.
"Kelan ka babalik Monique? Ilang years ka doon sa Lola mo?"
I don't know what to say. Hindi ko rin alam kung ilang years ako doon or maybe doon na talaga ako magste-stay forever. Malay natin, hindi ko alam. I don't know what the future has in store for me. Basta ang alam ko lang ay sigurado na akong doon na ako sa lola ko.
"Ang daya mo naman. Akala ko sabay tayong ga-graduate dito. Yun pala iiwan mo rin ako." parang bata na itong nagmamaktol.
Si Bethany ang una kong naging kaibigan. I mean ang nag-iisa ko palang kaibigan. I don't have lots of friends. I'm choosy pagdating sa mga taong kakaibiganin ko. I choose quality over quantity kaya siguro sa daming naging acquaintaces ko si Bethany lang ang natira. Siya lang kasi ang totoo sa lahat.
"Mami-miss talaga kita, malulungkot ako kapag wala ka na."
"We can always video call, Bethany." I said softly. Napansin ko ang panunubig ng mga mata niya kaya agad akong nag-iwas ng tingin. " Isa pa palagi naman kayong nag-aabroad ng parents mo, diba? You can visit me there anytime. We can roam around Italy, ako ang magiging tour guide mo kapag bibisitahin mo ako."
She didn't answer but I heard her sniffs. I don't want to cry at baka lalo lang kaming magka-iyakan. Kinuha ko ang guitar case at pinasok ang gitara ko doon. It's late, kailangan na din naming umuwi.
"Don't be sad Beth, we can always catch up if we want. Basta doon lang sa ibang bansa, wag na dito sa Pilipinas."
Napansin ko ang pagkunot ng noo niya. Huli na ng marealize ko kung ano ang lumabas sa aking bibig. Dahil kasi sa sinabi ko nagmumukhang may iniiwasan akong makita dito sa Pilipinas.
"Are you hiding on someone, Monique? May hindi ka ba sinasabi sa akin?" dama ko ang tampo sa boses niya kaya mabilis akong umiling sa kanya.
Hindi niya pwedeng malaman na ang first crush ko ay ang first heartbreak ko din. Walang dapat makakaalam sa mga ka-oa-han na nararamdaman ko ngayon dahil tiyak pagdating ng panahon gawin pa itong katawa tawa ni Bethany.
"It's not like that. What I mean is mas convenient kung doon tayo magkita kasi hindi ko na kailangan pang magtravel ng mas mahabang oras. Tsaka halos lahat naman ng magagandang lugar dito sa Pilipinas napuntahan na natin diba?" sadya ko pang nilambingan ang aking boses.
"Oa naman yung napuntahan lahat. Madami pang magagandang probinsya ang hindi natin nabisita. Yung mga kilalang tourist spots palang ang napuntahan natin madami pa ang hindi. Kaya nga sinasabi ko sayong wag ka nalang tumuloy ng Italy, dito ka na lang sa Pilipinas. Si Lola mo nalang ang pauwiin mo dito."
As if naman uuwi si Lola dito. Kahit anong pilit doon. Hindi yun uuwi, mas gusto pa nun doon sa Italy kesa dito. Hindi rin naman kasi sila close ni Mommy kaya walang rason. Lola is my Dad's Mom.
"Malay mo kapag doon na ako nag-aral madami akong makikilalang papasa sa taste mo e di may mairirito ako sayo." biglang nagbago ang reaksyon ng mukha niya. I knew it. " Mas madaming pogi doon, ayaw mo bang malahian ka ng iba? Upgrade na natin ang genes natin girl. Hanap tayo ng makapagbigay sa atin ng magandang lahi in the future. Sayang naman kung hindi upgraded ang version natin." biro ko sa kanya. May upgraded version pa akong nalalaman. Ano naman kaya yun?
"Ay korek ka dyan. Sige payag na ako basta hanapan mo ako ng gwapo doon. Yung hindi lang basta gwapo gusto ko yung, malaki katawan, matangakad, hot fafa at mahaba ang--"
Pero sabay kaming natigilan ni Bethany ng biglang may tumikhin sa aming likuran. Hindi lang basta tikhim dahil mukhang may kasamang galit yung pagtikhim niya.
Paglingon ko nakita ko ang seryosong tingin ni na pinukol ni Tristan sa akin. What is he doing here? Tsaka bakit mukhang galit na naman siya? Ano naman ba ang kasalanan ko sa kanya?
Akala ko ba ayaw niya akong makita pero ilang araw ko ng napapansi na andun siya kung nasaan ako. Hindi naman siguro nagkataon lahat ng yun? Or baka ano, assuming na naman ba ako?
"Oh hi! Do you need anything, Koya?" Bati ni Bethany sa kanya. Malawak pa ang ngiti ni Beth sa kanya pero hindi man lang siya tinapunan ng tingin ni Tristan. Diretso lang ang tingin nito sa akin. His brooding eyes look so dark. His creased brows, pointed nose and well define jaw added the danger that is screaming in his face. But who cares?
He's not in his business suit today. He's wearing black fitted polo shirt, maong jeans paired with white sneakers. May suot din siyang sumbrero na kulay itim. He looks different from his usual authoritative look. Mas mukhang bagets siya sa ayos niya ngayon or shall I say sadyang nagsuot ng ganyan para magmukhang bagets.
He also smells good. Kahit may distansya ang kinatatayuan niya mula sa amin amoy ko pa rin ang panlalaking pabango niya. That masculine scent that used to be my favorite scent before, pero hindi na ngayon. Gaya ng pangako ko sa aking sarili, wala na akong pakialam sa kanya. Yun ang hinihiling niya diba?
"Do you know him girl?" Bulong ni Bethany pero halata namang naririnig niya. "He's looking at you. Mukhang ikaw ang sadya niya."
Nagkibit balikat ako at inisa-isang sinupin ang mga gamit ko na nasa ibabaw ng mesa. I can feel that he's staring at me. Kahit si Bethany dama ko din ang mga tingin sa akin. Tiningna ko ang kaibigan bago ako nagpaalam.
“I don’t know him Beth, gotta go.”
___________________________
"Huy Ezra Monique saglit, tinatanong kita kung kilala mo ba si Kuyang pogi. Tingnan mo o nakatingin sa 'yo. Kilala mo eh nagde-deny ka lang." sinundot pa ni Bethany ang tagiliran ko kaya kunot noo akong tumingin sa kanya. "Monique..." tawag niya sa pangalan ko pero hindi ko siya binalingan. Oh? Monique real quick? Akala ko ba kid? "I'm here to fetch you." he said in a baritone voice. Narinig ko ang pagsinghap ni Bethany. OA pa itong napatakip sa bibig niya. Palipat-lipat ang tingin niya sa aming dalawa nung lalaki pero inirapan ko lang siya. Alam ko na ang ganyang reaksyon mula sa kanya. Ano magsasaya na ba ako dahil sinusundo niya ako? "Your Dad asked me to." he added. Ah kaya naman pala andito dahil napag-utusan lang. Gusto ko tuloy matawa. Well, ano pa bang inaasahan mo Ezra? Do your really think he'll make an effort for you? Dream on kid. But yeah, no need, I can manage myself. Hindi ko kailangan ng sundo. Isa pa, hindi rin ako sanay na pinapasundo ni Daddy. Kelan pa si
"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mong doon na ka na sa lola mo mag-aaral, Ezra nak? Bakit biglaan naman?Last month excited ka pang grumaduate dito tapos ngayon aalis ka na agad? May problema ka ba sa school mo?" Hininto ko ang paglalagay ng mga gamit sa maleta ko at hinarap si Nana Conching. Simula nung kinuha ako nina Mommy kay Lola Raquel sa Italy, si Nana na ang nag-alaga sa akin. Siya ang tumayong pangalawang magulang ko. Siya ang nagturo sa akin magsalita ng tagalog at siya yung personal na umaattend sa lahat ng mga pangangailangan ko. Mas masabi ko pa ngang mas madami ang ang oras na magkasama kami ni Nana Conching kesa kay Mommy dahil sa trabaho niya eh. Pero ayos lang, dahil pinaintindi naman ni Nana sa akin ang lahat. Busy sila mommy at daddy dahil kailangan nilang magtrabaho para mabigyan kami ng magandang buhay ni Ate Ehra. "Wala po akong problema Nana, nagkakasakit na kasi si Lola lately kaya gusto ko siyang alagaan. Gusto ko pong makabawi sa kanya sa pag-aalaga ni
"Look at the camera, Babe. Give me a fierce look..." Brenan's voice made me back from my reverie. Brenan is a photographer at the same time a friend and my manager. Sa ilang taon na kasama ko siya bilang photographer/manager sanay na ako sa pagtawag tawag niya sa akin ng babe. Pati ang ibang staff sanay na rin sa kanya. Brent is a filipino-american, magkakasundo kaming dalawa dahil kahit matanda siya sa akin ng ilang taon he treated me like his equal, hindi niya ako tinuturing na bata. Marunong din siyang managalog at gaya ko lumaki din siyang hindi umaasa sa mga magulang niya. Simula ng dumating ako dito sa Italy kung ano-anong trabaho ang pinasok ko. I did that to prove to my parents that I can be independent to them. Na kayang kong suportahan ang aking sarili. "Wala kang mararating sa katigasan ng ulo Ezra. If I know gusto mo lang doon sa Italy dahil doon libre kang gawin kung anong mga kalokohan mo. You really are a brat. Wala ka na ngang naiambag dito sa pamilya puro pasaway
"Brenan what—?"Lalabas na sana ako sa room na inookopa ko para umuwi ng mabungaran ko si Brenan sa labas ng pintuan. He was about to knock at the door when I opened it. Naiwan pa nga sa ere ang kamay niya.Nakabihis na ito at handa na rin atang umuwi pero mukhang nagkaproblema sa damit na suot niya."What happened to your shirt? Why are you wet?" tanong ko habang sinisipat ang t-shirt na suot niya.Mukhang natapunan siya ng juice dahil ang kulay puting t-shirt niya ay nagkaroon ng dilaw na mantsa mula dibdib pababa."Can I come inside, Babe? I just want to change my shirt if it's fine with you. Sinauli ko na kasi ang susi doon sa caretaker."Alangan pa ang mukha niya nung sabihin yun. Kahit naman kasi close kami ni Brenan hindi ito basta nalang pumapasok sa silid ko ng hindi nagpapaalam. He always respects my privacy and he's a true gentleman. Kelanman hindi ito naging bastos sa akin."But if your uncomfortable, it's fine—""No problem, Bre, it's okay with me. Come on, pasok ka." Nil
Dear Ezra Monique, my budding family lawyer,I know you have a lot of emotions running through you the time you will be reading this letter. The same feeling I felt when your lolo died, but I was much older at the time that I I know life is like this. Life happens and so is death, so I really can't begin to truly comprehend what you are feeling, apo. Ezra, want to tell you that I am so incredibly sorry that I had to die while you are so young. I did absolutely everything I could to stay alive for as long as possible. But my battle has to end here. I wish I could extend more because I really want to see you reach your dream. I want to see my Ezra Monique in the court room defending her clients, fighting a battle that a good lawyer does.I am incredibly proud of you for everything you have done in your life. I will be watching over you every day to see what new and exciting things you will accomplish. I will be watching over you all the time, or at least I hope I can still let you fe
"Ezra Monique! Wake up! What the hell are you doing with your life, you brat!?"Ano ba naman yan galit na naman si Dad? He must be so mad at me dahil kahit sa panaginip ko sinisigawan niya pa rin ako. Tama nga ang hinala ko kagabi, plastikan lang yung kabaitang pinakita niya sa mga kasosoyo niya sa negosyo.Akala ko pa naman sincere na yung pagiging proud niya sa akin. Yun pala parte lang ng pag-arte niya. Hanggang ngayon hindi ko talaga maintindihan kung bakit mainit ang ulo ni Dad sa akin. Is it because my lola left me everything? I wasn't expecting all than in the first place. Hindi naman ako pumuntang Italy para alagaan siya dahil after ako sa kayamanan niya. Wala akong balak na angkinin lahat ng yun, ni hindi ko pinakialaman. Kapag naging abugada na ako, ako mismo ang maghati-hati sa kayamanang iniwan ni Lola sa akin at ibibigay ko sa mga anak niya. I will divide it fair and equal among my tito's and tita's. Hindi ko din ibibigay lahat kay Dad kahit na siya pa ang panganay."I'm
"I DISOWN YOU. Leave and disappear." Dad's voice is like a thunder that strike directly to my heart. I was hoping that Mom would counter what he said but that didn't happen. When I looked at them, they all look at me like they were disgusted. I was about to stand but someone stopped me. "Stay." He said, holding my wrist. I looked at him. I couldn't read any emotion in his eyes but I can feel the danger inside it. It's just a one word coming from him but it silence everyone. He's jaw was clenching when he look at my family one by one. Ate Ehra looked shock, lalo na ng makita niya ang paghawak ni Tristan sa palapulsuhan ko. The way he held my wrist, it's like he's holding his possession that no one can take away from him. Hindi ito masikip ngunit hindi rin maluwang na madali kong kalasin. Gulat ang mukha nilang tatlo. Kahit ako nagulat din. I didn't expect him to do that since he was just silent from the start. I saw Dad's jaw clenched and mom started throwing daggers at me. "I
Trigger warning: Read responsibly.________________________________What am I gonna do with my life now?"La, anong gagawin ko ngayon?" tears started rolling down my cheek as soon as I stepped foot inside my hotel room. I've been asking myself why I have to fell all these. Am I not a good daughter? I've been trying my best since I was small to please them pero balewala din pala dito lang din pala matatapos ang lahat.I'm such a disappointment after all.I was crying hard, that I could hardly breath. Ang sakit-sakit sa dibdib ngayong nagsink in na sa utak ko na mag-isa na lang pala ako. I felt like my heart and my mind is getting numb. I am still alive but I felt like I'm a dead man that no one wanted me. Gusto kong ibuhos lahat ng luha ko pero wala na atang katapusan ang pagpapasakit kong ito. Dinig sa buong silid ang mga hagulhol ko na kahit akong na nakikinig sa sarili kong iyak ay nasasaktan na rin. Pakiramdam ko namamanhid na ako sa sakit. Wala na akong lakas na gumalaw. "La,