"Huy Ezra Monique saglit, tinatanong kita kung kilala mo ba si Kuyang pogi. Tingnan mo o nakatingin sa 'yo. Kilala mo eh nagde-deny ka lang." sinundot pa ni Bethany ang tagiliran ko kaya kunot noo akong tumingin sa kanya.
"Monique..." tawag niya sa pangalan ko pero hindi ko siya binalingan. Oh? Monique real quick? Akala ko ba kid?
"I'm here to fetch you." he said in a baritone voice.
Narinig ko ang pagsinghap ni Bethany. OA pa itong napatakip sa bibig niya. Palipat-lipat ang tingin niya sa aming dalawa nung lalaki pero inirapan ko lang siya. Alam ko na ang ganyang reaksyon mula sa kanya.
Ano magsasaya na ba ako dahil sinusundo niya ako?
"Your Dad asked me to." he added.
Ah kaya naman pala andito dahil napag-utusan lang. Gusto ko tuloy matawa. Well, ano pa bang inaasahan mo Ezra? Do your really think he'll make an effort for you? Dream on kid.
But yeah, no need, I can manage myself. Hindi ko kailangan ng sundo. Isa pa, hindi rin ako sanay na pinapasundo ni Daddy. Kelan pa siya naging concern sa akin? Ngayon pa bang malaki na ako?
"Let's go, Monique..." he was about to take my things but I quickly move backwards.
Hindi ako sasama sa kanya. Diba nga ayaw niyang kinukulit ko siya. O yan na, I'm doing him the favor. I am distancing myself from him. Nakita ko ang lalong pagkunot ng kilay niya dahil sa ginawa ko pero nagkibit balikat lang ako. Hindi na ako madala sa pakunot kunot ng kilay niya. Baka nakalimutan niyang wala siya sa teritoryo niya ngayon.
"Mauna na ako, Beth."
"Alis na kayo girl? Pakilala mo muna ako kay---"
"I have so many plates in my table today Beth, I don't have time to entertain people I don't know." mahina kong sabi pero sapat na para marinig niya. I may sound bitter but that's what I feel right now. Hindi ko pa nakakalimutan ang lahat ng sinabi niya sa akin sa opisina niya.
Kita ko mula sa gilid ng mga mata ko na natigilan siya. Kahit hindi ako nakatingin sa kanya dama ko ang intensidad ng mga titig niya sa akin. Siguro kung hindi niya ako ininsulto doon sa opisina niya, malamang sa malamang nahihimatay na ako sa kilig ngayon. Pero ngayon, wag na uy! Bata pa nga ako, totoo yun, pero alam ko din naman ang worth ko. My Lola taught me how to value myself when no one does.
"I have to go Beth. I have so many important things to attend to." Sinabit ko na ang bag sa balikat ko sabay bibit ng aking guitar case. Halatang naguguluhan si Bethany sa mga nangyayari pero wala akong time na magpaliwanag pa sa kanya. Tipid akong ngumiti saka marahan kong tinapik ang balikat niya.
" I don't want to mess around this time, Beth. I don't have time for that anymore. Magbabagong buhay na ako." Kinindatan ko pa siya sabay ngiti. " I'll go ahead, girl."dumukwang ako palapit sa kanya saka bumulong. "Please don't tell anyone about Italy. I want to keep it between us."
Hindi ko na hinintay ang sagot ni Bethany. I kissed her cheek and left her there with him standing. Bahala si Bethany kung kakausapin niya ang lalaking yun. Wala na akong pakialam.
Nagmamadali akong naglakad palabas ng gate. Halos lakad takbo na ang ginawa ko. Kailangan ko agad makasakay ng taxi pauwi. Ayokong magpang-abot pa kami ng lalaking yun. Ang kapal ng mukha niyang magpakita sa akin pagkatapos ng lahat ng pang-iinsulto niya. Hah!
Oo brat ako, inaamin ko yun pero nakakaintindi naman ako. Pwede naman akong kausapin ng maayos hindi yung parang diring-diri siya sa akin. Tapos anong pakulo niya ngayon? Ayaw niyang makita ang pagmumukha ko diba? So might as well I'll do the favor for him. Ako na ang iiwas. Easy!
"Miss Villaflor, uuwi ka na? Nagkita ba kayo ni Atty. Gonzales? Ang sabi niya siya daw ang sundo mo ngayon." sabi sa aking ng gwardya. Kilala ko si Manong dahil minsan kapag madami ang pinapadalang meryenda sa akin ng mga kasambahay binibigay ko sa kanya. Pero nagtataka ako kung bakit kilala niya ang lalaking yun.
"Kanina pa yun paikot-ikot dito sa campus. Hindi ka daw niya mahanap kaya sinabi ko na ang tambayan mo ay doon sa likod ng gym." lumagpas pa ang tingin ni Manong guard sa akin. " Saan na kaya yun si Attorney, mukhang may dala pa namang yung bulaklak. Manliligaw mo ba yun. Miss?"
Manliligaw. May manliligaw bang nandidiri sa nililigawan? Hindi para sa akin ang bulaklak na yun Manong. I'm still a kid for him.
"Hintayin mo nalang siya dito, Miss. Baka kasi 'pag bumalik ka pa doon sa loob magkakasalisi pa kayo. Upo ka muna dito."
Ngumiti lang ako kay Manong guard at nagpaalam na. Hindi ko kailangang maghintay sa mga taong napag-utusan lang. Sabihin ko na lang kay Daddy na hindi ko siya nakita. Isa pa hindi ko na kailangan ng sundo. Kahit mayaman ang mga magulang ko sanay akong mag-commute. I don't want to be dependent on the luxury my parents can give me. Hindi habang buhay na andyan sila para sa akin kaya habang maaga pa kailangan kong matuto sa mga bagay bagay.
Naglakad ako hanggang sa unahan. Wrong timing at wala ding taxi na dumaan. Wala din masyadong estudyanteng dumaraan since wala na ngang pasok. Badtrip naman oh, paano nalang kung makita niya ako dito? Wala pa naman akong pwedeng mataguan.
Sana pala nag- book muna ako ng taxi bago ako lumabas. Mabigat pa naman itong guitar case ko.
"Taxi saan na ba kayo? I need you now, please bilisan niyo na." mahina kong usal. Palingon-lingon pa ako sa paligid. Amfeeling ko din na hahabulin niya ako.
Kumalma ka nga kid, assuming ka ah!
Hmp! Tama, hindi naman na siguro ako hahanapin ng lalaking yun. For sure matutuwa pa yun na hindi ako sumabay sa kanya. Bahala nga siya sa buhay niya. Mas mabuti pang magbook na lang ako ng taxi, saglit nga lang.
Kinuha ko ang iphone sa bulsa ko para sana magbook pero hindi ko pa man nabuksan biglang may humawak sa bewang ko at bumulong sa akin.
"Where do you think you're going, Ezra Monique?" he said in a raspy voice. Sobrang lapit pa ng mukha niya sa akin. Amoy na amoy ko ang mabango niyang hininga at ang panlalaking perfume na humalo sa natural na amoy ng katawan niya.
Muntik ko tuloy mabitawan ang gitara na hawak ko sa gulat sa ginawa niya pero mabilis din naman akong nakabawi. Diritso akong tumingin sa kanya na parang hindi ko siya kilala. Wala siya dapat mabasa na emosyon sa aking mukha.
Dahan-dahan kong kinalas ang kamay niya na nakakapit sa bewang ko tsaka humakbang ako paatras. May nakita kong kakaibang emosyon sa mg mata niya dahil sa ginawa ko pero hindi ko na ininda yun. Kailangan kong panindigan ang mga pinangako ko sa aking sarili.
"What do you need from me, Attorn--?"
"Tris..." putol niya sa akin. " I want you to call me Tris again... like you used to call me before."
Sarkastiko akong natawa sa sinabi niya? Nagpapatawa ba siya? Hindi ako nainform, hindi tuloy ako prepared. Should I laugh now?
"Look, I- I'm..." he stopped and look at me with his pleading eyes. "...it's no true that I'm here because your Dad asked me. I just said that for you to come with me but I guess I did wrong. Please come with me. I just want to talk to you."
Himala! Anong hangin ang nasinghot niya at maayos siyang nakipag-usap sa akin ngayon? The last time I check ayaw niya ng makita ang pagmumukha ko dahil nakukulitan siya sa akin. What happened at biglang nagbago ang ihip ng hangin?
"Please?"
I shook my head firmly. "No! There's no need for us to talk Atty. You already said your piece and I do understand it. Pasensya kung medyo natagalan ang pangungulit ko sayo, akala ko kasi ayos lang."
"No baby, I-I'm sorry..." He took a step forward pero muli din akong umatras. I don't want him to go near me at baka balang araw isusumbat niya na naman ito sa akin. Ayokong mangyari ulit yun. Gusto ko lang na umalis ng tahimik. " I'm really sorry Monique. I don't mean what I said, I'm so stressed that day at ikaw ang napagbuntunan ko. I know I hurt you--"
"There's no need for you to be sorry, Attorney Gonzales." putol ko sa kanya. " I understand po. After all you are right. Mali naman po talaga ang pagpunta punta ko doon sa opisina mo. Hindi rin maganda tingnan na may batang pagala gala doon."
Paulit ulit siyang umiling pero nanatiling blangko ang ekspresyon ng mukha ko. Narealize ko din naman na tama kahat ng sinabi niya. I am just so infatuated with him that I didn't notice I am already invading his privacy and his peace. What he said to me made sense, natauhan ako doon.
May nakita akong taxi na parating at bago pa siya muling makapagsalita mabilis ko itong pinara. Mabuti nalang at huminto din ito. Mabilis kong binuksan ang pintuan pero bago pa ako tuluyang makasakay muli ko siyang binalingan.
"Pasensya na po ulit Attorney Gonzales. Wag po kayong mag-alala naiintindihan ko po kayo."
Malungkot siyang nakatingin sa akin. Hindi ko nga lang alam kung totoo ba ang pinapakita ng mga mata niya. Ayoko ng mag-assume pa at baka magkamali na naman ako. I left him with a friendly nod at bago ako tuluyangmakapasok ng taxi tinitigan ko siya.
Sa huling pagkakataon gusto kong matitigan ang buong mukha niya. Hindi ko alam kung may susunod na pagkakataon pa ba o baka ito na ang huli naming pagkikita.
"Goodbye Attorney. Masaya po ako sa maikling panahong nakilala ko kayo. Salamat po."
"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mong doon na ka na sa lola mo mag-aaral, Ezra nak? Bakit biglaan naman?Last month excited ka pang grumaduate dito tapos ngayon aalis ka na agad? May problema ka ba sa school mo?" Hininto ko ang paglalagay ng mga gamit sa maleta ko at hinarap si Nana Conching. Simula nung kinuha ako nina Mommy kay Lola Raquel sa Italy, si Nana na ang nag-alaga sa akin. Siya ang tumayong pangalawang magulang ko. Siya ang nagturo sa akin magsalita ng tagalog at siya yung personal na umaattend sa lahat ng mga pangangailangan ko. Mas masabi ko pa ngang mas madami ang ang oras na magkasama kami ni Nana Conching kesa kay Mommy dahil sa trabaho niya eh. Pero ayos lang, dahil pinaintindi naman ni Nana sa akin ang lahat. Busy sila mommy at daddy dahil kailangan nilang magtrabaho para mabigyan kami ng magandang buhay ni Ate Ehra. "Wala po akong problema Nana, nagkakasakit na kasi si Lola lately kaya gusto ko siyang alagaan. Gusto ko pong makabawi sa kanya sa pag-aalaga ni
"Look at the camera, Babe. Give me a fierce look..." Brenan's voice made me back from my reverie. Brenan is a photographer at the same time a friend and my manager. Sa ilang taon na kasama ko siya bilang photographer/manager sanay na ako sa pagtawag tawag niya sa akin ng babe. Pati ang ibang staff sanay na rin sa kanya. Brent is a filipino-american, magkakasundo kaming dalawa dahil kahit matanda siya sa akin ng ilang taon he treated me like his equal, hindi niya ako tinuturing na bata. Marunong din siyang managalog at gaya ko lumaki din siyang hindi umaasa sa mga magulang niya. Simula ng dumating ako dito sa Italy kung ano-anong trabaho ang pinasok ko. I did that to prove to my parents that I can be independent to them. Na kayang kong suportahan ang aking sarili. "Wala kang mararating sa katigasan ng ulo Ezra. If I know gusto mo lang doon sa Italy dahil doon libre kang gawin kung anong mga kalokohan mo. You really are a brat. Wala ka na ngang naiambag dito sa pamilya puro pasaway
"Brenan what—?"Lalabas na sana ako sa room na inookopa ko para umuwi ng mabungaran ko si Brenan sa labas ng pintuan. He was about to knock at the door when I opened it. Naiwan pa nga sa ere ang kamay niya.Nakabihis na ito at handa na rin atang umuwi pero mukhang nagkaproblema sa damit na suot niya."What happened to your shirt? Why are you wet?" tanong ko habang sinisipat ang t-shirt na suot niya.Mukhang natapunan siya ng juice dahil ang kulay puting t-shirt niya ay nagkaroon ng dilaw na mantsa mula dibdib pababa."Can I come inside, Babe? I just want to change my shirt if it's fine with you. Sinauli ko na kasi ang susi doon sa caretaker."Alangan pa ang mukha niya nung sabihin yun. Kahit naman kasi close kami ni Brenan hindi ito basta nalang pumapasok sa silid ko ng hindi nagpapaalam. He always respects my privacy and he's a true gentleman. Kelanman hindi ito naging bastos sa akin."But if your uncomfortable, it's fine—""No problem, Bre, it's okay with me. Come on, pasok ka." Nil
Dear Ezra Monique, my budding family lawyer,I know you have a lot of emotions running through you the time you will be reading this letter. The same feeling I felt when your lolo died, but I was much older at the time that I I know life is like this. Life happens and so is death, so I really can't begin to truly comprehend what you are feeling, apo. Ezra, want to tell you that I am so incredibly sorry that I had to die while you are so young. I did absolutely everything I could to stay alive for as long as possible. But my battle has to end here. I wish I could extend more because I really want to see you reach your dream. I want to see my Ezra Monique in the court room defending her clients, fighting a battle that a good lawyer does.I am incredibly proud of you for everything you have done in your life. I will be watching over you every day to see what new and exciting things you will accomplish. I will be watching over you all the time, or at least I hope I can still let you fe
"Ezra Monique! Wake up! What the hell are you doing with your life, you brat!?"Ano ba naman yan galit na naman si Dad? He must be so mad at me dahil kahit sa panaginip ko sinisigawan niya pa rin ako. Tama nga ang hinala ko kagabi, plastikan lang yung kabaitang pinakita niya sa mga kasosoyo niya sa negosyo.Akala ko pa naman sincere na yung pagiging proud niya sa akin. Yun pala parte lang ng pag-arte niya. Hanggang ngayon hindi ko talaga maintindihan kung bakit mainit ang ulo ni Dad sa akin. Is it because my lola left me everything? I wasn't expecting all than in the first place. Hindi naman ako pumuntang Italy para alagaan siya dahil after ako sa kayamanan niya. Wala akong balak na angkinin lahat ng yun, ni hindi ko pinakialaman. Kapag naging abugada na ako, ako mismo ang maghati-hati sa kayamanang iniwan ni Lola sa akin at ibibigay ko sa mga anak niya. I will divide it fair and equal among my tito's and tita's. Hindi ko din ibibigay lahat kay Dad kahit na siya pa ang panganay."I'm
"I DISOWN YOU. Leave and disappear." Dad's voice is like a thunder that strike directly to my heart. I was hoping that Mom would counter what he said but that didn't happen. When I looked at them, they all look at me like they were disgusted. I was about to stand but someone stopped me. "Stay." He said, holding my wrist. I looked at him. I couldn't read any emotion in his eyes but I can feel the danger inside it. It's just a one word coming from him but it silence everyone. He's jaw was clenching when he look at my family one by one. Ate Ehra looked shock, lalo na ng makita niya ang paghawak ni Tristan sa palapulsuhan ko. The way he held my wrist, it's like he's holding his possession that no one can take away from him. Hindi ito masikip ngunit hindi rin maluwang na madali kong kalasin. Gulat ang mukha nilang tatlo. Kahit ako nagulat din. I didn't expect him to do that since he was just silent from the start. I saw Dad's jaw clenched and mom started throwing daggers at me. "I
Trigger warning: Read responsibly.________________________________What am I gonna do with my life now?"La, anong gagawin ko ngayon?" tears started rolling down my cheek as soon as I stepped foot inside my hotel room. I've been asking myself why I have to fell all these. Am I not a good daughter? I've been trying my best since I was small to please them pero balewala din pala dito lang din pala matatapos ang lahat.I'm such a disappointment after all.I was crying hard, that I could hardly breath. Ang sakit-sakit sa dibdib ngayong nagsink in na sa utak ko na mag-isa na lang pala ako. I felt like my heart and my mind is getting numb. I am still alive but I felt like I'm a dead man that no one wanted me. Gusto kong ibuhos lahat ng luha ko pero wala na atang katapusan ang pagpapasakit kong ito. Dinig sa buong silid ang mga hagulhol ko na kahit akong na nakikinig sa sarili kong iyak ay nasasaktan na rin. Pakiramdam ko namamanhid na ako sa sakit. Wala na akong lakas na gumalaw. "La,
"Why is Angelo not allowed to come inside the building, Nate? What if hindi tayo dumating? Kung may nangyaring masama sa manugang ko mananagot silang lahat sa akin.""That's the policy of the hotel Tita.""I don't care about the policy, Nathaniel. Alam na ba ni Angelo ang nangyari sa asawa niya?""He was here before my men brought him to the precinct, Tita. He saw what happened to his wife and he's mad as fuck. Gusto pang bumalik ni gago sa mga Villaflor pero dinala na siya ng mga tauhan ko. Baka kasi matuluyan pa ni--""Good for them ng magtanda." Maldita nitong sabi. "But still I'm not happy with what he did. Where was he the whole time? Why did he allow this to happen?" " He said was there Tita. He even talked to Miss Villaflor but she didn't want. Then later he talked to her parents but it didn't turn out well so he left. He followed her immediately but Miss Villaflor informed the guard and the reception not to let anyone go to her room. Tinawagan ko lang po si Tito Monroe para