"Ang bilis ano? Start na ng intrams ni wala nga akong naintindihan sa buong midterm." pag-inat ni Lulu para hindi antukin.
Nag-lalakad kami sa hallway dahil pinadismiss na kami ng adviser namin para ienjoy ang intramurals.
"Buti tapos na tayo sa requirements kung hindi maghahabol din tayo katulad ng iba." tinignan ko ang mga classroom sa gawing kaliwa at nakitang may mga estudyante pa din na gumagawa ng requirements na ihahabol.
Naagaw pansin ko ang eroplanong papel na dumiretso sa labas ng classroom, kasabay ng dalawang lalaking naguunahan lumabas sa bintana, hinahabol ang eroplanong papel. Bumagsak sila sa hallway at sa gulat namin ni Lulu ay napahinto kami sa paglalakad para hindi matamaan ng dalawa.
"Luilaine, pinapabigay ni Winston oh!" tumayo at iniabot ito ng lalaking tumatawa pa sa nangyari.
Tanned skin at may katangkaran. Magulo ang ayos ng buhok na sa tingin ko'y galing sa pag gulong nilang dalawa ng kasama nya. Malalim at misteryoso ang mga mata na kasalungat naman sa binibgay nyang ngiti gamit ang manipis at mamula nyang labi na naging dahilan ng pagsilay ng malalim na dimple sa kanang pisngi.
Nilahad nya kay Lulu ang eroplanong papel habang ito ay hinihingal galing sa pag dagan sakanya ng kasamahan nya.
"Hoy, wag!" pag pupumigil ng kasama niya.
Habang nginingtian nyang nakakaloko si Lulu, hawak hawak pa din ang papel ay nahagip nya ang mata ko at unti unting nawala ang ngiti sa kanyang labi.
Hindi ko alam kung bakit ganoon na lamang ang tingin nya sa akin. Naudlot lamang ito nang sinakal syang pabiro ng kasama nya. Walang hiya ko din siyang tinititigan sa kuryosidad."Teka Win—ano ba!" pagpupumiglas nya habang pahapyaw na tingin sa gawi ko.
They both stopped nang nagsalita si Lulu. "Sorry kuya Winston pero hindi ko matatanggap 'yan." At nauna ng maglakad.
Gulat ang makikita sa mukha naming tatlo sa biglaang pagtaray ni Lulu. Ilang segundo ang lumipas nang nabalik kami sa realidad sa paglingon ni Lulu at tawag. "Sel, tara na ano ba!"
Sa pagkabalisa ko napatingin ako sa lalaking kanina pa siguro nakatingin din sa akin at 'di man lang natinag sa pagtingin ko pabalik.
Napasinghap ako "Sorry po!" sa pagmamadali ko, I slightly bowed at them on behalf of Lulu's disrespect and went to her immediately. I heard some 'aww' from the back, guessing from the classmates of that Winston.
"Ba't ba ang tagal mo sumunod? Daldal ako ng daldal andun ka pa pala!" pagsabog ni Lulu.
"Lulu kabastusan yung ginawa mo kanina! Kawawa yung Winston, huy!" hinihingal kong untag sakanya.
"Dai kung hindi ko naman gusto, why would I bother accept it? Eroplanong papel, really?" pagtataray nya.
"At least show some appreciation! At anong masama sa eroplanong papel? Ang cute kaya, laman nun letters 'no!" pangungumbinsi ko na parang hindi niya alam na letters ang laman nun.
"Wala akong pake Selene. Alam mo namang senior natin 'yun. Kadiri kaya magboyfriend ng mas matanda sayo."
Nagulat ako ng nalamang senior pala namin ang mga iyon?"Senior na'tin sila?"
"Sophomore din 'yun! Ka-batch ng kuya mo, di kaklase."
Nangilabot ako, "Nasa college department na pala tayo, ang layo na ng nilakad natin! Baka makita pa tayo ng college professors dito, masita tayo!" bulong ko kay Lulu at dali dali siyang hinila.
"Tsaka for sure trip lang nila 'yang kanina dahil alam nilang graduating from SHS palang ako. Kaya ikaw, 'wag ka magpapaloko sa mga tactics ng senior!" pangangaral niya sa akin, hindi man lang napansin ang pagmamadali ko.
Kilala si Lulu kahit graduating SHS palang dahil ginawa siyang model ng school since junior high at sumikat siya dahil siya ang tinaguriang face of the campus. In fact siya nga dapat ang pambato ng batch namin kaya lang ayaw niya dahil inaamin niyang mahina daw siya sa academics. Tinawanan ko na lamang siya sa pagsusungit nya at nagpatuloy kami sa mabilis na paglakad palabas.
"Antagal naman magsimula." hindi ako mapakali sa inuupuan ko. Ngayon na gaganapin ang battle of the brains na sinalihan ni kuya. Siya ang pambato ng Sophomore ng college department. Apat per year-college students ang maglalaban-laban.
"Ba't nga ba tayo nandito sa dulo Selene? Wala na nga akong marinig oh!" pagrereklamo pabalik ni Lulu. Andito kami sa pinaka dulo ng auditorium dahil mahirap na at baka masita kami.
"Lu konting tiis lang 'to, gusto ko lang makita si kuya manalo." I smiled looking at the stage as I saw my brother entered and bowed to the crowd.
"Bakit may mga senior high dito? Hindi naman sila" napatigil ito sa pagsasalita kaya nilingon ko siya pagkatapos pagmasdan ang kapatid ko.
Mula sa gulat na ekpresyon ay bigla itong tumili na naging dahilan ng pagkurot ko sa braso nya. Tumingin ako sa paligid at nakitang may iilang napatingin na sa gawi namin dahil sa ginawa ni Lulu.
Hinila ko siya at binulungan "Ano ba Lu! Tumahimik ka nga, baka makita na nila tayo at yung suot nating P.e!" madiin kong tugon sa kanyang namamangha pa ding ekspresyon.
"Sel, magpeperform ng sayaw yung troupe na kasali yung crush ko! Andito yung crush kong grade 11!" pagkontrol niya sa tili nya.
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. "Ayaw mo nga ng taong mas matanda sayo pero nagmumukha ka namang pedo niyan."
Inirapan niya ako "Jameson is just my age, Sel."
"At si Kuya Winston ay gurang na nasa 40s na at hindi mo kayang pagbigyan, ganun?" I sarcastically told her.
Inirapan niya lang ulit ako at tinuon na ang pansin sa stage kung saan naghahanda na ang troupe ng ka-senior namin para magsayaw na kasama ang Jameson na crush niya.
"Ang gulo mo." tinuon ko na lang din ang mata ko sa stage.
I actually don't know what's wrong with age gap. Ewan ko lang sa katabi ko. I mean age doesn't really matter, for me though. Kaya nananawagan ako kay Choi Seungcheol, pwede pa tayo humabol.
The lights dimmed, senyales na magsisimula na. The dance troupe started to groove to give the audience entertainment before the most awaited brain battle. Kaya masasabi ko din na entertained na entertained nga ang katabi ko dahil hindi ko na siya makausap ng maayos. Kaya imbes na istorbohin siya ay pinanood ko nalang din ang nasa stage.
Habang tulala ay may napansin akong grupo ng mga estudyante sa bandang kaliwang unahan ng auditorium at nagtatawanan. Ibinalik ko ang tingin ko sa nagsasayaw at inakalang ito ang tinatawanan nila.
Wala namang nakakatawa dahil ni isang pagkakamali ay walang makita sakanila. Sa totoo nga nito ay naka place pa sila sa isang national tournament na mahirap ang labanan kaya binaling ko ulit ang tingin ko sa mga estudyanteng nagtatawanan at nalaman kung bakit halos makuha nila ang atensyon ng audience dahil sa ingay nila.
Hindi ko napigilang mapangiti sa lalaking nakatayo sa babang gilid ng stage kung saan nakaharap ang mga nagtatawanang estudyante na sa tingin ko'y mga kaklase at kaibigan niya. He's trying to do the moves of the people dancing on stage, in a funny way. Nag acrobatics pa siya at nagkunwaring ininda ang balakang dahil naman pala sa isang professor na nagbigay warning sakanya na nagudyok sakaniyang umupo sa upuan.
Hindi maalis ang tingin at ngiti ko na mas kinagulat ko at hindi na napigilan ang mahinang tawa dahil sa pagtayo niya pagkatapos tumalikod ng professor at nagsimula siyang magkunwari bilang interpreter! Humalagpak sa tawa ang mga nakakita sa auditiorium na ako din mismo ay tinakpan na ang bibig para hindi marinig ang tawa ko.
"What's funny?" kunot noong tanong ni Lulu at tinignan na din ang kanina ko pa tinatawanan. Nakita kong may dala ng arnis ang professor na kanina pa siya binibigyang warning kaya napilitan itong umupo bago pa siya mahambalos nito. Hindi na nawala ang light atmosphere na binigay ng lalaking iyon na imbis na sa dance troupe naaliw ay sa lalaking hindi mawala ang ngisi dahil sa kwelang pinakita.
Nang mas lumiwanag dahil sa ilaw hudyat na tapos na ang sayaw ay humalikipkip si Lulu at sinabing "Kaya naman pala. Si Philip nanaman." sinabi niya iyon na para bang sanay na sanay na siya.
Binalingan ko ang lalaki at napagtuonan kong pamilyar ito.
"Ah, si paper airplane," I said out loud."Paper airplane?" kunot noo ni Lulu.
Liningon ko siya. "Yung lalaking nagpaabot ng eroplanong papel galing sa kaibigan niyang tinangihan mo?" tinagilid niya ang ulo niya.
"Grabe ka naman Lu, kanina lang nangyare 'yun! Kay kuya Winston, diba?"
Nang biglang sumagi sa isip niya at inirapan niya ako. "And so? Whatever Sel. Magsisimula na yung quizbee, we should shut up."
Pinagkibit balikat ko iyon at 'di napigilang ibalik ang tingin sa lalaki. Nakatayo nanaman ito at nakikipagtawanan ng nahagip niya ang mata ko. Kumunot ang noo niya at hindi matatago ang unti-unting gulat na naipakita niya. Iniwas ko ang tingin ko, imposible namang ako ang tinitignan niya o dikaya ang makita niya pa ako dito sa malayo.
Hindi kaya nagulat siya dahil pamilyar ako sakaniya o alam niyang senior high ako at nagtataka kung bakit ako nandito?
Sa takot na mahuli ay yumuko ako ng konti at tinuon ang atensyon ko sa kuya kong kakalabas lang ulit ng stage. At nagsimula na ang laban.
Nagvibrate ang cellphone ko sa isang tawag sa gitna ng tahimik na laban nila kuya. Kinalabit ko si Lulu at winagayway ang umiilaw kong phone. Tumango ito at lumabas na ako. "Mommy-" hindi pa ko natatapos bumati ay pinaulanan niya na ako ng tanong. "Where are you? I told you to be with your brother while he's on his quiz bee-" "Mom, I am here. He made it to the finals kaya po hindi pa po tapos. And besides, I will be here and support him with or without you telling me Mommy." I closed my eyes, trying to recall if I picked my words right. I heard Eisa in the background. "So you're telling me that this fashion show is cheap and unimportant!? Anong gusto mong palabasin ha Selene!?" I startled.
"Ako na bibili ng pagkain. Anong gusto mo ba? Ako mag kwek-kwek ako" ani Lulu habang nilalapag namin ang mga gamit namin dito sa usual spot naming damuhan ng field, malayo sa stage na pinagsisimulan na ng fashion show. "Fishball nalang Lu, ibabad mo sa suka ha? Tsaka juice, pomelo." Iniabot ko sakanya ang bayad. "Dito ka lang ah? Dito mo nalang tawagan sila tita at 'wag ka ng magligalig. Babalik din ako agad." pagbabanta niya tsaka siya umalis at nawala na sa dagat ng tao. Ang daming manonood. Sa bagay magkakalaban ang buong junior at senior high. Kahit na highschool department lang ang magkakalaban, andaming college students ang napapatigil at nakikinood sa on-going pageant. I personally haven't thought of joini
Matagal na namutawi ang mukha nung lalaking iyon sa akin. Ilang beses ba naman kaming nagkasalubong sa araw na 'to?"Oh, ba't ka andito?" gulat at tinuro pa ako ni Ate Rose, isa sa mga kasambahay namin."Huh? Baket ate?" last time I checked, bahay ko ito at parte pa naman ako ng pamilyang andito."Diba aalis kayo?"I furrowed my brows. Tinawag niya si Manang na lumabas galing kusina, gulat din sa pagpapakita ko."Selene, ba't andito ka pa?" kunot noo niyang bungad sa akin."Bakit Manang pinapalayas na po ba ako?" pagbibiro ko habang tinatanggal ang sapatos ko.
Dalawang araw ang nakalipas at namutawi na sa aking isipan ang hindi kilalang numero na nagtext. Baka nga tama si Lulu at wrong send lang ang taong iyon. Pero hindi siya tama sa parteng nasa likod ng mafia or serial killer iyon dahil kung oo ay hindi magdadaan ang dalawang araw na walang balitang may nahostage na estudyante sa abandonadong auditorium ng aming eskwelahan. "Tapos grabe, mahigit trentang katao yung napatay nung stalker na 'yun dahil lang sa obsession niya sa bidang babae." pagkekwento ni Lulu habang nagliligpit kami ng gamit. Mataman ko siyang binalingan. "Alam mo Lu, dalawang araw mo na kinekwento sa akin 'yan. You're planning to creep the hell out of me, won't you?" at inirapan siya. "Bakit, gumagana na?" tinignan
"Sorry kung pinakaba kita." at napahawak ito sa kanyang batok. Remembering that short happening, hindi ko pa rin mapigilang hindi kilabutan. "Sino naman kase ang may sira sa utak na ang unang bati mo sa kausap mo is 'natakot ba kita?'" I sarcastically told him. I can't help but to scoff. Kita ko sakanya ang gulat sa aking biglaang pagbulyaw. Maski ako ay nagulat nung narealize ko kung ano ba ang nasabi ko. "Woah." He raised his both hands in surrender. Hindi nakakatakas ang multo na ngiti sa kanyang labi. Napatuptop ako sa aking bibig na siyang mas nagpangisi sa lalaking nasa harap ko at bahagyang natawa sa reaksyon ko. "Sorry." all I can say after that spicy words. Didist
"Taray! Bago na screen protector, bago pa phonecase!" si Lulu at pumalakpak pa ng malakas. Ngumiwi lang ako sakanya dahil hindi ko na siguro kelangan sabihin sakanya na nagkita na kami nung inaakala niyang killer or mafia."Kita mo, sabi sayo eh! Mura lang sayo limang daan, gumastos ka pa ng doble para sa case. Nako echosera ka talaga Selene, kunwari hindi daw bibili 'di rin naman makatiis.""Ang aga aga Lu, ang ingay mo," irita kong sinabi sakanya. Hindi ko na pinatulan yung sinabi niya dahil hindi naman ako ang bumili nun.Daldal siya ng daldal hanggang sa nakapasok kami ng gate. Malapit na ang pagtatapos ng intrams ni hindi ko man lang naramdaman ang simula nun. Wala naman kase akong sinalihan na mga sports event at kung ano, yung audition lang para sa drama club kaso hindi na 'ko aasang pasok ako dun dahil sa kinalabasan ng gawa ko.Habang naglalakad kami ay hinatak ako ni Lulu patungong field. "Hoy Luilaine, mag attendance muna tayo!" sigaw ko sakanya."Wala naman si Sir, hayaan m
Buong maghapon ko inisip iyon. Maghapon ko inalala ang apelyido niya at kung paanong paraan ulit magtatagpo ang landas namin para naman mapasalamatan ko siya. "Cafeteria nalang tayo, for sure wala masyadong tao dun..." pag-aya ni Lulu. "Bakit? Laro ba ng basketball ngayon o volleyball naman?" "Ng football." That stopped me. Baka pwede roon ko nalang sabihin ang thank you ko? After the game kaya? "Hindi ba tayo manonood?" pagbabakasakali ko. Umupo kami sa isa sa mga libreng upuan ng cafeteria. Hindi punuan dahil nga siguro sa laro ng football. Masasabi kong kahit na mas sikat ang basketball at volleyball na laro, dito sa bayan
Hindi ko alam na matagal palang tumatak sa isip ni Lulu ang nangyari sa cafeteria. Tinanong niya kung paano at ilang beses kaming nagkabungguan ni Philip kaya ikinuwento ko na sa kanya ang lahat simula nung battle of the brains at kahit ang pagbili nito ng tempered glass ko at... ang phonecase.Kita sa mukha niya na hindi siya makapaniwala. "All this time Selene..." hindi niya na nadugtungan ang sasabihin kaya nag sorry nalang ako dahil sa pagtatago ng kwento sa kanya."Pero hindi ko makakalimutan nung tinawag mo siyang kuya," hagalpak ng tawa ni Lulu rito sa kwarto ko."Shh, baka marinig ka ni kuya Vincent," pagtatakip ko sa bibig niya. It just dawned me kung gaano nga nakakahiya iyon. Bakit nga ba? Eh magkabatch sila ni kuya, natural lang naman siguro na tawagi