Ang pagtulong sa kapwa, lalo na sa oras ng pangangailangan ay palagi kong ginagawa. Hindi ako napapagod na tumulong dahil alam ko, at naranasan ko ang hirap ng buhay. Kahit gipit ako o nagmamadali, hindi ako nagdadalawang isip na tumulong. Ano lang naman ba ang pagaanin ang sitwasyon ng nangangailangan? Lahat naman tayo ay may hinaharap sa buhay, at ang isang paraan upang mapagaan iyon kahit kaunti ay ang pagtulong. Nagiging masaya ako at lumuluwag sa kalooban kong makita ang pagngiti nila sa akin at pasasalamat. Hindi ko kailangan ng kahit anong material na bagay bilang kabayaran. Makita ko lang na masaya sila sa aking ginawa ay kuntento na ako.
Sa nagdaang mga buwan, para bang kay bilis ng mga pangyayari. Nagsimulang magkaroon ng kulay ang boring kong buhay mula nang matagpuan ko ang isang babae sa may tabing ilog noon. Hindi ako nagdalawang isip na tulungan siya at kupkupin kahit sa kabila ng katotohanan na hindi ko siya kilala. Walang nakakakilala sa kanya,
Cyrus, Hindi ko alam kung matagal na bang wala sa hulog ang pag-iiwan ng sulat, ngunit sa pangalawang pagkakataon ay gagawin ko ito. Habang isinusulat ko ito ay kasalukuyan kang kasama nina Dan sa pag-iikot sa mga hangganan ng mundo, at wala akong ibang kasama dahil nanghingi ako sa kanila ng mga pagkain upang maging rason para maiwan nila akong mag-isa kahit na saglit. Cyrus, hindi ako mapapagod na magpasalamat sa iyo dahil sa pagmamahal mo. Ikaw ang nagmulat sa akin ng totoong kahulugan ng pagmamahal at saya. Sa kabila ng bigat ng responsibilidad ko sa aming mundo, sa tabi mo ay naramdaman ko ang kalayaan. Hindi ko inakala na sa mahabang panahon ay hinahanap ko rin pala iyon, kung kaya’t maraming salamat. Minahal at tinanggap mo kung sino ako, pati ang nangyari sa iyo sa nakaraan dahil sa akin. Mahal na mahal kita. Kahit kailan ay hindi ako magsisisi na sinunod ko ang puso ko. Sa tabi mo, naging masaya ko, ngu
FAJRAKadiliman. Puro kadiliman ang nakikita ko. Hindi ko alam kung ilaw oras, araw, buwan, o taon na ako rito dahil hindi ko na kalkulado. Para bang walang katapusan ang kadiliman na ito dahil kahit anong lakad at takbo ang gawin ko ay hindi ko alam kung nasaan ang daan palabas, o kung paano makakaalis dito. Hindi ko alam kung paano ako nakapasok dito dahil sa pagmulat ng mga mata ko ay nandito na ako sa lugar na ito, at hindi ko rin alam kung isa ba itong panaginip o ilusyon dahil hindi ako nakakaramdam ng kahit ano sa lugar na ito, at basta na lamang naglilibot.Hindi ko alam kung gaano na ako katagal sa lugar na ito, ngunit isang araw, bigla na lamang sa pagmulat ng mga mata ko ay natagpuan ko ang sarili ko sa kapaligiran na puno ng mga puno. Mag-isa lang ako at hindi ko alam kung nasaan ako. Ang tanging alam ko lang at ang nasa isip ko ay ang kaalaman sa pangalan ko, at kung anong nilalang ako. Isa akong imortal—isa akong Demon at a
“P-paano mo nalaman ang aking pangalan? At saka sino ka ba sa inaakala mo?!” galit na wika kong muli. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang pangalan ko. May kakayahan ba siyang basahin ang isip ng isang tao?! Sinamaan ko siya ng tingin, ngunit hindi ko inasahan na bigla siyang lumuha sa harap ko. Sunod-sunod na pumatak ang mga iyon at kitang-kita ko ang iba’t-ibang emosyon sa kanyang mata na hindi ko alam kung para saan at bakit. Napasinghap ako nang bigla siyang lumapit sa akin at kinulong ako sa kanyang yakap. “Maraming salamat sa pagbabalik, mahal ko… Maraming salamat sa paglaban. Mahal na mahal k-kita. Antagal ka naming hinintay ng mga anak natin. Sa wakas, nandito ka nang muli…” Napaawang ang aking labi dahil sa sinabi niyang iyon. Ang lungkot, sakit, at saya ay maririnig sa kanyang boses. Hindi ko alam kung bakit, pero nang marinig ko pa lang ang boses niya ay para bang naging kakaiba ang bilis ng tibok ng puso ko, kung kaya’t nang maramdaman
Napatitig ako sa salamin at nakita ko ang isang babaeng may maputlang balat, mapupulang labi, itim na itim na bilugang mga mata at may buhok na pumapagitan sa pagiging kulay puti at ginto— hanggang sa unti-unting nagbago ang kaniyang itsura. Humaba ang kaniyang mga pangil pati ang kuko, ang kaniyang mata ay nagkulay dugo na rin at ilang saglit pa ay nagbago nanaman ulit ito. Ang kaniyang pulang mga mata ay nagkulay pilak na halos kuminang dahil nasisinagan ito ng buwan. Ang buhok niyang kulay ginto at puti ay naging itim na itim at mas humaba pa. Nawala ang kaniyang pangil ngunit nanatili ang matatalim na kuko hanggang sa nagpakita ang mga itim na marka sa kaniyang katawan, para ba itong bumubuo ng isang kakaibang sining sa balat niya na nagsisimbolo ng kakaibang dugong dumadaloy sa kaniya. Nainis ako sa nakikitang repleksyon ng sarili ko kaya tinitigan ko nang mariin ang salamin hanggang sa nabasag iyon. Rinig na rinig sa kwarto ko ang
Pinanatili ko na lamang nakapikit ang mata ko habang patuloy si Danie sa pag-aayos ng buhok ko. Mas napabilis ang gawain niya dahil ginamit niya ang kapangyarihan niya para pagalawin ang mga panglagay ng kolorete sa mukha. Ilang saglit pa ay naramdaman ko ang pagtigil niya kaya iminulat ko ang mga mata ko. Napatitig ako sa aking repleksyon sa salamin. Nagkaroon ng kulay ang maputla kong mukha at ang buhok ko ay maayos na nakalugay at kulot ang dulo. “Ang ganda mo talaga Fajra, kamukhang-kamukha mo ang iyong ina,” wika ni Danie pagtapos ipatong ang korona sa aking ulo. Napangiti nalang ako sa kanya at tumayo mula sa pagkakaupo. Tinulungan niya rin akong ayusin ang damit ko tapos ay inayusan na rin niya ng mabilis ang kanyang sarili. Pinanood ko lamang siyang magpahid ng tinatawag na makeup sa mukha niya. Salamat sa tinatawag na makeup galing sa mundo ng mga mortal at mas napadali ang pag-aayos. Ayon kay Danie, noon daw ay kailangan pa nilang maghalo at maghan
“Ulitin mo nga ang sinabi mo.” Mariing utos ko kay Arthur at humakbang paabante dahilan para mas lalong magkalapit ang distansya naming lima. Umayos ng tindig si Arthur at nginitian ako ng bahagya bago inilahad ang kamay sa harapan ng anak niyang nakatayo sa tabi niya. “Siya ang napili ng konseho na maging kabiyak mo at ang maging hari ng ating lahi at mundo,” pag-uulit niya at sinabayan ng ngiti. Mabilis akong humakbang paatras sa kaniya at hindi napigilan ang mapangisi. Ano ‘to? Bakit sila ang nagdedesisyon gayong ako ang reyna? Ako ang pinuno! “Mga lapastangan,” mariing sabi ko. Bago pa kumawala ang galit na nararamdaman ko ay mabilis ko silang tinalikuran at sa isang iglap ay nandito na ako sa may balkunahe sa ikalawang palapag ng kastilyo, malayo kung saan ginaganap ang pagdiriwang. Napasandal na lamang ako sa pader na nandito dahil sa nararamdamang iritasyon at galit. Hindi ako makapaniwala na nagdesisyon sila para sa ak
“Palagi mong tatandaan na sarili mo lang ang kakampi mo. Mabigat ang responsibilidad na kakaharapin mo sa susunod kaya dapat ay maging matalino ka, naiintindihan mo ba?” Napatango na lamang ako kay ama na pabalik-balik na naglalakad sa harapan ko. Nandito kami ngayon sa silid-aralan ko at pinapaalala niya ulit sa akin ang mga bagay na namemoralisa ko na dahil sa paulit-ulit niyang pagpapaalala sa akin. “Ikaw ang susunod na reyna ng mundo natin. Ikaw ang magmamana sa trono ko pagdating ng panahon. Dapat ay palagi kang maging matatag, at kailangan ay palagi kang handa sa pagharap ng mga pagsubok. Maraming darating na problema at maraming magtatangka sa buhay mo, ang kamatayan ay palagi lang naghihintay sa iyo pero kailangan mo iyong labanan. Hindi nananalaytay ang dugo namin ng iyong ina sa iyo ng walang dahilan,” dugtong niya. Tumigil si ama sa pagpaparit-parito at lumapit sa pwesto ko. Yumuko siya at hinawakan ang pisngi ko. Isang matamis na ngiti ang gumuhit sa
Ilang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko bago muling sinubukang maglakad ng diretso at maayos. Masyado pang nanghihina ang mga binti ko na para bang babagsak ako agad, ngunit pinilit kong subukan. Hindi ko maaaring hayaan na manatili lang ako sa aking kwarto ng buong araw. Hindi maaring mahiga ;amang ako at hintayin na kusang bumalik ang lakas ko. Ensayo. Kailangan kong mag-ensayo ng aking kakayahan sa pakikipaglaban upang mapabalik ang lakas ko. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa isang parte ng aking kwarto kung saan matatagpuan ang walk-in closet ko. Kailangan kong magpalit ng damit upang mas maging komportable. Kahit na hirap ay binigay ko ang buong lakas ko upang maisagawa ng maayos ang pagpapalit ng damit. Wala rito si Danie at Dan dahil hinayaan ko na muna silang makapagpahinga dahil buong magdamag silang nakabantay sa akin, at si Dyke naman ay bumalik at umuwi na sa kanilang mundo. Sobrang laki na ng naitulong nila sa akin kaya nararapat lang na