Isa-isa kong inilagay sa dadalhin kong bag ang mga kakailanganin kong kagamitan para sa paglalakbay na gagawin ko upang hanapin ang aking itinakdang kabiyak.
Sa totoo lang ay ni-isa ay wala akong ideya kung sino siya, saan siya matatagpuan, ano ang itsura niya o saan siya kabilang. Alam kong mangangapa ako sa dilim sa layunin ko na ito, ngunit kung ito ang makakapagpatigil sa kagustuhan ng konseho na pakikipag-isang dibdib ko kay Adam ay gagawin ko. Kung ang paghahanap sa karapat-dapat at totoong hari ng aming mundo ang solusyon ay gagawin ko, kahit na mahirap.
Ang natatanging magiging palatandaan ko lang ay ang nalaman ko sa ipinabasa sa akin ni Danie kanina. Iyon ay malalaman ko kung ang nilalang ba na iyon ang itinakda sa akin kung makakaramdam ako ng koneksyon sa kaniya. Koneksiyon na para bang hinihila ako upang mapalapit sa kaniya. Pakiramdam na para bang ang paningin ko ay sa kaniya lamang matutuon. Ayon din sa nabasa ko ay maaring lumabas ang aming tunay na anyo ng panandalian kung mararamdaman ang koneksiyon na iyon.
Lubos na kaalaman ang nalaman ko dahil sa librong ipinabasa niya sa akin, ang kailangan ko na lang gawin sa paghahanap ko ay talasan ang pakiramdam upang malaman kung sino ba talaga ang aking itinakdang kabiyak.
“Fajra, sigurado ka ba na hindi ka magsasama kahit na isa sa pinunong kawal na tapat sa iyo?” tanong ni Danie habang tinutulungan ako sa aking ginagawa. Saglit na tumigil ako at tumingin sa kaniya.
“Hanggat maaari ay nais kong ako lang ang aalis at tayo lang ang may alam upang maiwasan ang anumang sularin na pwedeng dumating. Oo at may mga tapat na tauhan tayong pwede kong isama, ngunit sa oras na makontrol na sila ng grupo ni Arthur ay paniguradong malalaman nila ang plano ko na ito at sigurado akong gagawa at gagawa sila ng paraan upang mapigilan ako,” saad ko. Napabuntong-hininga na lamang si Danie at napailing.
“Huwag kang mag-alala sa akin. Magiging maingat ako. Hindi ko naman ipapakita sa lahat ang pagkakakilanlan ko at mananatiling mago-obserba ng tahimik. Mag-iikot lamang ako sa lahat ng posibleng mundo upang malaman kung nandoon ba ang aking kabiyak bago gumawa ng panibagong plano upang hikayatin kung sino man siya na sumama sa akin pauwi rito sa ating mundo,” dagdag ko. Nang matapos kami sa pag-aayos ay naupo ako sa aking kama at gano’n din ang ginawa ni Danie. Tahimik lamang kaming dalawa habang hinihintay kung sino ang magsasalita.
Tatlong oras mula ngayon ay sisikat na ang araw at hinihintay ko na lamang si Dan dahil siya ang makakasabay ko sa pag-alis. Si Dan ay kasalukuyang naghahanda sa kaniyang silid at dito didiretso pagtapos. Siya ay pupunta kung saan nakatira ang mga Venderheel upang magmanman. Ipinagpapanalangin ko na lamang na may makuha siyang impormasyon upang hindi maging mahirap ang mga magiging hakbang at plano namin sa susunod, at maging matagumpay rin sana ang paghahanap ko upang magkaroon kami ng alas pantapat sa mga kalaban.
Si Danie naman ang maiiwan dito upang magbantay at upang pigilan ang sino man sa konseho na gusto akong makausap. Kung hindi mapipigilan na may gustong humarap sa akin ay nagtulong kami ni Danie upang ang aninong ginawa ko na konektado sa akin ay maging aking kawangis. Ito ay kikilos ayon sa utos ko at gagalaw na katulad ko. Ang lahat ng mangyayari sa harap niya ay makikita ko.
Hindi ko alam kung ilang araw ang aabutin ko sa paghahanap kung kaya’t mabuti na ang sigurado at planado.
“Fajra, Ina, handa na ako.” Sabay kaming napatingin ni Danie nang bumukas ang pintuan ng kwarto ko at pumasok si Dan. Nakasuot na siya ng malaki at itim na cloak. Sa likod no’n ay alam kong nakasukbit sa likod niya ang kaniyang mga gamit kasama na ang palaso, pana at espada.
Ako ang nagbigay ng mga iyon sa kaniya para magamit pangproteksiyon sa kaniyang sarili kung may mangyari mang hindi kanais-nais. May taglay rin namang kakaibang pisikal na lakas si Dan at kapangyarihan ngunit ang sabi ko sa kanya ay iwasang gamitin iyon hanggat maaari upang maiwasang makilala siya.
Tumayo na ako mula sa pwesto ko at isinukbit sa aking likod ang bag na daldalhin ko pati na rin ang pana at palaso. Nasa kaliwang bahagi naman ng katawan ko nakalagay ang aking espada. Kagaya ni Dan ay kailangan ko rin ng pang proteksiyon sa aking sarili at kailangang itago ang pagkakakilanlan kung kayat hanggat maaari ay hindi ko gagamitin ang aking kapangyarihan.
Huli kong isinuot ang malaking pulang cloak, eksakto upang matakpan ang buong katawan ko at hindi makita ang aking mukha.
“Mag-iingat kayong dalawa, at huwag makakalimutang kumonekta sa aking isipan upang malaman ko ang kalagay ninyo. Naiintindihan niyo ba?” paalala sa amin ni Danie. Pareho kaming tumango sa kaniya. Nilapitan ko si Dan at hinawakan ang braso niya bago tinignan.
“Handa ka na?” tanong ko.
“Oo,” sagot niya kaya napatango ako. Sa ilang saglit pa ay kasama ko siyang humalo sa hangin at inabot lang kami ng ilang segundo bago natagpuan ang aming mga sarili sa labas ng mataas ng pader kung saan nakatira ang mga Venderheel.
Ang kanilang tahanan ay halos maiikumpara mo na sa aking kastilyo. Bakas ang karangyaan sa bawat detalye nito at nakakasigurado akong ang mga kagamitan sa loob ay nagkakahalaga ng ilang ginto na maaari nang magpakain ng aming mga nasasakupan ng isang taon.
Bukod sa pagiging gahaman ni Arthur sa kapangyarihan ay gahaman din siya sa mga kayamanan at kung ano pang bagay na magpapakita kung gaano siya kataas, at iyon ay isa rin sa mga dahilan kung bakit ko siya gustong hilahin pababa.
“Ayos na ako rito Fajra. Hihintayin ko na lamang sumabog ang liwanag at ang paglabas nila upang akin silang masundan. Maaari mo nang simulan ang paghahanap sa iyong kapareha,” mahinang bulong ni Dan sa aking tabi at inalis ang pagkakasuot ng hood ng kaniyang cloak. Ginaya ko ang kaniyang ginawa at nagmatyag sa paligid.
Nandito kami ngayon sa kaliwang bahagi ng matayog na pader kung saan walang nagbabantay. Nakita ko na ang kabuuan ng mansiyon na ito dahil may inutusan ako noon upang ilarawan at pag-aralan kung kayat alam ko na sa parte na ito ay walang nagbabantay at walang dadaan na kahit sino. Ito rin kasi ang parte kung saan malapit sa kagubatan.
Mayroon lamang dalawang daanan papasok upang matunton ang pinakaloob ng matataas na pader na ito at iyon ay ang tarangkahan sa harap at ang daanan ng mga nagsisilbi rito sa likurang bahagi. Hindi ko alam kung ilan ang nagbabantay roon ngayon pero sigurado akong mga nakaalerto sila.
“Kaya mo bang tumakas ng mabilis?” tanong ko kay Dan na nakapagpakunot ng noo niya.
“Anong balak mong gawin Fajra?” tanong niya pabalik.
“Pasukin ang loob at maghanap ng maaring magamit na alas,” sagot ko. Napapikit nang mariin si Dan at sunod-sunod na umiling.
“Sobrang delikado ng binabalak mo at maaari tayong mahuli. Akala ko ba ay pagmamanman at pagsunod lang kung saan sila pupunta at ang pagtatanda kung sino ang kanilang mga kinausap ang kailangan kong gawin? At baka iyong nakakalimutan na may kailangan ka ring unahin. Hayaan mo na ako rito at gagawin ko ang lahat ng makakaya ko upang makakuha ng impormasyon na makakatulong sa atin,” pagpigil niya sa gusto ko. Napasinghal na lamang ako at muling sinuot ang hood ng aking cloak.
Bigla lamang pumasok sa isipan ko ang plano na iyon. Naisip ko kasi na masyado pang maaga at ilang oras pa bago sumilay ang haring araw, at nakakasigurado ako na sa mga oras na ito ay nagpapahinga pa sila at iilan lang ang bantay sa loob kung kayat isa na itong pagkakataon upang pasukin sila.
“Hintayin mo ako rito. Pumasok ka sa kagubatan at umakyat sa pangalawang punong malapit dito kung may maramdaman kang papalapit. Saglit lamang ako,” bilin ko kay Dan. Nakita ko kung paano nanlaki ang mga mata niya. Balak pa sana niya akong pigilan ngunit mabilis na humalo ako sa hangin.
Sa paglapat ng paa ko sa sahig ay agad kong natagpuan ang sarili ko sa mahabang pasilyo sa ikalawang palapag ng lugar na ito. Tanging ilaw mula sa mga lamparang nakakabit sa pader ang nagbibigay liwanag sa lugar na ito.
Mabagal at tahimik akong naglakad sa pasilyo at natagpuan ang mga pinto ng kwarto. Alam kong isa sa mga kwartong ito ay nandoon si Adam at si Arthur na parehong nagpapahinga, hindi ko lang alam kung alin sa mga kwartong ito ang sa kanila. Hanggang larawan lamang ng mga daanan papasok at istruktura nito ang naibigay sa akin.
Nagpatuloy lamang ako sa paglalakad at pag-oobserba sa paligid. Pare-pareho ang disensyo ng mga pintuan kaya hindi ko alam kung ano ang papasukin ko. Hindi ko alam kung sa mismong kwarto ba mismo ni Arthur matatagpuan ang kaniyang opisina o nakabukod ito. Hindi ko rin alam ang posibleng bumungad sa akin sa oras na mapangahas kong subukang pumasok sa isa sa mga kwarto.
Patuloy lang ako sa paglalakad sa mahabang pasilyo, ngunit napatigil nang makarinig ako ng nag-uusap sa nadaanan kong pinto kung kayat dahan-dahan akong lumapit dito. Ipinikit ko ang mga mata ko at mas tinalasan ang pandinig.
“Sa palagay mo ba ay makukuha mo talaga ang loob ng mahal na reyna?” Si Arthur. Nakakasigurado akong si Arthur ang nagsalita dahil sa ilang taon kong nabubuhay ay kilalang-kilala ko na ang boses niya.
“Hindi ko masisigurado ama, dahil kasing tigas ng isang bato ang puso niya. Gusto ko siyang malapitan, gusto ko siyang mas makilala ngunit sa bawat pagsubok ko ay itinataboy niya ako at tahasang ipinapakita na kinasusuklaman niya ako.” At ang sumagot na iyon ay nakakasigurado akong si Adam. Nagpatuloy lamang ako sa pakikinig pero sinigurado pa rin na alerto.
“Gawin mo ang lahat ng makakaya mo upang makuha mo siya—”
“Hindi niyo na ako kailangang paalalahan, ama. Ginagawa ko ang bagay na ito ng bukal sa kalooban ko at hindi dahil ipinag-uutos ninyo. Maganda, likas na matalino at matapang ang mahal na reyna kaya kahit sino naman ay siguradong mahuhulog ang loob sa kaniya.” Agad na napakunot ang noo ko sa sinabing iyon ni Adam. Hanggang dito ba sa kanilang tahanan ay kailangan niyang umarte? Hanggang sa harap ba ng kaniyang ama ay kailangan niyang sabihin ang mga iyon at ipalabas na tunay nga ang papuri niya sa akin? Bakit? Dahil may bukod ba siyang binabalak?
Inis na naiyukom ko ang kamao ko. Kung ano man iyon ay hindi siya magtatagumpay.
“Huwag mong sabihin na nahulog na talaga ang loob mo sa mahal na reyna?” Iyon ang huli kong narinig bago muling humalo sa hangin at bumalik kung saan ko naiwan si Dan.
Walang kwenta. Walang kwenta ang mga nalaman ko at paniguradong puro kasinungalingan. Ang isang nilalang na gahaman ay kahit kailan’y hindi mahuhulog ang loob sa kahit na kanino. Tanging ang kapangyarihan at karangyaan lamang ang kaya nilang tingalain.
Naabutan ko si Dan sa may loob ng gubat, sa likod ng isang puno at nakaupo roon. Agad siyang tumayo nang makita ako. Inalis ko ang pagkakasuot ng hood ng aking cloak.
“Ano ang iyong nalaman o nakalap?” tanong niya. Umiling ako at naupo sa tabi niya.
“Wala. Gising ang mag-ama kung kayat umalis na ako. Sigurado akong ang kinaroroonan nilang kwarto ay ang opisina at paniguradong nandoon ang mga talaan o kung ano man ang kailangan nating makuha. Sa ibang pagkakataon na lamang natin pasukin,” paliwanag ko. Napatango na lamang si Dan at sumandal na ulit sa puno.
Namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Nakatitig lamang ako sa mga tuyong dahon na nasa harapan ko at napunta sa malalim na pag-iisip.
Kailangan kong gumawa ng iba pang hakbang at plano upang mapabagsak si Arthur. Kailangan ko muna siyang pilayan at putulin ang mga galamay na tumutulong sa kaniya. Kapag nagawa ko na iyon ay sunod ko namang kailangang pagplanuhan kung sa paanong paraan ko siya hihilahin pababa.
Nagsisimula na siyang gumawa ng hakbang upang mabura ako sa mundo. Alam kong kapag muli ko pang tinanggihan ang kasal na kanilang napagdesisyunan at may isang hindi na namang mangyayaring maganda at ayokong umabot sa punto na may idamay pa silang mga inosente dahil sa tahasan kong pagtanggi at pagkalaban sa kanila.
Ngunit… paano? Ano pa ba ang dapat kong gawin?
“Hindi ka pa ba aalis?” basag ni Dan sa malalim kong pag-iisip. Inangat ko ang tingin ko sa kaniya at tinaasan siya ng kilay.
“Pinapaalis mo na ba ako?” tanong ko pabalik sa kaniya. Agad na napasimangot na lamang siya at napahilamos sa kaniyang mukha.
“Mahal na reyna, magkaiba ang ating pakay—”
“Alam ko iyon. Sa palagay mo ba ay makakapag-ikot na ako ng ganitong oras? Mas malaki pa ang posibilidad no’n na hulihin ako kaysa sa pagpasok ko sa tahanan ng mga Venderheel kanina. Masyado pang maaga upang lumakad ako,” sagot ko at sininghalan siya. Napailing na lamang si Dan at pumikit.
Kaya lang naman ako umalis kasabay niya dahil ito ang oras na tahimik akong makakalabas ng palasyo. Kung sa pagsabog ng liwanag ako aalis ay siguradong may makakakita sa akin at iyon ang iniiwasan ko. Tanging kaming tatlo lang nina Dan at Danie ang may alam sa balak ko na ito.
Hindi ko alam kung ilang oras ba kaming nakaupo at nakatulala ni Dan sa kawalan habang nagpapalipas ng oras. May kaunti ng liwanag sa paligid nang sinabihan ko si Dan na bahagyang lumayo na rito at magtago sa itaas ng puno. Iyon na rin ang aking naging tanda na kailangan ko nang umalis upang simulan ang totoong kailangan kong gawin. Ito na ang tamang oras upang simulan ang paghahanap sa aking itinakdang kabiyak at ang karapat-dapat na maging hari ng aming mundo.
Bitbit ang pag-asa ay tinahak ko ang daan papunta sa bayan, nagbabakasakali na agarang makita ang nilalang na hinahanap ko.
Pagtapak ng aking mga paa sa sentro ng bayan na aking nasasakupan ay agad akong sinalubong ng malamig na simoy ng hangin at ng mga mamamayang may ngiti sa labi habang nag-iikot sa lugar. Ang ilan ay mga namimili, ang ilan ay nagtitinda, at ang iba ay nag-iikot at nagsasaya.Sa tuwing napupunta ako sa bayan ay gumagaan at sumasaya ang aking pakiramdam dahil nakikita ko ang bunga ng paghihirap ko sa muling pagtatayo sa aming bumagsak na mundo matapos ng gera noon.Itong bayan na ito ay ang sentro at kapital ng aming mundo. Ito ang bayan ng Agorcolli kung saan matatagpuan din ang aking kastilyo sa hindi kalayuan. Mayroon pang tatlong bayan ang parte ng aming mundo at katulad rito ay tahimik at maayos din ang pamumuhay roon. Ito ay ang mga bayan ng Hachro sa hilaga, bayan ng Xenthrei sa Silangan at bayan ng Crollus sa kanluran. Halos magkakalapit lang ang apat na bayan ng aming mundo kung kayat madali lang para sa akin ang pagli
Ang pagkakataon nga naman, kanina lang ay nasa isip ko na maaaring sa pagpasok ko sa masukal na kagubatan na ito ay makaharap ko ang mga mapanghimagsik na werewolf, at ngayon ay nagkatotoo nga.Muli akong nagpakawala ng isa pang palaso at kagaya ng una ay naiwasan niya iyon. Alam ko namang magagawa niyang iwasan iyon dahil mabilis mabasa ang kilos ko ngayon at hindi ko naman talaga inaasinta na patamain ito sa kung saan mang bahagi ng katawan niya.“Mukha atang pumapalya ka, binibini,” komento niya at humakbang papalapit sa akin. Bahagyang itinabingi ko ang aking ulo at mabilis na inasinta ang binti niya at doon pinatama ang aking palaso. Tatlong sunod-sunod at mabilis na pagpana ang ginawa ko na halatang hindi niya inaasahan. Nakita ko kung paano bumakas ang gulat sa mukha niya kasabay ng panlalaki ng kaniyang mga mata. Dahil sa hindi inaasahang kilos ko ay sunod-sunod na bumaon ang tatlo kong palaso sa kaniyang kanang binti. Narinig ko ang mahinang pag-un
Ayon sa mga libro tungkol sa pag-ibig na aking nabasa noon, ang nilalang na itinadhana sa iyo ay basta na lamang dadating sa buhay mo ng hindi inaasahan. Maaring isa siya sa mga nakasalamuha mo na kung kaya’t darating na lamang ang araw na ang pagtitinginan ninyo ay mas lalalim, o kaya’y maaaring isa siyang bagong kakilala na magpaparamdam sa iyo ng kakaibang saya kung kaya’t ang pagtitingan niyo sa isa’t-isa ay magkakaroon ng ibang kahulugan at mas mapapalalim. Sabi rin sa aking nabasa, ang pag-ibig at ang nilalang na para sa iyo ay kailangan mong hintayin at hindi hanapin. Darating siya sa buhay mo kung kaya’t hindi mo kailangang madaliin ang lahat. Simula pagkabata ay naniniwala na ako sa bagay na ito. Naniniwala ako na ang tadhana ay hinulma at inilaan sa tamang oras ang mga dapat nating maabot, makilala at makamtan ng naaayon sa tamang oras. Naniniwala ako na kailangan kong maghintay kahit ilang taon man ang abutin dahil ang mga pangyayaring magaganap sa tamang
Kaakit-akit at makapangyarihan. Hindi na ako magtataka na ikaw ang nakatakda sa akin,” sabi niya na nakapagpaawang ng labi ko at nakapagpabigla ng lubos.May alam siya. Alam niya ang tadhanang nakaguhit sa aming mga palad at konektado sa isa’t-isa.“Kung gayon, ano ang ginagawa mo sa mundo namin? Bakit napadpad ang mahal na reyna ng mga bampira sa mundong pinamumunuan ko? Hindi mo ba mahintay ang tamang oras ng pagkikita natin? Gano’n mo na ba ako gustong makasama?” Isang malaking ngisi ang ibinigay niya sa akin nang sabihin niya iyon.Mahigpit na naiyukom ko ang kamao ko at nawala lahat ng pag-aalinlangan sa dibdib ko. Tunay ngang makisig ang nilalang na ito ngunit puno naman pala ng hangin ang utak at kayabangan! Hindi ako makapaniwalang siya ang itinakda sa akin! Sa lahat talaga ng nilalang, ang isa pang katulad niya ang mapupunta sa akin?“Hindi na ako mapapaisip kung bakit totoong isinumpa nga ang du
[Fajra! Mahal na reyna, magmadali kang bumalik! Sinusugod ang ating mundo!] Hindi ko lubos na inakala na ang mga salita na iyon ay muli kong maririnig matapos ng sampung taon. Hindi ko inakala na ang payapang mundo namin ay muling susugurin ng mga kalaban. “Anong nangyari sa iyo?” takhang tanong sa akin ni Heinrich dahil natigilan ako sa aking pagsasalita at alam kong bumakas ang gulat sa mukha ko. Dahil sa pagsasalita niya ay roon ako natauhan kung kaya’t hindi ko na siya pinansin at mabilis na humalo sa hangin upang mabilis na makarating sa aming mundo. Kinailangan ko pang huminto sa bawat mundo dahil ang kakayahang makapunta ng mabilis sa isang lugar ay may limitasyon. Sa palagay ko ay limang minuto rin ang inabot ko bago ko naiapak ang paa ko sa aming bayan. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga kalaban. Nakasuot sila ng itim na kasuotan kung kaya’t ang mga mata nilang pulang-pula lamang ang kita. Mga converted vampires. Nilalabana
Dahil sa pagkagulat sa nangyari ay hindi na namin nahabol ang mga nakatakas na kalaban dahil nawalan ako ng control at napahawak kay Adam. Bigla na lamang silang naglaho kasabay ng isa pa nilang kasama na umatake sa akin. Dahil rin sa pagkabigla ay napatulala na lamang ako sa apat na pilak na palasong nakabaon sa likod ni Adam. Sinalo niya ang mga palasong para sa akin… Ang kahit anong pilak na kagamitan ay lubos na mapaminsala para sa aming mga bampira. Miski sa akin na kahit hindi puro ang pagkakaroon ng dugong bampira ay magiging sobra ang pinsala kung iyon ang ipanlalaban, paano pa kaya sila? “Adam!” malakas na tawag ni Arthur sa kaniyang anak. Dahil doon ay natauhan ako kung kaya’t tinulungan ko siyang makatayo ng maayos. “A-ayos ka lang ba?” Napangiwi ako sa sarili kong tanong. Hindi ko alam kung nag-iisip ba ako ng maayos dahil iyon ang tinanong ko kahit kitang-kita naman na hindi. Pagkalapit ng lahat sa aming direksyon ay agad
Muli kong ipinikit ko ang aking mga mata at pinagsalikop ang aking mga palad bago muling ibinulong ang aking mga panalangin ng paghingi ng kapatawaran sa pagkukulang ko bilang isang pinuno, paghingi ng tawad para sa mga buhay ng aking mga mamamayan na hindi ko nagawang protektahan, patnubay at proteksyon para aming mundo at para sa kaluluwa ng mga nilalang na nagbuwis ng buhay upang protektahan ang kanilang bayan, at tulong upang mas maging malinaw ang aking pag-iisip upang ang susunod na bibitawan kong desisyon at gagawing hakbang ay naaayon para sa ikakabuti ng lahat.Sa pagmulat ng aking mga mata ay tumingin ako sa kalangitang nababalot ng makapal na ulap. Tila ba’y nakikisabay ito sa paghihinagpis at kalungkutan ng aming mundo dahil sa nangyari.Maraming buhay ang nasawi. Ang mga kawal at mga mamamayan ay nagbuwis ng kanilang buhay upang maprotektahan ang iba. Maraming pamilya ang nasira at nalugmok dahil sa pagkawala ng kanilang mga mahal sa buhay. Ang mga i
“Nasisiraan ka na ba ng ulo?!” Mabilis na tinabig ko ang kaniyang kamay at agad na tinalikuran siya upang hindi niya mapansin ang pamumula ng aking pisngi dahil sa hiya.Wala na ba siya sa kaniyang katinuan?! Mas maiintindihan ko pa ang suhestiyon niya kanina na pakikipag-isang dibdib sa kaniya kahit alam naman niya na bawal, pero ang pagdadala ng magiging tagapagmana niya? Ang pagkakaroon ng anak sa kaniya? Siguro ay tumama nga ang kaniyang ulo nang malakas sa isang bato kung kaya’t tuluyang nasira!“Nakaguhit sa iyong kapalaran na darating ang panahon na dadalhin mo ang anak nat—”“Mas lalo ka ngang kilabutan sa iyong sinasabi! Hindi naaangkop sa sitwasyon ngayon ang iyong suhestiyon at hindi pa ito ang panahon na iyon! Sigurado akong may maiisip pa akong ibang paraan para sa suliranin na ito at hindi ang agarang pagluluwal ng magiging tagapagmana,” pagputol ko sa muli niyang pagbanggit sa naisip niyang