Chapter Thirty OneTolerateUmahon ang kaba sa dibdib ko, sa paraan ng pagtitig ni Zephaniah at sa mga nagtatanong na mga mata ng mga kaibigan namin. Mariin akong napalunok.

Chapter Thirty ThreeTime"Ano ba'ng nangyari?" Paulit ulit ko na yatang tinanong iyan pero wala pa rin akong nakukuhang sagot. Zephaniah's stubborn ass won't spill any details.

Chapter Thirty FiveBus rideRegular ang naging pasok ko kinaumagahan. Hindi ko na rin naman kailangang pumasok ng maaga dahil wala na akong iniiwasan at mas lalong wala na ring naghihintay sa akin. Kahit na inasaahan ko na, dumaan pa rin ang matinding lungkot sa akin nang makitang bakante

Chapter Thirty Sevenno reasonGraduation came by so fast. It was bittersweet for it is both ending and beginning. Gaya ng madalas, emosyonal ang iba ngunit mas nangibabaw ang saya. Mabilis ang lahat nang araw na iyon. Nagkaroon ng selebrasyon ang section namin pero hindi ako dumalo.

Chapter Thirty NineWorry NotGaya ng madalas ay gabi na ako natapos sa mga gawain sa school. Ngunit kahit late na ay natagpuan ko pa rin si Zephaniah sa waiting shed. He stood there, arrogantly-looking with his stern eyes directed at me.