TWENTY ONEDrakoNagsimula nang pumatak ang ulan at nilamon na ng dilim ang paligid pero nanatili akong nakasandal kay Max, hindi nawawalan ng pag-asang maipupuslit ni Grant ang mensahe ko para kay Chleo.Mula sa pwesto ng mga bantay sa border, inis na nilapag ni Warren ang tumbler niya sa mesa saka sumugod sa ulan para lapitan ako. Kanina niya pa ako kinukumbinsing umuwi na ng Averida pero tumatanggi ako. This is a special day for my Chleo. Alam ko nalulungkot siya dahil unang beses niyang magsi-celebrate ng birthday niya ng wala ang mga magulang niya at gusto kong pawiin ang sakit na dulot ng araw na 'to."Bro, sige na umuwi ka na. Anong oras na panigurado tulog na rin si Chleo ng ganitong oras." Pangungumbinsi na naman niya pero um

TWENTY THREEChleoThe moving on and healing process was never easy, but I pushed myself to survive it. Ginugol ko ang panahon ko sa pagtulong sa kapatid ko, sa pag-aaral ko, at maging ang ilang outing na sini-set ni Cade, pinatos ko na rin para lang hindi ko matagpuan ang sarili kong tumatakbo pabalik kay Drako dahil kahit hindi pa rin magawang patunayan na ang mga magulang talaga niya ang pumatay sa parents namin ni Layco, naroon pa rin ang galit ni Layco para sa kanila.Hindi ko masisisi si Lay. Hanggang ngayon, sa aming dalawa, siya ang mas nagluluksa pa rin, and I don't think he will ever move on as long as real justice isn't served yet to our parents. I just hope that one day, he will realize that he doesn't need to hate the world and other people. Nobody deserves to

TWENTY FIVEChleo"D—Drako..." I uttered. Si Cade ay tuluyang tumayo at hinatak ako, ngunit ang aking mga mata ay nanatiling nakatitig sa taong ang tagal kong hinangad na makitang muli.I can't help but notice how much he has changed. His clean haircut looks great on him, his muscles grew bigger under his sweaty gray shirt, but one thing didn't change at all. Ang epekto ng kanyang presensya sa aking puso.His eyes narrowed and his jaw locked in a dangerous way as he scanned Cade's exposed upper body. Sapat na ang ekspresyong nakaguhit sa kanyang mukha upang masabi kong hindi niya nagugustuhan ang nakikita. My heart ached, my feet wanted to take my steps toward

TWENTY SEVENChleoHis thumb gently caressed my cold cheek, and my skin ached for the kind of warmth his presence is giving me. Ang mga mata ko ay puno ng pagtatakang nakatitig sa kanyang gwapong mukha, gulong-gulo sa nagiging takbo ng pangyayari.Did I hear him right? Did he really say he's asking my parents for my hand?Humalik ang malamig na hangin sa aking pisngi at tumabing ang ilang hibla ng aking buhok sa aking mukha na mabilis niyang hinawi patungo sa likod ng aking tainga. Hindi ko tuloy naiwasan ang sariwain ang mga alaalang binalik ng simpleng galaw na iyon."I—I thought, I thought you're getting married with someone else that's why you're asking for the ring back."

TWENTY NINEChleoPinanood kong pumarada ang sasakyan ni Cade sa harap ng kastilyo. Nang tuluyan siyang bumaba ay sumilay kaagad ang matamis niyang ngiting nakasanayan ko nang makita sa ilang taon naming pagiging magkaibigan, ngunit ni minsan ay hindi ko naisip na sa likod ng lahat ng suporta at paghangang tahasan niyang ipinakita ay ang tahimik niyang pagtulong sa aming dalawa ni Drako.Hindi ko napigilang yumapos nang tuluyan niya akong narinig, hanggang sa lumabas ang mga salitang kaya ko pa lamang sabihin habang nasa teritoryo pa kami ng Brenther."Thank you...for everything." I uttered.Cade hugged me back, and the moment he took in a deep breath and gently tap