Mabangis na tinignan ni Jane si Susie Thompson.“Ginagamit mo ba ang Dunn family para takutin ako?”“Jane Dunn, kung kakasuhan mo ‘ko, malalaman ng buong mundo na walang-wala na ang Dunn family.”“Magiging masaya akong makitang maubos ang mayroon ka.” “Kaya mo ba, ikaw na nawalan na ng lahat, tumayo sa harapan ko at tanungin ako ng ganyan tulad ng ginagawa mo ngayon na may mayabang?”Kinamumuhian niya si Jane Dunn. Anong karapatan niyang magmalaki at magmataas?Paano naging nagkaroon ng mas magandang buhay ng babaeng alipin lang tatlong taon ang nakalipas?Ano maduming iyon, ang mababang Janne Dunn. Paanong hindi niya kayang pantayan ito tulad nu’n?“Anong magagawa mo? Hindi ba’t namana mo lang naman ang negosyo ng tatay mo?“Lahat ng meron ka ay binigay lang sa’yo ng pamilya mo.”“Hindi, mali.”“Ninakaw mo sa pamilya mo.”“Jane Dunn, hindi ka lang mababang uri, masama ka pa.”“Hindi mo man lang pinagbigyan ang kamag-anak mo?”Bang! Kumumpas ang kamay ni Kroger, “Anong s

Nakaramdam si Jane ng bagay na nakadikit sa kanya. Nilabas niya ang kamay niya para itulak pero hindi niya maitulak.Nagising siya sa kanyang antok, nagkaroon siya ng ‘malaking surpresa’.“Sinong nagpatulog sa yo sa kama ko?”Napatalon sa galit, inabot niya ang kamay niya para itulak palayo ang tao sa tabi niya. Nagulat siya nang itulak siya palayo nito. “Janey, magandang umaga.”Tinitignan ang antok na itsura nito, mas nainis si Jane. “Sean Stewart, nangako kang hindi lalapit sa akin. Sino nagbigay ng permiso sa’yong matulog sa loob ng kumot ko?”Naguluhan ang lalaki sa taranta. “Hindi ko rin alam. ‘Wag kang magalit, Janey.”Mabilis siyang tumayo kaya bumagsak siya sa taas ni Jane.Gulat na napalaki ang mata niya. Nararamdaman niya ang nagiinit niyang mukha. Isang segundo, dalawang segundo, tatlong segundo… Bang!——“Sean Stewart!” nilabas niya ang kamay niya para tuluyan siyang itulak palayo, nakakalat na ang mga kumot sa lapag.“Ikaw—” Umaapoy sa galit ang mata niya sa nak

Ang meeting na ito ay umabot ng halos isang oras.Tulad ng lagi, si Callen Feroch ay nanatili sa dulo ng bar, tahimik na umiinom habang nakikipag usap sa head secretary.Nang lumabas na si Jane sa mga sliding glass door, elegante niyang binaba ang baso at tumayo.“Tara na. Kanina ka pa nagmamadali para maabutan ang eroplano mo at wala ka nang oras para magpahinga. Pagod ka na siguro. Samahan na kita pabalik sa kwarto mo?”“Callen, saglit. Ayaw mo bang makipag inuman sa’kin?”Ngumiti si Michael at tinignan ang glass door na sinasandalan niya.Nang marinig iyon, ang mga nanggigigil na ugat ni Jane ay kumalma. “Kung ganun, hindi ko kayo aabalahin pang magkwentuhan.”Natural, ang kanyang reaksyon ay napansin ni Callen at matalim ang kanyang tingin. Ang malalim niyang pupils ay dumilim ng kaunti pero matalino siyang lalaki. Sadya siyang umatras at hindi na niya pinilit na samahan si Jane pabalik sa kanyang kwarto.“Okay lang,” sabi niya habang nilingon niya ang ulo kay Michael na n

Wala pang tatlong oras ang inabot bago makarating ang eroplano sa S City. Nang makababa si Jane, pasado a la una na ng madaling araw.Noong nagpatala siya para umalis ng Banyan Tree Hotel, nagmamadali siyang umalis at nakalimutan niyang magbihis. Dahil ang kanyang biyahe ay mula timog patungong hilaga, malaki ang pinagbago ng panahon. Noong naglakad siya palabas ng paliparan, agad na umihip sa kanya ang malamig na hangin.Hindi pa nakakatulog si Vivienne. Paglapag ni Jane ay binuksan nito ang kanyang telepono. ‘Di nagtagal ay bumuhos na ang kanyang mga hindi tinanggap na tawag at sandamakmak na mga mensahe.Hindi dapat inaalala ng puso ang mga bagay na hindi rin naman nakikita ng mga mata. Dumulas ang kanyang kamay ay napunta siya sa susunod.Biglang nag-init ang kanyang nanlalamig na puso.Si Vivienne iyon. “Hindi ka pa natutulog?”“Kalalabas mo lang ba ng eroplano? Hayaan mong sunduin kita.”“Huwag ka nang mag-abala, nakasakay na ako sa taxi.”Inilapag niya ang kanyang telepo

Habang hindi niya pinapansin ang dismayadong itsura ng kanyang kasama, nag-ayos si Jane, kinuha ang kanyang bag, at umalis.Punong abala ito sa opisina maghapon. Maagang pumasok si Vivienne upang ayusin ang pakikipag-usap nila sa mga Damon. Bandang tanghali na noong nalaman ni Vivienne na abala pa rin ang babaeng ito sa opisina.Inakala niyang ang pakikipagtulungan sa Damon ang dahilan ng sobrang pagtuon nito sa trabaho. Narinig na lamang ni Vivienne sa secretary nito na ipinautos ni Jane sa lahat ng mga secretary na dalhin ang lahat ng mga dokumento sa kanya, gaano man ito ka-importante o hindi.Pinag-isipan ito ni Vivienne at naramdamang may malaking problema rito. May maliit na buksan ang opisina ng presidente. Balak sana nitong kumatok ngunit noong nahawakan ng kanyang kamay ang pinto ay kusa itong bumukas. Noon lamang napansin ni Vivienne na inilalaan ng babae ang kanyang buong lakas sa pagtatrabaho.“Miss Dunn.” Binuksan niya ang pinto, pumasok, at naglakad patungo sa kausap.