"HARDER! SAAVEDRA!" malakas na sigaw sa akin ni Akio. Kaagad kong sinunod ang utos niya. Malakas kong sinuntok ang punching bag na nasa harap ko.Halos magdadalawang linggo na mula nang dumating si Akio dito sa isla. Hanggang ngayon palaisipan pa rin sa akin kung paano siyang nasabihan ni Raul, na kailangan niya akong turuan. Pero ganoon pa man, ipinagsasawalang bahala ko na lamang. Ang importante sa akin ngayon ay matutong makipaglaban. Para kung sakaling kailanganin ay maipagtatanggol ko ang sarili ko. Mahirap ang umasa na lang ako palagi sa mga taong nakapaligid sa akin."Ano ba? Hindi ka ba kumakain? Ang lamya mong sumuntok!" inis at malakas na muling sabi sa akin ni Akio.Eh kung padapuin ko kaya sa mukha mo itong kamao ko?! Nakakairita ka na ah! Napapairap na bulong ko sa sarili.Akala yata ni Akio ay hindi ko napapansing pinag-iinitan niya ako! Halos buong araw-hindi; simula pala noong duma

"I'M SORRY..." Tila nawala ang antok ko nang marinig ko iyon mula kay Raul.  Bakit siya humihingi ng tawad? Para saan iyon? May nagawa ba siyang mali sa akin?  "Sorry for what?" mahina kong tanong habang unti-unting bumabangon. Mataman niya akong tinitigan. Ilang sandali'y sumilay ang isang malungkot na ngiti sa kaniyang mga labi. "For taking you away. Alam ko namang gusto mo nang umuwi." Nagpakawala ako ng isang malalim na paghinga. Maliit ang ngiting sumilay sa mga labi ko. Ngiti na tila inuubawa ang sinabi ni Raul. Pero bakit ganoon? Pakiramdam ko'y may ibang pakahulugan ang mga sinabi niya. "Ayos lang, kasama naman kita." mahina kong sagot na nagpangiti kay Raul. "Napagtanto kong wala na rin naman akong babalikan kung sakaling iuwi mo ako ng Pilipinas." "Ang Tito Max mo, ang kumpaniyang iniwan sa iyo ng mga magulang mo. Mara

PAWISANG naupo ako sa gilid ng gym na pinag-eensayuhan ko. I rented the whole place para walang makapasok na iba. Baka may makakilala sa akin, mahirap na. Marahas akong tumayo at humarap sa salamin. Kita ko ang buo kong katawan. Bakas sa mukha ko ang pagod pero nagingibabaw ang confidence na makukuha ko ang bagay na matagal ko nang gusto makuha.  Hinawakan ko ang mahaba kong buhok. Masyado nang mahaba, umabot na iyon sa aking pang-upo. Pati ang mukha ko'y tila nagiging maputla na rin dahil sa hindi ko paglalagay ng make up.  Isang hingang malalim ang aking pinakawalan. Bukas na ako babalik ng Batangas. Kaya dapat na maging maayos ako. Kailangan kong magsimula ulit, at baguhin ang mga ilan sa pagkatao ko. Muli kong pinasadahan ang aking sarili bago ko pinakawalan ang isang ngisi. Kailangan ko nang kumilos. Dahil hindi lang ako ang gumagalaw. Baka nga mas advance na ang galaw ng mga ahas na n

"MA'AM Alex!" tawag sa akin nang kumakaway na si Joan.  Isang pilit na ngiti ang pinakawalan ko bago ako naglakad papunta sa pwesto niya. "Handa na ba ang bangka?" tanong ko habang inaayos ang balabal na ibinalot ko sa aking katawan. "Opo, naroon na si Mang Carding." nakangiting sagot ni Joan bago niya ako sinamahan sa pagpunta sa kinaroroonan ng bangka. "Ma'am Alex, hindi pa ho ba kayo babalik sa Manila?" biglang tanong ni Joan. "Hindi ko alam." maikli kong sagot bago ko siya iniwan sa dalampasigan.  Nang makasakay sa bangka ay siniguro kong maayos kong naisuot ang life vest. Pati ang mga dala kong gamit ay inayos ko rin. Bigla akong napalingon sa nakatalikod na si Mang Carding nang buhayin nito ang motor ng bangka. Kaag

 ISANG malalim na buntong-hininga ang aking ginawa bago naupo sa harap ng puntod ni Mommy at Daddy. Pagkaalis ko sa resort ay dito kaagad ako dumiretso.  Alas-otso na ng gabi. Malamig ang hangin na bumabalot sa katawan ko. "Mom, Dad." napipiyok kong sabi habang nanginginig ang mga kamay na humahaplos sa kanilang lapida. "Hindi ko na alam ang gagawin ko. Bakit ganito ang nangyayari? Bakit lahat sila niloloko ako?" Walang tigil sa pag-agos ang aking mga luha. "Si Ate, buhay si Ate Mommy. Hindi ko alam kung paanong nangyari pero Mommy, bakit hindi ako masaya?" Hinayaan kong lamunin ako ng aking emosyon. Sa pagkakataong ito, muli kong pinakawalan ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. They betrayed me, na para bang isa lang itong laro at ayos lamang ang mandaya't manloko. "Dad, your filthy evil best friend was the reason kung bakit nagkakaganito ako ngayon!" galit kong sigaw.&nb