Jealous “Saan mo na naman ako dadalhin ngayon? Sabi pala ni Daddy hindi rin daw pwede sa McDo,” bungad agad ni Davvy nang mag-umpisa na akong mag-drive.“I know. We already talked about it last night,” I said and I rolled my eyes.Davvy’s eyebrow raised up at nag-crossed arms pa ito. “So?”Umangat din ang kilay ko na lumingon dito nang bahagya.“Uuwi na lang tayo agad para hindi na siya magalit.”“Hindi mo na ako dadalhin sa kahit saan?” Nakaangat pa rin ang kilay nito sa akin nang nilingon ko itong muli.“Hindi na. Sinusumbong mo naman ako sa Daddy mo, e. Kaya kahit gusto sana kitang isama sa public park, hindi na lang kasi ako pa ang masama.”“E di dalhin mo ako ro’n,” sabi nito ngunit nasa boses pa rin ang pagmamaldita.“Huwag na nga. Aawayin lang ako ng Daddy mo! Hmp!” Umirap pa ako rito.I did that not because I want to argue with her tantrums, but I did that to avoid making some memories with her sa kung saang lugar ko siya pwedeng dalhin.“E di huwag!” Umirap din ito sa akin a

GiftIt’s Thursday afternoon at dahil last day ko na sa bahay ng mag-ama, wala akong ginawa simula umaga kundi ang tugunan ang lahat ng pangangailangan ni Davvy, sa almusal, tanghali at pati na rin ang baon nito sa school.Araw-araw ko iyong ginagawa kahit pa minsan ay inaartehan pa rin ako at pinapakitaan ng kamalditahan ni Davvy. But at least kinakain pa rin naman niya iyon. Doon pa lang na-a-appreciate ko na nagugustuhan na rin naman niya ang ginagawa ko. May ugali lang talaga ito na ayaw ipakita sa akin na nagugustuhan naman niya ang ginagawa ko para sa kanya.Simula umaga nang pagkarating ko sa office, walang oras na hindi ako napapatulala sa tuwing naiisip ko na aalis na ako at iiwan ko na naman siya.I sighed.Gusto rin naman ni Davvy na umalis na ako. Hindi niya ako feel sa bahay nila. For my almost one week stay in here, ni minsan ay hindi ko pa siya naririnig na tinawag man lang akong tita. I did my best to make it up with her. Hindi man ako personal na nag-aalaga sa kanya,

Jealous Naalimpungatan ako dahil sa masusuyong haplos ng palad sa aking braso, dibdib, at hita.At first, I ignored it because I am still sleepy. Nagtagal kasi ako sa silid ni Davvy nang ilang oras bago ako pumasok sa sariling silid ko.Hmm . . .Nag-iba ako ng posisyon ko dahil sa nadidistorbo ang tulog ko.Hmm . . .Gumalaw muli ako, ngunit parang may mali sa nararamdaman ko.Unti-unti akong nagmulat ng aking mga mata at bago pa ako makapagsalita o makasigaw ay inilapit na agad ng isang mapangahas na lalaki ang labi nito sa aking labi.D-Dave?Ito agad ang sumagi sa isipan ko nang maamoy ko ang pabango nito ba ginagamit.Itinulak ko ang dibdib nito nang malakas.“Pa-paano ka nakapasok dito? Ba-bakit nandito ka?”“Shh . . . Later,” bulong nito at kinumuyos muli ang labi ko.“D-Dave, ma-mali ito.”“Shh, Brianna . . . Hayaan mo muna ako.”Gusto ko pa ring magprotesta sa pamamagitan ng pagtulak ko rito at pag-iwas ng labi ko but Dave did all his best to wake up my stinging sensations.

Dave’s P.O.V.I was silently observing Davvy’s unfamiliar behavior since she arrived with her Yaya in my office. Tahimik ito at walang kibo. Kung hindi pa tatanungin kung kamusta sa school ay hindi pa rin ito magsasalita.Also, during our trip to our home, nasa labas lang ng kotse ang tingin nito, wari ay may malalim na iniisip. Tahimik pa rin ito habang kumakain ng hapunan. Sometimes I caught her, she was looking in front of her table, doon sa mismong pwesto ni Brianna noong nandito pa.“Are you okay, baby?” tanong ko rito.She immediately averts her eyes on where she was staring. Tumango ito sa akin.“I am okay, Daddy.” Pinasigla agad nito ang kanyang mukha at tinig.“Okay. Kumain ka na.”Tumango lang ito.After our dinner, dumiretso na muna ako sa library at tinapos ang lahat ng trabaho ko na hindi natapos kanina sa office.While I’m seriously working, naalala ko bigla ang maamong mukha ni Brianna. That woman, she never talked to me during office hours. Para din itong walang nakiki

Cinema “Mag-iingat ka ro’n, Klara, ha? You can call me anytime if you need someone to talk to,” mahigpit na bilin ko kay Klara nang sinusundo na ito ng tao ni Logan.“Oo nga, Brii. And don’t you worry, okay? Promise, I will be fine,” sagot nito na may halong lungkot sa kanyang tinig. “Ma-mi-miss kita, sis.”“Ako din naman, e. Hindi na kaya ako sanay na wala ka rito sa bahay natin,” nalulungkot kong saad.“Bahay mo lang naman ’to, nakikitira lang ako.”“No, this is our house, Klara. Sa atin ’to.”Ngumiti ito sa akin nang bahagya. “Okay, our house.”Ngumiti na rin ako. “Sige na, punta ka na at baka gabihin na kayo sa daan.”“Okay, aalis na.”“Klara, wait!” Lumapit ako rito at yumakap nang mahigpit. “’Yong bilin ko sa ’yo, ha? Lalo na ’yong mga gamot mo at maintenance, don’t ever forget to take it. Sa tamang oras dapat, okay?” habilin ko pa.“Thank you for always reminding me, Brianna. Makakaasa kang iinumin ko iyon lahat nang tama sa oras.”“Good.”“Bye, Brii.”“Bye . . .” I muttered