"Okey lang po ako sir, huwag na po tayong huminto. Sa bahay na lang po." Namumutalang sabi ko. Sana hindi ako nakita ni dad, sana hindi niya malaman kung nasaan ako. Ayoko pang-umuwi, ayokong magpakasal sa lalaking hindi ko mahal.Napapasulyap sa akin si Sir Reyman. Pero hindi naman niya magawang magtanong dahil parang balisa akong nagpapalinga-linga. Binuhay nito ang radyo, kaya naman medyo nakampante ako dahil sa musikang nanggagaling sa maliit na radyo. Nakarating kami sa bahay. Pagbaba ko'y muli akong sumilip sa labas. At nang malamang hindi kami nasundan ay nakahinga na ako ng maluwag.Kinuha ko ang ibang pinamili namin sa kotse at isinunod sa loob. Nasa loob na si sir dahil una na niyang kinuha ang mabigat na kahon na binili namin sa grocery. Pagpasok sa kusina'y nagtanong sa akin si sir."Akala ko ba natatae ka?" tanong nito. "Ah... eh... okey na pala ako sir, biglang nawala." Nakangiti kong sabi. Napatango-tango ito pero mukhang naghihinala. "Ahm sige po, kukunin ko lang ang

Nang masigurado na wala na ang mga naghahanap ay saka nag-doorbell si Lyn. Pero hindi ko ito pinagbuksan, dahil sa takot kong si Daddy pa rin iyon. Nagkulong na ako sa kuwarto at hindi nagpakalabas-labas. Umiyak ako nang umiyak hanggang sa mapagod. Sa kabilang banda."Kumusta pare? Dinalaw mo ba ang Tatay mo sa libingan?" natatawang tanong ni Miguel.Napakunot-noo si Reyman at napapailing na ininom ang alak. Tumawa nang pagak si Miguel. "Hanggang ngayon ba, nagkikimkim ka pa rin nang galit sa Ama mo? Common bro, hindi nakakatulong sa 'yo iyan! You only to do para sumaya ka na is to accept the past. Hindi mo maibabalik pa ang lahat." "Stop nonsense topic bro, mas hindi ka nakakatulong sa akin!" iritang saad niya.Kahit hindi pa patay ang Daddy niya. Itinuturing niyang patay na ito sapagkat hindi pa niya kayang patawarin ang Ama niya sa mga nagawang kasalanan sa kanila ng Mommy niya. Hindi pa siya handang tanggapin ulit ito sa buhay niya. At sa ngayon naman ay wala siyang balita sa k

"Sir?" sambit ko."Sinungaling ka rin talaga no!" anito na umarko pa ang kilay. Bigla akong kinabahan, sinabi na yata ni Lyn ang lahat."Sir..." napatungo ako. "Hindi mo naman kailangang bolahin si Lyn para lang magpa-impress. Dapat nga, sinabi mo ang totoo," anito na sadyang kinugulat ko. Nagtaka ako, akala ko'y alam na niya ang lahat. Iyon pala ay sa ulam ang tinutukoy ni sir, napangiti akong bigla. At ganoon din si sir sa akin. Ang guwapo talaga niya kapag nakangiti.Napabuntong-hininga ito, bago kumuha nang baso at nagtimpla nang kape. Sa 'di kalayuan, tanaw pala kami ni Lyn na nagngingitian, kaya ngitngit na ngitngit 'to sa galit."Talagang sinusubukan ako nang babaeng 'to ah!" bulong ni Lyn.Lumabas na nang kusina si Reyman at naupong muli sa sofa. Hindi niya gustong paasahin si Lyn, pero hindi rin niya 'to maitaboy."Reyman, may gusto ka ba sa katulong mo?" tanong ni Lyn. Natigilan si Reyman sa tanong nito.Tumingin si Reyman, tinitigan si Lyn bago muling bumaling sa tv. "Com

Napasulyap ako sa bintana, at lumapit ako roon upang tingnan ang madilim na kalangitan. Kung ilalarawan ko ang buhay ko para akong isang bituin. Nagniningning sa kalangitan pero napapalibutan nang madilim na kapaligiran. Hindi ko matanaw ang sikat nang araw, ang araw na siyang pag-asa ko sana. Buong buhay ko nakabihag ako sa desisyon ni Dad. Naging sunod-sunuran ako na parang walang sariling buhay. Oo siya ang nagbigay nang buhay sa akin. Kompleto ako sa lahat nang bagay, sagana sa pagkain, lahat nang naisin kong materyal na bagay ay naibibigay, ngunit isa lang ang hindi ko makamit. Ang kalayaan, ang kayaan na siyang magiging sanhi sana nang kasiyahan ko. Nakalaya nga ako, pero pakiramdam ko nakakulong pa rin ako, dahil ano mang oras ay makikita at matatagpuan na ako ni Dad. Lalo na ngayon na ipinakakasal pa ako sa hindi ko gusto, paano pa ako makakalaya sa kadiliman? Pero ngayon na wala nga ako sa amin, nakatakas nga ako sa kamay ni Dad, narito nga ako sa malayo at nakakagalaw nang m

"Alam mo kung wala kang sasabihin, huwag kang manggambala sa akin!" galit na sambit ni Reyman. Kaya agad ko nang pinatay ang cellphone. Gusto ko sanang kalimutan na si Reyman, pero itong puso ko'y pilit pa ring gumagawa nang mga bagay na maglalapit sa aming dalawa. Bumukas ang pinto at bumungad ang mga babaeng mag-aayos sa akin. Dala ang mga gamit nila ay sinimulang ayusin ang buhok ko."Napakaganda mo naman ma'am, pero nakikita ko sa mata mo ang kalungkutan," sambit ng babaeng make-up artist."Uy! Huwag mo ngang takutin si Ma'am, ginagamit mo na naman ang pagkamanghuhula mo!" bulyaw ng isa pang babae na nag-aayos nang buhok ko."Okey lang. Tama naman siya, hindi talaga ako masaya." Malungkot na sabi ko, kaya't nalungkot din ang mga kaharap ko. "Ma'am, sayang naman ang ganda mo kung hindi ka ngingiti. Pero kung lovelife nga ang problema ay nauunawaan kita ma'am," anito. "Buti pa kayo, tiningnan lang ninyo ako'y alam na ninyo na may problema ako. Samantalang ang mga magulang ko. Kah