BAGO kumatok ulit si John sa opisina ni Kana, tumingin muna siya sa orasan. Matagal pala siya bago bumalik. Kaya naman pala nawala na sa mood si Kana Ayaw na siya nitong pagbuksan. Maraming beses na siyang kumatok pero hindi man lang ito tumayo. Kahit nga salita ay wala siyang narinig dito.Bumaba siya at hinanap ang manager.“Wala ka bang susi ng opisina ni Kana?”“Naku! Si Ma’am lang po ang may hawak ng susi niya. Bakit ba?”“Sa tingin ko, mag-isa siyang umiinom. Ang dami no’n, a,” aniya rito. Kaya nga siya nito niyaya kanina dahil sa dami. Kaso ngayon, nagbago na ng isip ito. At nag-aalala siya para sa dalaga.“Ayon lang.” Napaisip ito mayamaya. “Sandali at tawagan ko sa number niya.”Sumang-ayon siya rito at hinintay kung sasagot ang dalaga. Pero wala ring response dito. Kaya naman bumalik siya at muling kumatok.“Kana, buksan mo ‘to!” Pinakinggan niya kung merong yabag na papalapit, ngunit wala pa rin. Hinintay niyang umabot pa ng dalawang minuto bago ulit kumatok. “Kapag hindi m

PAGDATING sa loob ng unit ni Danilo, hindi naman magawang magsalita ni Kana dahil sa nadatnan malapit sa elevator. Wala siyang ginawa doon kung hindi ang maupo at ipikit ang mata. Masuyo namang nag-aabang si Danilo sa kanya.“May problema ba?” untag ni Danilo kay Kana.Nagmulat ng mata si Kana at diretsong tumingin kay Danilo. Parang hindi pa niya kayang harapin pala ito. Nawala na siya sa mood. Literal na nasira ang mood niya.Ngumiti si Kana kay Danilo. “Oh, dumaan lang ako para pag-usapan ang tungkol sa project natin sa Cebu.” At ‘yon nga ang nangyari. At least, nabago kahit papaano ang mood niya. Nakalimutan niya ang nakita sa labas. Mahigit tatlong oras na nag-stay si Kana sa unit ni Danilo. Sa sala lang siya tumambay. Ayaw pa niyang lumabas dahil baka makita niya ang dalawa doon. Siguro, sa ibang elevator siya mamaya dadaan, kung pwede maglakad siya, maglalakad gamit ang hagdan.Pero hindi akalain ni Kana na nasa labas ng unit ni Danilo si John. Masuyong nagbabantay at naghihin

NAGPUMIGLAS si Kana kaya binitawan siya ni John. Pero muli din siyang kinabig nito dahil kamuntik na siyang mawalan nang balanse. “Pwede bang itigil mo na ang pag-iinom? Kagabi ka pa. Malapit mo na akong masagad, Kana.” May pagbabanta na sa mata ni John. Oh, yes. Naalala niya ang sunod-sunod na rant nito nang sunduin siya nito kila Mera. Walang bago, tinakasan na naman niya ito. Pero wala siyang pakialam dito. Hindi naman niya ito boyfriend, kaya wala itong pakialam sa mga ginagawa niya. Pinilig niya ang ulo pagkuwa’y nilakihan ng mata. Ramdam na niya ang kalasingan talaga kasi. “H-hindi kita boyfriend para pagbawalan ako. Si Grant lang ang may karapatan. U-understand?” Nagsalubong ang kilay ni John pero hindi niya ito pinansin. Kumuha siya nang suporta sa pader at humakbang papunta sa opisina niya. Panay pa ang pagbulong niya. Namura pa nga niya ito. Ewan lang niya kung narinig siya nito. Hindi pa man siya nakakalapit nang pangkuin siya ni John. Sinubukan niyang magpumiglas ulit

“WALA pa ba sila?” Hindi na naitago ni Atlas ang inis. Tumingin pa siya sa relong pambisig, pasado alas onse na ng gabi. Ang usapan, dito kakain ang anak at binilin niyang dalhin si John. Pero hanggang ngayon, wala pa rin sila. “I-I think, alam nilang nandito ako, Tito.” Tumingin si Atlas sa malungkot na si Simone. Kailangan niya ng eksplanasyon mula kay John, pero hanggang ngayon, hindi pa dumadating ang mga ito. “What if bumalik ka na lang bukas, Simone?” dinig niyang suhestiyon ng asawang si Keana. Tumingin din ito sa kanya at may pahiwatig na pauwiin na muna niya ang pamangkin. “Tama ang Tita Keana mo, Simone. Bumalik ka na lang bukas ng umaga rito. Sisiguraduhin ko sa ‘yong nandito na sila. Alright?” Mukhang seryoso naman ang Tito Atlas niya kaya tumayo si Simone kahit na yamot na yamot na. Sigurado naman ang Tito niya kaya kailangan niyang magtiwala. Alam niya kung gaano siya kalakas dito, kaya bukas pagbalik niya, nandito na si Kana. Hindi tuloy siya makapaghintay na makita

MATAGAL na tulala si Kana kaya naisipang lapitan ito ni John.“Hon?” untag ni John sa nobya.Mabilis na tinago ni Kana ang hawak na papel pero hindi iyon nakawala sa paningin ni John.“Ay, diyan lang pala naiwan ang kalahati ng resibo? Hinahanap kanina ni Astin ‘yan dahil kailangang mai-record daw.”Napatitig si Kana kay John. “K-kay Astin ‘to?” Tinaas niya ang resibo na iyon.Mabilis na tumango si John. Wala man lang siyang makita na kakaiba sa mga ikinikilos nito kaya pinalis na lang niya sa isipan. Baka gawa-gawa lang ni Simone iyon. Talagang desperada na ang pinsan niya.Binigay na lang niya kay John at nakangiting kumapit dito. Mabilis din niyang hinalikan ito sa labi nang mabilis na ikinawaang nito.“Let’s go,” nakangiting sabi ni Kana rito. Mukhang nagulat na naman niya si John. Hindi na nga nito namalayan na bumitaw siya sa pagkakakapit.Akmang iiwan ni Kana ang nobyo nang hilahin siya nito pabalik. Pumulupot sa maliit na bewang nito ang braso niya at mapusok na sinakop ang la