Chapter 2

"Ang bongga ng photoshoot 'di ba?" wika ni Rebecca na naroon  sa gilid ko habang sumisimsim ng juice.

Dumalo kami sa photoshot dahil si Rebecca ay kinuhang stylist’s ng kliyente ko. I recommend her dahil wala naman itong ibang ginagawa, kundi mag liwaliw kapag alam niyang wala siyang lakad o trabaho. Madalas ay out-of-town sila ng long-term boyfriend niya.

"Yeah. Dapat ang mas pag handaan nila ay ang after marriage, not the grand photoshoot or what so ever,'' Irap ko, "In the end, their love to each other is the one that matters." walang interes kong ibinaling ang tingin sa ikakasal. Hindi naman sa nangingialam ako, pero that's my view in marriage. I won't settle myself na sa huli ay mababalewala rin naman pala ang lahat. Ganoon naman talaga hindi ba? 

"Oo nga, ano?" aniya. Umayos ito ng upo, hawak ang juice sa kanang kamay. Mayroon rin itong bitbit na make-up kit sa kaliwang kamay dahilan upang muntikan na siyang ma-out of balance. Mabuti na lamang at nahawakan ko siya sa braso. Bakit ba kasi may hawak pang make-up kit? Mahal niya talaga iyan kesa sa buhay niya.

"Ugh! Muntik na ako roon ah!"sambit niya. Magka halo ang inis at irita sa kaniyang mukha. 

Inirapan ko lamang siya "Welcome!" Hindi ko alam kung bakit ito pang clumsy kong kaibigan ang kinuha ko. Napa iling-iling na lamang ako sa aking naisip. Kung puwede naman na  si Marianne na lamang ang aking nirekomenda. And speaking of Marianne, magpakita na siya dahil marami kaming gagawin sa shop. Tambak na ang mga gawain doon na nanimoy gabundok na. 

Totoo naman talaga na dapat pag tuunan ng pansin ay ang pag sasama ng dalawang taong nag mamahalan. Marami akong kilalang tao na ang engrande ng kasal at milyones ang ginastos, pero wala pang isang taon ang kasal ay na ang mga ito. Not to mention hindi pa raw ready both side and they are just being pressured.  Sa divorce lamang rin nauwi ang lahat ng mga nagastos. Nakakaloka ah! Hindi ba sila nag iisip muna bago magdesisyon? Hindi naman iyon kanin na kapag napaso ay iluluwa na lamang kapag ayaw na o masakit na. 

Well, it's their life naman and to think na may kaya ang mga itong gastusan ang lahat ng mga expenses. Hindi naman siguro sila magpapakasal kung wala silang pera,hindi ba?  Hindi ko na pinoproblema pa dapat ang mga ganitong bagay dahil na e-stress lang ako sa kanila. Basta bumili sila ng wedding gown, tapos ang usapan at may pera pa ako. 

I used to attend weddings in my entire 29th years or existence. And now that I reached 30, hindi ko maiwasang hindi mainggit sa kanila. Pakiramdam ko ay napag iiwanan ako ng panahon. Kung hindi nga lang talaga ako na pipressure ni Mama. Ni wala ngang nagka interes talaga sa akin manligaw, asawa pa kaya? Mataas ang standards ko pagdating sa mga lalake at hindi puwedeng mabuwag iyon ng ganoon na lamang.

Natanaw ko si Marianne, na papalapit sa puwesto namin. Itinaas niya ang kaniyang kanang kamay at iwinagayway ito. Rinig ko ang kaniyang boses ng tawagin niya ako bilang pag kompirma. "Syd? omg!" tawag niya. Bakas rito ang saya sa kaniyang mukha. Kumaway rin ako pabalik sa kaniya. Itong si Rebecca naman ay abala sa pag titipa sa kaniya telepono. Malamng sa malamang ay ang kaniyang nobyo na naman ang kausap at tila kilig na kilig pa ito.

Pinag titinginan tuloy kami ng mga tao sa paligid dahil sa lakas ng boses niya. Para bang hindi siya professional kung kumilos. Pero dapat bang pagbasehan ang degree para irespeto ng tao? Ibenta ko na lang kaya itong mga kaibigan ko. Nang sa ganoon ay mas lalo pa akong yumaman. Sumasakit ulo ko sa kanila e.

"Oh, bakit andito ka? Akala ko ba nasa NYC ka?" tanong ko ng makaupo ito. Inayos muna ang kaniyang tikwas na buhok sa likuran.

"Kakauwi ko lang gaga."Inilapag niya sa table ang dala niyang malalaking paper bag. "Pinsan ko 'yong ikakasal." excited niyang sabi. She lends us her paper bags without hesitations. Himala at may pasalubong ang bruha.  Mabuti naman at hindi siya nag reklamo, kundi isusungalngal ko sa kaniya itong mga dala niya.

Kaya pala ang suplada ng babae. Ang taray pa ng mukha na para bang kakain ng buhay. "Pinsan mo? Hindi ka naman nila nabanggit na relative’s ka pala nila.’’ Ngiwi kong sabi. ‘’ You're the only one who claimed that you're related to them." Pagtataray ko.

Rebecca gives her naughty smile as she turns herself in "Girl, remember noong sinabi niya rin na relatives niya raw si Mayor Sandoval, naalala mo?" nakaturo pa ang daliri sa akin na para bang kami lang dalawa ang nandito.

"Yup." I say in a maniuilative answer." Everyone mocked her. Mabuti na lang at sinakyan siya ni Mayor. Ang problema, paano niyo paninindigan, iyon?"natatawa kong tanong. Namula ang pisngi ni Marianne dahil sa sinabi ko.

Hindi naman matigil sa pag hagalpak si Rebecca dahil sa kaniyang narinig. "Ayon na nga, e'di syempre nakakagulat 'di'ba? Halos itakwil siya ni Tita sa kahihiyang ginawa niya." dagdag niya pa.

"Shut up guys! Mag kakaibigan tayo rito, remember?" Hawak niya ang kamay namin ni Rebecca. Pero hindi pa rin maaalis ang nakakalokong ngiti.

Nagpipigil pa rin ako sa tawa. Gusto ko siyang asarin pa lalo, pero hindi ko na tinuloy dahil baka mag walk-out siya. " So, ano nga?" ako na nairita na sa kalikutan nya. Hindi niya pa rin binibitiwan ang mga kamay namin.

"Guess what?" pabitin niyang sabi. Palipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Rebecca.  "I'm getting married!" Itinaas pa niya ang singsing at inilapit pa ito sa mukha namin na para bang hindi namin ito nakikita.

"Congrats, huh? So proud of you!" ismid ko sa kaniya. No wonder kung bakit siya ganiyan kasaya.

"Oh, are you? Buti may nakatiis sa ugali mo, I was wondering kung seryoso iyan." saad ni Rebecca. Pilit na iwinaksi ang darili ni Marianne.

"Parang hindi tayo mag kaibigan ah!" may halong pag tatampo sa boses niya." Dapat 'yong sincere naman, kaya hindi ka nagkaka boyfriend-"

"Ituloy mo at nang mabigwasan kita." banta ko.

"Okay, fine. Nag sasabi lang e," pag mamaktol niya na parang bata.

"Oy, Rebs. Grabe ka naman. She said that he likes me raw because I smells good. At noong unang tagpo raw namin ay talagang na inlove raw siya ng todo sa akin." aniya na proud pang inilabas ang perfume na galing sa bag niya." Bili na kayo. Lalo ka na Sydney Daine, nang hindi ka naman amagin diyan." hindi pa rin mawala ang ngiti sa labi.

Kahit kelan talaga siraulo itong si Marianne. Hindi sila magka sundo mi Rebecca dahil pikunin. At itong isa naman ay tuwang-tuwa kapag naaasar si Rebecca.

‘’Baka iyang pabango mo ang bet, hindi ikaw. Masyado ka lang talagang assuming,’’sabi ko na hindi mapigilang tawanan siya.

"Shut up," Tinarayan niya ako saka nag tungo sa kung saan naroon ang ikakasal na ''relatives'' niya raw kuno. Aayusan niya pa ang mga ito. Dala-dala ang mahiwagang make-up kit niya na kasing laki ng problema ko kung paano ako magkakalovelife.

"Sarap mong kutusan ano? Kita mo ng pikon 'yong isa inaasar mo pa lalo,"puna  ko. Ihinilig ko ang aking ulo sa upuan.

"Nakakatuwa lang kasi,'' aniya na hindi mawala ang mga ngiti sa labi.

"Pag 'yang anak mo naging kamukha ni Rebecca, tatawanan pa kita," panananakot ko

"Oy, 'wag naman. Baka ipa ampon ko 'yong anak ko pag gano'n.'' Napa iling-iling na lamang ako sa kaniya. Hindi niya naman gagawin iyon dahil dugo at laman niya ang bata kung sakali man na magkaanak nga siya.

"Bahala ka nga dyan, dami mong alam." Kinuha ko ang aking bag at naglakad patungo sa kung na sa'n naro'n ang kotse ko. 

"Hoy, ito naman. Kararating ko lang bad mood ka na naman. Ano ba kasi 'yon?" tanong niya. Naramdaman kong sumunod siya sa akin.

"Wala! Mag benta ka na doon ng pabango mo, " ani ko ng hindi siya nililingon.

"Okay. Sige ingat ka." ramdam ko na hindi na ito sumunod sa akin.

Nanatili lamang ang tingin ko sa dance floor. Biglang sumagi sa isip ko iyong mga kaibigan ko noong high school. Iyong mga tinuring kong kaibigan. Ngayon ay hindi na nila ako kinamusta kung buhay pa ba ako o abo na lamang.  We used to go parties at sa mismong bar na ito kami pumupunta. Wala man lamang akong nakikita na ligaw na kanila kaluluwa sa bar na ito, marahil ay doon na sila sa BGC pumupunta. Mga bigatin na rin naman ang mga kaibigan kong iyon kaya hindi na nakakapagtaka. 

Nakakalungkot isipin we both shared distinct memories together. Yet, it looks like we are strangers now. Doon ko na realized na as we grew older, we don't have to cling from time to time because we have our own responsibilities and such. Akala ko dati, sila at sila pa rin ang mga ituturing kong mga kaibigan. ‘til the end of the day, hindi rin pala. Somehow, nakaka lungkot, pero sabi nga ni Mama; masasanay raw ako, na kaya ko rin maging independent. Makatagpo ng panibagong maiituring na kaibigang tunay.  Napagtanto ko iyon, noong makapag tapos ako ng kolehiyo.

I'm so grateful that Marianne and Rebecca came in my life. Kasama ko sila sa apat na taon at hanggang ngayon. Marami akong mga natutunan sa buhay na akala ko kaya ko pala. I used to be an introvert, simula noong dumating ang dalawa ay nabago ang pananaw ko rito.

"Shi-"nagulat ako sa hindi inaasahang pag sulpot ng lalake sa aking harapan. Suot nito ang itim na leather jacket at blue jeans. Kaagad ay wala pa ring kupas ang itsura nito. Wala pa rin talagang pinag bago. 

"C'mon, relax lang. Like the old times,"Nakangiti ito na para bang walang nangyare.

Inirapan ko siya at itinabig ang baso niya."Shut up!" irita kong sabi. Nahawa na ako sa mga kaibigan ko kaka ''shut up'' Agad naman siyang napataas ng dalawang kamay. Lumapit naman ang waiter para ayusin ang nagkalat na bubog. Panay lamang ang irap ko sa kaniya dahil sap ag sulpot nito.

"Ang sungit mo pa rin..."aniya. Lakas niya pa rin mang inis, "I wonder kung bakit hindi ka pa nagkaka boyfriend, or nagka boyfriend nga ba ulit?" he chuckled. Sarap niyang pitikin talaga. Andyan na naman ang nakaka matay niyang ngiti.

Doon nag init ang ulo ko at kumulo ang dugo. Ang yabang-yabang nya. Walang kupas. Eh, kung sapakin ko kaya siya ng malaman niya ang sagot sa mga pang aasar niya. Panay lamang ang irap ko sa kaniya na hindi ko lubos maisip kung bakit narito siya "Are you stalking me?!"  I'm not sure if he heard me.

Nagulat naman ako ng bigla siyang lumapit sa akin, na kulang na lang ay mag dikit ang mga mukha namin."Don't flatter yourself, darling. Pero sige sasagutin ko ang tanong mo. Oo, I'm stil stalking you," nanatili siyang titig na titig siya sa mga mata ko. Ako naman ay halos maubusan ng hangin.

His dark brown eyes are beautiful. Nakaka akit kung ito ay titigan pa ng mas malapitan. Hindi ko maalis roon ang mga titig ko sa kaniya. Hindi ko namalayan na napahawak na pala ako sa kaniyang d****b. Nakakarupok naman talaga siya. Siguro ay epekto na ito ng wine.

Doon lamang ako natauhan ng ngumisi siya. "Alam mo ikaw, kahit kailan bwesit ka talaga ano? Sa dami ng lugar sa mundo at talagang dito pa talaga?!"nilakasan ko ang tono ng boses ko dahil sa kaba na nadarama.

"Sign na ba iyan nang ka-tandaan at ganyan ka na kung magalit? Wala bang welcome back hug dyan?" aniya.

"Bwesit!" Inirapan ko siya. Binawi ko ang aking kamay sa d****b niya na hindi ko pa pala naalis. Nginitian niya ako ng nakakaloko, kaya panay irap na lamang ako sa kaniya. Nakakainis talaga siya.

"For your information, poging bwesit." he winks as he said that words.

"Yuck! Nasusuka ako, " Hinagod ang aking d****b na aktong nasusuka. Rinig ko ang hagalpak niya na may halong nakakalokong pang aasar.

He even grabs my shoulder to let me face him. I just keep on rolling my eyes. He became serious this time. Ang kauna-unahang beses na nag seryoso siya sa mga titig niya.

"Alam mo ba na may kasabiha na kapag pogi ang kaharap mo sa tuwing masusuka ka, siya ang the one mo, " Taas noo niyang pagmamalaki.

Nang makabawi ay hinawi ko ang mga kamay niya."Kilabutan ka nga. Pogi? Ikaw?"

"Yup. Sa iyo na mismong nanggaling na pogi ako.'' 

"Let me rephrase it; you're questionable. The fact na taliwas naman sa sinasabi mo. I wonder kung ilang bangko ang kaya mong buhatin..." Dahan-dahan akong lumapit sa kaniya at inilapit ang mukha ko. I bit my lips at binasa ito.

"Woah! Chill, I'm still virgin," Itinaas niya ang kanyang dalawang kamay. Mas lalo akong lumapit at idinikit ang labi sa tainga nya. Humugot ako ng malalim na hininga saka nag salita.

"Virgin ka sa lagay na iyan?" I scoff as I pull off myself.

Nakita ko ang pamumula ng pisngi niya. Na lalo akong tumawa ng malakas. Hindi ko mapigilan ang pag tawa dahil seryoso na itong naka titig sa akin. Noon pa man ay alam kong mas lalo siyang gugwapo. Aaminin kong marupok talaga ako at basta-basta na lamang bibigay.

"W-what?!" Nataranta ako ng lumapit ito sa akin ng dahan-dahan. Ako naman ngayon ang kinabahan sa mga sinabi ko. Rinig ko ang pag lunok sa aking lalamunan.

Unti-unting nag slow mo ang lahat. Wala akong ibang marinig na ingay na kanina lang ay mababakas ang ingay sa buong paligid. Bumilis ang tibok ng puso ko na ngayon lang nangyare sa tanang buhay ko. Bawat hakbang niya ay may kakaibang dulot sa akin. Sa bilis nang tibok ng puso ko ay halos hindi na ako makahinga. Ang mga titig niya, ang bawat mga haplos nya ay lalong nagpa bigat sa puso ko.

He makes me shivers. Para bang may sasabog sa kaibutiran ng aking puso. Lalong nag dulot ng kakaiba nang h***kan niya ako sa labi. Tulala pa rin ako sa ginawa nya at hindi maka kilos. Habang ang ibabang labi niya ang gumagalaw. Tulala pa rin ako sa ginawa niyang pag nakaw ng h***k sa akin. Naramdaman ko na lamang na hinaplos-haplos na niya ang aking braso. His sweet baby scents drive me crazy. Kung mayroon mang nag bago sa kaniya, ay ang pagiging mayabang. Ito na ba ang sign Lord? Final na ‘to? O baka naman bokya na naman at masaktan ulit ako.