Kinabukasan ng umaga ay talagang inabangan ko ang pagpasok ni Harry. I asked help to my friends to captured him. Nakatikim lang naman siya ng kaunting exercise routine ko at inutusan ko siyang humingi ng tawad kay Farisha.
Kung hindi lang talaga sila napatawag sa counseling office ay hindi pa matatapos ang gulo nila. Hindi ko na naman napigilan na hindi makialam lalo na no'ng nakita kong sinampal ng dalawang beses si Farisha.
Damn! Kung hindi lang talaga babae 'yung Arabella na 'yon ay pinatulan ko na siya!
Habang tumatagal ay naging malapit ulit kami sa isa't isa ni Farisha. Hindi ko maiikaila ang sayang nararamdaman ko.
Gustong-gusto kong magpakilala sa kaniya pero inaalala ko ang kinakaharap niya ngayon.
She has an amnesia.
Does she knows?
Nakatanggap ako ng text mula kay Tita Ferlie na nagsasabing nasa ospital si Farisha. Agad naman akong nilukob ng kaba pero hindi ako pinayagan ni Mommy na makaalis. Pati ang pagsagot sa mga texts at tawag nila ay pinagbawalan ako.Hanggang sa dumating na naman ang oras.De javu..."Uh hi?" Ramdam ko ang alanganing pagbati niya nang makita niya ako sa labas ng university.I wanted to hug her the very moment that I saw her but I have to fucking restrain myself.I did not speak any words and I am just staring at her blankly. But deep inside me, I'm memorizing every bit of her."Uh, 'yung mga prof natin, they're wondering if you'll still go to school..."She tried to open up a conversation but I'm still not talking.Ala
"Alright then. It's a deal. I'm rooting for you two," she sincerely said."It's an honor to work for you Architect Amasca." Khaleed smiled."Thank you Engineer. Shall I adjourn this meeting already? Do you still have anything to say?" tanong niya kay Khal at umiling naman siya bilang sagot."How about you Architect Lavrico? You didn't speak the whole meeting, maybe there's something you wanted to say?" tanong niya sa akin."I have nothing to say," I said coldly."Alright then, meeting adjourned," she ended.We prepared ourselves for leaving. My jaw clenched when the guy touched Farisha on her waist as she stood up.Putangina. Ang sarap talaga manapak ngayon!Hindi na ako nagpaalam sa kanila at dumiretso lang paalis sa opisina niya."May boyfriend na pala Architect, ligw
Nothing's Permanent.Iyan lagi ang pananaw ko sa buhay.Walang permanente sa mundo, bagay man o tao pa yan, lahat ay nagbabago.Life is dynamic that's why you can't predict what will happen to you when you woke up with the next chapter of your life.Hindi lahat ng nasa itaas ay mananatiling nasa itaas at hindi rin lahat ng nasa ibaba ay mananatili na lamang sa ibaba.Hindi tayo makakapagbitiw ng tapos na mga salita. Dahil malay natin, bukas, makalawa o kahit ngayon ay biglang magbago ang ihip ng hangin.We really just can't predict what's bound to happen so there is no other choice but for you to accept and face it.Nag-umpisang manginig ang sistema ko nang may mabasa sa mga papel na hawak ko. It's a medical record of mine!Sa lahat ng nabasa ko ay iisa lang ang t
"Fari babe!" I heard Lunox shouting my name outside my room.I just rolled my eyes then I continued to fix my uniform in front of the mirror. I tucked-in my white long-sleeve polo in a black high-waisted mini skirt then fixed its black necktie."Fari babe!" sigaw ulit ni Lunox nang tuluyang makapasok sa kwarto ko. "Let's go na!""Kalmahan mo nga babae!" sabi ko sa kaniya at kinuha ang black blazer na name plate ko at kukumpleto sa uniform ng Vheriah High University."Tara!" I just said then I get my bag and headed outside my room."Ma, we'll go na!" paalam ko kay Mama nang mamataan siya na nakaupo sa sofa, sipping her coffee while reading some newspaper."Take care of yourselves okay? Goodluck on your first day." Then she smiled."Yes po Tita Ferlie," Lunox replied. I just smiled and nodded at her.Ilang minuto na kam
"What the hell Farisha Venataxia?! For real?!" Lunox exclaimed as I told her what happened earlier. Maliban nga lang sa nangyaring titigan namin ni Rednax kanina.I just gave her a nod while we're eating our lunch here at the cafeteria."Whatever!"Patuloy lang siya sa pagbibigay malisya sa ginawa ni Rednax kanina kahit wala naman akong pakialam do'n.Bakit ba gano'n? Porket napakitaan lang ng kabaitan ay nabibigyan agad ng malisya. Hindi ba pwedeng sadyang matulungin lang 'yung tao? Kaya marami ang nagiging assumero't assumera dahil sa agad-agad na pagbibigay malisya sa maliliit ng bagay.Napatigil ako sa pag-iisip dahil sa pag-usbong ng ingay sa cafeteria.But later on, a group of men caught my attention since I'm facing the entrance of the cafeteria from my se
"It's good to see you again," he suddenly said and he stared at me intently, with recognition visible in his eyes again."H-Ha?" I uttered confusingly and I even stuttered! "Do I know you?"I saw pain crossed his eyes but he immediately changed it back into a serious one."Nevermind," he just said then he gave me a smile.Pa'no nga kasi mangyayari na kilala niya ako? Unang beses pa lang ang pagkikita namin ngayong araw kaya pa'nong magaganap 'yon?Matapos ang paggamot niya sa 'kin ay sabay kaming bumalik sa classroom. Bakas naman ang mga mapanuring tingin ng mga blockmates ko habang sinusundan nila ang mga galaw namin ni Rednax pero binalewala ko na lang 'yon.Ma-issue lang talaga ang mga isip nila. Kaya hindi na rin ako magtataka kung pag-usapan man nila ako ng lingid sa kaalaman ko.I just shrugged the thought away. Gan'yan naman ang mg
"You did that to Harry?" I asked him."Don't lie to me," he repeated, ignoring my question.Mariin akong napabuntong hininga nang mapagtantong hindi niya muna ako titigilan hangga't hindi ko nasasagot ang tanong niya."Answer me first. You did that?" taas-kilay kong tanong at pinipigilan na hindi mainis."Yes. Now tell me the truth," he quickly answered with his eyes lingered on mine."It's just them again. They blindfolded and dragged me to that old place. They're with five men... and left them with me," saad ko na parang nagsusumbong at nakatitig sa mga mata niya.Hindi ko alam pero parang hinihigop na naman ako ng mga mata niya at ayaw maalis ng titig ko ro'n.Pero sandali? Bakit ba kailangan niya pang malaman? Ano naman ang gagawin niya?"What?!" he exclaimed. "What did they do to you? Did they touched you?!"
"What happened?" Mr. Esperanza asked, the College of Architect Counselor.Napabuntong hininga ako habang nakaupo dito sa loob ng counseling office.Kinabukasan ay ito ang bumungad sa 'kin. Pagkapasok na pagkapasok ko pa lang ay agad na akong ipinatawag sa office pero hindi lang naman ako.So here we are right now... Arabella, Charice, Harry and the five men they're with yesterday."She attacked them Sir," agad na pagsumbong ni Arabella at dinuro pa ako mismo."Opo Sir, kitang-kita namin," Charice seconded her statement.I just rolled my eyes at the two. The audacity of these bitches!"They're the one who started this," I directly said."W-Wala akong kinalaman d'yan!" agad na pagtanggi ni Harry.Nahiya naman ako bigla sa kaniya. Bakit parang bigla na