Chapter 6: Another After The Other

CLAIRE'S POV

"Lumayo ka sa 'kin!"

Sa sobrang inis ko ay tinapakan ko nang napakalakas ang kaliwang paa n'ya dahilan para mapalayo s'ya sa 'kin at ininda ang sakit no'n.

Nagtatatalon s'ya sa sakit habang nakahawak sa paa n'yang tinapakan ko. Sinipa ko naman ang lalaki sa kanan ko at buong puwersang hinila ang dalawa kong kamay mula sa kanila. I have no choice but to do this. How can they act indecently.

Kaagad akong lumapit sa isang humawak sa 'kin at sinuntok s'ya sa mukha pagkatapos ay mabilis ko s'yang sinipa sa tiyan kaya natumba s'ya at hindi kaagad nakatayo.

Naramdaman ko namang may humawak sa balikat ko mula sa likod at nakita ko ang isa pang lalaking humawak sa kamay ko kanina. They're dead! Hindi ba nila alam na masakit ang ginawa nilang pagkakahawak sa kamay ko? Hinawakan ko ang kamay n'ya at pinilipit 'yon kasabay nang pagharap ko sa kan'ya.

"Fuck! Bitiwan mo ako!" sigaw n'ya sa 'kin. Bitiwan his face! Baliin ko pa ang kamay n'ya e. Sa halip na sumunod sa kan'ya, pinilipit ko pa lalo ang braso n'ya dahilan para mapasigaw s'yang muli.

"At bakit kita bibitiwan? Ilang beses kong sinabing bitiwan niyo 'ko kanina, sinunod n'yo ba?" tanong ko naman sa kan'ya saka ngumisi.

Nagkamali yata sila ng biniktima. Sinabi ko na kaninang pakawalan na nila ako. Alam ba nila na marunong ako sa martial arts at kaya kong baliin ang buto nila isa-isa? I'm just trying to control myself because I don't want to hurt anyone. I still have my conviction, after all.

Nakangiti kong hinawakan ang kanang tainga n'ya kaya s'ya naman itong nagtataka kung anong gagawin ko roon.

"Aray! Tama na!" pagmamakaawa n'ya sa malakas na boses nang mariin kong kurutin 'yon. The heck? He's such a gay.

Tinigilan ko narin nang makita kong iiyak na s'ya at masyado ng namumula ang tainga pati ang mukha n'ya. Sinipa ko pa ang isa sa kasamahan niya nang subukan muli akong atakihin nito.

Pagkatapos, humarap ako sa isa pang lalaking tumatawa lang kanina. He's about to attack me when their leader stopped him.

"You're strong," nakangisi nitong papuri. Hindi ko alam kung ano bang binabalak niyang gawin. He didn't even attack me at least once after I hit him.

"It's nice meeting you. I'm Paul." Masamang tingin ang ipinukaw ko sa kan'ya nang bigla siyang magpakilala. He's kidding me. Napasinghal nalang ako. Anong akala niya, biro lang ang lahat ng 'to? Matapos nang ginawa niya sa 'kin?

"Alam mo bang hindi ko gustong gawin 'to?" naiinis kong tanong sa kan'ya na binalewala ang kan'yang sinabi.

Totoong hindi ko gustong gawin ang bagay na 'to at talagang napilitan lang ako dahil sa ginawa niya. But except from not wanting to hurt anyone, I decided not to show this fighting skill to others.

Simula kasi nang mawala si Papa, hindi na ako nag-aral pa ng martial arts na s'yang nagturo sa 'kin noong ten years old palang ako. Sinabi niyang kailangan ko raw matutunan ang bagay na ito kung sakaling mapahamak ako.

Naiiyak ako kapag inaalala ko s'ya kaya hindi ko na itinuloy pa ang pagsasanay ko. Hindi ko na naman kailangan pang magpatuloy dahil sapat na ang mga natutunan ko. But since I don't want to be recognize, I keep this to myself and that's also why I couldn't defend myself from those bullies. Someone might find me.

Mabilis akong lumapit sa harapan ng lalaking nagpakilalang Paul, na siyang leader nila. Bigla kong naitaas ang kamao ko na handa na sana s'yang suntukin pero hindi ko na itinuloy sa halip ay tinapakan kong muli ang kabila n'ya namang paa nang sobrang lakas kaya nagtatatalon ulit s'ya sa sakit. I hate him!

"Fuck!" nasasaktan naman niyang sigaw habang nakahawak sa paang tinapakan ko. Sinamaan ko lang siya ng tingin saka siya tinalikuran at nagpatuloy na sa paglalakad paalis.

"Wait," napahinto naman ako bago naiinis na muling tumingin sa kan'ya.

"Let me escort you," Suhestiyon niya na tinaasan ko naman ng kilay.

"You're lost, aren't you?" dagdag niyang tanong. Doon ko naman napagtanto na hindi ko nga pala alam ang daan pauwi. This is embarrassing.

Hindi pa ako nakakasagot nang magsimula siyang maglakad kaya't sinundan ko naman siya ng tingin. Tumigil siya nang malagpasan ako saka sumenyas sa akin na sundan siya. Napaiwas nalang ako ng tingin at napagdesisyunang tahimik na sumunod nalang sa kan'ya.

Hindi nagtagal ay huminto siya sa isang kalye at doon ko na napansin na mukhang malapit na iyon sa bahay namin. Nilagpasan ko siya at hindi na siya nagawang pansinin.

"Your name, tell me your name," habol niyang saad na ikinatigil ko.

Naikuyom ko nalang bigla ang kamao ko nang maalala ko ang ginawa niya sa 'kin na hanggang ngayon ay hindi parin maalis sa isip ko. Ayokong dumagdag pa ang nangyari ngayon sa mga iisipin ko. Hindi ako nagtatanim ng galit, bumabawi ako.

Kaagad humakbang ang mga paa ko pabalik sa pwesto niya at walang pag-aalinlangan siyang sinuntok sa mukha gamit ang buo kong lakas. Napaurong naman siya na inalalayan pa ng mga kasama niya. Pinunasan niya ang nagdugo niyang labi bago magkasalubong ang kilay na tumingin sa akin.

"Hindi mo na kailangan pang malaman since we're not going to see each other again," huli kong lintanya bago siya tinalikuran at nagpatuloy sa pag-alis.

• • •

"Meyn!" Lumapit sa 'kin si Mama at niyakap ako nang mahigpit.

Nang makauwi ako sa bahay, nadatnan ko s'yang nakaupo sa sofa na 'di mapakali. Kanina pa siguro s'ya gano'n kakahintay sa 'kin.

"Sorry, Ma," kaagad kong paumanhin sa kan'ya. Humiwalay s'ya sa pagkakayakap at hinawakan ako sa kamay.

"Where have you been? Pinag-alala mo ko nang sobra," nag-aalalang tanong n'ya naman.

"What happened to your hand? Okay ka lang ba? Masakit ba?" sunod-sunod n'ya pang muling tanong nang makitang namumula ang likod ng kamay ko.

"Wala ito, Ma. Okay lang po ako," sagot ko nalang. Bigla n'ya ulit akong niyakap and this time narinig ko na s'yang umiiyak.

"Sorry. I'm sorry anak."

"Let's talk about it tomorrow, Ma. Gusto ko munang magpahinga."

Humiwalay ako sa pagkakayakap n'ya at kaagad na pumasok sa kwarto ko. Ayoko muna s'yang kausapin ngayon, siguro bukas na nga lang.

Naligo muna ako bago humiga sa kama ko saka natulog na para magpahinga.

Nagising ako ng mga alas diyes na ng umaga. Ang haba ng tulog ko. Sa pagod siguro 'to kahapon.

Naglinis muna ako ng sarili at inayos ang higaan ko. Hanggang sa mapadako ang mata ko sa dingding at nakita ang isang bagay na nakasabit doon. Nakadikit 'yong diploma ko habang nakasabit ang isang gintong medalya.

Tulad ng inaasahan ko, ako ang valedictorian sa school na 'yon. Tsk, ganun na ba ako katalino? O sadyang ako lang talaga ang masipag mag-aral sa paaralang 'yon? Magkano kaya ang halaga ng gintong medalya na 'yon? Ibenta ko kaya para naman may savings ako at maging worth it man lang 'yong ilang taon kong pagtitiis sa loob ng paaralan na 'yon. Kaso 'wag na lang pala, tanda rin 'yan ng sikap at paghihirap ko.

Bigla akong napahawak sa tiyan ko nang maramdamang kumakalam na 'yon. Kailan ba ako huling kumain? Sa pagkakaalam ko kahapon ng umaga pa. Hayst. Nagugutom na ko, sana may pagkain sa labas.

Lumabas ako ng kwarto at nagpunta ng kusina. Pagkarating ko doon, nakita kong may nakahandang pagkain sa lamesa kaya naupo ako kaagad at nagsimula nang kumain.

Nang matapos akong kumain, kaagad akong dumaretso sa sala at naupo nalang sa sofa. Sakto namang biglang lumabas si Mama sa kwarto niya at lumapit sa 'kin.

"Kumain ka na ba?" tanong n'ya. Umupo s'ya sa sofa at tumabi sa 'kin.

"Hmm," tanging sagot ko lang saka tumango.

"About yesterday, matagal ko nang gustong sabihin sa'yo 'yon pero gusto ng Papa mo na 'wag nalang ipaalam at magkaroon nalang tayo ng simpleng pamumuhay," paliwanag niya.

Narining ko ang mga sinabi niya pero hindi ko siya pinansin. Maya-maya pa ay tumingin ako sa kan'ya at doon ko nakita ang seryoso n'yang mukha. Hinawakan n'ya ako sa magkabila kong balikat bago napabuntong-hininga.

"Anak, makinig kang mabuti sa lahat ng sasabihin ko. Wala pa akong lakas ng loob para sabihin sa'yo ang totoo, pero kailangan mo nang malaman ang katotohanan. Matagal ko nang pinaghandaan ito dahil alam kong magagalit ka sa 'kin pagkatapos. Kaya ngayon palang humihingi na ako ng tawad sa'yo. Patawad, anak."

Tinanggal n'ya ang kamay n'ya sa balikat ko pagkatapos ay muli na namang humugot ng isang malalim na buntong-hininga.

"Ano bang sinasabi mo, Ma?" nagtataka kong tanong sa kan'ya.

Ano na namang katotohanan ang sasabihin n'ya sa 'kin? Ibig sabihin nagsinungaling na naman s'ya? May hindi pa siya sinasabi sa akin bukod sa mayaman siya? Kinakabahan ako sa mga pwede n'yang sabihin. Parang ayokong pakinggan ang lahat ng sasabihin n'ya pero kailangan.

"I-I and my husband..." Bigla nalang pumatak ang luha sa mga mata n'ya at parang nagdadalawang-isip pa kung itutuloy ang kan'yang sasabihin.

Nananatili lang akong nakatingin sa kan'ya at hinihintay kung ano ang gusto n'yang ipahayag. Hindi ko maintindihan ang kinikilos n'ya ngayon. Gano'n ba ka-importante ang sasabihin n'ya para mahirapan s'ya? But I guess, this is really a serious matter.

"I and my husband, is not your real parent." Tuluyan na siyang napaiyak pagkatapos n'yang sabihin 'yon.

Ako naman ay pilit pang ipinapasok sa aking utak at iniintindi ang mga binitawan n'yang salita.

"I and my husband, is not your real parent."

Nakailang ulit ko pang inalala 'yong sinabi n'ya bago ko naintindihan ang ibig nitong sabihin.

"You're lying right?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kan'ya.

Napailing lang s'ya habang umiiyak. Hindi ko narin napigilan ang sarili ko at tumulo narin ang luha mula sa mga mata ko. This can't be real.

"You're lying! Magaling ka naman doon 'di ba?" Napatayo na ako sa pagkakaupo habang galit na sinabi 'yon sa kan'ya.

"I'm sorry. Please, pakinggan mo muna ako." Pakiusap n'ya naman.

Sinubukan kong pakalmahin muna ang sarili ko at ang makinig sa mga sasabihin n'ya. I still couldn't believe it, but for now I will try listening to her.

"Then tell me, tell me everything," utos ko sa kan'ya sa mahinahong tono na pilit pinapakalma ang aking sarili. Sinubukan niya munang tumigil sa pag-iyak bago nagsimulang magsalita.

"M-matalik kong kaibigan ang Mommy mo. Ang totoo mong pamilya ang siyang nangunguna sa pinakamayaman sa buong bansa na may magandang kalooban at tumutulong sa lahat ng taong nangangailangan."

Hindi nalang ako nagsalita sa sinabi n'ya na lalo pang nagpagulo sa isip ko at hindi ko maintindihan. Anong ibig niyang sabihin?!

Ang tunay kong magulang ang nangunguna sa pinakamayamang tao sa bansa? Ibig sabihin sila ang nasa Rank 1?! Ang tunay ko mga magulang ang nasa Rank 1?!

"Halos ang pamilyang Wilk at Sciff lang naman kasi ang nakakagawang tumulong sa atin na s'yang nangunguna sa pinakamayamang tao sa buong bansa."

Naalala ko ang sinabi ni manong kahapon. Ibig sabihin isa sa dalawang pangalan ng pamilyang binanggit n'ya ay s'yang tunay kong pamilya?

"Nasa sinapupunan ka palang ng Mommy mo ay may gusto nang pumatay sa'yo na hindi namin kilala at alam ang dahilan kung bakit. That someone threatened your real mother to kill her unborn child, which is you. Kaya naman sinubukan nilang gawin ang lahat para maprotektahan ka," dagdag n'ya na ikinagulat ko. May gustong pumatay sa 'kin?

So it was all to protect me? Even on that day?

"Kaya nang ipinanganak ka, pinalabas ng mugalang mo na namatay ka sa pagkakapanganak at ibinigay sa amin para kami ang mag-alaga sa'yo. Napag-usapan namin na sabihin sa'yo ang totoo sa oras na makapagtapos ka ng high school kaya binigyan ka namin ng simpleng pamumuhay at tinalikuran muna ang lahat sa kasiguraduhang ligtas ka."

Nanghina ako sa mga sinabi n'ya. Hindi ko alam na may gano'n silang dahilan at nagawang magsinungaling sa 'kin para lang sa kaligtasan ko. They did this all for my sake and this is all happened because of me.

"Pero 'di nagtagal, nang tumuntong ka ng labing-dalawang taong gulang, nalaman ng taong gustong pumatay sa'yo na buhay ka pa. 'Yon ang araw na pinapuntahan tayo ng taong 'yon sa bahay at napatay nila ang Papa mo."

Unti-unti akong napaupo at napaiyak sa sumunod n'yang sinabi. Nanghihina ang mga binti ko at naikuyom ko nalang ang aking kamay. All this time, my suspicion was right and it hurts me more knowing that it is really true. Ako nga ang dahilan kung bakit namatay si Papa. Nang dahil sa 'kin napatay s'ya ng mga tauhan ng taong gustong pumatay sa 'kin para lang sa kaligtasan ko? On that night, he died trying to saved me. So it was really because of me. I was right, after all.

"Lumipat tayo ng bahay at muling nakalayo sa kaniya pero ngayon, nagawa niya ulit akong matagpuan."

I can't stop my tears from falling. Nabalot ng lungkot at galit ang nararamdaman ko.

"Ma, bakit ngayon mo lang sinabi? N-nang dahil sa 'kin, namatay si Papa. Kasalan ko kung bakit s'ya namatay!"

Lumapit s'ya sa 'kin at bigla nalang akong niyakap habang marahang hinaplos ang aking likod.

"Claire. Wala kang kasalan, anak. Hindi ko gustong sabihin sa'yo dahil ayokong sisihin mo ang sarili mo sa bagay na 'yon. But I have no choice but to tell you everything. You're old enough to be aware about this, anak. But I'm still afraid that you might not yet ready to face your enemy. Sooner or later, he might show up and harm you if we're not cautious," sabi n'ya habang nakayakap sa 'kin.

"S-sorry, Ma. S-sorry," patuloy ko paring paghingi ng tawad. I feel so pathetic. I didn't even know that my father saved me so that I could live. But I was living a pathetic life all this time!

"Wala kang kasalan, naiintindihan mo?"

Tumango lang ako sa kan'ya habang patuloy parin sa pag-iyak. Naramdaman ko nalang ang paghalik niya sa aking noo at muli akong niyakap nang mahigpit.