CLAIRE'S POV"You ready?" tanong ni Daddy bago malawak na ngumiti. Mr. Gonzales, his secretary took my luggage and put it inside the car's compartment. Inanyayahan na rin niya akong sumakay ng kotse at kaagad na tinabihan sa back seat. Nang makaupo sa driver's seat ang secretary niya ay pinaandar na nito ang sasakyan paalis ng bahay. "Are we going straight to the airport, Mr. Wilk?" magalang na tanong ni Mr. Gonzales na tumingin pa sa rear-view mirror. "Yes, that's right," pagsangayon naman ni Daddy sa tabi ko saka bumaling sa'kin ng tingin. "Did you tell your mom that I'm coming back?" he questioned.Kunot-noo akong umiling. "I thought that was supposed to be a secret?" Tumango siya bago natatawang tumingin sa harapan. Napailing na lang ako saka ngumiti. It's been three years since I lived with Dad in the States and just a heartbeat, time went by so fast. I already finished my studies in management and administration a week ago. My stay here feels like an emotional roller-coaster
"Keep fighting, if you want me to shoot your mother." Napunta na lang bigla sa kaniya ang atensyon ko dahil sa pagbabanta nito.Kasalukuyang nakatutok ang hawak niyang baril sa ulo ni Mommy. Hindi ako nakagalaw sa pwesto ko hanggang sa naramdaman ko na lang ang malakas na pagsipa sa'kin mula sa likuran. Napaluhod ako at hindi kaagad nakatayo.Hinawakan nila ang magkabilaan kong braso at itinayo. Tinanggal ng lalaking nasa aking harapan ang suot kong salamin at inihagis dahilan para masira 'yon. Napakuyom ako ng kamao sa galit. Tiningnan ko pa si Mommy na ngayon ay panay ang pag-iyak habang may nakatutok pa rin sa kaniyang baril. Mayamaya lang ay bigla ko na lang naramdaman ang pag-urong ng aking sikmura dahil sa sakit nito nang sipain akong muli. Tuluyan akong napabuga ng dugo at bumagsak sa sahig. Tinapakan pa ng dalawang beses ang tiyan ko nang sobrang lakas kaya pakiramdam ko ay mamamatay na talaga ako. Hanggang sa sunod-sunod pa nila akong pagtatadiyakan sa buong parte ng aking k
CLAIRE'S POVKaagad akong lumapit sa pintuan ng kwarto ko nang may kumatok sa pinto. Siguradong si Mama 'yon dahil dalawa lang naman kami sa bahay maliban na lang kung may multong nakikitira rito.Pagkabukas ko ng pinto ay nakita ko si Mama na nakangiti. Lagi naman siyang ganiyan. "Good morning, Meyn!" masigla niyang pagbati sabay humalik sa aking pisngi."Good morning din, Ma," balik ko namang pagbati sa kaniya. "Come on, let's eat. Anong oras na, may pasok ka pa," paanyaya niya. Sabay kaming pumunta ng kusina kung nasaan ang hapagkainan at nadatnan kong nakahain na ang almusal namin.Naupo na kaming dalawa at nagsimula nang kumain. Mayamaya lang ay muli siyang nagsalita. "How's your school, Meyn?" pangumgumusta nito.She's always calling me with my second name. Ayokong tinatawag ako sa pangalang 'yon at tanging siya lang ang pwedeng tumawag sa'kin kahit na wala namang ibang tatawag sa'kin nito maliban sa kaniya.Anyway, kumusta naman ang pag-aaral ko? Kumusta nga ba? Ano bang dapat
CLAIRE'S POVNaglalakad na ako ngayon papuntang school. Binabagalan ko lang dahil baka kasi makarating kaagad ako roon, saka maaga pa naman. Pinaghahandaan ko pa kasi ang sakaling sumalubong sa'kin ngayon.Dalawang araw na ang nakalilipas simula nang maganap ang pangyayaring 'yon. Something terrible and pathetic happened to me because of that, because of encountering him. Should I have just not wished to cross-path with him?Noong araw kasing nakaharap ko si Drish Croughwell, inaamin kong natuwa ako dahil sa tagal ng panahon ay nagkaroon ako ng pagkakataong makaharap at makausap siya ng ganoon. Ngunit sa kabila nito hinihiling ko na lang na hindi na sana pa nangyari 'yon. Kinabukasan kasi, kaagad akong sinalubong ng mga estudyante. I received a goodbye treatment as soon as I entered the school. But the surprising thing is that Chelsyn did not take part in it. She's just watching me from afar. While the crowd started throwing crumpled paper and a bunch of eggs at me. Wala akong nagawa
CLAIRE'S POVNasa kwarto na ako ngayon at oras na para matulog dahil graduation ko na bukas. But I just can't bring myself to sleep. I have to wake up early tomorrow. It's already midnight yet my eyes are still wide open and I'm in deep thought. I can't get those words out of my mind. Sigurado akong importante ang kung ano man ang ibig sabihin no'n. Malakas kasi ang pakiramdam ko na may dahilan ang paghingi ng tawad sa'kin ng mga estudyante. Though I know that it was all an act. Inaamin kong gusto kong dumating 'yong araw na hihingi rin sila ng kapatawaran, with all their heart but that seemed impossible."I don't care who you truly are, but I promise not to bother you anymore. So please, forgive me."Kanina pa gumugulo sa isip ko 'yon. Who really I am? Ano ba kasing ibig sabihin no'n? Do I have a secret identity that I'm not aware of? But why don't I know anything if it's about me? Alam kaya ito ni Mama? But if she knew, I'm sure she would tell me.Ngunit hindi rin naman malayong ala
CLAIRE'S POVLumipas ang ilang minuto pero hindi pa rin nagsisimula ang graduation ceremony. May balak pa ba silang magsimula? Sabihin lang nila kung wala nang makaalis na ako rito.Para na akong naistatwa sa kinauupuan ko dahil ni gumalaw ay hindi ko magawa. Hindi ako tumitingin sa magkabilaang tabi ko. Kinakabahan ako dahil kapag lumingon ako sa gilid, mahuli niya akong nakatingin sa kaniya.Tumatalon sa tuwa ang puso ko habang hindi naman mapakali ang isip ko. Hindi ako komportableng katabi siya. Wala akong problema sa tatlo niyang kaibigan, tanging sa kaniya lang talaga ako naiilang. Maybe it's because I'm conscious of his presence but I shouldn't be like this. "Nga pala, my name is Clyde, Clyde Parker." Napalingon ako sa nagsalita sa kaliwang tabi ko na siyang nagpakilala bago inabot sa'kin ang kamay niya para makipagkamay. Nagdalawang-isip pa ako kung aabutin ko 'yon pero sa huli ay nakipagkamay rin ako sa kaniya."Ako naman si Claire Gomez," pagpapakilala ko naman dito."I know
CLAIRE'S POVHindi ko alam kung saang lugar ako dinala ng mga paa ko. Nawala na sa isip ko dahil paulit-ulit na umiikot sa utak ko ang mga nalaman ko. My mind is a mess right now, I don't know what's what anymore.Tumingin ako sa paligid at napansing nasa parke ako ngayon. Tahimik ang lugar at ni isa ay walang tao rito kundi ako lang. Hindi na siguro ginagamit ang bakanteng lote na ito. Naglakad ako papunta sa isang batong upuan at naupo roon. Ngayon ko lang naramdaman ang pagod dahil sa kanina pa ako naglalakad.Napatingin ako sa itaas, magdidilim na rin. Bakit ba ang bilis-bilis ng oras? Ayoko pang umuwi, ayoko pang makita si Mama. Hindi pa sapat ang oras na ito para pagaanin ang loob ko. Mas gugustuhin ko pa sigurong 'wag na lang munang umuwi.Hindi ko lubos maisip na sa loob ng labing walong taon, nagawang itago ni Mama ang katotohanang 'yon. Tanggap ko na ang buhay na meron ako ngayon. 'Yong hindi mayaman at hindi rin naman mahirap, sakto lang. Just being with my loved ones is eno
CLAIRE'S POV"Lumayo ka sa'kin!" Sa sobrang inis ko ay tinapakan ko nang napakalakas ang kaliwang paa niya dahilan para mapalayo siya sa'kin at ininda ang sakit no'n.Nagtatatalon siya sa sakit habang nakahawak sa paa nitong tinapakan ko. Sinipa ko naman ang lalaki sa kanan ko at buong puwersang hinila ang dalawa kong kamay mula sa kanila. I have no choice but to do this. How can they act indecently?Kaagad akong lumapit sa isang humawak sa'kin at sinuntok ito sa mukha. Mabilis ko pa siyang sinipa sa tiyan kaya natumba siya at hindi kaagad nakatayo. While the other guy who grabbed me tried to attack me from the back, I caught his arm and immediately twisted it as I faced him. "Fuck! Bitiwan mo ako!" sigaw nito sa'kin. Sa halip na sumunod sa kaniya, pinilipit ko pa lalo ang braso niya dahilan para mapasigaw siyang muli. Why would I listen to him? "At bakit kita bibitiwan? Ilang beses kong sinabing bitiwan niyo ako kanina, sinunod niyo ba?" tanong ko naman sa kaniya saka ngumisi.Nagka