Chapter 33

Chapter 33

My phone keeps on ringing in my pocket. But I didn't bother to check who it is. I just keep on running. Without any idea on where should I go.

Ngunit natigilan at napayakap na lang ako sa sarili ko nang biglang humangin ng malakas. Kaya naman ay rinig na rinig ko ang malakas na pagpagaspas ng mga dahon.

Pero mayamaya lang ay muli ng binalot ng katahimikan ang paligid. Tila ba nakikisimpatya 'to sa pagkawala ng isang mahalagang tao sa buhay ko.

Napatingala ko. Sobrang dilim ng kalangitan at halos kakaunti lang ang mga bituin. Kasing dilim ng pag-asa na mayroon ako ngayon.

Malalim akong napabuntong hininga. Sa kabila ng lahat ng nangyari ay naniniwala ko, na sa pinagsama-samang bilang ng mga bituin ay mabubuo ang malaking liwanag ng pag-asa. It can defeat the darkness and gives hope.

Halos tatlong oras na rin ang lumipas magmula ng tumigil ako sa parke na malapit sa school. Kanina pa ko nag-iisip ng mga posibleng da