Chapter 36.2

(Continuation of chapter 36)

Lizabeth's POV

"Ma! Ate!" 

Sa huli ay naisipan kong umuwi na lamang kanila Mama, mabuti na lang at may dumadaan pa ding sasakyan kaya mabilis akong nakarating. Bumukas ang pinto ng bahay at inuluwa no'n si Ate na hindi makapaniwalang makita ako.

"Beth?" Tumakbo siya papalapit sa gate at binuksan ito. 

Sandali kaming nagkatitigan. Gano'n pa din ang hitsura niya, halata sa kanyang mukha na puyat siya. Mukhang subsob siya sa trabaho nitong mga nakaraang araw. 

Maya-maya ay hindi ko na napigilan ang sarili ko at naibagsak ko ang maleta ko. Niyakap ko siya ng sobrang higpit at doon ko ibinuhos ang luha ko. Sa lahat ng taong nakilala ko, sila lang ni Mama ang tunay na nakakaintindi sa nararamdaman ko. 

"Shh... bakit ka umiiyak, bunso? 'Wag ka ng umiyak, nandito na si Ate." Hinaplos niya ang likod ko na lalong na