76She looks at me and then she smirks.“Gusto mo na talagang dito na pag-usapan kung bakit ako nandito? Kung ako sayo hintayin mo ng makarating tayo sa bahay niyo. Well, nagmamagandang loob lang,” she said boredly, but full of sarcasm.“We're not close, so I want to know why you are suddenly here. Ano naman ang pag-uusapan natin?” Hindi ko rin maiwasang matawa ng sarkastiko.“Okay, mapilit ka, eh.” Mabilis na sambit niya at agad na ipinark ang kotse sa gilid.“Kamusta kayo ni Zacky?” Pagkatigil ng kotse ay agad na iyon ang tinanong niya.Tinignan ko siya ng seryoso.“What is it, Keisha?” Seryosong tanong ko, pero tumawa siya na para bang may nakakatawa.“Grabe ang seryoso mo naman, pero dahil mukhang hindi na talaga makapaghintay sa sasabihin ko, sige na nga.”“Just tell me what is it—”“Pero walang sisihan kung umiyak ka rito, ah–”“Ano ba. Hindi ako nakikipag lokohan!” Inis ko ng sambit sa kanya.“Masama ang pakiramdam ko kaya wala akong oras para maakipaglukohan. Kung may sasabihi
77Hindi. Hindi iyon totoo. Zacky will leave me because he already got that island? Saang libro naman niya nakuha iyon? No. It's not fvcking true.I tried everything to stop myself from thinking. I did everything to come back to my senses, pero kahit anong gawin ko, bumabalik lahat ng mga sinabi niya. And while thinking about everything, I just couldn't help but cry. What if everything she told was true?Si Daddy. He really wants me to be straight, pero hindi niya naman siguro gagawin iyon, hindi ba? That's nonsense, he is my father, he wouldn't do that to me.Pero paano kung totoo? Napahigpit ang hawak ko sa dibdib ko nang manikip iyon.Iiwan na ako ni Zacky kasi nakuha na niya ang gusto niya? Kung ganoon, ayos lang kay Dad na iwan na ako ni Zacky kasi babae na ako? Iyon lang ba ang habol ni Dad sa engagement na ‘to? Na maging babae ako?Nasa pool ako, mag-isa habang parang mababaliw na sa mga naiisip. Nakaupo ako sa mismong gilid ng pool habang ang ulo ko ay nakapahinga sa tuhod ko.
I hug his pillow as my tears come out. Wala pa man lang napapatunayan, pero hindi ko na mapigilan maging emosyonal. Hindi ko alam kung dahil lang ba sa sobrang dami ng gumugulo sa isip ko o ano. I can't stop myself from thinking more. I can't stop myself from crying.It's been 2 hours since I entered his room. Pumasok siya kanina, pero nagpanggap akong tulog. Gusto kong pumunta sa ibang kwarto, pero dito ako dinala ng paa ko. I can't hug him even though I want to because I'm afraid na sumabog ako at harap-harapan siyang tanungin tungkol doon. So all I can do is hug his pillow with his scent.I miss him. I want to hug him and hold him in his arms. Gusto ko siya sa tabi ko. Gustong gusto kong maamoy ang pabango niya.“The food is ready.” I immediately looked on the other side of his room when I heard his voice. Tinago ko ang mukha ko dahil alam kong punong puno na ng luha ang mata ko.Hindi ko man lang narinig ang pagpasok o ang pagbukas man lang ng pinto.Gusto kong magkunwaring tulog
Walang dahilan para hindi ako maniwala sa kanya.Maniniwala ako sa kanya dahil iyon ang sinabi niya. Sinabi niyang wala kaya wala. Keisha was just saying that for us to be apart, iyon lang iyon, so I should stop thinking about that right now.I can't believe na nagawa niya akong panatagin sa isang salitang iyon. I suddenly felt relaxed after that conversation. Pati tinik sa dibdib ko nawala.“Inaantok na ako,” bulong ko kaya lumayo siya ng kaunti sa akin.Nanghihina niya akong tinignan at tipid na ngumiti. Binasa nito ang sariling labi kaya hindi ko maiwasang mapatingin doon at mapasinghap.“Let's sleep then,” he said hoarsely and stood up straight. Umawang ang labi ko. Halos mapasimangot na rin ako dahil kakaiba ang dala ng boses niyang iyon sa katawan ko.“Hindi ka talaga papasok? Baka mamaya may importante kang meeting tapos dumating lang ako kaya hindi ka natuloy—”“You are more important to me.”Nakagat ko ang labi ko nang marinig ko iyon at talagang nag-init ang pisngi ko. Bigla
That was the best I could say to make her leave, but then I closed my fist when she didn't leave. Ni hindi siya gumalaw sa kinatatayuan niya. Biglang tinignan niya lang ako na para bang naaawa na siya sa akin.“Just say whatever you want to say. Sa huli naman ikaw ang kawawa dahil alam ko ang totoo. And it makes me excited right now that he lied to you when you asked him about that island. Lumalabas lang na talagang pinaglalaruan ka niya,” she said na para bang biglang umilaw ang tuktok niya nang maisip niya iyon.I stopped and didn't know what to say.“Do you really trust him? Hmmm, then kawawa ka.” She looked at me with a pitiful expression.“Sinabi mismo nila Danica at Bea sa lola nila ang tungkol doon nang hindi nila mapakalma si Madam Anastasia. Heard that? It's from Danica and Bea, and then Madam Anastasia told me that while smiling. Grabe iyong tuwa niya nang sabihin niya sa akin iyon. She really don't want you kahit na magkaibigan naman na ang pamilya niyo.""Shut up—""Don't
I don't know how I ended up in front of our newly built house here in Manila. Ilang beses akong muntik ng bumangga at ilang beses na ring sinita. Nanghihina akong tinignan ang bahay. I'm planning to go here with Zacky, nasabi ko nga kay Mommy kanina, but now, I was here alone.I want to hear from them about that. Hindi pa ako nakakalabas sa kotse ay bumukas na ang gate at nakita ko ang papalabas ng isa pang kotse na ginagamit nito rito sa Manila.Bumukas ang pinto non at lumabas si Mom at Dad. They looked at the car and I know that they know that it's me who is inside. Paniguradong alam na nila ang nangyari. I'm sure, Zacky already called them, o kung hindi man, ang driver ang tumawag.Kinatok ni Dad ang bintana. I looked their way at kitang-kita ko ang galit sa mukha ni Daddy. I wiped my tears and opened the door.“What the hell are you thinking again? Bakit tinakbo mo ang kotse? Hindi mo ba alam ang salitang aksidente? I always tell you too—”“Please,” mahinang ani ko rason ng pagkat
Kinabukasan, halos mahirapan ako sa paulit-ulit na pagduwal, pero halos tubig lang naman ang naisusuka ko. Hindi ko rin alam kung bakit sobrang nanghihina ang buong katawan ko.Para akong lantang gulay at napaupo na lang sa sahig ng bathroom nang tuluyang tumigil ang pagduwal ko.“Anak, let's eat!” I heard that from the door outside, pero hindi ako nag-abalang sumagot o ano. I was already too weak.Nanghihina akong tumayo at lumapit sa sink para maghilamos at magmomog. Pati nga ang pagkuha ng toothbrush ay talagang mahirap para sa akin.“Anak!” muling tawag ni Mommy.Nang matapos kong ayusin ang sarili, saka lang ako lumapit sa pinto. Mom looked at me worriedly when I opened it to see her.“The food is read—Are you okay? You look pale.” Hindi niya natuloy ang una niyang gustong sabihin nang mapansin na namumutla ako. Hinawakan pa niya ang noo kaya napaatras ako ng kaunti.“I'm fine. I just want to eat. Gutom lang ‘to,” sambit ko at agad na siyang nilagpasan.Hindi ako kumain kagabi ka
Ramdam ko na kanina pa ang mga matang nakatingin sa akin. I don't want to look their way, but I can sense how they start watching me. Siguro napansin na nila ako kaya nakatingin na sila. Alam ko na hindi ko naman dapat sila idamay sa nararamdaman ko, pero they also know that.Sabagay, mas matagal naman nilang kilala si Keisha. Siguro na mas gusto nila na siya ang maengage sa kuya nila.Hindi ko maiwasang isipin na halos lahat sila ay pakitang tao lang ang pinakita sa akin. I know that i shouldn't thinking that way, pero hindi ko mapigilan."Pwede naman talaga tayong lumipat. Saka alam kong dito mo gusto kasi nasabi ko sayo na dito lang ako nakakagalay ng maayos dahil walang gaanong pumupunta rito na mga reporter. I can disguise."Napabuntong hininga ako at tipid na tinignan siya.“Dito na tayo. Ayos lang talaga. Saka ako pa ba itong mag-iinarte? Ako na nga itong nag aya ng wala sa oras." Hinaluan ko ng pagtawa ang sinabi ko dahil gusto kong ipakita na ayos lang talaga, pero inilingan