CHAPTER 45

Chapter 45

Hindi na nga dumating pa ang kuya ni Dindo bago kami magmartiya. Nakita ko ang lungkot sa kaniyang mga mata. Nilingon niya ako. Nakita ko ang pangingilid ng kaniyang luha. Ngumiti ako. Mapait na ngiti ang kaniyang isinukli sa akin. Alam kong iba pa rin sana kung pamilya niya ang kasama niya. Yung sana may paghahandugan siya sa kanyang mga pinaghirapan.

Tinawag ang pangalan niya para sa kaniyang valedictory address. Tinapik ko ang balikat niya at ginagap niya ang palad ko bago siya tumayo. Huminga siya ng malalim. Nagngitian kami bago siya tuluyang tumalikod sa akin. Palakpakan ang lahat nang umaakyat na siya sa entablado.

Hindi ko alam kug anong nilalaman ng kanyang speech dahil may ginawa ang adviser namin na speech niya ngunit tinanggihan niya iyon. Gusto daw niyang magsalita sa kung ano ang nasa puso niya at isip sa araw ng aming pagtatapos. Hindi niya gusto ang isinasaulong mensahe. Lahat kami nag-antabay ng kanyang mga sasabihin. Tahimik ang lahat. Mukhang nakuha niya