Tiningnan siya ni Simon. “Masakit ba?”“Medyo.”“Kung ganoon ay dadahan-dahanin ko.” Sa sandaling iyon, kakaiba ang lalim, gaspang at sexy ng boses nito.Hindi magawang kumalma ni Sharon. Tiningnan niya ang gilid ng seryosong mukha ni Simon, at naging magulo ang kaniyang isipan. Naapektuhan nito nang labis kung paano siya mag-isip!“Mrs. Zachary, pakiusap na huwag mo akong tingnan nang ganiyan.” Tinulungan siya ni Simon na ilagay ang gamot. Bigla naman tumaas ang tingin nito at sinalubong ang kaniyang mga mata at bahagyang pabirong nagsalita.Nasa kaniya ang nag-aalab na tingin ni Simon, mayroong ngiti ang mga mata nito. Hindi nagawang maiwasan ni Sharon ang tingin nito sa tamang oras at nahuli siya nito, nahiya siya at awkward ang pakiramdam.“Hindi, hindi naman.” Mabilis niyang binaba ang tingin. Ang boses na gamit niya sa pagsagot ay hindi kapani-paniwala.Naramdaman niyang mas lalong lumalapit ang pwersa sa kaniya, binalot siya ng malakas na aura ni Simon. Tumaas ang kaniyan
Binuksan ni Simon ang pinto nang kaunti at kinuha ang mga damit mula kay Secretary Quinn, hindi nito hinayaan na makasilip ito sa sitwasyon sa loob ng silid.Labis ang pagtataka ni Secretary Quinn ngunit hindi na naglakas loob na sumilip o magtanong. Pinaalalahanan niya na lamang ito. “President Zachary, magsisimula na po ang meeting. Hinihintay na kayo ng lahat sa conference room.”“Sige. Lumabas ka na at hintayin mo ako.” Binigay ni Simon ang utos at isinara ang pinto.Nilagay niya ang package na naglalaman ng mga damit sa tabi ni Sharon. “Isuot mo iyan, at asikasuhin mo ang sugat mo.”Tinikom ni Sharon ang kaniyang mga labi. Kahit na anuman ang nangyari kanina, sinabi niya pa rin. “Salamat.”Handa na itong pumunta sa meeting. Nang buksan nito ang pinto, mayroon itong naisip. Tumalikod ito at sinabi sa kaniya, “Hintayin mo ako sa garahe pagkatapos ng trabaho. Susunduin natin si Sebastian pabalik sa bahay ng mga Zachary.”Bago pa siya makapagsalita, binuksan na nito ang pinto at
Nang makita ni Douglas si Sharon, ang ngiting kanina’y nasa kaniyang mukha ay kaagad pinalitan ng istriktong ekspresyon. “Bakit mo siya sinama pauwi?” Kaagad niyang tinanong nang mabagsik si SImon.Hindi nagbago ang ekspresyon ni Simon, at kalmado ang tonong sumagot, “Hindi ba’t sinabihan mo akong sunduin siya pabalik dito?”“Inutusan kitang sunduin ang bata pabalik, hindi siya!” Malamig ang ekspresyon ni Douglas.Hindi gumawa ng anumang tunog si Sharon. Totoo nga, hindi siya tatanggapin ni Douglas.Mahigpit na hinawakan ni Sebastian ang kamay ng kaniyang nanay, at seryoso ang mukhang sinabi, “Mommy, tara na po. Hindi tayo tanggap rito.” Nang sabihin niya iyon, hihilain na nito sana palayo si Sharon.“Sebastian, saan ka pupunta? Hindi mo manlang binati si lolo nang dumating ka,” Sinabi ni Douglas gamit ang kabado ngunit malalim na boses habang kumikibot ang kaniyang mga mata.“Pinapaalis mo po si Mommy, kaya hindi rin po ako mananatili rito!” Nagdadabog na sabi ng bata, nakasiman
Sa study room, hawak-hawak ni Douglas ang tungkod na mayroong ulo ng dragon at nakaupo sa pulang-kahoy na upuan. Nakaupo sa harapan niya si Simon. Pinag-uusapan ng mag-ama si Sharon.Hawak-hawak ng mga mabubutong daliri ni Simon ang isang nakasinding sigarilyo. Sa gitna ng usok, makikita ang seryosong ekspresyon nito dahil solidong mga katangian ng kaniyang mukha.Bahagyang naningkit ang kaniyang mga mata nang maharap sa utos ng ama. “Dad, siya ang babaeng nagsilang sa anak ko. Hindi iyon magiging ganoon kadali.”Istrikto ang ekspresyon sa mukha ni Douglas. Ang malalabo nitong mga mata ay mayroong matalim na kinang. “Magiging madali lang ito kung sasabihin mong pinakasalan mo lang siya dahil sa bata. Sa pamilya Zachary ang batang iyon. Mula ngayong araw, sa pamilya Zachary siya palalakihin. Siya naman, bigyan mo lang siya ng pera at paalisin mo.”Narinig ito ni Sharon na nasa labas lamang ng pinto, nagliyab ang galit sa kaniyang dibdib dahil dito. Mahigpit na nakayukom ang kaniyang
Umubo nang mahina si Douglas at sinadyang magmukhang istrikto. “Sinabi niya na sa akin ang tungkol sa pagtanggal mo sa kaniya sa trabaho. Ang tanging nagawa lang niya ay maitapon ang kape dahil hindi niya maayos na naibigay. Hindi siya dapat matanggal sa ganitong pagkakamali lang, tama?”Ibinaba ni Simon ang tingin at itinago ang nakatatakot niyang mga mata. Hindi niya gustong sumagot pero kaagad siyang nagdesisyon.Diniin niya sa ashtray ang dulo ng sigarilyo na nasa kaniyang mga kamay. Pagkatapos ay tumayo siya. “Ikaw ang bahala, kung doon ka masaya.” Huminto siya sandali, at idinagdag. “Gumagabi na, magpahinga na po kayo.” Tumalikod siya para umalis sa study room pagkatapos na sabihin iyon.Bago pa makapagbigay reaksyon si Douglas, nakaalis na si Simon. Napabuntong-hininga ito. “Ang batang ito..”‘Sige, hanggat kasama niya si Rebecca bilang secretary, naniniwala akong hindi magtatagal ay mapapalitan rin nito si Sharon!”Narinig ni Sharon ang mga sinabi ni Douglas tungkol sa pa
Kakabahan ang sinuman sa katahimikan nang sandaling iyon. Hindi mapigilan ni Sharon na gumawa ng tunog para basagin ang katahimikan. Biglang pumulupot sa kaniyang baywang ang mahahabang braso ni Simon, at may pwersa siya nitong sinandal sa braso nito, dahilan para dumikit siya sa matikas na dibdib ni SImon.Nakadiin ang malaking palad nito sa kaniyang baywang, tensyunado siya dahil dito.Narinig ang malamig na boses ni Simon sa itaas ng kaniyang ulo, ”Mrs.Zachary, akala mo ba ay madali lamang makakuha ng wedding certificate?” Inilagay ni Sharon ang pareho niyang kamay sa dibdib nito. Nararamdaman niya ang muscles nito sa kaniyang mga kamay, at tibok ng puso nito. Kinakabahan siya kaya’t wala siyang ideya kung saan dapat ilagay ang kaniyang kamay.Tiningnan ni Simon ang ekspresyon nito at nagningning ang kaniyang mga mata nang may pagkapilyo. “O... baka naman nagseselos ka?”Nagningning ang mga mata ni Sharon. “Ako, bakit ako magseselos? Sinasabi ko lang ang naiisip ko. Totoo naman
Nakakunot ang noo ni Sharon. ‘Kung nandito sila para sa hapunan, bakit kailangan din nilang dalhin ang mga bagahe nila?’Mayroon siyang biglang naisip.’Hindi kaya ay titira sila sa bahay ng mga Zachary? Lilipat din ba si Sally?’Natakot siya sa kaniyang naisip. Hindi niya matanggap ang ideya na tumira sa isang bahay kasama si Sally, lalong-lalo na si Howard!“Mommy, ang masamang lalaking sumakal sa leeg mo, siya po ba iyon?” Nakita ni Sebastian si Howard at sumeryoso ang mukha nito, mukhang galit na galit.“Mm…” Bago pa matapos makapagsalita si Sharon, tinapon ng bata ang hawak-hawak niyang bola, galit, pagkatapos ay tumakbo siya papunta kay Howard. “Mommy, ipaghihiganti kita!”Nagulat si Sharon, at mabilis na sumunod para pigilan ito. “Sebastian..”Sa isang kisapmata, nasa harapan na ni Howard si Sebastian. Iritable niya itong tiningnan nang masama, at nagtanong,”Ikaw masamang lalaki, ikaw ang sumakal sa mom ko. Ikaw ang umapi sa mommy ko, tama?”Naningkit ang mga mata ni Howar
Nasasaktan at kinakabahan si Sharon. Hindi na siya nag-isip pa at lumapit para sagipin ang anak. Sumigaw si Howard, “Huwag kang lumapit, o itatapon ko siya lupa!”Huminto ang mga yapak ni Sharon. Maingat niya itong tinitingnan, at malamig na sinabi. “Bitawan mo siya!”Pinaningkitan siya nito nang masama. “Sharon, ikaw nag nagsadyang palapitin ang batang ito para saktan si Sally, tama? Dahil sa iyo ay nawala ang bata sa sinapupunan niya, at ngayon gusto mo pa rin siyang saktan? Bakit napakasama mo?”Kumunot ang noo ni Sharon. “Hindi ko iyon ginawa! Sa ngayon, ibaba mo muna siya.” Nahihirapan siyang ipaliwanag ang sitwasyon sa kaniya. Hindi tinatanggap ni Howard ang kaniyang paliwanag. Nadudurog ang kaniyang puso habang nakikita ang kaniyang anak na nahihirapan at nasasaktan.Si Sally na nakaupo pa rin sa lupa ay nasaksihan ang buong eksena. Ngumisi ang gilid ng kaniyang labi nang walang nakakakita, at kuminang nang malamig ang kaniyang mga mata.Hindi pa rin bumibitaw si Howard at