“Oy bakla, anong gusto mong regalo bukas?” tanong ni Abby kay Jay nang ibinigay niya ang hinihingi nitong documents.
“Oy beshie bakit reregaluhan mo ako?” excited nitong tanong.
“Bakit naman kita bibigyan, ano ako mayaman?” pag-iinis niya.
“Umalis ka nga sa harapan ko. Bruhang to paasa.”
Tumawa si Abby. “Hindi seryoso talaga, ano bang gusto mong mataggap bukas?”
“’Yong boylet mong kasama noong sabado sa mall pwede?”
“Sira! Pinsan ko ‘yon. He’s a Noli Me Tangere sis. Touch Me Not, okay?”
“Ay sige na nga. Actually ‘yong tab ko sira na eh ginagamit ko pa naman ‘yon sa pag-aaral ko. Kung magiging fairygod mother ka tomorrow, ‘yon nalang te,” hiling nito.
“Katulad din ng tab mo? Diba mahal ‘yon?” reklamo ni Abby. “Teka! Mali ata na tinanong kita, nacurious lang talaga ako pero ‘wag na ‘wag mong iisipin na ibibigay ko sayo hah, mas may pera ka pa sa akin eh.”
“Nagtanong ka pa!”
“Masama bang magtanong. Akala ko naman kasi ang gusto mo eh intangible, nakalimutan ko materialistic ka pala.”
“Bruha!” anitong natatawa.
“Maganda kasi ‘yong tab ko. Kahit anong bigat ng app na nakainstall hindi nagla-log kasi malaki ‘yong memory. Ilang taon na rin ‘yon sa akin eh ngayon ang hirap ng buhay, puno na ako ng loan eh hindi naman pwedeng wala akong gamitin, finals na namin. At tsaka hihiling na lang din ako lulubus-lubosin ko na noh.” Nag-aaral ito nang 2-year fashion design sa gabi.
“Parang ako lang ah! Gaya-gaya,” aniya. Natawa silang dalawa.
“Ano? Nakabingwit ka ng mayaman?” anito.
“Ikaw kung magsalita ka para akong slut.”
“Oh? Bakit hindi ba?”
Ngumiti siya. “Slight lang naman.”
“Kaya nga beshie tayo eh.” At nag-appear silang dalawa bago bumalik si Abby sa cubicle nito.
★★★
“Trish! Mabuti naman at pumayag kang mag-usap tayo,” bati ni Drake sa kanya nang dumating siya sa park na malapit lang sa kanila. Dito na siya dumiretso pagkagaling sa trabaho.
“Ano bang gusto mong sabihin Drake?” aniya na umiwas nang akto siya nitong yayakapin.
He cleared his throat perhaps to wash away the embarassment. Silently Trisha was grinning inside. Confident ito at hindi niya kailanman nakitang napapahiya.
“Let’s go to a restaurant and talk,” anito.
Tumingin siya sa palibot. May mga taong nagjojogging, mga nagbibisikleta at mga batang naglalaro sa park.
“Pwede namang dito mag-usap ah, busy ang mga tao so we can have privacy if it’s what you want,” aniyang blangko parin ang ekspresyon.
Huminga ito ng malalim at sa hinuha ni Trisha pinipigilan nito ang inis. Ngayon niya mas lalong naisip kung paano siya nakasurvive sa ugali nito. Kahit na malambing ito nuong nagsisimula pa sila bumalik sa kanyang alaala na nag-iba ang ugali nito nang maipanalo ang isang malaking kaso ng isang mayamang pamilya na siya ring naging simula ng success nito sa pagiging attorney. Ayaw niya ng away kaya naman hindi siya pumapatol kahit napakadali nitong mainis at halos wala ng oras sa kanya. She was always holding on to the future of having a family of her own that’s why she was so blinded by the change in their relationship.
Sumunod ito nang umupo siya sa bakanteng long bench na malapit sa kanila.
“Tomorrow is my mom’s birthday,” anito na tumabi sa kanya.
Oo nga pala, magkasabay ang birthday ni tita Martha at Jay kaya naman palagi siyang nale-late sa celebration ni Jay sa bahay nila. Isa pang naalala niya ay ang hindi pagbibigay ni Drake ng effort na makihalubilo sa mga kaibigan kapag may okasyon kaya naman hindi ito masyadong gusto ng mga ito. Pero dahil nga mahal niya ang nobyo hindi niya pinansin ang lahat.
“I need you there–“
“Drake!” pagputol niya sa sasabihin nito. “Bakit ako? Bakit hindi ang pinsan ko?” She gave emphasis with the word pinsan. Ano siya gagamiting front para maitago ang pag-aagaw na ginawa ng pinsan? Unbelievable!
He looked depressed and weaved his hand through his hair. “Mom didn’t know we broke up,” pag-amin nito.
“Oh! Hindi niya alam na ang very good niyang anak eh nagawang magloko,” nasabi niyang may pang-uuyam.
“It was all for her at alam mo ‘yon.” Medyo napataas ang boses nito kaya naman napasulyap ito sa mga taong may kanya-kanyang ginagawa at hindi sila napapansin.
“Believe whatever you wanted to believe Drake,” nginitian niya ito sarcastically, “I don’t care! We’re done and just send my greetings to her.” Tumayo na siya. Naisip niya ang kalagayan ni tita Martha at nakaramdam siya ng awa dito at nakakainis mang aminin pati na rin sa dating nobyo. Alam niya kung gaano nito kamahal ang ina.
She sighed and patiently said. “Just tell her we…decided to end it because…we were so busy with our priorities. Tita Martha will understand.” Umalis na siya at iniwan itong nakaupo parin sa long bench at nakatanaw sa malayo.
★★★
It’s Tuesday and Trisha woke up early, still wearing her favorite large t-shirt that her brother had given her with the word sleepyhead printed in the front. Did her daily routine, drinked two glasses of water and cooked rice then a little exercise and cleaning here and there around her apartment.
Nang matapos ay nagluto na siya ng sunny side up egg at ham. While cooking hindi niya maiwasang sumulyap sa pintuan. Remembering the times that Marsden used to knocked at her door and ate with her enjoying the food she cooked. Pinagalitan niya ang sarili. “Two days pa nga lang ganito kana Trish, pa’no na kaya kung forever na.” She sighed at nagpatuloy na sa pagluluto. “Masasanay ka rin,” aniya sa sarili.
Almost everynight no matter what time or how busy Marsden was in his company, nagagawa nitong magchat ng goodnight sa kanya. Sino naman ang hindi masasanay sa ganoong gesture? And Trisha actually expected him to chat even just to bid her goodnight. But he didn’t and Trisha lost the courage to chat first. Kasi naman siya mismo ang nagsabi na kalimotan na nitong nagkita sila ulit. Maybe it is for the best?
Nang nasa opisina na ay napansin niyang iba ang tingin sa kanya ni Abby. Pilya ito kaya nan wala siyang tiwala sa ngiting ipinupulol nito sa kanya.
“Ano?!” aniya sa kaibigan.
“What?!” anito na may palihim na ngiti.
Tuluyan na siyang humarap dito kasabay ng kanyang swivel chair.
“Nakakainis lang kasi may pamysterious smile ka d’yan. Anong ganap?” pairap niyang tanong dito.
Abby laughed. “Wala! Excited lang ako dahil finally makikita na rin namin ang boyfriend mo.” Nakangiti paring saad ni Abby.
She breathe deeply. “Ilang ulit ko bang–“
“Sabi ko boyfriend…boy…friend, I mean lalaking kaibigan. H’wag ka ngang assuming girl!” sabay tawa sa kanya.
Naiinis na natatawa at napapailing na lamang si Trisha na bumalik na sa trabaho. Ngunit nang mapatingin sa kanyang cellphone bumalik sa kanya ang paghihinayang. Gustong-gusto niyang echat si Marsden at sabihing bati na sila pero alam niyang babalik lang din sila sa dati at hindi kailan man malulutas ang problema ng kaibigan.
With a deep breathe minabuti ni Trisha na isiping para rin ito sa kapakanan ni Marsden. No one would trigger the nightmare if she was not there to remind him of the past.
Kinahapunan ay dumiretso na sila sa bahay nina Abby na kapitbahay nina Jay. Doon sila nagbihis at nag-ayos samantalang si Brix naman ay nauna na kina Jay dala-dala ang kanilang regalong external drive na pinagtulungan nilang bilhin. Panay ang sulyap ni Trisha sa kanyang phone habang nakaupo sa mahabang supa. Hindi pa natatapos sina Abby at Joyce sa pag-aayos. “So, darating ba si Marsden?” tanong sa kanya ni Analie na katabi niyang nakaupo sa mahabang supa. “Hindi eh,” pilit siyang ngumiti dito. Ayaw niyang magsinunghaling sa rason kung bakit hindi ito makakapunta kaya naman hindi na niya ipinaliwanag pa ang dahilan. “Sayang naman, we’re looking forward to meet him. Oy! Pasensya Trish pero nacurious ako eh…ang gwapo pala ng Marsden mo. Celebrity!” kinikilig nitong tapik sa balikat niya. Hindi nga naman niya naisip na celebrity ito. May kaibigan nga itong artista, negosyante, artist, heiress at model
ZION ENGINEERING AND CONSTRUCTION COMPANY ang nakalagay sa napakataas na building sa harapan ni Trisha. Nag-undertime siya sa trabaho upang makausap si Marsden at pasalamatan sa pagbibigay nito ng regalo kay Jay. Nang siya ay papunta na sa reception at the ground floor hindi niya maiwasang magworry kung ano ang magiging reaksyon nito kapag nakita siya. She wanted to thank him personally and perhaps to say sorry for the ultimatum. They might not see each other again but atleast they separated in a good way. “Yes Ma’am?” tanong sa kanya ng magandang receptionist. “Nand’yan ba si Mr. Hernandez?” aniya. “May appointment po ba kayo?” “Wala pero–“ “Pasensya na po ma’am hindi po kasi pwede kung walang appointment.” “Importante lang talaga ma’am,” pakiusap niya dito. “He knew me, baka pwedeng itawag mo muna?” Nagdadalawang isip ang receptionist mabuti na lamang at paglipas ng ilang saglit ay kinuha nito
“Hey little sister!” bati ng kanyang kuya Marco sa kabilang linya. “Hey big bro! Kumusta ang mga pamangkin ko?” Nakaupo siya sa supa at nanunuod ng food channel nang tumawag ito. Two days na silang nago-overtime dahil palapit na ang year-end kaya naman ngayon ay wala siyang ganang maglinis. “Okay lang namimiss ka–“ “Tita uwi ka na dito–“ saad ng limang taong gulang na si Angel. “–miss ka na namin,” sabat naman ng apat na taong si Margoh. “Miss you too dearest!” aniya. “Dito ka magpapasko tita?” tanong ni Margoh na nauutal pa. “Siyempre! Wala na siyang nobyo eh,” saad ng kanyang kuya. “Kuya!” natatawang saway niya dito. One month ago inamin niyang wala na sila ni Drake pero hindi niya sinabi dito kung ano ang totoong dahilan. Ang alam nito siya ang nakipagbreak dahil hindi na niya kaya ang pagiging busy nito. Naintindihan ito ng kanyang kuya dahil abogado rin ito at gan
Startled, agad niyang itinulak ang pinto. Naisip niyang gumamit ng bagay ang mga magnanakaw upang itulak ito ngunit narinig niya ang tila mga suntok at sipa at mga ungol sa labas ng kanyang kwarto. “Trish?” sabay ng malakas na katok sa pinto niya. “Mars?!” Hindi siya makapaniwalang ito ang kumakatok. Pero hindi siya maaring magkamali. Boses ito ng kaibigan. “Are you okay?” nag-aalala nitong tanong at itinigil na ang pagkatok. Inalis niya ang upuan at binuksan ang pinto. Agad siyang yumakap dito at umiyak ng umiyak. Walang tigil na tumutulo ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan. Nang makita ang kaibigan, para siyang nahulog sa napakadilim na bangin nang biglang may sumilaw na liwanag…lahat ng takot at desperasyon ay nawala at napalitan ng kaligtasan at kaluwagan. She took refuge in his embrace. He hugged her tight and slowly caressed her back and head for comfort. “Everything is fine…the
Hindi maiwasan ng batang si Marsden na mainis sa kanyang ina dahil priority nito ang trabaho. Palagi itong wala, palaging may business trip kaya naman palagi rin siyang mag-isa sa napakalaking bahay kasama ang kanyang yaya at mga katulong. Mag-isa siyang kumakain, natutulog at naglalaro. Sa kanyang murang edad alam niyang may ibang pamilya ang kanyang papa. Simula’t sapul ang kanyang mama, lolo at lola lamang ang tinuturing niyang pamilya. Nang mag-away ang kanyang mama at lolo nagdisisyon ang kanyang mama na lumipat sila ng bahay sa San Juan. Masaya si Marsden no’ng una dahil pinili ng kanyang mama na ituon ang pansin sa pag-aalaga sa kanya…sumasabay sa paglalaro ng lego, sa pagprepare ng kanyang meryenda at mga gamit sa school. Sa tuwing umuuwi siya pagkagaling sa school libangan nila ang manatili sa music room hanggang oras na ng dinner. Tinuturuan na siya nito simula pa no’ng
Trisha opened her eyes and swiftly looked at the door, still feeling the sensation of fright in her nerves. Huminga siya ng malalim and calmly looked at her side. Napangiti siya ng makita si Marsden na katabi pa rin niya at hindi siya iniwan. The lampshade was dim but when her eyes adjusted with the dark, she felt before she saw the deep and rapid breath Marsden took. Umupo si Trisha at hinawakan ang noo nito to check if he was having a fever but a cold sweat touched her palm and Trisha knew he was having a nightmare. The nightmare he was trying to fight alone. “Mars?” sabay mahinang tapik sa pisngi nito. “Hey stay with me,” saad niya ng marinig ang mahinang ungol nito. His eyes were closed and brows were furrowed showing a troubled face. Trisha shoke his shoulders but he seemed so in deep that he can’t break free. Worrily Trisha touched his cheek smoothly and partially lay down on top of him. She heard the
Trisha woke up alone. Matagal rin siya bago nakatulog. Alam niyang hindi na bumalik si Marsden sa kwarto kaninang madaling araw. She was actually dreading the awkwardness kapag nagkaharap sila muli. “Oh my God!” bulalas ni Trisha nang maspasulyap sa wall clock. Alas-onse na ng umaga. Hindi niya akalaing makakatulog ng mahimbing at nakakahiyang isipin that she slept the day away. Agad siyang pumunta sa banyo at inayos ang sarili. After washing her face itinali niya ang kanyang buhok in a loose ponytail. Nakita niyang nasa kusina si Marsden. Her stomach complained of hunger ng maamoy ang adobo at sinigang. Napangiti siya ng makita itong nagluluto sa harapan ng stove. He looked domestic with an apron on and singing the usual “Linkin Park” which was playing in the living room. “Ang bango naman,” bungad niya ng lumapit dito. “Thank you. I just showered,” anitong nakangiti sa kanya handsome
“Kumusta naman ang trabaho?” Marsden asked Vivien while they eat in a classic reataurant. “It’s almost done, baka next month matatapos na namin,” anitong nakangiti. Trisha concentrated on eating, trying not to hear their conversation. She doesn’t wan’t to feel more insecure habang unti-unting nalalaman ang mga bagay tungkol kay Vivien. She was also an engineer after all! Napatingin si Trisha kay Marsden when he put fresh lumpia on her plate and he even poured the sauce. How sweet! Isa ito sa paborito niya. “Thank you,” she appreciatedly said. “I know you’ll like it,” sabay kindat sa kanya. “Not really!” aniya. He was playing the part well para pagselosin ang babae. Hindi daw type. Liar! Marsden laughed at akto sanang babawiin ang fresh lumpia but she playfully pinched his side. She knew she have to pretend that they were lovey-dovie to help him out so she pasted a smile on her face.