Dahil weekend ngayon ay medyo maluwag ang ibang kalsada na dinadaanan ng bus na nasakyan ko. Kumain ako habang nasa biyahe dahil dama ko na ang gutom. Mag alas onse na rin kasi ng mga oras na ito. After ng unang text ni Azul ay nasundan pa 'yun ng isa na ang laman ay oras ng dapat pagpunta ko sa Restobar na dating workplace ko tuwing na sideline ako. Sa taas kasi ng restobar ay may place na pwedeng pagdausan ng mga pribadong celebration kaso ay hindi sila open sa gabi tuwing morning lang pwede, dahil sa gabi ay maingay at buhay na buhay ang restobar.Sa parte ng cubao ako bababa mamaya kaya sasakay pa ako ulit para makapunta sa restobar. Lunch time kasi ang sabi sa akin sa text ni Azul, nagreply naman ako sa kanya pero hindi na siya nagreply ulit sa akin. Pakiramdam ko isang surprisa ang nakaabang sa akin sa lugar na iyon. Malakas ang kabog ng dibdib ko pero pilit kong iniisip na positibo ang magaganap mamaya sa lugar. Dahil sa mahaba pa naman ang biyahe ay umidlip na muna ako. Nagis
Nagtuloy na agad kami sa Cavite pagkaalis na alis namin sa restobar. Cavite ang naging probinsya ko sa mga nagdaan na taon ng buhay ko pero ang totoo pala na hometown ko ay sa Bicol talaga. Sasadyain namin ang lugar namin sa Cavite para kamustahin ko si Tatay at Paula. Aaminin ko na nawala na ang daily kamustahan namin magmula ng nagkaroon kami ng hindi magandang ganap ni Azul. Matagal tagal na rin pala na hindi ko sila na update sa buhay ko. Gusto ko rin na malaman nila na finally nahanap na ako ng tunay kong pamilya. Wala namang magbabago sa amin dahil mananatili pa rin ang relasyon namin bilang pamilya at ang kagandahan lang ay may entension pa nga.Buong biyahe namin ay panay ang tanong ni Mama Marikit sa aking kung okay lang daw ba ako? maayos lang daw ba ako pati ang baby ko? She also ask me if alam ba ni Azul na buntis na ako. Malungkot na umling lang ako dahil nalulungkot ako para sa baby ko dahil hindi niya makikilala ng personal ang kanyang ama." Don't worry bunso, nandito
Wala ng sinayang na oras ang aking mga magulang upang makauwi kami agad sa bicol. Kinumbinsi din ni Mama Marikit at Papa Zandro si Tatay at si Paula na sumama sa amin sa Bicol. Sa una ay ayaw pa nga ni Tatay at Paula dahil nahihiya sila sa pamilya ko. But my family insisted, na sumama na sila samin sa bicol. Akala ko ay aalis ako nang malungkot na hindi sila sasama. But at the end of the day, naman pala ay sasama din sila kaya sama-sama kami sa na umuwi sa probinsya namin sa Bicol kasama ang pamilya ko at pamilyang kinalakihan ko. Hindi ko naman kasi kayang iwan o itapon ang pamilya na halos buong buhay ko na kasama. Kahit hindi maganda ang naging simula at gitna ng pagsasama namin ng pamilyang kumupkop sa akin, ang mahalaga ay mahal ko pa rin sila. At sa dulo naman ay maayos na kami at mananatiling sama sama pa rin kahit anong mangyari so.So far nakakalaya na ako ng unti-unti sa nararamdaman na sakit dulot ng taong minahal ko ng lubusan. Iniisip ko na gumanti sa kanila pero ng mai
AzulHindi ko alam kung anong gagawin ko nang nagkagulo noong araw ng engagement party namin ni Erra. Hindi ko Inaasahan na aabot sa ganun ang lahat. Ang akala ko kasi ay mananatili sa resort si Mariemar at hihintayin niya lang na bumalik ako. Ganun naman ang inutos ko sa staff na nakausap ko. Kaya nga gulat na gulat ako ng dumating siya sa engagement party namin ni Erra. God knows, na hindi ko talaga intention nasaktan siya! Hindi ko alam kung may sumabutahe ba sa aking mga plano. Oo, may mga plano ako para ayusin ang lahat. Ang kaso na paaga ang uwi ni Erra at pinuntahan ako sa resort ng madaling araw. May tumimbre naman sa akin na dumating nga si Erra at doon na rin ako nagbilin na sabihin kay Mariemar na hintayin ako na makabalik. Kung paano nalaman ni Erra na naroon kami ay hindi ko alam. Hindi ko akalain na ganito na siya ngayon. Mukhang maling maling nga talaga ang babae na minahal ko noon. She's willing to do everything for money and Fame. Mukhang na underestimate ko ang kaka
AzulHINDI ko malaman ang aking gagawin dahil nasa punto na ako ng buhay ko na parang sa pawala na ang punta ko dahil nawawala na ang direksyon ito. Si Mariemar na ang naging compass ko kaya ng mawala siya wala na rin ako sa tamang direksyon. And seeing this woman inside my car, parang may demonyo na nagsasabi sa akin ng mga dapat mangyari at gawin. She just continue talking na parang okay ang lahat sa pagitan namin. She's telling me about our wedding. Damn that wedding! Kung ano ba ang mga dapat gawin o mangyari sa aming kasal, kung saan dapat ang honeymoon,at kung paano ako o ang pamilya ko dapat siya pakisamahan ng naaayon sa kanyang kagustuhan. Sinong tanga pa ang magpapakasal sa kagaya niyang babae? Definitely wala! And That wedding is never gonna happen! She's insane! Maybe I am too. Siguro nga eh, nasisiraan na rin ako. I keep imagining how happy families are together. Naririnig ko muli ang mga tawa ni Mariemar at pati rin sana ng magiging aking anak. Ganun pala ang karma sa k
" Oh, bunso bakit? Na paano ka?!" Narinig ko na tanong ng humahangos at puno ng pag-aalala na si Kuya Janus. Hindi ko akalain na mahuhulog o dudulas sa kamay ko ang baso. Hindi naman basa ang kamay ko. Pero ng mahulog ang baso isang larawan ng tao ang nakita ko na nakangiti. Ngunit ang ngiti niya na ‘yun dala ay kakaibang takot, kaba, lungkot at pag-aalala. “ Hey! What happened? May masakit ba sayo bunso? Damn it! Wala pa naman si Mama at Papa!” Tuloy-tuloy na sabi ni Kuya. Oo’ naririnig ko siya pero ang utak ko kinakain na ng kakaibang pakiramdam. Hindi ko nga namalayan na naiyak na ako at naginginig na dahil sa naramdaman ko na kakaiba. “ Azul!” Hiyaw ko sa utak ko na mas nagpakaba sa akin ng sobra.“ Marie, please answer me! Anong masakit?” Muling sabi ni Kuya na sinamahan naniya ng yakap sa akin na siyang mas nagpabalong ng mga luha ko. Hindi ko rin alam kung para saan ang mga luha ko na ito. Pero ang takot hindi na nilubayan pa ang loob ko. Parang ramdam ko na may mali at nangya
MariemarAkala ko totoo o epektibo rin sa akin ang kasabihan na, time will heal and ease the pain that you have in your heart. Mali pala! Napatunayan ko na hindi pala para sa lahat ang kasabihan na ‘yun. Dahil hindi kayang paghilimunin ng oras o panahon ang sugat at sakit na dulot sa akin ng kahapon. Mas tama pala na sabihin na, maghihilom ka sa sarili mong paraan at kagustuhan, kapag ikaw mismo sa puso at isip mo ay unang mo na napatawad ang sarili mo sa mga maling nagawa mo at naging desisyon. Ilang buwan na ang mabilis na lumipas sa aking buhay pero parang naroon pa rin ako sa panahon na nasasaktan ako. Mali ko rin ‘yun dahil pinili ko na hayaan na saktan ako ng paulit-ulit dahil lang sa pag-aakala ko na mababago ko ang lahat. Hindi pala dapat nakakasakit ng lubusan ang pag-ibig, kaya dapat pala noon pa ay lumayo na ako. Hindi naman porket lumayo ay makakaiwas na o hindi na mahal ang isang tao. Siguro doon papasok o bagay ang time will make you realize everything that's right to do
MariemarParang nasa kung saan ako na punta na malayong lugar. Pakiwari ko ay narating ko ang isang napaka-payapa at ganda na paraiso. Sa paraiso na ito, ay pihado na mai-ingganyo ka na manatili dito at piliin na huwag ng bumalik sa kung saan ka tunay na nanggaling o kabahagi na lugar. Ang bango rin ng lugar na ito para bang inanod ng hangin sa lugar ang mga isipin ko ng mga oras na ito. Pakiramdam ko malaya ako sa kahit na anong sakit, problema at alalahanin sa buhay sa lugar na ito.Habang nagtatagal ako sa lugar para bang may mga nakalimutan ako na sobrang importante na bagay o alaala na kahit pilit ko man ns sariwain sa utak ko ay hindi ko magawa. Nilabang ko na lang ang sarili ko at hinayaan na ang kung ano man ang nakalimutan ko. Hanggang sa may tinig na waring nagmamadali na kunin ang atensyon ko.“ Marie….Marie… Anak nandyan ka ba? Anak ako ito? Nasaan ka?” Sunod-sunod na tawag sa akin ng pamilyar na boses. Ilang taon na pero hindi ko pa rin nalilimutan ang boses at paraan kun