ShiroThe loud sound of crickets in the middle of the night while rain is falling from the clouds, cold weather equals a cup of hot chocolate made by my mother is one of the best memories I have from my previous room and house. We have an old cassette and my mother always uses it every morning with her favorite songs. The sounds of raindrops are like a lullaby in my ears that can make me fall asleep in an instant, with a thick blanket covering my body and listening to my mother’s favorite music. I am always left in awe when I see water droplets on my windows. However, this place is different. I didn’t experience rain, but the weather was always cold. Even if it’s sunny, the weather doesn’t change. It is colder at night. Maybe, in this kind of place, it is possible to rain snow. I get my favorite books and also a ton of clothes that can be used inside the academy. I feel so excited yet a bit nervous. Hindi ko naman akalain na makakapag-aral ako sa ganoong paaralan. Kailangan ko rin galingan at makapasok sa top 10 para naman makapag patuloy ako. I will never let this chance slip through my finger. I will grab this as long as I can. But sometimes I doubt myself. I mean, I don't possess any kind of abilities like them. I'm not Liam, who can read minds, nor Tres, who sees past. I'm just nothing... A normal girl. Pakiramdam sa lugar na ito naramdaman ko ang pagiging normal at the same time, kakaiba parin. Sa lumang tirahan namin kakaiba ako dahil sa itsura ko, ngayon naman ay kakaiba pa rin ako dahil wala akong abilidad na gaya nila. Patuloy na lang ba ako magiging kaka-iba sa paningin ng mga tao? Where do I really belong? In a place with normal people or here where me and my family are the only normal? But... atleast I have my family. But I am all alone in the academy.
Matapos namin mag-usap kahapon nila Liam at Tres ay mas dumami ang nalalaman ko. Kung sa unang tingin ay maliit lang ang Academy, sa loob nito ay napaka-laki pala. Kaso nga lang hindi nawawala ang mga rules. Upang mapanatili ang ayos at ganda ng akademya, kailangan magpatupad ng batas. Isang taon na hindi lalabas ng academy. Though may mga semester break, it only took 5 to 7 days before balik na ulit sa school. Medyo mahigpit din daw doon at iba ang mga ginagawa kumpara sa ibang school. Dala-dala ang bag ko ay lumabas ako sa kwarto. Naabutan ko ang magulang ko na nasa sala at nag-aantay sa akin. Ngumiti ako sa kanila upang maibsan ang kabang nararamdaman. "Aalis na po ako..." pagpapaalam ko.Lumapit sa akin si mama at inakap ako ng mahigpit. I will surely miss her embrace."Mag iingat ka doon, lagi kitang kakamustahin pag may pagkakataon." She slipped her hands into her pocket and got something. Nanlaki ang mata ko ng may inilabas siyang bracelet. "Suotin mo ito para pag namimiss mo ako ay makikita mo ito." Naka awang ang labi ko sa gulat at saya na nararamdaman. Napaka-ganda nito."Salamat po, mama." I sincerely thank her. Kapagkuwan ay si Papa Maman ang lumapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit. "Mag aral ka ng mabuti." Aniya at kinuha ang bag ko. "Ihahatid na kita sa bus." Tumango ako at yumakap ulit kay mama bago lumabas. Naabutan ko ang kulay asul na bus sa labas na nag hihintay sa akin. Sumakay ako dito habang ang papa ko naman ay inilagay sa compartment ang bag ko. I looked at my father for the last time, when he caught me looking at him he smiled and waved his hand. I smiled and waved hands, too. We were not that close but I loved my father and I appreciate all his sacrifice just to make me and my mother happy.The first time I stepped inside the bus, a lot of pairs of eyes automatically landed on me. Ang iba ay kitang kita sa pagmumukha ang pagtataka, ang iba ay walang paki-alam at ang iba naman ay tila kakainin ako ng buhay. Naramdaman ko ang pananayo ng aking balahibo dahil sa mga tingin nila. Dumiretso ang paningin ko sa dulong upuan at doon ko nakita si Uno na nag-iisa. Nakaharap siya sa bintana at hinahayaan niya na tumama ang sinag ng araw sa kaniyang mukha. He is also wearing gloves, just like the first time we met. Mukhang nag-e-enjoy siya maramdaman ang init na nagmumula sa araw. But the moment he turned his head and he averted his eyes, I saw how the sunlight hit his half of his face, including his right eye, and the color of his eyes changed. I see. Dahan-dahan akong naglakad. It wasn't brown, nor the color of dry leaves, neither black. The color of his eyes is amber. Kulay tuyong dahon kapag hindi nasisinagan ng araw, pero sa oras na masinagan ito ay magiging amber na ang kulay. Para akong nakakita ng diyamante sa kaniyang mata. Napaka-ganda. Malapit na ako sa kaniyang upuan ng biglang may humatak sa akin paupo. "Ang tagal mo mag lakad, saan kaba naka tingin at hindi mo kami makita?" Ani ni liam. Nasa may bintana si Tres at pinapagitnaan namin si Liam. Ngumiti ako. "Hindi ko kayo napansin, may tinitignan kasi ako." "Nagdala kaba ng jacket? Mas malamig sa loob ng akademya kaysa dito kaya mag ready ka. " Kinuha niya ang tumbler na hawak ni Tres at pinapahawak dito ang mga kamay ko. "Mag painit ka muna... ah! Excited na naman ako pumasok! " I heard Tres' tsked 'and tried to warm his hand by rubbing it together. Mukhang inaantok pa siya. Nakaramdam ako bigla ng hiya. "Uh, okay lang ako, Liam, hindi ako nilalamig." Ani ko at binitawan ang tumbler. Bahagya akong lumingon sa likuran upang silipin sana si Uno, but hindi nalang si Uno ang nandoon. May kasama siyang isang babae at nagka tingginan pa sila sa isat-isa. Balingkinitan ang pangangatawan nito, itim ang buhok at tanned ang kulay ng kaniyang balat. Bahagya pa silang naglayo na dalawa marahil ay dahil sa ilangan. Nang mapabaling si uno sa akin ay agad akong umiwas at nag-ayos ng upo. Ang ganda ng babae. Itim na itim ang kaniyang buhok. Napahawak ako sa buhok ko bigla. Nakaka-ingit ang buhok niya, diretsong-diretso pa at hindi sabog. Bumagay pa sa kaniya ang kulay abo na sweater at black pants na suot niya. "Everly girl! You look so pretty na naman! " Tili ng isang babae at nag sunod sunod na ang ingayan. Bumaling ako sa harapan dahil sa pamilyar na pangalan. Ang kakapasok na babae na tumawag na everly ay nagflip ng buhok niya. Kung hindi ako nag kakamali, siya ang sinabi ni Liam na nasa kaniya ang title na pinaka maganda. Why did they make such as this like that? What’s the purpose? I roamed my eyes over her whole features. She truly possessed beauty. perfect body, pointed nose, round almond eyes, and long eye lashes. Even her smile is beautiful. She looks like an angel. But, I saw a girl with the same beauty as her. I think she's more beautiful than Everly. 'Yong katabi ni Uno. She has a beauty to die for. more beautiful than her—in my humbly opinion. "I know, right?" Tumigil ito sa isang upuan na may naka-upo at nag taas ng kilay. "Hey bitch, that's my seat get lost." Napa-taas ang kilay ko. Seriously? I wanted to laugh because of her attitude. What is beauty if you have an ugly personality? "Ah, Everly, kasi first come, first served ito... wala ng—"napa-tayo ako ng bigla niyang hatakin ang babae at binitawan ito dahilan para mapa-upo sa sahig. What the heck? Tama nga ang sabi ni Liam, napaka-sama ng ugali nito. Aanhin nga naman ang ganiyan na kagandahan kung napaka pangit naman ng ugali? naka-kunot ang aking noo at naka-kuyom ang kamao at nagpipigil ng inis. Galit talaga ako sa mga taong masama ang ugali. Galit ako sa mga bully at nangmamaliit ng mga kapwa dahil lang hindi nila ito ka-lebel o iba ang estado. Akmang lalapitan ko ngunit may pumigil sa akin. "Shiro, hayaan mo na sila..." ani Liam ni mas ikina-inis ko. Si Tres ay tahimik lang at matiim na pinagmamasdan sila. Bakit wala silang ginagawa? I thought they were the President and Vice President. "Liam, nakikita mo naman diba? Hindi tama ang ginawa niya! Vice President ka diba? Bakit hindi mo ginagamit—" natigil ang pagsasalita ko ng biglang mag-ingayan. Ang lumingon ako sa gawi ni Everly ay nakita ko ang babaeng katabi kanina ni Uno na nakikipag sukatan ng tinggin. I was stunned and looked at her with amazement. I wish I was that brave like her. "Who are you? Bago kaba dito? Wag kang makialam dahil wala ka namang alam—" "Wala nga akong alam pagdating sa pesteng lugar na ito, but alam ko na hindi tama ang ginagawa mo. My god, how old are you? A ten? Ang immature mo, para kang walang pinag-aralan. " Aniya.
Mas lalong lumakas ang sigawan ng mga tao dito. Some boys are side with the girls, while some girls are with Everly. Napataas ang kilay ni Everly. "Hindi mo ba ako nakikilala? I'm Everly Amadeo the most—" "The most stupid person in this town, ei? Am I right? " kahit na likuran niya lang ang nakikita ko, I could feel that there was a smile on her lips that made Everly irritated. Bumaling ako kay Liam at Tres. "Wala kayong gagawin?" Asik ko.
Tres 'tsked' again before he stood up. Nang tumayo siya ay natahimik ang mga tao sa bus. Maging si everly ay natameme maliban sa babae. It looked like Tres owned the full authority covered by a strong aura. Of course, para saan pa at naging presidente siya para sa wala?
For the shorterof time, the playful tres vanished. "Mamili kayo. Katahimikan o sakit? " His voice thundered all over the bus. Simpleng salita lang naman ang sinabi niya, pero nagawa niyang patiklupim ang mga tao sa loob ng bus. How strong is he? I am so lucky to be friends with them. Maski ako ay nangilabot sa paraan ng pananalita ni Tres. Para bang alam niya lahat ng sikreto ng mga tao dito at natatakot sila na mabunyag ito at tila kayang-kaya niyang gawin at iparanas sa kanila ang sakit na tinutukoy nito. Ngunit tila hindi nagpa-tinag ang babae, humarap ito kay Tres, tinitigan niya. "I'm not scared, I can take all the consequences as long as this girl," turo niya kay everly. "... will learn her lesson." Anito ay bumalik sa kaniyang upuan. Napalunok ako dahil sa lamig ng boses nito at dahan-dahan na umupo sa aking upuan. Nagtaasan din ang balahibo ko ng dumaan siya sa tabi ko. Sinubukan ko pang lingunin ulit ang babae at naabutan ko sila ni uno na nag-usap habang may kaniya-kaniyang ngisi sa kanilang labi. Ano kaya ang pinag-usapan nila? Mukhang is interesting. Maya-maya lang ang dumating ang lalaking guro at chi-neck lahat ng nasa bus. Nuong una ay hindi siya aakalain na guro, naka maong na pantaloon, a white V-neck shirt. Messy hair without gel bears the strong scent of perfume. He also had chinito eyes with thick eyebrows and the sides of his lips were always tugging up. Sandaling tumuon ang titig niya sa akin kapagkuwan ay bumaling din sa babae sa likuran. Gumapang na naman ang kaba sa katawan ko dahil doon. Hindi ko mapigilan na hindi kabahan lalo na at Hindi ako sanay sa maraming tao. Isa pa, nahihiya rin ako dahil sa itsutra ko. I placed my hand on my chest and gripped it. I felt my heart pierced all of a sudden. I am so ashamed of myself. "Okay, I hope both of you don't mind if you introduce yourselves. You... " He pointed at me using the tip of his pen. "And you." Turo niya sa may likuran ko. He also had a deep, husky voice. Such a manly man, but intimidating. Dahan-dahan akong tumayo at humugot ng malalim na hininga. Iminuwestra ng lalaki ang kamay niya at pinapalapit kaming dalawa, kaya kahit naiilang ay lumapit ako at humarap sa maraming tao. Tumabi rin sa akin ang babae. Mas matangkad siguro siya sa akin ng kaunti. "First of all, I am Professor Wyatt Armstrong, your professor of Physical, Mental, and Emotional Activity. You heard it right, I will be your teacher in those three components. " He smirked. "I love seeing my disrespectful and unobedient students get punished." He said and plastered a mocking smirk. He stood up straight and crossed his arms over his chest. "I only have one option in my class. Obey or suffer the consequences? I accept failure, but if you fail again and again, that's not my problem anymore. Now it's your turn... "bunaling siya saakin. Ilang segundo, nag proseso sa akin ang mga sinabi ni prof. Wyatt, nakaka-takot naman pala maging teacher ito halos kalahati ng katawan mo ay nasa hukay na. But it's fine with me. Wala naman siguro akong gagawin na ikakapahamak ko. After all, it's my choice if I do stupid things that can cause me to suffer the consequences. I took a deep breath before I faced them. Nakita ko si Liam na chi-ni-cheer ako at si Tres na tila antok pa. Napabaling din ako kay Uno na ngayon ay naka tinggin sa akin, mas lalo tuloy akong kinabahan. "Hi, everyone. I am Shiro. I'll be— " "Full name miss, Shiro." Tumango ako at tumikhim, "uh, I'm Shiro Yuki Taranza. I'll be your classmate for the whole year. Sana maging kaibigan ko kayo. " Nagulat ako ng may mag taas ng kamay. Isang lalaki na naka brown na jacket at kulay brown din ang buhok."Yes, Sebastian?" Ani ni Prof Wyatt. Tumayo, Sebastian. "Why are you so white? And what's your ability?"
I gulped. What’s your question?! Gezz. "Uh, I have a rare skin disease... an albino disease, and I... I don't have the ability." Nag-ingayan ang mga tao sa bus. Tumango ito at kapagkuwan ay umupo na. "Okay, it's now your turn." Matapang na tumayo ng tuwid ang katabi kong babae. "Hi, I'm Leora Lior Galilea... Respect yourself and others. By that, you will earn my respect. " Then the side of her lips tugged up. "By the way, Wala rin akong ability, so don't expect too much." I can't help but be amazed by her personality. Una palang alam ko talaga may iba na sa kaniya... something wicked. Wala rin pala siyang ability, buti naman ay hindi kona iisipin na kakaiba ako. And also, she doesn’t seems to be the serious and bitch type of girl. Maybe I can be friends with her."Thank you miss Taranza and Galilea. You may now seat at your respective seat. " Nagka tinginan kaming dalawa ni Leora at sabay na ngumiti sa isat-isa. Nauna ito sa paglakad hanggang sa maabot niya ang dulong upuan, dahil ata sa pag masid ko sa kaniya ay hindi ko namalayan ang bagal ng lakad ko. I was startled when someone from my side approached me. Ang akala ko ay dadaan lang siya sa tabi ko, pero biglang itong bumagsak sa akin. Natakot ako dahil akala ko ay may gagawin siyang kakaiba ngunit ng tignan ko ang mukha niya ay nakita ko kung paano siya mag habol ng hininga. Bumilis ang kabog ng dibdib ko dahil sa kaba. Hindi ko alam kung ano ang nangyari, pero natatakot ako sa mangyayari pa lang. Sumandal ako sa sandalan ng upuan upang hindi kami tuluyang bumagsak. Sobrang bigat niya. Para siyang lantang gulay dahil sa panghihina. "Hey, what happened?" Boses ni Prof. Wyatt. Pilit ko itong nilalayo sa akin ngunit may humigpit ang kapit niya sa akin at mas lalong hindi naka-hinga dahilan upang mamilipit siya sa sakit. Something inside his body was aching. Mahigat ang kaniyang paghinga at sobrang lalim. I raised my hand and tried to scan his eyes... his pupils were very small, plus his lips were too dry. My eyes widened and I became terrified. No, this can't be. Agad na kinapa ko pa ang kaniyang dibdib upang makumpirma ang hinala. Sobrang bilis rin ng tibok ng kaniyang puso. "Help..." I uttered. I'm not sure if my conclusion is right, but this is the only reason I know. "I think he was poisoned... help him before he died!" I shouted.
Shiro"Help..." I uttered I'm not sure if my conclusions are right, but this is the only reason I know. "I think he was poisoned... help him before he died!" I shouted.Nagka-gulo sa loob ng bus dahil sa sinabi ko. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko, bigat na bigat na ako sa kaniya at hindi na rin ako komportable sa position namin ngayon. Kung saan-saan na din napupunta ang walang buhay niyang kamay na mas lalong nagpapailang sa akin. Mukhang hindi na niya alam ang ginagawa niya.Sigurado ako na kapag hindi siya naagapan, maya-maya lamang ay mamamatay na siya. Depende sa lason na nakain niya.Isang marahas na paghatak ang dahilan kung bakit kumawala ang lalaki sa pagkaka dagan sa akin. Bumungad sa akin ang nag-aalalang mukha ni uno habang naka tingin sa akin, kapagkuwan ay nilinggon niya ang lalaki at dahan-dahan na inihiga sa
ShiroKinuha si Marga at hindi na pinatuloy pa sa academy. Hindi ko alam ang gagawin sa kaniya matapos nito at hindi rin sinabi sa akin ni Prof. Wyatt, pero sinugurado niya sa amin na magiging maayos si marga. Naka-hinga ako ng maluwag dahil doon. Nakakaawa nga lang ang kalagayan niya ng kinuha ng otoridad, nagmamakaawa at umiiyak. Hindi ko man gustong kunin siya pero kailangan niyang pagdusahan ang ginawa niya.Buhay ang kinuha niya kaya kailangan niyang pagyaraysn ito, pero… sapat ba itong kabayaran?After the incident, all of us became silent and no one dared to talk about what happened. Tres and Liam were silent and in deep thoughts while Leora fell asleep in Uno's arms. Sobrang dinibdib niya ang pagkawala ng buhay.Leora has a pure heart, I guess.Bahagya akong pumaling sa likuran upang makita si leora ngunit hindi ko inaasahan ang sumalubong sa akin. Nakatulala si uno sa
ShiroHindi pa sumisikat ang araw ngunit mulat na ang aking mata dahil sa ingay na naririnig ko na nagmumula sa kusina. For Pete's sake, isang pader lang ang pagitan ng kusina at kwarto. Hindi naman pangit ang boses niya. She actually owns an angelic voice, but damn, she's so clumsy. Ilang ulit na ba niya nabagsak ang pitchel, kawali at sandok na stainless? Those sounds echoed throughout the whole room. I felt like my eardrums were going to break sooner or later.Mariin akong pumikit at saka tumayo sa kama. Inayos ko muna ang higaan ko saka lumabas sa kwarto na may dalang tuwalya at hygiene kit. Maliligo muna ako and since Leora woke up early, I assume that she had already taken a shower. When I stepped out of the room, her bright smile was the first thing I saw. "Hey, good morning Shiro! Nagluto ako ng fries. " Sinakop niya ang takas na buhok at isinabit sa tainga. "Let
ShiroIlang beses kong binukas sara ang aking mga mata upang makumpirma talaga na naka balik na ako, baka isa nanaman itong ilusyon sa pagsusulit. Hindi pa rin ako maga moved-on sa pagsusulit kahapon, especially the scene in the room with Uno. I slapped my cheeks. Ramdam ko ang panlalamig ng aking katawan pati na ang mga pawis na nansisibagsakan mula sa aking noo. Bakit may ganong pagsusulit? Parte ba talaga iyon at pati ang inosenteng tao ay nababoy sa aking isipan— hindi naman iyon pambababoy iyon, pero bakit kasi nandoon si Uno! I gasped. Hindi naman siguro, baka talagang ginamit lang si Uno at naging parte lang siya ng pag susulit. I creased my forehead as I lifted my gaze when the door slowly opened. Napapikit ako dahil sa liwanag na bumungad sa akin. Ngunit hindi nag tagal ay nasanay rin ako. "You can leave now. Thank you."
Shiro"Faster! Walang pa bagal-bagal! "Walang magpapahinga at lalong walang hihinto sa paghakbang ng mga paa. " Even though it was an open field, Prof. Wyatt's voice thundered throughout the whole place. "Another lap!" he yelled. I felt my feet getting numb as I continued moving. Hinihingal at naka-awang ang aking labi upang maka-kuha ng hangin. Kakaumpisa pa lang ng klase ngunit ito agad ang bumungad sa aming lahat. Kaya pala ang iba kong classmate ay dismayadong dismayado ng makitang pumasok si Prof. dahil alam nila na ito ang ipagagawin niya. Bahagya kong tinaas ang pants na nalalaglag na dahil sa aking pagtakbo. I think I can no longer make it. Ubos na ubos ang energy ko! This... is the reason I'm losing weight!Unti-unti akong humina sa pagtakbo at handa ng mamahinga ngunit biglang sumigaw ulit si Prof. Na ikinagukat ko."50 push ups for those who can't make 20 laps!"
Shiro"Leora..." I uttered. I closed my eyes and opened them again, wondering if I was dreaming or hallucinating. Leora is really awake?! "You're awake!" I said, happily. She giggled and took the apron off. "I'm awake!" Pag-uulit niya. "Na miss ko ang french fries— nakaka pagod pala matulog." I was shocked when I woke up and found Leora in the kitchen. She was finally awake, thank God.Agad ako lumapit sa kaniya at pinag-aralan ang buong katawan.Halos isang linggo na nakaratay sa kama si leora at medyo nangayayat siya. Siguro kailangan ko ng gawin ang mga tinuro ng luto sa akin ni Uno— and Nero. Isang beses rin ako naturuan ni Nero noong unang pagkikita namin sa silid nila.Great, I should make delicious meals for Leora and for her fast recovery. "How was the fear test? Bakit raw inabot ka ng ganon ka tagal?" I ask worriedly.Naglikot ang kaniyang mga mata na n
ShiroPangalawang beses na tumunog ang bell ng school. Dali-dali akong lumabas mula sa abandonadong kwarto at kaliwa't kanan ang aking tingin upang masiguro na walang makaka kita sa akin. Good thing at walang takong ang aking sapatos kaya hindi lumilikha mg ingay tuwing lumalapit sa sahig.Nang makarating ako sa ikatlong palapag ay nasakasalubong ko si proft wyatt na paakyat. I slightly bowed my head and greeted him as a sign of respect. And Prof. Wyatt slowly stopped from walking. "Good morning, proft." Pinagkatitigan niya ako na tila may inaalam sa akin. I was breathing heavily and I felt my heart was pounding so hard. Sabi na nga ba ay hindi babay sa akin."Do not run in the hallway, Ms. Taranza." He said I nodded and was about to leave, but he spoke again. "And by the way... ang ganda ng hair style mo." Nagulat ako sa sinabi niya. Parang gusto mo rin, Sir?Tumango ako at ngumiti, sinukbit ko pa sa
ShiroNo one can tell who you will become if the hatred, fear and madness conquer your whole system. It can wake up the demon sleeping inside your mind and start to get vengeance that can hurt someone, physically and emotionally. Although physical pain can heal, wounds can leave a mark, but emotional pain can be remembered even centuries later. Once a heart gets hurt, it will remember every little detail until it stops beating. They say you need to get rid of the demon inside you, but the truth is you just need to control it. Because people are naturally born evil. I understand Tuazon's situation and I understand him being impulsive at that time. I understand why he wanted Everly gone, but even though I convinced myself that I understood him, it doesn't change the fact that what he did was wrong. May mali si Everly at kailangan niyang pagbayaran iyon ng tama, kailangan niya rin mag dusa at hindi lang kama