"W-WHAT is it, Aurora?" Nangunot ang noo na tanong ng kaharap ko na nasa isang mamahaling restaurant na nasa gitna ng karagatan.
"I said, Yes..." I said with a smile.
Nagliwanag ang bukas na mukha nito. "Yes? You mean, it's finally, yes?" Paguulit nito.
Ngumiti ako ng matamis rito. "Oo nga. Ang kulit. Paulit-ulit ba tayo?"
"Yes. Yes. Yes..." Napatayo itong napatingala sa langit at masayang nagsisigaw.
"Hey, Travis. Nakakahiya. Umupo ka na." Sabi ko rito nang maramdaman ko na halos sa amin na nakatingin ang lahat ng taong nandoon.
"No. I can't stop it. Yes. Oh, my dearest, Aurora. Thank you, thank you so much for making my days complete. Thank you." Sa sobrang saya nito ay hinila nito ang kamay ko patayo.
"T-Travis—"
"Everyone, I just want to scream my happiness to all of you. This woman is officially my girlfriend. Finally, she is mine starting tonight..."
Unti-unting may nagpapalakpak, hanggang sa dumami iyon. Ang iba ay humiyaw ng pagbati sa aming dalawa.
Maya-maya rin ay hinila ko na itong paupo. "Enough, please enough, Travis. Nahihiya ako. You know me, I don't want a public display." I said.
"Sorry, I just carried away."
Tumango lang ako rito saka naupo na rin.
"Come on, let's eat." Pag-aya ko rito.
"Sure, sure." Hinayaan ko itong lagyan ako ng pagkain sa aking pinggan. Hindi naman kasi ito maawat kahit pa pigilan ko ito. I only did is to put a wine in our goblet.
Kumain kaming masagana. He is not my first boyfriend but I feel so awkward at that time, ewan ko kung bakit. Hindi lang ata ako sanay na isipin na simula sa gabing iyon ay kasintahan ko na ito. I am sure that I want to accept his love... but my heart— I don't think so...
Natapos ang gabi na masaya akong hinatid ni Travis sa apartment ko. I didn't invite him inside for a coffee. Pagod kasi ako at alam ko na maaga pa ang pasok nito bukas sa trabaho.
"Well, good night," I said as he stopped his car.
Pinatay nito ang makina saka nakangiting humarap sa akin. Ipinaloob niya sa dalawang palad ang mukha ko. "I still can't believe it, Aurora. After a year, finally. Am I dreaming?" Umiling ako rito at bahagyang ngumiti. "Oh, this will be a special day of my life. Thank you, I love you..." Wika nito at ramdam ko na totoo ang bawat pagbigkas nito ng katagang iyon.
"I'm sorry if I make you wait for so long."
"No, don't say that. Of course, I am willing to wait at hindi naman dapat na minamadali ang lahat. I am so happy that you finally give me a chance to be your man, and I hope to be your man in the future."
Napalunok ako sa sinabi niyang iyon. May nararamdaman ako para dito, but if kasal na ang paguusapan... No, I am not ready for it. Yes, nakikita ko na na siya ang gusto ko na maging kabiyak sa hinaharap ngunit hindi agad ngayon.
"Let's not hurry about it, Travis. Let's just enjoy having each other, o-okay?" Sabi ko na nakatitig rin sa mga mata nito.
His eyes show sadness. Ngunit tinabunan agad nito ng ngiti. "I promise to be the best boyfriend for you, Aurora. Ipaparamdam ko rin sa 'yo kung gaano kita kamahal at kung gaano ka kaimportante sa buhay ko."
"Of course, nararamdaman ko 'yon, at ramdam ng puso ko 'yon."
Maalab niya akong tinitigan sa aking mga mata. I didn't expect, unti-unting dumampi ang labi nito sa labi ko. Nagulat ako at hindi agad gumalaw. Hindi naman nagtagal ang dampi ng labi nito sa labi ko. Nanginit ang magkabilang pisngi ko ng tumitig itong muli sa akin.
"Parang ayaw ko nang matapos pa ang gabing ito."
I smile in a sudden. "Oh, come on, Travis, pareho tayong may pasok bukas sa trabaho. So, good night and have a wonderful dream."
"Aurora—"
"Travis, look gabing-gabi na. You know me, hindi ako mahilig magpuyat."
"Okay, dahil ayaw din naman kitang napupuyat." Wika nito at tuloyan na akong binitawan.
Before he finally let me go, isang dampi muli sa labi ang iginawad nito sa akin.
Pagkatapos ko maglinis ng katawan at magbihis ng pantulog, nahiga na agad ako sa aking malambot na kama. I am looking at the ceiling. Matagal at malayong nakarating ang utak ko. I am thinking about my parents. Bigla kasing sumagi sa isip ko ang mga magulang ko na matagal ko ng tinitikis.
"Kumusta na kaya sila? I'm always hoping that they are both fine. Namimis ko na rin sila." I said, out of the blue.
I Nagmumuni-muni ako nang bigla na lang tumunog ang aking cellular phone. Tinignan ko iyon. I shook my head and smiled when I saw, Travis's name in the caller ID.
"Hello, honey..."
"Honey?" I frowned.
"I want to call you, honey as an endearment." Wika nito na nakatawa sa kabilang linya.
"Ah, okay."
"You do not like it?"
"Hindi pa ako sanay—"
"Masasanay ka rin, hon." He said.
"Yeah, I agree. Masasanay rin ako. E, nasa nakauwi ka na ba?"
"Yes."
"Good. Then pahinga na. May pasok pa bukas."
"Opo. I just call you because I wanna hear your voice before I go to sleep."
I giggle. "Oh, narinig mo na."
"Well, mukhang mas gaganahan akong kausap ang magandang girlfriend ko kesa sa matulog."
"Asus, bola."
Ilang minuto rin kaming nagusap ni Travis before the call ended ay narinig ko na naman ang salitang pagmamahal nito sa akin.
Napatitig muli ako sa kisame ng aking silid. Bumuntong hininga ako ng pilit kong damhin ang kakaibang damdamin na dapat ay maramdaman ko sa katipan ko. But sad, I still didn't feel the magic that I wanted to feel.
"Is my decision is right? Hay. Baka naman ay mas matutunan ko pa siyang mahalin. Yes, we are just starting, kaya on the process pa rin ang nararamdaman ko para rito."
Pumikit ako kasabay nang hungkag na nararamdaman ko sa mga sandaling iyon. Hanggang sa tumungong muli ang gunita ko sa mga magulang ko na dalawang taon ko ng hindi nakikita at nakakasama.
"I miss you, mommy and daddy. I hope, you two are always fine. Promise to visit you one of these days." Bulong ko habang nakapikit at inaalala ang masasayang sandali noong kasama ko pa ang mga ito.
BUMANGON ako na may ngiti sa aking labi. I can't believe, after 2 years ay napanaginipan ko ang aking mga magulang. We are so much happy in my dreams. I am eager to call them, kahit si mommy man lang o ang isa sa matalik ko na kaibigan na nasa Pilipinas. "Why not, ano naman ang problema kung makikibalita ako sa kanila. Yes, I should call Nancy. It's been a while since we talked." Wika ko sa aking sarili. Bago ko pa man nai-dialed ang numero na tatawagan ko ay may nauna nang tumawag sa akin. Ngumiti ako nang si Nancy mismo ang tumatawag sa akin. "Hello, Nance. How are you? Tatawagan na sana kita pero naunahan mo—" "Aurora..." "Yes?" "N-nandito ako sa hospital ngayon." "A-anong nangyari sa 'yo? Are you fine?" "Yes, I'm fine, but..." Nangunot ang noo ko. "But, what? Anong ginagawa mo diyan sa hospital." "Y-your mom..." Bigla akong kinutuban. "Si mommy? Anong, nance, sinong mom
"MOMMY, I'm here... Mommy...""Aurora." Lumapit sa akin si Nancy at Cedy."Saan si Mommy?" Napatingin ako sa dereksyon kung saan lumingon ang paningin nila. There I saw mommy looking at the ICU glass window. Tanging makikita lang ay ang malaking kurtina. She is still crying."Hinihintay niyang lumabas ang doctor. Kanina kasi may emergency ulit ang nangyari sa loob. They still saving your daddy's life." Wika ni Cedy.Tumulo ang luha ko at unti-unting nilapitan si mommy. Awa ang pinakanararamdaman ko sa mga oras na iyon. She was sobbing alone."M-mom... Mommy..." Niyakap ko ito ng mahigpit mula sa likod. "Nandito na ako, Mommy..."Humagulhol ito nang iyak at humarap sa akin. "Aurora... A-anak ko... Aurora." Niyakap nito ako at yumakap din ako ng mahigpit."Mommy kumusta si Daddy?""I hope, he will be okay. Nandito ka na e, sana okay na siya."I try to comfort my mother. "Shhh, he will be okay. Stop cryi
Chapter 5TestamentMATAPOS ilibing ang labi ni Daddy ay dumeretsyo na kami ni mommy na umuwi sa bahay. I am still very quiet inside the car, ganoon sin si mommy na nasa tabi ko.Bumuntong hininga ako at lumingon kay mommy. Yumakap ako rito ng mahigpit. "Kakayanin natin 'to, mom. I am always here no matter what happened. Promise, hinding hindi na ako lalayong muli." Pangako ko rito.Mom smiles and embraced me. "I love you so much, baby.""I love you, Mommy. Magpakatatag lang tayo."She nodded. "Our lawyer is waiting in our home, Ija."Nagangat ako ng tingin at tumango. "I am ready, mom. I know what should I do now."Magkahawak kamay kami ni Mommy nang pumasok sa malaking bahay na dalawang taon ko ring hindi nasilayan. At last, I feel at home again. Kagaya noon, ang gaan-gaan pa rin ng mga paa ko na naglalakad patungo sa bukana ng malapad na main door.Walang ipinagbago sa bahay na iyon. Kung anong hitsura ng
Chapter 6Harrison Meet-UpMALALIM akong napabuntong hininga nang tuloyan na akong naipit sa trapiko ng katanghaliang tapat sa araw na iyon.Oh, Gosh. Ngayon pa ba na may emportante akong lakad? It's not rush hour at bakit ganito na lang ang bagal ng usad ng mga sasakyan sa bahaging kalsada na ito?Naiinis ngunit wala naman akong magagawa. I sighed and I placed my hand at my forehead waiting for the vehicle moved on.Nang makalusot sa trapiko, binilisan ko na kaagad ang pagpapatakbo ko sa aking sasakyan. Sa aking pagmamadali hindi ko napansin ang isang kotse na siyang nag backing sa isang malaking establishment."Oh, shit..." Bigla akong napakabig ng malakas sa aking preno. Napapikit din ako ng may lumagabog sa unahan ng kotse ko."My God... Late na nga ako, nagkaproblema pa ako ngayon! Pambihirang kamalasan naman
Chapter 7Benefits MULING umawang ang bibig ko sa pangalawang pagkakataon. It's like I did not expect that the man I encountered at the highway a while ago is also the man that I will meet that day. Tumikhim ang matandang Harrison na katabi nito. Ipinilig ko rin ang aking ulo at ganoon rin ito. "Damien, meet the daughter of your uncle Raul, Aurora Torres... Your soon-to-be wife." Nangunot ang noo nitong sumulyap sa ama... "Dad—" "Oh, Damien, I don't want to hear some objection. Napagusapan na natin ito." Tumikhim ako to cut their conversation. "Nice meeting you, Mr. Damien Harrison." Inilahad ko ang aking palad without thinking dahil kusang nagkaroon ng isip ang palad ko. Tinignan nito ang nakalahad kong palad saka tumingin sa aking mga mata. "Dad, will you leave us alone?" Wika nito sa ama. "Let me talk to her alone." "But—" "Do not worry about us. We are old enough to settle this conversation just between u
Chapter 8Friend's Talk "YES, I accept it," mungkahi ko sa malinaw na boses sa harap ng mga kaibigan ko. "WHAT?" gulat at sabay na sagot sa akin ng mga ito. "Yes," tumango ako sa mga ito. "I accept the business marriage." Tuloyang nabulonan sa pagkain ang dalawa kong kaibigan. We are having lunch inside our favorite restaurant at that time. "Talaga besh?" Cedy looks shocked. "How? I-I mean, paano ka na papayag nila?" also Nancy can't believe what I've said. Bumuntong hininga ako at nagpunas ng table napkin sa aking bibig saka tumingin sa mga ito. "I have no other choice so I accept it, wala namang mawawala since we talked and we both agreed to our set up if ever maikasal na kaming dalawa." "We?!" Nanlaki na naman ang mga mata ni Cedy. "Meaning, nakilala, nakaharap at nakausap mo na ang lalaking pilit ipinagkakasundo sa 'yo ni Tito Raul noon?" Hindi rin makapaniwala si Nancy sa mga oras na iyon. "Reall
Chapter 9SurpriseNAKIPAGKAMAY ako habang nakangiti sa aking boss, ang may-ari ng Bélla Resort kung saan ako nagtrabaho sa loob ng dalawang taon."Thank you for accepting my resignation letter, Sir. Akala ko hindi n'yo pa rin talaga ako papayagan. Thank you again.""Well, Aurora, to tell you frankly hindi talaga ako sang-ayon sa pagalis mo sa company ko. But your reason is valid. So, even I don't want to, wala pa rin naman akong magagawa. It is your decision and choice. Since there is also someone who asks me to let you go."Nagtaka ako sa sinabi nito. "Sino?""My hidden business partner." Tugon nito sa akin."Hidden?" nangunot ang noo ko rito.Ngumiti ito. "Yeah.""Uhm, I thought you were own this company, sir. I mean—""Of course, I own
Chapter 10Black CoffeeDAMIEN brings me to one of the luxury restaurants near Bélla Resort. Nagtataka man ngunit hinayaan ko na ang sarili ko na sumama rito.I stopped myself to ask something nang isa-isa na agad inilapag ng waiter ang aming maagang hapunan."Is there anything you need, ma'am, sir?" Tanong nito sa aming dalawa.Damien shook his head, saka ako tiningnan."How about you, ma'am?" Sa akin humarap ang waiter."Nothing, thanks.""You are welcome, ma'am. Enjoy your meal,"Tumango lang kaming dalawa ni Damien rito."Then, let's eat." Wika nito pagkaalis ng waiter.Tumingin ako rito at tumikhim. "Well, may I ask you something?""Hm?""Sinundan mo ba ako rito?"Biglang umar