Chapter 21: Fall

Masakit ang ulo at mga mata ko nang magising kinabukasan. Halos hindi kasi ako nakatulog nang dahil sa sinabi ni Stephen kagabi. Mabuti na lang at maaga siyang umalis ngayon. Dahil sa totoo lang ay hindi ko alam kung paano ko ba siya haharapin.

Natatakot ako na baka traydurin ako ng sarili kong puso. Dahil sa bawat araw na dumaraan, pakiramdam ko ay unti-unti na 'tong lumalambot at nahuhulog.

That can't be.

Hindi na kami nag-usap pa hanggang sa makauwi kami kagabi. Pero hawak-hawak niya ang kamay ko buong biyahe, habang ang isa naman niyang kamay ay nagmamaneho. Gustuhin ko mang alisin 'yon ay hindi ko naman nagawa. Kahit anong tanggi ko naman kasi ay alam ko sa sarili ko na magaan sa pakiramdam ang gano'ng simpleng gesture niya.

It almost made me forget that the man beside me is my kidnapper. How I wish that we met in a different circumstances.

Humihikab na bumaba ko ng hagdan. Pormal naman akong binati ng ilang tauhan ni Stephen na nakasalubong ko.

Ngiti at tango lang ang naging tug