IT TOOK me weeks to think thoroughly about the choices that Yolanda suggested. At first, I don't think that I needed that but days go by and I can't figure things clearly on my mind, I decided to consider her said 'choices'. At sa ilang linggong iyon ay pakiramdam ko mababaliw na ako sa kaiisip at sa pangungulila ko sa mga anak ko. Iba pala ang pakiramdam na kasama ko sila, nakikitang nakangiti ang nanay nila at nararamdamang gumagalaw sila. Sa ilang linggong paghihiwalay naming ito dahil sa kagaguhan ko ay napakarami ko ng nakaligtaan sa buhay ng mga anak ko. Mas lalo yata akong masisiraan ng ulo dahil wala akong mapagtanungan. Vivorie isn't responding to my messages asking how they are doing and if she does, her replies will always be "stop pestering my friend! She's happy without you and we could raise the twins without your help!" Of course I understand her anger towards me but... Can't I just get an update for my babies? Tangina mo, Silas! Bobo ka? Noong nakaraang araw lang sin
"ANONG pinag-usapan ninyo?" Iyon agad ang bungad niya nang makapasok ako. Hawak-hawak niya ang kanyang cellphone at mukhang kagagaling sa tawag. "Don't tell me you got back together?" She gave me a dagger look. Suminghap ako. "Grabe, ha! Ma-issue ka talaga kahit kailan! Bakit naman ako makikipagbalikan doon? Hindi pa naman ko nasisiraan ng bait para gawin ko 'yon!" Sagot ko, naiirita na. "Ganyan na ba ang tingin mo sa akin? Sobrang uto-uto? Oo, alam kong nagpa-uto ako sa pinsan mo pero natuto na ako. Alam ko na ang worth ko as a person, kung ayaw niya sa akin edi don't! Bubuhayin ko ang mga anak ko nang mag-isa." Malamig kong sinabi saka siya tinalikuran. Bakit? Sa akala ba niya ay habangbuhay akong magiging uto-uto? Hindi ako mabubuhay kapag walang lalaki? Tsk! "Oly! I'm sorry!" Hindi pa man ako tuluyang nakapapasok sa kwarto ko ay narinig ko na ang boses niya. "Hindi naman kasi ganoon ang ibig kong sabihin, eh! Ayaw ko lang na magkalapit kayo ng lalaking iyon kasi alam kong sina
AFTER knowing the person behind that strange neighbor that gives us flowers and fruits, I did not bother asking about him anymore. Ano naman kung siya ang nagpapadala? Wala namang kakaiba roon, siyempre anak niya ang dinadala ko kaya siguradong sa mga anak niya siya bumabawi. Ayaw ko ng umasa, tama si Vivorie, marupok nga ako. At ayaw ko na ng ganoon. Palagi na lang akong nabibigo Sia tuwing umaasa ako kaya hindi na, hindi na ulit. "Gosh, required ba talagang matulala habang umiinom ng gatas?" Nag-angat ako ng tingin sa nagsalitang si Vivorie, may dala siyang platito na may pancakes at sa isang kamay ay ang hot chocolate. "Balita ko, alam mo na ang secret admirer mo, ah!" Pang-uusisa niya kaagad. "Chismosa mo, ha." Umirap ako bago humigop ng gatas. "And yes, I already knew." Kaswal kong sinabi. "Weh, you are not affected? Promise?" She gave me a sidelook, I laughed. "Oo nga!" Nangingisi akong humigop muli ng gatas. "I told you that I won't be marupok again, 'diba? Of course I am
NAGING totoo nga siya sa kanyang mga salita. Pumupunta siya rito upang samahan ako dahil minsan walang tao sa bahay kasi may pinagkaka-abalahan ang mga tao, hindi ko alam kung ano iyon at hindi na rin ako nang-usisa pa. Nagulat ako dahil consecutive there days na siyang nandito, sinabi kong puwede lang siyang bumisita pero halos bawat oras naman siya pumaparito! Dala pa pati ang laptop at dito na rin nagtatrabaho! "Wala ka bang ibang ginagawa?" Pagkatapos mananghalian ay tinanong ko siya, nasa garden kami. May ginagawa siya sa laptop habang ako ay umiinom ng avocado shake na gawa niya. "Halos hindi ka na umuwi sa bahay mo, ah!" Puna ko. "Umuuwi naman ako." Aniya at tiningnan ako saglit. "Umuuwi ka nga pero wala pang biento minutos nandito ka na ulit!" Salubong ang kilay kong sinabi. "Wala kang buhay? Hindi ka nagtatrabaho? Hindi ka na nagtuturo?" Sunud-sunod kong tanong. Mataman niya akong tiningnan. Umirap ako."I am." Tipid niyang sagot. "I could work on my laptop, you don't hav
NOONG una ay akala ko sobrang mahihirapan akong magsimula kami sa pagiging magkaibigan ng tatay ng mga anak ko. Madaling sabihin ngunit ang totoo ay mahihirapan ka ngang tunay, ngunit iyon ang aking buong akala. Akala ko awkward araw-araw but it turns out that he has this funny side as well. Yes, funny. Walang sandaling hindi kami tumatawa sa tuwing magkasama, kahit na hindi namin alam ang pinagtatawanan namin basta kapag nagtagpo na ang mga mata namin, ay basta na lamang bumunghalit ng tawa. Sa kasalukuyan ay ang utot ko ang kanyang pinagtatawanan. "Tumigil ka nga katatawa mo riyan!" Saway ko, pilit na pinipigilan ang tawa. "Ikaw kaya magbuntis! Tingnan ko lang kung may kontrol ka sa utot at ihi mo!" Nanlilisik ang mata kong sinabi sa kanya. It was already 6:30 in the morning. Maaga kaming nagising pareho para maglakad-lakad sa subdivision. Kailangan ko ng mas mag-exercise dahil ilang araw na lang mula ngayon ay masisilayan na ng mundo ang kambal namin. Nakakakaba ngunit nangingib
"WHAT do you want now?" I asked as soon as I answered her call. I knew it was her. It's been days since I did not answer any of her calls and she's using different numbers to bother me again. Am I avoiding her? Definitely. "Where have you been? I don't have any ideas about your whereabouts this whole month, Wrecker! I hope you don't forget our engagement will be two months from now. Pumayag akong i-extend nang i-extend baceuase I am vusy with my work but when it's already time I don't want you to have any excuses." Nagsalubong ang kilay ko sa sinabi niya. "I told you to call the engagement off. I don't want to marry anyone and there's no engagement will going to happen." Malamig kong sinabi. Sandaling nanahimik ang kabilang linya, I am about to hang up the call when I heard a harsh breathing on the other line. "What?! How dare you say that to me! No! I will not allow that! Never! The engagement will happen! Our wedding will happen! You've been avoiding me for so long and then y
PAGGISING ko ay wala na ni anino ni Silas sa aking tabi, I was about going to panic baka kinuha na niya ang mga anak ko at itinakas but the doctor approached me. It's doctor Mara. Yes, the doctor examined me months ago ay siya ring nagpaanak sa akin." "Hi," she smiled sweetly at me. "How are you feeling?" "Hindi ko po maintindihan doc, medyo uncomfortable at medyo magaan na po." Naloto rin ako sa sariling sinabi.Basta ang alam ko, pagod na pagod ako at masakit ang pribadong parte ng katawan ko. Parang winarak ng sampung truck! "Ang mga anak ko po, Doc?" Tanong kong bahagyang inangat ang kalahati ng katawan. "Nasa NICU ang mga babies, don't worry, their father is with them." Ngumiti siyang muli sa akin. "Do you want to go there and see them yourself?" Agad akong tumango sa tanong na iyon ni doc. Kahit masakit ang katawan, sinikap kong bumangon. May nurse na umalalay sa akin at may dala siyang wheel chair. Sila na rin ang nagtulak sa akin patungo roon, hindi ko alam kung ilang ora
IT WAS a chaotic yet fulfilling week for us. Sa unang limang araw magmula nang maka-uwi kami galing hospital ay ako pang palagi ang nagpupuyat kasi ayaw kong mapuyat pa si Silas dahil may trabaho pa siya kinabukasan. Ang ginagawa niya, pagkauwi niya galing trabaho ng mga alas singko o alas sais ay siya ang magbabantay sa kambal sa alalay ni ate Yolanda para naman makatulog ako. Pagdating ng alas dies ay nagigising rin ako at doon naman ang oras ng tulog niya. Nagigising ako ng madaling araw dahil umiiyak si Prescilla, nagigising din siya at gusto akong sabayan dahil baka magising din ang isa ngunit pinababalik ko lamang siya. As long as kaya ko, gagawin ko. It was really a big help for us that Ate Yolanda is here, helping us. Minsan ay pumupunta rin sina Manang Lori at Janette para tulungan ako. Kung wala sila ay malamang mabaliw na ako sa hindi ko malaman kung sinong uunahin sa tuwing sabay silang umiiyak. "Olivia... You can take a bath now, ako na muna ang titingin sa kanya." It