Kapitulo 17

HE CLEARED his throat to asked again. “Are you scared when I touch you?” nakita niyang sinilip siya ni Austin, hinawi ang buhok na tumatabing sa mukha niya.

“Sometimes, but let me know if you’re going to touch me. Okay lang ba?” tanong nito. Iwas ang mata kay Austin.

“Yea, I can do that.” Silence filled the room, wala na muling nagsalita sakanilang dalawa hanggang sa naramdaman ni Austin ang pantay na paghinga ng dalaga.

Tulog na ito, maingat na inayos ni Austin ang nakabaluktot na higa nito, tumagili siya habang nakatungkod ang kamay sa ulo niyang para panuorin ang dalaga na mahimbing nang natutulog.

Pumasok lang sa isip niya na hindi nakainom ng gamot ang dalaga, umusal ng panalangin si Austin na hindi siya dalawin ng bangungot.

She got out of her room, since her room is locked her only option was the window.

It’s already past midnight when she weakly run away, she’s thankful. There’s no one outside the house.

Nasa harapan na siya ng gate, nag-iisip kung paano makakalusot doon, masyadong mataas ito hindi niya kakayaning akyatin ito.

“Fauzia!” napaigtad siya nang may tumawag sa pangalan niya.

Hindi niya kayang lumingon dito, dahil alam niya na. Alam na niya kung ano ang mangyayare sa kaniya.

“Tingin mo makakatakas ka?” walang sabi-sabi siya nitong sinabunutan at kinaladkad papunta sa kanilang basement. “I’ll teach you a lesson. Don’t make any sound, bitch.” And she heard him unbuckled his belt.

“V-Vane, please. H-Have mercy on m-me,” She pleads.

Hindi siya pinakinggan ng lalaki, nagpatuloy pa rin ito sa gagawin sa kaniya.

She fought back even if her body was shaky. Dahil sa kaniyang panlalaban nakatanggap siya ng suntok sa sikmura.

Napaubo siya at halos mawalan na siya ng malay doon habang patuloy siyang pinagsasamantalahan ng lalaki. Wala siyang magawa kundi tanggapin ang sakit na nadarama.

“Fuck, moan my name, bitch. Come on!” hinampas nito ang pang-upo niya.

Napapikit siya sa sakit, walang magawa kundi umiyak ng umiyak. Sa buhay niyang ito, nag-iisa lamang siya.

Walang kakampi, walang tumutulong sa kaniya at wala man lang naglakas loob na tumulong sa kaniya ang mga tao dito sa pamamahay nila, walang ginawa ang mga ito kundi panuorin lamang ang hirap niya. 

Iyak lang ng iyak si Fauzia, hindi niya alam kung makakatakas pa siya sa kamay ng mga halimaw na iyon.

FAUZIA felt someone’s hand wiping her tears away. Pagbukas ng mata niya bumungad sa kaniya ang nag-aalalang mukha ni Austin.

She couldn’t help but to stuffed her face on Austin’s neck. She cried and cried, she wanted to end her life back then. But somehow, Austin changed her mind and taught her to fought back.

Hinahagod ni Austin ang likod ng dalaga at hinayaan lang itong umiyak ng umiyak sa kaniya. “No one’s gonna hurt you. I’m here, I’m just here,” he assured her.

Umaga na nang maramdaman ni Austin ang pag-iyak ng dalaga. He’s worried, it feels like there’s a drilling hole in his heart when she was hurting and crying.

Pagkatapos ng ilang minuto kumalma na ang dalaga, humiwalay na siya ng yakap dito at nakita niya ang medyo nanunuyong luha sa mukha ng dalaga. Pinunasan niya ito.

Kinuha na niya ang food tray sa tabi niya, iniharap niya ito kay Fauzia para subuan ng pagkain.

He made her a soufflé omelette for breakfast. 

Tinititigan lang siya ni Fauzia sa ginagawa, she let him feed her.

Tahimik lang sila habang pinapakain ni Austin si Fauzia. Matapos kumain, ipinainom na ni Austin ng gatas si Fauzia na tahimik pa rin.

Kalmado man, kita niya sa mukha ng dalaga na may gumugulo sa isipan nito.

“What’s going on in your mind, Fauzia?” kuha pansin niya dito.

Saglit lang siyang tinapunan ng tingin. “Ahm, wala ‘to,” She lied, he knows that bothered face but he won’t push her buttons.

Hahayaan niya na muna ang dalaga, sasabihin niya naman iyon sa kaniya kapag okay na siya.

“Austin?” tawag sa kaniya ng dalaga, nang bumaling siya dito may alinlangan pa ito sa mukha.

Tumigil siya sa pag-aayos ng pinagkainan ng dalaga saka itinutok ang atensiyon sa kaniya. “How did you found me? Kase nagising na lang ako nasa hospital na ako. Anong nangyare?”

“We had a mission in Arlan at that time. Hindi lang ikaw but there are hundred people underground. May tatlong pinto doon at pinagkasya kayo sa tatlong kwarto para sa eksperimento.” Napamulagat si Fauzia sa narinig.

“Triumvir? Under---W-What? How?” hindi pa rin makapaniwalang tanong nito.

“Yes, nasa kamay kayo ng mga tauhan ng Triumvir, they are all over the world. We found their nest when we got into their account. Ang Triumvir ang may hawak ng mga sindikato sa buong mundo. Ang mga tauhan nila ang gumagawa ng mga karumaldumal na krimen na hindi inilalabas ng politika,” paliwanag niya sa dalaga na nawalan ng dugo sa mukha.

“Buong mundo? What are you? An agent?” gulantang pa rin nitong tanong.

Umiling siya dito. “I’m the administrator’s second director.”

Naguluhan ito lalo. “What do you mean?” tanong nitong may gatla sa noo.

“Ako ang pangalawang direktor ng Pilipinas dito sa SJ, kung saan ako ang nag-uutos kung ano ang magandang gawin sa Pilipinas at kung paano po-protektahan ang Pilipinas.” Mas nanlaki pa ang mata ni Fauzia sa kaniya.

“Wait, what? You can do that?” tanong nito na nakaawang ang labi.

He chuckled at her cute reaction. “Yea, under Sangre Joven’s control, ako ang may hawak sa mga krimen dito sa Pilipinas. All the men in SJ are under my command.”

Hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon ng mukha ng dalaga, hindi mapigilan ni Austin ang mapangiti dito.

“You’re that powerful?”

“Hindi naman. I’m a softie---”

“No, you’re not.” Rinig nilang sabi ni Larkspur na biglang sumulpot.

Agad na napansin ni Austin ang kaba at takot sa dalaga kaya hinawakan niya ang kamay ni Fauzia at pinisil para pakalmahin.

Napangiti siya nang unti-unting kumakalma na rin ito.

“Lark! This is Fauzia Niryana Alfonso---”

“How did you know my whole name?” she tilted her head at him, questioning. Kinindatan lamang niya ang dalaga at humarap muli kay Larkspur. 

“Hello, Fauzia, I heard so much about you. I’m Larkspur Janssen, Mavis’ handsome husband.” Pakilala nito.

Austin grimaced on Larkspur’s boastful act. “Anong kailangan mo?”

“Can I talk to you? About the woman you told me?” sinenyas niya gamit ang ulo patungo sa labas ng pintuan.

Lumingon si Austin kay Fauzia na nakatungo at nilalaro ang mga daliri nilang nakasalikop. “Babalik ako agad, okay?” he lifted her chin.

Tumango naman sa kaniya si Fauzia saka ngumiti. His heart melted at her natural smile.

Lumakad na siya para sundan ang kaibigan. Pagkalabas niya nakita niya doon si Larkspur na nakatutok ang mata sa telepono nito. “This gotta be good news, Lark.”

“It is, and you won’t believe it.” Sabi nito saka ipinakita ang telepono nito sa kaniya.

Nanlaki ang mata niya, umawang ang labi sa nakita. “Yes dingleberry, she’s alive.”