ALLA MIA AMATA

THE RAIN WAS FALLING HEAVILY, creating a sound similar to that of a hundred fingers tapping on that dark, secluded street. Ganoon pa man ay nanatiling blangko ang mukha ni Rome habang pinapanood ang paghihingalo ng kanilang family accountant na si Camilo Morri.

"Pietà di me, Maestro. Nakuha mo na ang gusto mo..." pagmamakaawa nito sa kanyang paanan. Nangingig ang kamay nito nang subukang abutin ang sapatos ng malupit na binatang bumaril mismo rito.

"L-Lasciami vivere..." Mas lalo pang humagulgol ang matandang lalaki. The man was in pain—so much of it, na kakayanin niyang halikan ang sapatos ng mismong demonyong nautusang pumatay sa kanya. "Pietà di me, Maestro. May anak akong naghihintay sa 'kin. Maawa ka... Pietà di me—ugh!"

Iyon ang mga huling nasabi ni Camilo bago ikinasa ni Rome ang hawak na baril at iputok sa bumbunan nito ang huling bala. One moment, there was a man crying on his feet, and the next, that same man was history.

[Maestro?]

Hindi narinig ni Rome nang tawagin siya ni