CHAPTER 39

Naging tahimik ang byahe namin ni Davon papunta sa school kinabukasan. Akala ko hindi niya ako susunduin because of what happened last night. Pero nagulat ako kanina nang maabutan ko di kalayuan sa gate namin na nakaparada ang kotse niya. He even went out of the car para pagbuksan ako, in a quite way.

Nakailang buntong hininga at panay ang sulyap ko sa kaniya habang nasa loob kami ng kotse. Hindi ko alam kung paano ko siya kakausapin. Kung ano bang tamang words ang gamitin ko. For the ninth time, I glanced at him. I held his sleeve and slightly pull it to get his attention. Pero ni sulyap ay wala, galit ba siya sakin? Arg, what a stvpid question, of course he is! Wag ka ngang t@nga, Zayara!

Hindi ko na siya kinulit, mukhang wala talagang balak na kausapin ako. Napanguso ako at pinahiran ang tumakas na luha sa mata ko. Sa labas ko na lamang tinuon ang atensyon ko. Pero pvtangina, hindi tumigil sa pagtulo ang mga luha ko kaya naman maya't-maya rin ang pahid ko sa mukha ko. Ghad, baka