"WHAT the hell?!" Inis na bulalas ni Cameron nang makita ang mga mahalagang dokumentong hinahanap sa itaas ng mesa, dahil doon doon niya naalalang nilagay pero nakita niya ang mga ito sa drawer at may mantsa pa ng kape. "Charity..." Gigil niyang bigkas sa pangalan ng babae. Kinuha niya ang mga papel at mabilis ang mga paa na bumaba sa lanai kung saan naroon si Charity at si Calista. Naglalaro ang dalawa, habang sinasabayan na rin ng pagmemeryenda. "What's this?" Madilim ang anyong tanong ni Cameron kay Charity. Natigilan ang dalawa sa paglalaro at napatitig ang mga ito sa kanila. "I'm asking you, what's this?" "Papers, isn't it obvious?" pilosopong sagot ni Charity sa lalaki. Lalong tila kumulo ang dugo niya sa sagot nito. Hindi ba nito alam na mahalaga ang mga papel na iyon at binasa nto ng kape. "What I mean is, anong ginawa mo sa mga documents ko?" Tataas sana ang boses niya pero nakatingin sa kaniya si Calista kaya pinigilan niya ang sarili na
KINABUKASAN, wala pa rin nagawa si Charity kung hindi sumama kay Cameron papunta kay Senior Silvestre. "Mommy, mabait ba si grandpa?" Inosenteng tanong ni Calista. Sinabi niya kasi rito na pupunta sila sa lolo niya at pumayag naman ito. Napangiwi siya sa tanong ng anak pero hindi niya ipinahalata, binigyan niya ito ng pilit na ngiti at sinagot ng, "Oo naman anak, sobrang bait." Pagkatapos niyang sabihin ang huling tinuran ay pasimple siyang napaismid. Bagay na nakita ni Cameron dahil kanina pa pala siya nito tinitignan. "What? Bakit ganyan ka makatingin? Totoo naman, hindi ba? Sobrang bait ng papa mo," aniya kay Cameron. Binigyan siya ng klase ng tingin ni Cameron na 'Namumuro ka na, humanda ka lang.' Kaya natahimik siya. Medyo malakas ang loob niya na bara-barahin si Cameron nitong mga nakaraang araw dahil hindi siya nito pinapatulan at iyon ang bagay na hindi niya maintindihan. "Sir Cameron, mukhang may problema po," imporma ni Servant Kim ka
NAIILANG si Charity habang nililinisan niya ang sugat ni Cameron, paano ba naman ay kanina pa siya nito matamang pinagmamasdan. "Don't look at me that way, baka gusto mong dikdikin ko ulit ang sugat mo?" Masungit niyang turan sa lalaki na tinaasan lamang siya ng kilay. "Puwede bang sa susunod ang sakyan naman natin ay 'yung alam mong safe kami ni Calista? Muntik na kaming mamatay kanina," reklamo niya sa lalaki. "Yeah. That's my big mistake, ang doon kayo isakay knowing na mas maraming kalaban sa paligid ang gusto akong pabagsakin. But they always failed." "Pasalamat ka na lang na hindi ka napuruhan," aniya habang binabendahan na ang braso nito. "Oh, hayan na. Feel better?" Aniya matapos bendahan ang braso ni Cameron. Tumayo na siya at niligpit ang mga ginamit. Tahimik lang si Cameron habang pinagmamasdan ang bawat galaw niya, bagay na lubos na ikinaiilang ni Charity. "How's Calista?" "She's okay now. Natutulog na nga," ani Charity
"STEFANO..." salubong ni Charity sa binata nang makita niya itong naghihintay sa kaniya sa labas ng hospital. Ilang araw din niyang hindi nakikita ito at sa tingin niya ay medyo pumayat ito. "Pauwi ka na ba?" Usisa ni Stefano sa kaniya nang tuluyan siyang makalapit sa kinatatayuan nito. "Oo, bakit narito ka?" Balik tanong naman niya. "Gusto sana kitang iinvite mag-dinner, since matagal na tayong hindi nakakapasyal," anito na nakangiti. Napangiti rin siya dahil namiss niya ang gala nilang laging ginagawa noon. "Sure. Sakto namiss ko na rin ang mga treat mo," biro niya. Hindi niya ipinahahalata kay Stefano na alam na niyang gusto siya nito. Hindi na rin niya dapat ishare rito kung paano niya nalaman 'yon. Ayaw niyang magkaroon ng ilangan sa pagitan nila. "No problem, bibilhin ko kahit anong gusto mo," sabi naman nito na natatawa. Inakbayan siya ni Stefano. Kung dati ay wala sa kaniya iyon at tila normal lang nilang ginagawa, ngayon ay
"SAAN ka galing?" Pinakatitigan ni Charity si Cameron at sabay pinagkrus niya ang kamay sa kaniyang harapan. "Bakit ka nagtatanong kung saan ako galing?" Nakataas ang kilay na saad ni Charity sa kaharap. "Just answer my question," matigas na turan ni Cameron. Tumawa ng pagak si Charity. "Kasama ko ang fiance ko, bakit?" Ayaw sanang sabihin ni Charity ang bagay na iyon, pero gusto niyang makita ang magiging reaction ni Cameron. "That Stefano guy?" Naglakad si Cameron palapit sa kaniya pero tumigil din nang nasa kalahati na. "Sino pa nga ba? Teka, bakit ka ba nagtatanong? Samantalang ako hindi naman ako nagtatanong kapag umaalis at dumarating ka," ani Charity na sadyang matabil talaga ang dila sa tuwinv lasing. Natahimik si Cameron at nanatiling nakamasid lang sa babaeng nasa harapan niya. "Atsaka pwede bang humingi ng request? Pakisabi sa Shabi na iyon ay huwag siyang parang ahas kung makapalupot, lalo na kapag nasa paligid lang si C
"ANONG ginagawa mo sa sarili mo?! Anong nangyari?" Bulalas ni Charity nang makita ang kaibigang si Milet na nag-ooverdose ng gamot. Hindi kasi ito sumasagot sa mga tawag at text niya kaya naisipan niyang puntahan at isinama nga niya si Stefano na pumayag naman. Dinaluhan niya ang kaibigan na umiiyak at niyakap ito. Hindi niya alam na malaki ang problema nito dahil hindi naman ito nagsasabi. Napakamasayahin ng kaibigan niya at higit sa kanilang dalawa, ito ang pinaka strong. "Iniwan na niya ako, Charity. Hindi ko kaya," anito habang umiiyak. Hindi niya alam kung sino ang tinutukoy nito. Basta niyakap na lamang niya ang kaibigan at ipinararamdam na naroon siya at handa siyang makinig at tulungan ito. Tahimik lang na nagmamasid si Stefano at siguro ay hindi nito alam kung ano ang dapat gawin kaya tahimik lamang. Mahigit isang oras bago kumalma si Millet at nagkwento ng sama ng loob nito. May boyfriend pala ito ng dalawang taon at plano na nilang magpaka
"MOMMY, is this grandpa's house?" Usisa ni Calista na katulad niya ay umiikot ang paningin sa kabuuan ng mansion na kinaroroonan nila. Nakaupo silang dalawa sa isang settee sa living room, si Servant Kim ay naiwan sa labas "Yes, baby," aniya at nginitian ang anak. Nalukot ang mukha ni Calista, for a moment she saw herself in her at hindi niya maiwasang mapangiti. "But, mom. It's so dark here and quiet. It's like Im into a horror house," komento ni Calista sa mansion. Pinigilan ni Charity ang sarili na matawa sa observation ng anak sa mansion. Halos kaunti lang kasi ang mga ilaw na bukas, may mga antigong kasangkapan at mga painting na tila napaka dark ng mga pinoportray. Sobrang tahimik ng paligid na akala mo ay walang nakatira. Idagdag pang napakalaki nun na mas lalo mong ramdam na mag-isa ka, ibang klase talaga ang taste ni Senior Silvestre. Patay at matamlay ang paligid na hindi niya nanaising tumira roon. Pinigilan din niya ang sariling sabi
NAGULAT pa si Charity nang biglang may tumama sa mukha niya habang nagccellphone siya sa may living room nang gabing iyon, hindi naman masakit iyon pero ikinagulat niya. Nakita niyang mga tela iyon na kulay itim na may halong puti bandang leeg at manggas. Pag-angat ng mukha niya ay si Cameron ang mabungaran niya. Walang kangiti-ngiti, matiim ang titig sa kaniya at blanko ang mukha. Pero ganoon pa man, hindi maitatanggi ni Charity na napakagwapo talaga ni Cameron. At teka kailan pa pala dumating ito? Wala siyang kaalam-alam. "Ano 'to? Bakit mo tinapon sa mukha ko?" Angil niya sa lalaki. "Those are your uniforms." He smirked. Nagsalubong ang kilay ni Charity. Teka, anong uniform? "Uniform? Para saan? Wala akong natatandaan na kailangan ko ng uniform," aniya na medyo nabubuhay na ang inis sa kaniya. "You need to wear those uniform when you're here in my house. No buts." Tinignan niya ng masama ang lalaki at kinalkal ang mga tela at nakita niyang tatlong