LANCEI tried to call Belle several times but she was not answering her phone. As I drove into my father's farm, my heart was beating so fast. I was in range and wanted to punch anyone who would cross my lane. While having a trash talk with one motorist, Atashia was on the phone screaming her heart out. She was so nervous and begged me to calm down. "I am okay, hon. Don't worry. Everything is fine now," I told my wife after I had a small fight with an anonymous driver. "Huwag mong pairalin ang init ng ulo mo, Lance. May anak tayo na kailangan ng ama. Please relax," Atashia told me. "Yeah. Stop crying now. Kailangan ko lang makausap si Daddy. Sobrang laki kasi ng kahihiyan na ginawa nina Mommy at Belle. Hindi ko tuloy ngayon alam how I will face your father and brother." I took a deep breath. "I was used to be an arrogant person. I condemned Jaspher for having a stepmom who was trying to be socialite. Dämn! Mas malala pa pala ang aking ina." Sa farm ni Daddy, naabutan ko siyang nag
ATASHIA Hindi ko alam ang gagawin ko nang nagsimulang umiyak si Lance. Yumakap siya ng mahigpit sa akin at kahit hindi na ako makahinga ay hindi ako nagreklamo. Dumating ang resulta ng MRI niya at maganda ang resulta noon. Subalit hindi ako natuwa dahil sa patuloy na paghagulgol niya. "Lance, ano ba? Kanina pa ako kinakabahan dahil sa iyo. Ano ba talaga ang nangyari?" tanong ko. "Mom is dead. Dad texted me and told me na patay na raw si Mommy," kwento ni Lance. "Ano? Napalakas ang tanong ko dahil sa sobrang gulat. "Patay na raw si Mommy. Lumubog daw ang bangkang ginamit nila pagtakas." Hirap na hirap na sabi ni Lance. Natahimik ako. Bigla akong lumayo sa asawa ko. Nakaka-guilty man pero nagdududa ako. Ngunit paano kung totoo nga? Dapat ba akong maging masaya? Matagal akong tumayo sa gilid ng kama ni Lance. Nakatingin lang ako sa kan'ya habang umiiyak siya. Nagdalawang-isip ako kung yayakapin ko ba siya or mananatili lang akong walang pakialam sa mga nangyayari. Nang lumipas
ATASHIADahil sa pangungulit ni Lance, napilitan akong mag-stay sa mansion ng mga Henzon. Subalit masama na talaga ang pakiramdam ko. Para akong nakatapak sa apoy ng impyerno. Hindi ko magawang umupo dahil alerto ako sa bawat galaw ng mga kaharap ko. Hindi ko rin alam kung dapat ko na bang sabihin sa asawa ko o maging sa mga pulis ang natuklasan ko dahil baka mailibing na rin ako sa basement ng mansion ng mga Henzon, kasama ng kalansay doon. “Hon, are you alright?” Pang-limang tanong na yata iyon sa akin ni Lance. Umiling ako. “Uuwi na ako,” bulong ko sa kaniya. “Hintayin mo na ako. Pinag-uusapan lang namin kung paano ang magiging set-up ng burol ni Mommy. If you want, you can rest in my room,” alok niya.Ang tigas ng tanggi ko. Hindi ako papayag na matulog sa kahit anong silid ng mansion ng mga Henzon. Hindi ko kaya. Baka mabaliw din ako dahil sa takot at paghihinala sa mga taong nakatira roon. “Bakit ba?” tila nauubusan na ng pasensya si Lance. “Gusto ko nang umuwi,” ulit ko.
ATAHSIALance begged my Dad na patawarin siya. Sinabi niyang dala lamang ng bugso ng damdamin kaya naging marahas siya sa akin. Subalit hindi siya pinakinggan ng aking ama. Ako ang pinagdesisyon nito kung ano ang gagawin ko sa pagkakataon na iyon. "Pabayaan mo na ang lalaking iyan, Atashia," sabi ni Nanay. "Puro sakit ng ulo lang naman ng dala niya sa buhay mo. Kailan ka ba matututo; kapag may nawala na ba sa pamilya mo?" Nakiusap ako sa lahat na kumalma muna sila. Si Lance ay parang bata na nakasalampak sa sahig, sa tabi ng elevator. Mabuti na lamang at tulog ang aking anak. Hindi niya nakita sa kaawa-awa nitong sitwasyon ang kan'yang ama. "Pasensya na po kayo. Gulong-gulo na ang isip ko sa dami ng problema. Hindi ko rin alam kung ano ang sinasabi ni Atashia. Gusto kong malaman ang totoo tungkol sa kalansay na nakita niya sa mansion namin," saad ni Lance. "Kalansay? Anong kalansay?" Mataas ang tono ni Nanay habang nagtatanong siya. "Nakakita raw ng bangkay si Atashia sa basement
LANCE"Why are you here?" I asked the security personnel na dapat sana ay kasama na ng aking asawa pauwi sa mansion ng mga Regalado. "Sir, umalis na po kasi si Ma'am." Kumakamot ng ulo na sagot niya sa akin. "Wala po akong masakyan para masundan siya." "What the fûck are you trying to tell me?" Mahina ngunit mariin kong tanong sa kaharap ko. Uminit ang ulo ko at hindi ko napigilan na hawakan sa kwelyo niya ang isa sa mga bodyguards ni Daddy. Napansin ng aking ama ang galit na nararamdaman ko sa tauhan niya kaya kahit kausap pa niya ang ambassador ng China ay lumapit siya sa akin. "What's the problem?" mahinahon na tanong ni Daddy. "I told this man na samahan pauwi ang asawa ko pero hindi niya ginawa," galit na sumbong ko kay Daddy. "Calm down, Lance. Your wife is safe now. Patay na ang mommy mo," Dad told me. "Si Olivia lang naman ang may kakayahan na saktan siya. Now, masanay ka nang babalik na sa normal ang buhay ninyong mag-anak." Kung sabagay tama si Daddy. Ngunit hindi pa
ATAHSIAHalos mawalan ako ng ulirat dahil sa mga sampal na pasalubong sa akin ni Ma'am Olivia. Kitang-kita sa mga mata niya ang nag-aapoy niyang galit laban sa akin. Ngunit hindi man lang nanginig ang aking mga kalamnan sa mga pinaggagagawa niya. Matapang na nakatayo lang ako habang hawak sa buhok ng isang lalaki. "You, you make pahirap me." Dinuro ako ng mommy ni Lance. "How dare you to angkin my son, huh?" Nanggagalaiti na tanong sa akin ni Ma'am Olivia. Sa halip na sumagot ay idinura ko lamang ang dugo na nasa aking bibig. Wala akong masabi sa kasamaan ng babaeng nasa harapan ko. Lalong hindi ako makapaniwala na nasa tabi niya at nakangisi ang isang Belle na ilang beses humihingi ng tawad sa akin. Kapwa sila hypocrite. Tama lang na maging magkakampi sila dahil iisa ang likaw ng mga bituka nila. "Go, Tita. She deserves all your punches and slaps," sulsol pa ni Belle kay Ma'am Olivia. Nagngalit ang mga bagang ko. Tumapang din ang expression ng mukha ko."Yeah, I will make pahirap
OLIVIA I make kulong si Atashia sa isang silid kung saan hindi siya pwedeng lumabas. When I visited her sa kinaroroonan niya, tuwang-tuwa ako sa nakita ko. She's so pathetic. Although hindi siya umiiyak, alam kong takot na takot siya. Habang tinitingnan ko siya, tuwang-tuwa ako. At last, nagawa ko rin makuha ang babaeng naging reason why my unico hijo distanced himself to me. Gosh, kapag naiisip ko ang mga nangyari ay parang gusto ko na siyang patayin ora mismo. "Tita, bakit hindi natin siya pahirapan habang nasa atin siya? Makaganti man lang tayo sa mga kasalanan niya sa atin," Belle suggested. Nagliwanag ang mukha ko. Bakit nga ba hindi, di ba? Habang nakataas ang kilay ko ay pinag-iisipan kong mabuti kung ano ang magandang gawin para mahirapan si Atashia. "Ma'am, saka n'yo na pahirapan ang babaeng iyan 'pag nasa atin na ang pera," sabad ni Rey— isa sa mga pinagkakatiwalaan kong tauhan. "Tama si Rey," segunda ni Mark. "Kapag nalaman ng mga Regalado na sinaktan n'yo siya, bak
LANCENabalitaan kong tumawag ang kidnaper ni Atashia sa biyanan ko. I thought it was mom pero boses matandang lalaki raw ang nakausap ni Sir Matty. The police were trying to locate the location of the caller but according to Jaspher, hindi nila nakuha iyon. Maraming tao na ang tinawagan ko para lang malaman kung nasaan ang asawa ko, pero puro negative ang result. Nawawalan na ako ng pag-asa lalo pa at halos isang linggo nang nawawala si Atahsia. Mabuti na lamang at laging pinapaalala sa akin ni Daddy na ako ang lakas ng anak ko. Charlene was crying all night. She's waiting for her mom. Dahil sa mansion ng mga Regalado pa rin ako nakatira kaya kahit paano ay natutulungan ako ni Jaspher magpatahan sa aking anak. Sa kabilang banda, hanggang ngayon ay hindi pa rin matukoy kung sino ang kalansay na natagpuan sa basement ng aming mansion. Even Dad could not identify the corpse. Naging isang malaking palaisipan iyon sa aming pamilya. Nang tinanong din kasi ang aming mga kamag-anak, wala