Chapter 18. “Negligence and death”
Roux's POV
Accident.
It is an unforeseen and unplanned event or circumstance.
It is an unfortunate event resulting especially from carelessness or ignorance.
It is an unexpected happening causing loss or injury which is not due to any fault or misconduct on the part of the person injures but for which legal relief my bae sought.
Source: Merriam Webster Disctionary
Hinatid ako ni Gavril sa bahay para na rin hinatid si Sham-sham. Nilagay ko lang sa kitchen ang mga pinamili ko at binalikan sila sa sala. Naghanda rin ako ng juice at kumuha ako ng chocolates na pinadala ni Auntie Remi para ibigay sa kanya. Safe naman kaming nakauwi kahit na takot na takot ako kanina habang nasa jeep kami. Takot akong madikitan ng kahit sino at isa pa dahil sa driver ng jeep na nakitaan ko ng vision ko.
Naupo ako sa t
Chapter 19. “Not a threat but a warning” “I think, hindi ‘yong jeep na sinakyan natin ang gagamitin niyang jeep the day of the accident.” sabi ni Gavril na kinabigla ko. Naguluhan ako sa sinabi ni Gavril. “A-Anong ibig mong sabihin?” hindi makapaniwalang tanong ko. Gavril look elsewhere. “If I’m not mistake, the date in your vision is on April 17, 2019, that day is Friday, and base on his platenumber, XXX 010” iniisip ko naman muli ang nakita ko sa vision ko tungkol sa driver. Gavril looked at me. “He is coding on that day.” Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Kinabahan ako at natahimik saka ako napaiwas ng tingin. “So, I was thinking kung ibang jeep ang gagamitin niya.” “But,” muling nabalik ang tingin ko sa kanya nang magsalita. “There is another thing confusing here.” dagdag pa niya at tila may malalim na iniisip. “What is that?” tanong ko. Gavril sighed and faced me. “The time.” he said
Chapter 20. “Right time at the right moment”I’m on my way to school. There will be a short meeting today regarding for tomorrow’s Youth Camp. And just like the other days, hindi kami gaanong nagkikita ni Gavril dahil busy siya sa school. Pero pag-uwi naman niya ay dumadaan siya sa bahay para bisitahin si Sham-sham. Gusto ko pa naman siyang makita dahil may sasabihin ako sa kanya.Pagpasok ko sa building ay nagtaka ako dahil biglang tumahimik ang mga students sa hallway. And I can feel that all of their eyes are on me. Their judging looks make me feel uncomfortable.I know I should be used to this, but I was just thinking what is going on now? Aren’t they aware and used to my presence as the school freak, monster, scary and creepy girl? Bakit nila ako tinitingnan ng ganito?“Believe me, I saw Gavril went to her house so many times!”“Really?”&ldquo
Chapter 21. “What should we do?”Gavril and I stopped here on the playgroud. We are sitting on the swing, gazing on the reddish-orange rays of sun as it is about to cover with darkness, the fleeting colors dusk began to fade away at the same time I am thinking deeply about what I saw and what is going to happen tomorrow.I turned my face on Gavril as I heard him releasing a deep sigh. “Hindi pa nga tapos ang isa, may isa na naman.”Nalungkot ako sa sinabi niya. He is right, we still have the case of the second note that will happen tomorrow and we actually don’t have concrete plan on how to stop it and yet, here go thinking another case. I explained everything to Gavril what I saw about Jaxon.“His Mom and Dad are busy at work. Yaya niya lang ang nakakasama niya sa bahay. Pero base sa kwento mo, Jaxon will be locked up on his room and there will be a fire burning their house.” Dismayadong
Chapter 22. “Saving lives, escaping death”Tulala ako habang nakaupo sa sahig at nakasandal sa pinto. Ramdam ko ang namumuong pawis sa aking noo na tumutulo pababa sa aking pisngi dahil sa init dito sa loob ng stockroom. Dati itong speech laboratory kaya naman kulob ito at salamin ang mga bintana na hindi nabubuksan.Maya’t-maya kong tinitingnan ang relo ko para tingnan ang oras. Magkakalahating oras na akong nakakulong dito sa loob ng stock room. I tried to break it for me to open the door but it didn’t work. Naka-lock ng padlock mula sa labas ang pinto. Hindi ko rin dala ang phone ko na naiwan ko sa bag. Wala rin gaanong students ang dumadaan dito sa dulo ng hallway. At kung meron man, kahit sumigaw ako ay hindi nila ako maririnig dahil sound proof din ang buong kwarto kaya kahit sumigaw ako at humingi ng tulong sa labas ay wala ring makakarinig sa akin.Muli akong napatingin sa relo ko, it’s 4:30 PM in t
Chapter 23. “Recklessness and Sacrifices”“Gavril!” malakas kong sigaw habang tulala sa nasusunog na bahay. Lumabas naman ng gate ang Yaya ni Jaxon kasama siya habang ako ay naiwan na tulala sa nasusunog na bahay. Si Gavril, nasa loob pa siya!“Hindi,” sambit ko kasabay ng pagtulo ng luha ko. “Gavril.” Humagulgol ako ng iyak, napayuko at napaluhod. Hindi maaari, bakit naging ganito?“Roux!” mabilis akong napatingala nang marinig kong may tumawag sa akin. Pagtingin ko ay nabigla ako at nakahinga ng maluwag habang nakatingin sa kanya.“Gavril!” sigaw ko saka tumayo. Tumakbo naman siya palapit sa akin. Puno ng dumi ang kanyang mukha.“Hindi ko na naagapan ang apoy, mabilis itong kumalat at bago pa sumabog ay tumakbo na ako.” aniya at saka ako hinila palabas ng gate.Paglabas namin ng gate ay marami nang tao ang nasa labas at natataranta
Chapter 24. “Ending life, ending pain”There are two things most of people are scared of; one regrets about what they did from the past and two, the fear of facing the trials in the future. The past that will haunt them until the present time and holding them back to move forward to the future.Pauwi na kami and we are now inside our village leading to each others home. Kanina pa tahimik si Gavril na malamang ay iniisip pa rin ang nangyari kay Mang Jordan. I know that he is affected from what happened, kahit naman ako. We want to save him but the fate made it’s way to happened what is suppose to happen.Bigla namang tumakbo si Sham-sham dahil nabitawan ni Gavril ang tali nito. Tiningnan ko si Gavril at seryoso lang ang mukha niya habang tulala.“Gavril!” sigaw ko sa harap niya at nagising siya. “Si Sham-sham!” Napalinga-linga siya at hinanap si Sham-sham at saka tumakbo para kunin ang aso
Chapter 25. “The hourglass necklace”Eight years ago, I was living in my dark world. And eight years ago, my darkness wolrd change when my parents did their best to lighten up my world. But in exchange, they risk their lives and leave me alone. I can still remember and I will never ever forget that one unfortunate night.“Mommy…”I was inside a car and abducted by I don’t know people. They were wearing mask, holding a pistols and knives. They took me from the hospital after I survived the surgery. “Mommy…”I was crying, shouting and calling my parents to help me. I was so scared and trembled. I didn’t know what to do but I prayed that someone could save me from these people.After a long ride, the kidnapper brought me to a far place, an abandoned factory. It was so dark and I couldn’t recognize where
Chapter 26. “Precious time, treasured moment”Dinala ako ni Gavril sa isang Italian restaurant. May nakareserved na table para sa amin. Pagpasok ko ay agad kaming naupo roon para kumain ng lunch. Nagsuot nga rin pala siya ng coat kanina habang nasa kotse kami. At kotse ng family nila ang gamit namin.Nakatingin lang ako sa kanya habang kumakain siya nang mapahinto siya at tumingin din sa akin kaya napaiwas ako at sinimulan na rin ang pagkain. Narinig ko pa ang pagngisi at mahinang pagtawa niya. Halata bang kanina ko pa siya pinapanuod?Pagtapos naming mag-lunch ay muli kaming sumakay ng kotse at sabi niya ay may isa pa kaming pupuntahan. This time, dinala niya ako sa isang mall. Madami ang tao pagpasok namin sa mall kaya binalot agad ako ng takot at pagkabalisa, pero naramdaman nawala iyon nang hawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya at nakangiti siya sa akin, isang ngiting sa tuwing makikita ko ay kumakalma ang p