Chapter 2: Flashbacks

NAKAKAINIS talaga kahit kailan ang mga lalaki! Napakasinungaling na nga, manloloko at mahangin pa! Kailan ba darating na titino ang mga lalaki? Sabagay, ano pa nga ba ang aasahan mo sa mga lalaki, kung noong una ngang panahon nakakapagloko at nakakagawa ng mararahas ang mga lalaki paano pa kaya ngayon? Ano ba na lang ang dapat gawin ng babae? Hindi naman sila sinasaktan, minamahal at inaalagaan pa nga sila pero ano pa nga ba ang dahilan nila para saktan nila ang mga babae? Nakakaasar talaga ang mga lalaki! Mga abnormal na sadista!

Sa sobra kong inis pumunta na lang ako sa lugar kung saan madalas ako pumunta kapag may mga masasamang aura ang pumapalibot sa akin. Kumbaga tambayan ko lang at relaxing place ko kapag ganito ako.

Ininat ko ang aking mga braso kasabay noon ay ang pahabang buga ang aking ginawa. “Ang sarap talaga rito, hanggang ngayon hindi pa rin nagbabago,” saad ko habang pinagmamasdan ang buong paligid.

Marami na ngang nagbago sa akin pero ito lang hindi nagbago. Hindi naman ako ganito dati, nagbago lang dahil sa ginago at niloko ng gagong biscuit na 'yon! Kung 'di sa kanya hindi sana ako ganito at hindi ako nagkakaganito. Pero salamat din sa kanya dahil nalaman ko na hindi dapat talaga naniniwala sa happy ever after dahil sa fairytale lang nag-e-exist ang gano’n at ang mga tulad nila ay hindi kailaman dapat pagkatiwalaan, mga low class hypocrite. Napabuntong-hininga na lang tuloy ako nang malalim.

"Anlaki na talaga ng pinagbago ko," mapangiti kong sabi sa aking sarili na may halong pait.

"Hay, ano ba ito? Bakit ba iniisip ko mga bagay na ito? Makatulog na nga lang para makapag-refresh ako ng utak,” saad ko sa aking sarili.

Kaya nahiga na lang ako sa lilim ng puno at ipinikit ang aking mga mata hanggang sa naramdaman ko malamig na simoy ng hangin na siyang humele at nagpabigat sa talukap ng aking mga mata.

"Sana hindi na lang gano’n."

Sana hindi na lang nangyari ang lahat ng iyon.

***

ISANG malakas at matinis na tili ang ginawa ni Felicity habang  lumuluwa ang kanyang mga mata sa kanyang mga nakikita.

"Anika ang gwapo!" nagtiti-tiling impit na sigaw ni Felicity.

Heto, na naman ang babaeng 'to! Ang galing umi-spot ng mga gwapo, akala mo pang-teleskopyo ang mga mata 75-75 clear vision. Ang bilis makahanap ng gwapo dinaig niya pa ang bata sa sobrang talas ng paningin ni wala man lang mapalagpas ang mga mata sa mga nagsisidaanang mga estudyante.

"Hoy, Felicity tara na! Tama na 'yan, pumasok na tayo sa classroom,” awat ko sa kanya pero mukhang wala talagang balak na magpaawat ang babaeng ito.

"Teka lang, Anika, mamaya na 10 minutes pa. Boy hunting muna tayo,” aniya na may malawak na ngiti sa kanyang mga labi at mata niya patuloy sa pagkinang habang iginagala ang mga iyon.

"Ay, nakung babae ka! Ikaw lang naghahanap hindi ako, 'wag mo nga ako diyan madamay-damay sa boy hunting project mo,” saad ko sa kanya.

"Ikaw ang KJ mo masyado, Anika, bakit hindi ka man lang ba na-a-attract sa mga gwapong nilalang na mga ito? Ang ganda kaya nila tignan makalaglag panty at the same time they are so adorable and hot." Matching pakislap-kislap pa ang mga mata niya habang sinasabi niya iyon. Baliw talaga itong babaeng 'to.

"Ewan ko sa'yo, kahit tignan mo 'yan pare-pareho lang may titi ‘yan saka bakit magiging kayo ba? Ay ewan ko sa'yong babae ka! Pinagpapantasyahan mo ang mga taong hindi mo naman masasarili, iwan na nga kita diyan bahala ka kung gusto mo pa mag-enjoy. Sige, ikaw na bahala diyan. Basta mauuna na ako,” paalam ko sa kanya at humakbang papalayo sa kanya.

"Grabe ka, Anika! Sobrang harsh ng bibig mo!" wika ni Felicity.

"Nagpapakatotoo lang ako sa sinasabi ko hindi naman lahat ng 'yan mapapasayo kaya kung ako sayo mabuti pang tigil-tigilan mo na 'yan at maghanap ka lang ng isang pagpapantasyahan at siguraduhin mong mapapasayo."

Matapos noon tumalikod na ako sa kanya pero parang bumagal ang takbo ng oras sa 'di ko malamang dahilan pero isa lang ang sigurado ako na kitang-kita ko nang sandaling iyon. Ang lalaking naka-beanie, may suot na headphones at may dalang jar... Hindi ko alam pero ng pagkakataong 'yon, 'yon ang unang beses na bumilis ang tibok ng puso ko. Sa unang pagkakataon nanikip ang dibdib ko na parang pinipiga na halos hindi na ako makahinga. Ito ang unang beses na nawala ako sa sarili ko. Lahat ng iyon nangyari lang with only a few seconds' notice, lahat ng 'yon unang beses ko at unang beses ko rin— At bigla na lang nagdilim ang lahat na nasa aking paligid.

HINDI ko alam pero pakiramdam ko ay lumulutang sa ere. Ano bang nangyayari sa akin? Kanina lang okay ako pero nang makita ko 'yong lalaki bigla na lang nagbago ang pakiramdam ko. Idinilat ko ang aking mga mata para malaman kung nasaan at kung anong nangyari pero halos lumuwa ang mga ito sa labis na gulat nang makita ko ang sarili ko na karga-karga ng lalaking nakita kanina. Muli bumalik ang tumibok nang napakabilis ng aking puso sa hindi ko alam na rason pero parang naninigas ako at halos hindi makahinga.

"Are you all right? If you didn't know what occurred, you'd pass out in the corridor,” aniya.

Matapos niyang sabihin 'yon ibinaba niya ako sa pagkakakarga niya at tila sinuri ako. Magsasalita sana ako kaso bigla na lang siyang umalis.

"Teka,” pigil ko sa kanya.

Huminto siya sa paglakad pero hindi lumingon.

"I've already done my part in assisting you, so don't trouble me anymore; just forget what happened. You're too plain and irritating. You've just squandered my time with my precious cookies."

Matapos niyang sabihin 'yon nagsimula na siyang humakbang papalayo at nang sandali ring iyon ay bigla na lang lumiwanag ang paligid. Habang pinagmamasdan ko siya na naglalakad papalayo ay unti-unti rin siyang naglalaho. Nang oras na 'yon hindi ko alam bigla na lang ako nakaramdam ng kirot sa dibdib at bigla na lang bumuhos ang likido sa dalawang balon ng 'di sinasadya.

***

MALABO ang mga buong paligid nang imulat ko ang aking mga mata. Naiinis ako sa aking sarili! Bumabalik na naman ang mga alaala ko na pilit kong kinakalimutan. Nakakainis! Bakit kailangan ko pang maalala ang mga gano’ng bagay?

"Okay ka lang ba?"

Nabigla ako nang may lalaking nagsalita. Tae! Ngayon ko lang siya napansin hindi ko pa nakilala ang lalaki dahil sa nakatalikod siya sa akin. Paano bang napunta ang lalaking ito dito ‘e 'di naman ito pansining lugar ako lang nakakaalam ng lugar na ito at si – Napatingin ako sa kanya pero mabilis kong ikinumpas ang aking sarili. Imposible! Hindi siya pupunta sa lugar na ito! Matagal niya na akong kinalimutan at malamang gano'n din ang lugar na ito. Talagang imposible! Matapos ng mga ginawa niya sa akin? Ang lakas naman ng loob niya kung magpapakita pa siya sa aking harapan ngayon.

Nabalot na naman ako nang inis dahilan para mapapalatak ako. Agad kong ipinatong ang braso ko sa mata ko para matakpan ang aking mga mata namg hindi ko makita ang lalaki sa aking tabi.  Ayokong may makakitang umiiyak ako lalo na ang mga low class hypocrite na tulad niya. Ano ba? Tama na! 'Wag ka ng bumuhos! Tama na sawang-sawa na rin ako. Huminga ako nang malalim para maikumpas ko ang aking sarili, mangilang-ulit kong ginawa 'yon hanggang sa tuluyan ng tumigil ang pagluha ko.

"Miss...” tawag niya sa akin.

"Bakit ka ba nandito? Paano mo nalaman ang lugar na ito?” inis at pabalang kong tanong sa kanya.

Alam kong mali ang paraan ng pagtatanong ko pero hindi ko talaga kayang pigilan ang sarili ko sa mga pagkakataong nakakakita ako ng mga ganitong tao.

"Nakita kasi kita na natutulog dito natuwa ako kasi ngayon lang ako nakakita ng babaeng hahayaan ang sarili niya na mahiga sa damuhan at matutulog sa lilim ng puno,” sagot niya na may tuwa sa kanyang tinig.

Napakunot ako ng noo. What's with that tone?

"E, ano naman ngayon kung matulog at mahiga ako rito bawal na ba 'yon? Big deal ba 'yon? Bakit teritoryo mo ba ‘to? Saka 'wag mo ngang ibahin ang usapan  ang tanong ko ang sagutin mo,” inis kong turan sa kanya.

"Nandito ako kasi nakita kitang nasisinagan ng araw baka magising ka kaya naupo ako rito para harangan ang sinag ng araw na tumatama sa ‘yo. Ang himbing-himbing pa naman ng tulog mo,” paliwanag niya sabay lingon sa akin at ngumiti.

Natigilan at nagulat ako nang makita ko ang mukha niya.

"Imposible..." hindi makapaniwalang bulalas ko.

"Miss..." tawag niya sa akin.

Imposible ito.