GAME THIRTY-TWO: REALIZE

Tulala ako habang binabaybay namin ang kalawakan ng himpapawid ng Luzon. Habang ang mga luha, walang palis sa pagragasa sa aking mga pisngi. I know it was too heartless of me to leave him behind that island. Nasaktan ko siya. Hanggang ngayon, umuugong pa rin ang mga sigaw niya nang paulit-ulit sa isip ko.

Galit at labis ang sakit.

I know I was at fault. Nagsisisi ako. But this is the only way that I should do. I love him. Pero paano naman ang hustisyang matagal ko ng inaasam-asam? I know it was too selfish of me to do that. Pero anong magagawa ko? Iyon 'yung sinisigaw ng puso ko.

Katarungan.

Justice.

Hindi ko iyon makukuha kung tutunganga lang ako at magtatago sa maliit na Isla na iyon.

Marahan na pinisil ni Marl ang palad ko, nag-agaw pansin sa mga iniisip. Slowly, I looked at his massive hand on mine. But still, I felt hollow with his gentleness. Nothing. Empty. Wala. Wala akong kakaibang maramdaman sa hawak niya. Hindi gaya sa kay Ryu, dulo lang ng daliri niya ang lumapat sa balat