Chapter 29.3

“I’m sorry Luther…” umiiyak na saad ni Lian sa kaniya.

Nasa tabing dagat sila ng mga oras na iyon. Doon niya ito dinala sa paborito nitong parte ng dalampasigan. Hindi naman ito ang unang beses na pumunta ni Lian doon dahil noong sila pa at may libre silang oras ay lagi sila doon dalawa at masasabi niya na malaki ang papel ng lugar na iyon sa kanilang relasyon.

Hindi pa rin siya nagsasalita hanggang sa mga oras na iyon. Hindi niya kasi alam kung ano ba ang magiging reaksiyon niya sa paghingi nito ng tawag sa kaniya pagkatapos ng ilang taon. Nang magmulat nga siya ng kaniyang mga mata sa ospital ay inaasahan niya na naroon ito sa tabi niya at hihingi ng tawad sa kaniya ngunit wala ito.

Hindi ito nagpakita sa kaniya hanggang sa makalabs siya ng ospital. Tinanong niya rin ang kaniyang ina noo kung sa tagal niya na- coma ay dumalaw man lang ba ito sa kaniya ngunit malungkot na umiling ang kaniyang ina. Kaya niya ikinulong ang kaniyang sarili sa kaniyang silid at paglipas lang ng isang buw