"To be honest, she creeps me out."
Gulat akong napatingin sakaniya. Binigyan naman niya ako ng naiilang na kita bago yumakap muli sa katawan ko.
"Paanong creeps you out?" tanong ko .
"Hmm, how should I say it? Eversince college or maybe after college? I'm not really sure about the time, but she creeps me out everytime she's around...the feeling of being watched and sometime I saw her licked the cup I used." naiiling niyang kwento.
"Para mo pala siyang die hard fans?" di makapaniwalang komento ko.
"She's kinda obsessed with me, I think? Pero hindi ko na pinansin dahil hindi ko naman' siya palagi nakikita, so as the time goes by... parang nakalimutan ko nalang din. So, I did not consider her as a friend"
"Narinig ko yung boses niya kanina, she's so mad."
"That's why we need to be careful. Bukas na bukas magre-report ako sa mga pulis pagkadating ng personal nurse mo." tumango ako.
Yung babaeng nagpare
"A-anong sabi? Kamusta na si Anica?" tanong ko kay Eugene nang maibaba na niya ang tawag."Wala pang balita, ang sabi nasa loob pa raw at di rin alam ni Deon ang nangyayari. sa loob" he said.Napahilamos ako sa mukha ko, ano bang nangyayari? Bakit ganito nalang lagi, lagi nalang problema at kapahamakan. Wala ng katapusan. Pasasayahin ka sa una tapos babawian ka ng malala."Yes hello?" napatingin ako kay Eugene.Seryoso ang mukha niya habang pinapakinggan ang nasa kabilang linya."Let's do that then, yeah. I'll be there" he stared at me for a long time after that call."Bakit anong problema?" kinakabahan kong tanong."The warrant of arrest for Calissa is out. The Police found out the she inherited her father's black Yakuza. She has numerous murder cases.""Paanong mabilis nalaman ng mga pulis? Kung totoong dati pa ang pagpapatay na ginagawa niya, sobrang galing naman niya magtago kung ng
"Paano ang paghuli kay Calissa kung pupunta tayo ng Palawan?" tanong ko.Karga-karga niya ako habang naglalakad papalapit sa sasakyan. Hindi niya sinagot ang tanong ko, kaya kaagad na akong naduda na tama nga iniisip ko."You're not thinking of leaving us there habang Ikaw tutulong sa mga pulis diba?" kinakabahang tanong ko.Binuksan niya ang pintuan ng kotse at maingat akong isinakay. Hindi ko inalis ang tingin ko sakaniya kahit nakaupo na ako."Sagutin mo ko Uge," naiiyak nako, hinilamos niya ang palad niya sa mukha niya at umupo para pantayan ako."Kapag naihatid ko na kayo sa Palawan ng mga bata, kailangan kong bumalik dito. Kailangan kong tapusin ang gulong to para talagang makapag-simula na tayo ng maayos na buhay." umiling ako."Paano kung may mangyari sayo?!" nagsimula na akong maiyak nang maramdamang talagang sigurado na siya sa desisyon niya."Hiyang-hiya na ako sayo Laura. Simula un
Ngumiti siya at nagtakip ng bibig, napaigtad pa kami sa gulat ng ituro niya ang pwesto namin gamit ang hawak niyang mahabang bagay. Nasinagan yun ng liwanag, nanlaki ang mata ko nang makitang samurai yun, may makinang na dragon pang nakaukit ng ginto."Hahaha what? Don't be scared. You guy's is so funny, lalo ka na babe." nakangiti sabi niya habang nilalaro ang sandata hawak."Calissa, can you please stop?" subok muli ni Eugene."Why? I'm having fun! By the way... your speech earlier is great. Akala mo, madadala ako sa ganon no? Hahaha! Aww, my babe is so cute. But I'm still thankful for your sorry so...should I reward you? hm?"Pareho kaming nabato ni Eugene nang unti-unting ilabas ni Calissa ang samurai sa lagayan. Kuminang yon ng pilak at bakas na bakas ang pagkatalas. Nang tuluyan na niyang mailabas ang sandata ay kataka-takang nagluhuran ang mga tao sa likod niya."Not into me you say
"Sigurado ka bang okay na dalawin siya?" nakatingalang tanong ko kay Eugene.Kasalukuyan kaming naglalakad sa hallway ng hospital para pumunta sa room ni Anica na dito rin sa hospital na to naka-admit. Sakay ako ng wheelchair ba tulak-tulak ni Eugene."She's already gainnher conciousness, naghihintay nalang sila na madischarge." sagot niya habang tinitingnan ang bawat room number sa pinto.Pangalawang araw na namin to sa hospital, nag-insist kasing mag-stay muna kami dito ang doctor dahil sa mga signs ng excessive stress and anxiety saakin na pwede daw mag-cause ng pagka-depeess ko na makakasama sa pagbubuntis. Nang malaman ni Eugene yun kaagad siyang pumayag at nataranta na baka malala daw yun o kung kailangan ko ba ng mga gamot.Hays, he's being too paranoid because of our situation right now, minsan iniisip ko... okay ba talaga si Eugene? Imposibleng sa dami ng nangyari, okay lang siya. Lagi niyang sinasabi na ayos lang siya', pinapat
"I'm scared Ma"Niyakap ko siya' ng mahigpit. Kanina pa kami nakasakay sa eroplano, kanina parin umiiyak si Loki. Parang kanina lang bago kami makarating ng airport ay excited pa siya' katulad ni Thor."Bakit ka ba natatakot anak? Hindi naman tayo babagsak." sabi ko at inayos ang kumot namin."Ang laki ng erpleyn, parang monster." humikbi siya at mas lalo pang nagsumiksik sa katawan ko.Napailing nalang ako at wala ng nagawa kundi yakapin siya at aluin habang nakahiga kami. Oo, nakahiga kami. Nagulat nga ako kanina na may kwarto ang eroplanong to. Parang mini house na. Ang akala ko ay normal na eroplano lang, nang makita ko ang loob kanina natulala talaga ako.Halos kompleto na sa gamit ang loob ng eroplanong to. Napaka-metikuloso ni Eugene, pati ang mga kama ay pinapalitan niya raw ng mas malalambot na foam dahil baka hindi ako maging komportable."He's still crying Wife?" tanong ni Eugene na nakasilip sa pintu
"Napakalaki naman ng lugar na to Hon, okay lang ba na mag-stay tayo dito?"Palinga-linga parin ako sa paligid. Kahit madilim ay hindi parin maipagkakaila ang ganda at laki ng lugar. Narito kami sa bungad ng gate papasok pero rinig ko parin ang alon ng dagat. Ang malaking bahay na kulay puti at asul ay mas nakapag-pahiwaga sa dagat."It's our house now, Wife. How is it? Do you like it?" tanong niya habang tulak-tulak ang wheelchair ko."Anong I like it? I love it!" over acting kong sagot sakaniya."Kami rin! We love it here Papa!" sigaw ni Loki na nakatayo harap ng malaking double door ng bahay.Binuhat ako ni Uge nang makarating kami sa hagdan paakyat papunta sa main door. Agad namang binuhat ng isang lalaking tumutulong saaming maglipat ang wheelchair. Dahan-dahan akong ibinalik ron."Pwede naman' siguro ako tumayo kahit saglit? Lagi mo nalang ako kinakarga." naiilang na sabi ko sakaniya nang mailapag na niya a
Nagising ako sa sinag ng araw na nakapasok sa kwartong tinutuluyan namin ngayon ni Eugene. Dahan-dahan kong idinilat ang mga mata ko at kaagad natanaw ang liwanag sa labas ng glass door."Goodmorning Wife"lumingon ako sa pinto, may hawak siyang tray na puno ng pagkain."Goodmorning, kanina ka pa gising? Anong oras ka natulog? Nakatulog ka ba?""Saglit lang, I'm not that sleepy. Wait, ayusin ko lang breakfast natin.""Saan mo dadalhin yan?" turo ko sa tray, bakit di pa niya ilapag sa kama? breakfast in bed nga e."Let's eat breakfast there" nguso niya sa labas."Pwede diyan kumain?" woah, hindi ko alam na may pwedeng pagkainan sa labas ng sliding door na yun."Yeah, nakita ko lang rin kanina." nakangiting sagot niya.Sinundan ko lang siya ng tingin habang inaayos sa labas ang almusal. He's still wearing his checkered pajama and a v neck white shirt, ang pogi."
"I'm getting bored now, aren't you bored Ma?"Tumingala ako animo'y nag-iisip ng isasagot sa tanong niya. Matiyaga lang siyang nag-hintay ng sagot ko habang nakatulis ang mga nguso. Pagkatapos ng lunch time ay nagdesisyong pumunta ng kwadra sila Eugene, past one pm na ngayon."Hindi naman, bakit naiinip na ba ang Loki ko?" ngumiti ako habang sinisiksik siya lalo ng yakap."A little? but Mama can't leave the room kaya sure na bored ka""Kailangan ni Mama ng mahabang-mahabang pahinga, para sa baby diba? Dapat kasi sumama ka na sa Papa at kapatid mo kanina, ayaw mo ba makakita ng horse?" umiling siya sa naging tanong ko."Gusto" nakaiwas ang mga mata niyang sagot saakin."Oh bakit hindi ka sumama?" nangingiti ng tanong ko, inaasahan na ang isasagot niya."I don't wanna leave you alone here." seryosong-seryoso ang tono niya.Imbis na matawa da