Chapter Twenty Nine

Halos marinig na sa buong parking lot ang iyak ko. Wala na akong pakialam kahit may mangilan-ngilang tao ang tumitingin saakin. Napaupo pa ako sa sahig nang manghina na ang tuhod ko dahil sa sobrang pag-iyak.

Eto na nga ba yung sinasabi ko, sana hindi nalang ako nagsinungaling sakaniya. Sana una palang sinabi ko na kung anong problema... Edi sana hindi kami nagkaganito ngayon.

Sa paglilihim na ginawa ko, naging praning at mapag-duda ako. Takot ako sa sarili kong multo, takot akong baka siya rin niloloko ako. Ang tanga-tanga ko, ang kapal ng mukha kong pagdudahan siya e ako nga tong may itinatagong kasalanan sakaniya.

Asawa ko si Eugene, bago ko siya' naging asawa naging kaibigan ko siya'. Kaya talagang masasaktan siya kung ganito lang kababaw ang tiwalang meron ako para sakaniya.

Dapat nung nakita kong hinalikan siya ng demonyitang yon, dapat lumapit ako. Imbis na tumakbo dapat lumaban ako nang sa ganon na