IT WAS after the dismissal time when we decided to hang out and chill in the nearby global city. Sa parking lot ng school, sumakay si Shanta sa sasakyan ni Euart. Simula noong naging sila, parati na niyang iniiwan ang kanyang dilaw na kotse at sumasabay sa kaibigan namin tuwing pasukan at uwian. Kumbaga, they were inseparable. They shared things like they were a married couple.
Nang makarating kami sa mall, parang batang kawala na nagtatakbo sina Katlego at Lachlan patungo sa direksyon ng arcade. Because of their loud and naughty behavior, Jirario kept cussing beside me. Pati ang mga tao sa paligid ay nagtataka sa mga kaibigan ko. Minsan ay lumalayo ako sa pinsan ko dahil ayaw kong masama sa init ng kanyang ulo.
"Hoy! Ogag! Teka lang, mga erp!" sigaw ni Clavis habang nakataas ang mga braso, then he ran towards them. "Bulaga! Ar
"OH, KATLEGO? Ano ka ngayon? Olats ka ulit sa 'kin…" Shanta teased him Katlego. Pero he just made a face. Sumunod na tumingin si Shanta kay Lachlan. "Ikaw na ang manlilibre, 'tol. Ako na lang ang desisyon sa restaurant na pagkakainan natin. Doon na lang tayo sa BonChon mamaya. Gusto niyo ba ro'n? Masarap 'yong manok dun."Nagtanong pa siya kung siya naman pala ang desisyon."Gesi lang, Insan. Pero maggugulay na lang ako…" ani Clavis, saka tila biglang may salitang nasa dulo ng kanyang dila. "Anong tawag ulit dun? 'Yong gulay na may maanghang na red paste. 'Yong mukhang pechay na medyo may amoy pero masarap pa rin…" he described."I dunno what ya sayin', bruh!" Walang kwentang sumagot si Katlego. "Baka si Lach, alam niya…""Ewa
HINDI KO maintindihan ang mga sinasabi ng babaeng ito na hindi nagpakilala dahil nagsisinungaling siya. She's lying to bring Shanta down, ruin her reputation, and cast her away from school! Hindi na tama ito!"Kaibigan niyo si Euart, 'di ba? Panigurado, alam niyo ang tungkol dito at kinukunsinti niyo ang mga maling gawain niya…" Same boy reacted. "Hindi na nakapagtataka dahil kilala siya bilang isang certified playboy sa school niyo dati. Kinunsinte niyo ang kamalian ng inyong kaibigan dahil isa sa inyo ang pinsan ni Shanta? Tama ba ako, Clavis?""Hindi. Mali ka kasi bobo ka," Jirario was the one who answered him with all seriousness.I didn't expect him to act that way, to defend Shanta from anyone else. Hindi siya iyong tipong magtatanggol sa hindi niya gaano
DALI-DALI akong tumakbo at pumasok sa kwarto ng ibang section. Hinihingal, natigil ako sa bukana ng pinto and there I saw Shanta's back. She was talking to a girl who was in front of her, but with a face I couldn't see. Nakadikit sa pader ang babae at tila may pinag-uusapan silang seryoso. "Shanta," bano ko. Pagod na pagod akong lumapit sa kanya. "Come on. Let's go. We'll handle this on our own-" "Ahh! I hate you!" Biglang napaatras si Shanta dahil sa malakas na sigaw, na natitiyak kong hindi sa kanya. "Shanta!" Nataranta ako at sinubukang alalayan siya. But she just raised her hand at me, warning my naughty ass to not get involved. "Shanta, you need my help. So, please..." Her hair was all over her face as
MABILIS LUMIPAS ang panahon. The other nights were seized by impenetrable darkness, but the following days freed from cloudless skies. Dalawang buwan nang nakaraan, nagkagulo at nagimbal ang buong eskwelahan noong matuklasan nila ang tungkol sa tunay na relasyon nina Shanta at Euart. That was their first hurdle as a couple. Tulad ng mga napapanood sa pelikula, these obstacles will test the strongness of their relationship. Lalo na sa kung gaano sila katapang na harapin ang mga unos na sumusubok o pumipigil sa kanilang pagmamahalan. Considering the false rumors they had been spreading about Shanta and the sad case where her mother was forbidding their relationship. Nalagpasan nila iyon nang magkasama. Hindi nagtagal at tinanggap na lang nila ang katotohanan
STREET LAMPS were lit, glowing like the sun at night. The front lights of the car showered the road with white reflecting fragments. Houses were even no ordinary here. They were built from bricks and there was no one-storey house, but all with higher elevation. Blue, green, and pink Christmas lights were also displayed in front of their lawns, which made the town one with the sky. Dala-dala ang bouquet of roses sa kanang kamay ko na binili ko sa isa sa mga flower shops at ang bughaw na trench coat sa kaliwa, nilandas ko ang hardin ng isang malaking bahay. I used the steel bar to knock on the door when I got there. Huminga ako nang malalim. Nakita ko ang usok na lumabas sa aking bibig dahil sa matinding lamig. I was standing on a porch while watching the first sno
“ANO 'YONG nakita ko?” Hindi ko pa rin maabsorba ang lahat ng nasaksihan ako. Pinakatitigan ko ang babaeng kaharap ko. “Kach, what the hell was that?!”"K-Kagan, I'm sorry.” Kinuha niya ang braso ko at mangiyak-iyak. “Believe me. I was going to tell this to you. Pero humahanap lang talaga ako ng tamang oras because I was too scared… and ashamed.”"Kung hindi ako lumipad rito, sa tingin mo, kailan ang tamang oras?” Ibinalik ko ang tanong. “Nakalimutan mo na ba ang mga habilin mo sa akin? You made a fool out of me dahil sa kakahintay ko sa 'yo-""Kagan, sasabihin ka naman ang lahat sa ‘yo!""You made me promise! And you promised, too!
NILAGOK KO ang alak at pinagmasdan ang buwan sa kalangitan. It was a cold night filled with wailings, instead of jingling carols. The coldness of Christmas embraced my chilly heart. Tila tumigil ito sa pagtibok at ayaw nang magmahal pa ulit. Pinapatay ako ng mga alaala kanina. I shouldn’t have flown all the way here. What I saw murdered me. It killed my soul. Pero, makakaya ko pa bang maghintay nang apat na taon kung hindi ako lumipad rito? Certainly, this was one of the most hurtful blessings in disguise. Natupad ang layunin ko, at iyon ang malaman at matuklasan ang katotohanan. Ngunit nasaktan ako nang lubos dahil umasa ako sa pag-ibig na hindi naman mapapasakin. &nbs
IN THAT WHOLE Christmas Break, happiness seemed to slip off my hands. Tila ayaw nitong mapanghawakan ko.Isang minuto, pakiramdam ko ay parang lumulutang ako sa ulap, nagpapasalamat na may natitira pang mga taong nagmamalasakit sa akin.Pero sa susunod na oras, mawawala na. Ewan ko sa sarili ko. Gratitude has left me. Binabalot na ulit ako ng matinding kalungkutan.After I left London, I thought I would also leave the sad and painful memories of having been rejected and fooled by someone who was with me all my life. Kaya pala sa pagdating ko sa Pilipinas, dala-dala ko pa rin iyong bigat at sakit na idinulot ni Kachina.Nakakapanlumo na parang bibigay ang katawan ko. A boulder of pain has knocked my face