Paano ko ba dapat sabihin sa boss kong hindi na ‘ko payag maging kabit niya?Hindi ako sigurado kung ano talaga ang nangyari sa amin in the last five years. At kung totoo man ang hinala ko, hindi ko alam kung bakit ako pumayag noon. Sure, Mr. Coldwell might be attractive, rich, and accomplished. However, I know I'm not the type of woman to get involved in someone else's relationship.Kaya ngayong burado na siya sa memorya ko, siguro’y blessing in disguise na rin ito dahil ayaw kong ituloy kung ano mang nasimulan namin noon.“Have a seat,” malamig na saad ni Mr. Coldwell pagpasok namin sa kanyang opisina.May black leather sofa set dito bukod pa sa kanyang table at dalawang office chairs. Sa likuran ng lamesa ay may malaking glass wall kung saan tanaw ang mga nagtataasang buildings sa labas. Right across from it, is also another glass wall. Nasa likuran lang ito ng sofa kung saan kita ang mga empleyadong tila nasa sinehan o aquarium. May abstract painting sa isang pader at wall mounted
Hindi ba’t noong college uso ang terror na teacher? Ganito ko nakikita si Vivienne.Kaya nga kahit unang araw ko pa lang ulit sa Coldwell Corporation, parang pang isang taon na ang pagod ko. Nakadagdag din kasi sa stress ko ang kanyang cold treatment. Bagay nga silang mag boss ni Mr. Coldwell. Dahil pakiramdam ko first job ko ito, hindi ako sigurado kung ganito ba talaga ang sistema sa corporate world. Pakiramdam ko kasi isiniksik ni Vivienne sa isang araw ang mga kailangan kong gawin kahit pwede naman sanang hatiin sa loob ng isang Linggo. Wala akong magawa dahil sa kanya ako in-assign ni Mr. Coldwell.“Maswerte ka pa nga. Mr. Coldwell has already given you the easy route, handling all your paperwork to get you back to work." Ilang beses itong pinaalala ni Vivienne sa ‘kin, marahil para hindi ako magreklamo.Para sa onboarding ko, mayroon siyang listahan ng mga trainings na kailangan kong matapos within the day. Online lang naman lahat pero marami ito at ang iba ay ilang oras ang ta
Mabilis kong itinaas ang ulo ko sabay sandal at bitaw kay Mr. Coldwell. Tila naestatwa, pinanuod ko ang pag-alis niya sa harapan ko at pag-upo nang maayos sa driver’s seat. Narinig ko ang pagtikhim niya bago pinaandar ang sasakyan.Nang makalayo na kami sa Coldwell Corporation, napapikit ako nang mariin habang ramdam ang malakas na kabog ng dibdib. Gusto ko ng bagong simula pero patong-patong na kahihiyan na agad ang nangyari sa loob lang ng isang araw. Hindi ako sigurado kung paano ko pa maaayos ang imahe ko kay Mr. Coldwell – o baka mas maganda na rin ito… para hindi na niya subukan pang ituloy ang kung anumang relasyon namin noon. Ang hirap lang talaga ng sitwasyon ko dahil boss ko siya. Of course, it’s normal to care about what he thinks of me. After all, siya ang nagpapasahod sa ‘kin. Kaya kahit gusto kong manahimik at maglaho sa mga oras na ito, napilitan akong magpaliwanag.“Uhm… sorry, sir. Hindi ko po sinasadya. May mga empleyado kasing dumaan. Baka ano lang ang isipin nil
Bakit ba parang walang nakakakilala kung sino si Mrs. Coldwell? Tuloy ay pati ako napagdiskitahan ng media. Saan ko naman huhugutin ang impormasyon tungkol dito kung sarili ko ngang alaala burado na?Huminga ako nang malalim bago nakangiting sumagot, “Malaki lang po ang tiwala sa ‘kin ng boss ko.” Mas simple ang sagot, mas ligtas. Ie-excuse ko na sana ang sarili nang may pahabol pa ang kaharap ko.“Kung malaki ang tiwala ni Mr. Coldwell sa ‘yo, malamang pinakilala na niya sa ‘yo ang asawa niya,” tinaas-baba niya ang kanyang kilay na para bang may ibang ibig ipahiwatig.Alam ba niyang kabit ako ni Mr. Coldwell?!Napalunok ako at parang may nagbara sa lalamunan. Kung tatanggi ako, maari niyang ikonekta rito ang pagiging kabit ko. Kung sasang-ayon naman ako…“Ah oo naman po! Nagkita na kami noon,” may kumpyansang balik ko. Wala naman sigurong masama kung magpapanggap ako.Nakita ko ang interes sa mga mata ng kaharap ko. “Really? By the way, I’m Bob. I just want to know, and don’t worry,
Nahirapan akong matulog sa kabila ng pagod. Hindi ko alam kung dahil ba sa sakit ng tyan o sadyang ‘di ako kumportable sa sariling kwarto. Nakailang bangon din ako hanggang mag umaga. At nang makita ang liwanag sa labas, pinilit ko nang mag-asikaso kahit nangangalumata. Mas mabuti na ito kaysa maulit ang nangyari kahapon.Wala namang nagbago sa umaga ko. Naisipan ko lang mas maging pormal ngayong araw kaya nagsuot ako ng olive green pencil skirt at may pagka-orange na floral top. Bago lumabas ng unit, sinilip ko ulit ang dala kong bag: Wallet? Check. Cellphone? Check! Company ID… hindi ko ito mahanap kaya mukhang susundin ko na lang muna ang instruction ni Vivienne. Pinapakuha niya ako ng temporary ID sa lobby habang hinihintay namin ang pagdating ng request kong bagong company ID ngayong Linggo.Dahil hindi pa rin ako sanay mag commute at ayaw kong sumugal ngayong araw, balak ko ulit mag-taxi papuntang Coldwell Corporation. Ayaw ko na rin kasi makaabala ng ibang tao. Lumabas na ako
Mukhang manika si Mrs. Coldwell. Mahaba at blonde kasi ang kanyang buhok, dinamayan pa ng kulay asul niyang mga mata. Para tuloy akong nakatitig sa dagat. Naputol lang ito at nabalik ako sa wisyo nang hawakan niya ang mga dala-dala kong folders. Inangat niya ang mga ito isa-isa na para bang may hinahanap. “Here you go,” sabi niya nang nakangiti sabay hinto. Kinuha niya ang isang folder galing sa mga hawak ko. Naiiba ang kulay nito, at sa likod, kita ang mga salitang MindTrace Research Group. Nabunutan ako ng tinik sa lalamunan dahil folder lang pala ang tinutukoy niyang kanya na napunta sa ‘kin. Mukhang nabitawan din niya ito nang magkabanggaan kami at nahalo sa mga hawak ko.“Ah sorry, Mrs– I mean, sorry Ma’am. Hindi ko po napansin. Tsaka sorry po sa pagbangga. Hindi ko sinasadya,” may kahabaan kong saad. Muntik pa ‘kong madulas na kilala ko siya!“No worries, Ms. Del Rosario. It was just an accident,” may lambing niyang balik. “Just be careful around the office. Baka kasi sa susun
“Ah yes, sir! Hindi pa talaga ‘ko uuwi!” halos mautal ako nang bawiin ang mensahe ng kanta. Mala-robot ang tawa ko nang kuhanin ang mga papel sa printer. Buti na lang at tapos na ‘ko pagdating ni Mr. Coldwell. Kaya bago pa siya magsalita ulit, nagmadali na ‘ko pabalik sa area ko at dito nagtago. Wala naman na akong narinig na kahit ano. At makakampante na sana ‘ko sa katahimikan nang maalala ang kailangan ko sa boss ko. Dapat pala sinamantala ko na noong magkaharap kami!Napapikit ako nang mariin bago napilitang tumayo ulit. Wala na si Mr. Coldwell sa printing area at pagbaling ko sa kanyang opisina, awtomatikong nagsara ang kurtina. Nilakasan ko na ang loob ko lalo na’t lunch break. Wala naman na sigurong problema kung ngayon ko hihingin ang gamit ko.Dire-diretso akong nagpunta sa opisina ni Mr. Coldwell. Binuksan ko ang pinto at nanlaki ang mga mata sabay talikod. I just saw Mr. Coldwell’s well-defined back! Sakto kasing naghubad siya ng polo pagpasok ko. Pati ba naman pagkatok sa
Normal lang ba talaga sa mga CEO ang mag working lunch sa isang fine dining restaurant na by reservation lang?Akala ko kakain lang kami ni Mr. Coldwell sa malapit noong inaya niya ‘ko. Ngunit talagang sinadya pa namin ang The Black Swan na ilang minuto rin ang layo mula sa opisina. Parang ‘di tuloy siya ganuon ka-busy tulad ng sabi ni Tina.Pagpasok sa loob ng restaurant ay bumungad sa ‘min ang maaliwalas na kwarto. It has that 1920s and 1930s vibe. Everything just screams glamour and modernity dahil sa black and white contrasts at bold designs.Mangilan-ngilan lang ang tao rito ngayong hapon, at lahat sila ay mukhang may kaya sa buhay. Medyo nailang tuloy ako nang tingnan ang sariling ayos. Simple lang kasi ito dahil ‘di ko napaghandaan ang pagpunta sa ganitong klaseng lugar. Akala ko nga ay titiisin ko ulit ang gutom ko ngayong araw dahil sa biglaang buhos ng trabaho.Didiretso sana ako sa bakanteng lamesa nang salubungin kami ng waiter. Yumuko ito sa harapan namin na bahagya ko ri