Normal lang ba talaga sa mga CEO ang mag working lunch sa isang fine dining restaurant na by reservation lang?Akala ko kakain lang kami ni Mr. Coldwell sa malapit noong inaya niya ‘ko. Ngunit talagang sinadya pa namin ang The Black Swan na ilang minuto rin ang layo mula sa opisina. Parang ‘di tuloy siya ganuon ka-busy tulad ng sabi ni Tina.Pagpasok sa loob ng restaurant ay bumungad sa ‘min ang maaliwalas na kwarto. It has that 1920s and 1930s vibe. Everything just screams glamour and modernity dahil sa black and white contrasts at bold designs.Mangilan-ngilan lang ang tao rito ngayong hapon, at lahat sila ay mukhang may kaya sa buhay. Medyo nailang tuloy ako nang tingnan ang sariling ayos. Simple lang kasi ito dahil ‘di ko napaghandaan ang pagpunta sa ganitong klaseng lugar. Akala ko nga ay titiisin ko ulit ang gutom ko ngayong araw dahil sa biglaang buhos ng trabaho.Didiretso sana ako sa bakanteng lamesa nang salubungin kami ng waiter. Yumuko ito sa harapan namin na bahagya ko ri
Halos mabilaukan ako nang marinig ang pagbukas ng pinto. Panay lang kasi ang salpak ko ng pagkain sa bibig ko – ‘di alintana kahit puno na ito. Sinadya ko talagang ‘di intayin ang pagbalik ni Mr. Coldwell para ‘di kami magsabay. Kaya nga kahit kita ko sa gilid ng mga mata ko ang paglapit niya sa lamesa, tuloy-tuloy pa rin ako. Saktong ubos na ang laman ng plato ko nang maupo siya sa dating pwesto.“Ms. Del Rosario–”“Tapos na po ako!” bulalas ko sabay taas ng kamay. Nakita ko ang pagsulyap ni Mr. Coldwell sa lamesa, “You haven’t had the dessert.”Ngumunguya pa ako kaya medyo hirap nang sumagot, “Hindi po ako mahilig sa sweets.” Bahagyang tumaas ang isang kilay niya. Mukhang may ideya siyang ‘di totoo ang sinabi ko. Gaano ba kalalim ang naging relasyon naming dalawa at parang mas kilala pa niya ako kaysa sa sarili ko? Ito ang ilang beses ko nang naitanong sa sarili.Para wala na lang siyang masabi, kumuha ako ng isang small square cake at sinubo ito ng buo. Nakakailang man ang pagtit
Losing your memories doesn’t erase who you are, Alina.Paulit-ulit sa isip ko ang sinabi ni Mr. Coldwell, lalo na ang pagtawag niya sa ‘kin gamit ang first name ko. Pumait ang panlasa ko dahil hindi malabong may kinalaman sa nakaraan namin ang dapat sana’y pag-uusapan namin. Mabuti na lang talaga at nakaiwas ako. Kung hindi’y baka saan pa napunta ang dapat sana’y simpleng tanghalian.Pagpasok sa loob ng condo unit ko, natigilan ako sa harap ng pinto. Pinagmasdan ko ulit ang lugar ko nang maigi. Kahit ilang araw na akong araw-araw umuuwi rito, hindi pa rin ito pamilyar sa akin. Hindi ko alam kung dahil lang ba ito sa limang taong alaalang nawala sa ‘kin o may mas malalim pang dahilan.I wanted to be at home in this place. Kaya naman nagsimula akong maglinis. Wala akong sulok na pinalampas. Naisip kong baka makatulong ito para maramdaman ko ulit na dito ako nakatira. Ang galing nga e. Kahit dapat ay matagal na ‘ko rito, pansin kong halos lahat ng gamit ay parang bago. Naglinis lang a
Gusto sana akong ihatid ni Frances pero tinanggihan ko na, lalo’t may lakad din daw siya ngayong araw. She's been incredibly helpful to me, and the last thing I want is to be a burden to her.Naayos ko na ang condo, nakapanood na rin ako ng mga palabas, at ngayon, it’s time to experience the real world.Dahil wala pa rin akong confidence matutong mag-drive, nag-commute lang ulit ako ngayong araw. Mabuti na nga lang at walking distance lang ang train mula sa condo. Ayon nga lang, nalaglag ang panga ko nang makita ang haba ng pila. Nagkataon kasing rush hour pa ‘ko lumabas. Hindi naman bago sa ‘kin ang pagsakay ng train. Ayon lang, ‘di na yata ako uulit dahil bukod sa nakatayo na nga ako, mas malala pa ang siksikan. Kahit may segregation na by gender, marami pa rin akong nakasakay na lalaki. Ang aga-aga naglalagkit na ‘ko sa pawis dahil ang hina ng lamig ng aircon.Kaya ko pa sana itong tiisin. Kaya lang may napansin akong lalaki malapit sa ‘kin. Pamilyar ang suot at tindig nito. Mukha
Dahil sa tuloy-tuloy na paglalakad, nakarating ako sa women’s section kung saan may malapit na exit ng department store. Nakahinga ako nang maluwag at palabas na sana nang maisipan kong tumingin sa mga naka-display na damit.Una kong tiningnan ang price tag nito. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa presyo. Tuloy ay nailing ako nang lapitan ng sales lady. Bago pa mapagastos ay tuluyan na ‘kong lumabas ng department store.Nang ilibot ang mga mata sa paligid ng mall, nakita ko naman ang presyo ng pagkain sa mga food stalls. Gusto ko sanang bumili pero ang mamahal. Five years lang ang nakalipas pero talaga yatang nagtaas na hindi lang ang pamasahe kung hindi maging ang presyo ng mga bilihin.Wala sa listahan ko ang magsayang ng pera ngayong araw kaya hinanap ko na rin ang exit ng mall. Gusto ko lang sanang ma-experience ang mga nawala sa alaala ko, bumisita sa ilang lugar na napuntahan ko noon, pero quota na ‘ko. Masakit at pumipintig ang ulo ko kaya gusto kong umuwi na lang.Ayon lang ay p
Was my boss's comment even necessary?Nakakunot ang noo, nilapitan ko si Mr. Coldwell para bawiin ang burger ko. Ngunit agad naman niya itong inilayo sa ‘kin. Nang subukan ko ulit hablutin, itinaas niya sa ere ang kamay niyang may hawak nito. At dahil matangkad siya, nahirapan akong abutin ito at agad sumuko.“Sir, ano po bang kailangan niyo sa ‘kin? Malinaw naman po siguro na naka-leave ako. Boss po kita pero hindi oras ng trabaho. Kung gusto niyo pong masigurado na may sakit ako, pwes sige po, ang totoo – wala po akong sakit, pero stress oo!” walang preno kong reklamo. Kinailangan kong huminga sandali bago nagpatuloy. “Pwede po bang mag stress leave?” halos papiyok kong tanong.Wala akong planong makipagbiruan sa kanya kaya mabuti at ibinaba na niya ang kanyang kamay. Mabilis kong inagaw ang burger ko na halatang ikinagulat niya. “There were eight burgers–”“Opo! Akin lahat!” Nabigla rin ako sa pagtataas ko ng boses. Lalo nang kagatan ko ang binawing burger. Medyo dinadalaw na ako n
Mr. Coldwell’s POV"We expect you to attend this time, Prescott,” umalingawngaw sa opisina ko ang maawtoridad na boses ng aking mama.Napilitan akong ibaba ang phone ko sa lamesa at pindutin ang speaker mode para makatapos ng trabaho. I still have a pile of documents awaiting my review and signature."If not, I will be forced to arrange more dates for you. How does a week sound? You can have one for breakfast, lunch, and dinner.” Natigilan ako sa pahabol ng mama. Inihilamos ko ang isang kamay sa mukha bago sumandal sa swivel chair at bumuntong-hininga. “Don't test my patience; I have a roster of potential matches waiting for you.”Alam ni mama na ayaw ko ang ganitong setup dahil aksaya sa oras. Kaya nga itinataon nila sa company events ang pagpapakilala ng mga babaeng gustong ipareha sa ‘kin.As the CEO of Coldwell Corporation, my bachelorhood is seen as a liability by shareholders and board members. Finding a suitable partner, settling down, and producing an heir are not just persona
Pagdilat ko’y sinalubong ako ng matinding pagsakit ng ulo. Napapikit ako nang mariin habang sinusubukang alalahanin ang nangyari sa ‘kin.Malamang ay galing na naman ako sa isang failed job interview. At pagkatapos ay naisipan kong maghanap ng part time job. Pero dahil sa gutom, pagod, at kawalan ng sapat na tulog—Napadilat ako agad at dito nasilaw sa liwanag. Malakas ang kabog ng dibdib, sinubukan ko ulit tingnan kung nasaan ako. May puting kisame? Mukhang hindi pa naman ito langit kung ganuon. Pagsinghot ko’y nakaamoy ako ng panlinis o kakaibang kemikal. Nakarinig din ako ng tunog galing sa tabi ko kung saan may monitor na sa ospital ko lang madalas makita.I’m in a hospital room, I guess?Ilang segundo akong nakahinga nang maluwag bago nagtaka. Ano naman kasing ginagawa ko sa isang ospital? Bago ito masagot, napunta ang atensyon ko sa batang lalaking halos tumalon sa ibabaw ko.“Mommy!” masayang sigaw niya habang nakatitig sa ‘kin.Natigilan naman ako. Pinagmasdan ko nang mabuti ‘