(Yvonne's Point of View)"Balik na po tayo sa Isla de Azul, Mimi. Ayoko na po dito. Madami pong bad people at gusto ka nilang kunin. Safe po sa isla, pero dito dangerous. Ayoko po sa dangerous."Hindi pa tumitigil sa pag-iyak si Apollo habang sinasabi 'yon saakin. Apat na araw na akong nasa ospital at mas maayos na ang kalagayan ko kaysa sa unang araw ko dito. I can now speak and move more comfortable so my mom brought Apollo to give me a visit. Sobra daw ang pag-aalala niya saakin at nasasaktan rin ako dahil kinailangan niyang mabahala. A child like him is supposed to have fun and enjoy his youth, but here he is, crying and worrying about me. Hindi daw siya tumitigil sa kakaiyak noong nawala ako at nanatili ako dito sa ospital, kaya gusto ko ipakita sa kanya na nasa maayos na kalagayan na ako.Tumingin ako kay Dexon. Nakasandal siya sa pader habang tahimik kaming pinapanood. Nakikita ko sa mukha niya na nasasaktan siya habang pinapakinggan ang tangis ng anak namin. Alam ko rin na nag
"Yvonne, please. Pansinin mo na ako." Umabot sa tenga ko ang malambing at nagsusumamong boses ni Dexon pero nagpanggap ako na walang narinig. Tinalikuran at hindi ko siya binatuhan ng tingin. Mula sa kusina, pinuntahan ko si Apollo sa sala at ibinigay sa kanya ang baso ng tubig na hawak ko. Naramdaman ko ang pagsunod ni Dexon pero hindi ko pa rin siya binigyan pansin. "Apollo, malapit na daw ang Tita Ganda at Tito Pogi mo. Kasama din si Lala at Lolo mo, kaya behave ka lang, ah?" "Opo, Mimi!" masigla niyang sagot bago uminom ng tubig. Ngumiti ako nang maramdaman ang excitement niya para sa araw na ito. Today is my son's fifth birthday. Pinaghandaan talaga namin ang araw na ito. We even prepared a small cake earlier to surprise him when he woke up early in his bed. Kasama namin kanina ang mga helpers na kantahan siya ng 'happy birthday' habang hawak ang small cake na sinindihan namin ng kandila, kaya naging masaya ang gising niya. And now, we are going to continue celebrating his bi
(Dexon's Point Of View) "Dada is so pogi! Like me!" A smile instantly flashed across my lips when I heard what my dear son had told me. I patted his head, and it made him let out a lovely grin. "Of course, anak. Being pogi is in our genes." I chuckled. "Your father is right, Apo. Magaganda at gwapo ang nasa pamilya natin kaya normal lang na pogi ka rin." It's my father's voice. Napalingon kami sa dalawang taong kapapasok lang sa loob ng silid namin. Lumawak agad ang ngiti ni Apollo nang makita si Dad at ang Tito Alex niya. My father is wearing a formal attire that brought life to his stern facial expression. Si Alex naman ay nakasuot ng itim na tuxedo, making his appearance look more mature and manly. Parehong maayos ang hitsura nilang dalawa pero syempre wala pa ring makakatalo sa kagwapuhan ko. Lumapit si Dad kay Apollo at sinuklian ito ng ngiti. I feel happy seeing my father very lively towards my son. He's not an expressive person to me and my sister, but he's very differe
(Yvonne's Point Of View) My head was throbbing in pain as if I was struck by a heavy object the moment I woke up. Umupo ako at marahan na hinilot ang sumasakit kong sintido. It was really hard for me to open my eyes and everything was blurry but when a minute had passed, my eyes were finally able to adjust. "Aray ko naman!" I groaned as I took a deep breath. Bakit ba ang sakit ng ulo ko? I feel dizzy and my body feels weird. I'm sure that I never felt this before and it feels uncomfortable. Ano ba kasi ang nangyayari? I need to call my best friend and ask him to buy me a medicine for this annoying headache. Muli akong huminga nang malalim para makapag-isip ng tama. I tried to reach my phone on the bedside table and I was surprised when I realized that my table wasn't there. Kumunot ang noo ko sa pagtataka at linibot ang buong silid. My eyes widened when I noticed that I'm not in my room. I let my eyes wander around the place and everything is unfamiliar. White wall, green furniture
(Yvonne's Point Of View) "Please, God. Please don't let this happen to me!" I prayed with a low tone of voice as I closed both of my eyes. I am now holding the pregnancy test that I used and once I open my eyes, I will see the result that could change my whole life. My hands are shaking and I could feel my heart beating really fast. Para ngang lalabas na ang puso ko sa dibdib ko dahil sa sobrang kaba. It's been a month since I left the country and flew to England. Nakikitira ako sa isang apartment kasama ang kaibigan ko na nakatira dito. I went here in England to escape from Dexon who wants me to marry him because of what happened between us that night. Wala akong naisip na ibang paraan para pigilan siya sa desisyon niya kundi ang umalis sa bansa at taguan siya. I really hope that this is the right decision for the both of us. The day before yesterday, I've been feeling nuisance and I didn't know why. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Lagi akong nahihilo at nasusuka. It was
(Dexon's Point Of View) "Just tell me, where the hell is Yvonne!?" I vented out as I smashed the wooden table in front of me. My eyes are fuming and I could feel my throat burning up. I couldn't stand this anymore. I have to find Yvonne or else! "Sir Dexon, wala din pong idea ang mga katrabaho ni Ms. Yvonne kung saan talaga siya pumunta. They said that Ms. Yvonne told them that she's going to Hawaii for a vacation pero base sa pag-iimbistiga namin, nasisiguro ko na walang sinakyan na eroplano o kahit barko si Ms. Yvonne papunta sa Hawaii. I believe that she lied about going to Hawaii so no one could know where she really is," My assistant Lisa uttered with her head down. The anger I feel increased when I heard what she said. Fvck! Ang lakas talaga ng loob ni Yvonne para taguan ako. How could she left without saying anything knowing that something happened between us? Does she hate having a relationship with me that much? Sinabunutan ko ang sarili ko at naglabas ng malulutong na mur
(Yvonne's Point Of View)"Yvonne! May mga binili akong pasalubong para sa pamangkin ko!" malakas na bungad ni Aliah pagkapasok niya sa apartment.Kadadating lang ni Aliah galing sa mall. Akala ko ay bibili lang siya ng grocery pero puro gamit ng baby lang ang binili niya. Hindi pa namin alam ang gender ng anak ko kaya mga panlalaki at pambabae ang mga pinili niya. Meron ring mga laruan ng mga bata na matagal-tagal pa magagamit ng isang sanggol. Masyado talaga siyang excited sa paglabas ng anak ko.Hindi na ako magagalit dahil alam ko naman na para sa anak ko ang mga binili niya. Ang saakin lang, hindi naman kailangan bumili ng ganitong karaming laruan at mga damit. I already bought a lot of stuffs for my baby so she don't need to buy more things. Sapat na ang pagtulong at pag-aalaga niya saakin habang nandito kami sa England.Mas close ko si Dexon kaysa kay Aliah pero dahil mas nakakasama ko si Aliah ngayon, I feel closer and more comfortable with her. Mabuti na lang talaga ay naasahan
(Yvonne's POV)"Ayos ka lang ba, Yvonne?" Umangat ang tingin ko kay Aliah nang tanungin niya ako. Alam kong nag-aalala siya saakin dahil sa mga biglaang pangyayari. Ngumiti ako at tumango para ipahayag sa kanya na ayos lang ako."How about you? Are you alright? Ano na ang plano mo ngayon?" pabulong kong tanong sa kanya. Ayoko gumawa ng ingay dahil nagpapahinga si Dexon sa tabi ko.Nasa tabi ko kasi ngayon si Dexon at natutulog siya ngayon habang nakasandal ang ulo sa balikat ko at hawak-hawak ang kamay ko. Kahit tulog na siya, mahigpit pa rin ang hawak niya saakin na para bang natatakot pa rin siya na baka umalis nanaman ako. Hindi naman na siya dapat matakot dahil wala na rin naman akong magagawa. Bakit ko pa plaplanuhing magtago ulit sa kanya matapos ang nangyari? Ang mahalaga ngayon ay alam kong tanggap niya ang batang nabuo naming dalawa. Marahil ito na nga ang tamang desisyon para sa anak namin.At isa pa, hindi naman mahirap mahalin si Dexon. Magagawa ko rin siyang makita bilang