“Bakit mo ako gustong makausap? And… how did you know I was here?” hindi niya mapigilang itanong sa binata.Hindi muna ito sumagot. Instead, he raised his hand to call for the waiter’s attention. Ngumiwi si Chandria at tinitigan nang mabuti si Marco. Doon niya napansin ang eyebags nitong parang healthy na healthy. Halatang hindi ito nagkaroon ng magandang tulog nitong mga nakaraang araw.“I followed Tito and you,” he said. “Bibisita sana ako pero nauna kang lapitan ni Don Leonardo kaya naman sinundan na lang kita. Kamusta ang usapan niyo? Was he rude to you?”So being rude is Don Leonardo’s specialty, huh. Na kahit si Marco ay naitanong ang bagay na ‘yon. And it seems like it’s normal to him. Siguro nga ay ganoon talaga ang pag-uugali ng ama ni Leon.Walang pagdadalawang isip siyang tumango at tipid na ngumiti. “Ganoon ba talaga ang pag-uugali niya?”Tumango rin si Marco sa kanya. “He’s always like that. Dapat lahat ng gusto niya ay nasusunod, if not, there would always be a war. And
“Dito na,” sambit niya.Sinunod naman ni Marco ang kanyang sinabi at tumigil ito sa mismong harap ng ospital. Tinanggal niya ang pagkakakabit ng seatbelt sa kanyang katawan at humugot ng malalim na hininga. Agad namang lumabas ng sasakyan ni Marco at umikot para pagbuksan siya ng pinto.Tipid niyang nginitian ang binata at humakbang palabas ng sasakyan. “Thank you.”“Anything for you, Ria.”Tipid niya lang itong nginitian at humugot ng malalim na hininga. She roamed her eyes all over the place and it landed at the man standing at the entrance of the hospital. Nakakunot ang noo nito at masamang nakatingin sa kanilang pwesto.Muling bumalik sa isipan ni Chandria ang mga litratong nakita niya kanina at ang kaninang natanaw niyang kausap nito. She wanted to come to Leon and ask him about that but… sino ba siya sa buhay ni Leon? Ano ang katayuan niya para magkaroon siya ng karapatang magtanong tungkol sa mga bagay-bagay sa personal na buhay nito?“Leon,” Marco greeted when he noticed Leon
Nakatitig siya rito. Hindi maproseso ng kanyang utak ang mga sinabi ng binata sa kanya. Tinitigan niya ito dala ng pagkakunot ng kanyang noo. Pakiramdam niya ay tumigil sa pag-ikot ang kanyang mundo habang nakatingin sa binata. “Mahal kita, Chandria.” Leon reached for her hand and hold it tightly. “Can’t you feel it? This is the reason why I want to build a family with you. This is the reason why I don’t want you to leave. Hindi lang dahil sa mga bata. I love you, Chandria. So much.” Hindi niya alam kung ano ang isasagot sa binata. Nakatitig lang siya rito at parang hirap niyang i-process ang mga nalaman. Her heart’s beating erratically and she’s lost for words. Pakiramdam niya ay tinakasan siya ng sariling tinig. “Why do you keep pushing me away? Do you hate me that much? Do you want our children to experience what a broken family is like, Chandria? Do you hate me?” Nakatitig lang siya rito at habang nakatitig ay hindi niya napansin ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata. Mabili
KASALUKUYANG INAAYOS NI Chandria ang mga kagamitan ni Leil. Ngayon ang discharge ng bata kaya naman sabik itong umuwi. Even her parents are excited to visit Leon’s home. Hindi sana siya sasang-ayon dito ngunit ayaw niyang mabura ang ngiti sa mga labi ng kanyang mga anak kaya wala na siyang ibang choice kundi ang pumayag.“Mommy, are you okay?” her son asked, Eros.Nag-angat siya ng tingin dito at tipid na ngumiti. “Of course, I am. Why do you ask?”“Nothing.” Umiling ito sa kanya at lumapit.Maagap niya naman itong hinawakan sa takot na baka mahulog ito. Mabilis namang yumakap ang kanyag anak sa kanya. Walang pagdadalawang-isip niya itong niyakap pabalik at hinalikan ang sintido.“What’s wrong?” nag-aalala niyang tanong sa anak.“Mahal po kita,” sambit nito habang yakap siya. “I love you so much, Mommy. Thank you for doing everything for me and my sister.”He heart felt warm after hearing how Eros spoke her native language. Bahagya siyang kumalas sa kanilang yakapan at tinignan ang ka
“Wow! This house is beautiful!” tila nasasabik na sambit ni Leil habang naglilibot ng paningin sa buong paligid. She also roamed her eyes all over the place. Doon niya napansin ang mga pagbabago. From the curtains, to the decorations on the wall. Parang pinalitan at binago. Parang pinaghahandaan. “What happened to your house?” wala sa sarili niyang tanong at nilingon ang binata sa kanyang tabi. Leon also roamed his eyes all over the place and nodded. “Yes, I did.” Otomatiko namang nangunot ang kanyang noo. “Why?’” “Because you’ll be staying here from now on,” he said and looked at her. “I changed it because it feels so empty and dull just like what you said before.” “Huh?” She frowned even more. “I said that? When?” Sa halip na sagutin ang kanyang tanong ay tipid lang itong ngumiti at inilibot ang paningin sa buong bahay. Naglibot na lang din siya ng tingin at bumuntong hininga. Chandria looked at her kids and saw then in awe while looking at the aquarium. “And you have an aqua
“Who’s going on the date tonight?” kunot-noo niyang tanong.Napansin niya ang pagsulyap ni Leon kay Leil at ganoon din ang bata sa kanyang ama. Mas lalong nangunot ang kanyang noon ang mapansin niyang walang balak sumagot sa kanilang dalawa. Maingat siyang bumaba ng hagdanan at agad namang gumalaw ang mag-ama para lapitan siya.Leil kissed her tummy while Leon held her waist to assist her. Nahapawak naman siya sa maliit na braso ng kanyang anak na yakap siya ngayon at nagbaba rito ng tingin.“What happened?” nag-aalala niyang tanong.Umiling lang si Leil at nag-angat ng tingin sa kanya. “Nothing much, Mommy. I just miss you a lot.”Napangiti siya sa sinabi nito at bumuntong hininga. Gusto niya itong buhatin ngunit alam niyang pagbabawalan siya ni Leon dahil mahigpit na bilin ng doctor na h’wag magbuhat ng mga mabibigat at baka mabinat siya.“I miss you too, baby.” Hinaplos niya ang buhok nito. “But you didn’t answer my question just a while ago. Who’s going out for a date tonight?”Ng
Chandria finds herself walking outside the house. Ramdam niya ang pagsunod ng kanyang mommy sa kanya na hinayaan niya na lang. She also wanted someone to come with her. Hindi niya pa kabisado ang ugali ng Allysa na ito. Baka amazona rin ito tulad ni Lindsay.Nang makarating siya sa labas ay natanaw niya ang dalagang na sa labas ng gate ni Leon. Lumapit naman si Manang Ana sa gate at pinagbuksan ito. Her eyes remained on the beautiful lady.Yes, she’s beautiful. Hindi ‘yon maitatanggi. Ang mala-porselana nitong kutis, ang kulay itim nitong buhok at hugis puso nitong mukha. She’s like an angel sent from someone above.And the one she’s referring with the word above isn’t heaven, it’s Don Leonardo. Kasi ‘di ba nga ay nakakataas ito. No, mapagmataas ito. Sa sobrang taas, ang tingin na lang nito sa lahat ng tao ay mukhang pera.“Hey,” nakangiting pagbati ng dalaga sa kanya.Tinignan niya lang ito at nang maramdaman niya ang paghawak ng kanyang mommy sa kanyang braso ay saka pa laman siya n
“What do you want?” iritang tanong niya kay Leon na parang hindi mapakali kakalakad sa harapan niya.Kung balak nito mag-model, then this room is not a freaking runway! Nakakairita sa paningin si Leon. Mukhang alam naman ng binata na nanggigigil siya rito dahil hindi ito halos makatingin sa kanya.Kinamot ni Leon ang kanyang batok at bumaling sa kanya na mayroong hilaw na ngiti. “Uhm, do you want me to peel off those mangoes?”She frowned. “No.”“Then, are you mad at me?” he asked and stopped walking. Humarap ito sa kanya dala at pagkakakunot ng noo nito. “I swear, I didn’t know she was here.”Mahinang napailing si Chandria. Why does he look and sounds guilty about it? Alam naman niyang wala itong alam na dumating si Allysa dahil nabasa niya ang gulat sa ekspresyon nito nang dumating ito mula sa pagbili ng mangga.“I know,” she replied. “Why are you acting like that? And why the hell would I get mad at you?”He bit his lower lip but didn’t utter a single word. Mahina siyang napailing